“Wees blij met wat ze wél kan”, zei iemand tegen me. Een goedbedoeld advies. Iets wat ikzelf ook zou kunnen zeggen. Maar ze kan niets. Vroeger nam ik de telefoon wel eens niet op als ze belde. Nu durf ik dat niet meer. Ik moet opnemen. Als je jezelf niet meer verplaatsen kunt, je niet meer in staat bent om te bellen, de wereld om je heen één groot onbegrijpelijk doolhof is. Hoe kan een mens dan nog leven? Praktisch opgevoed. Voor alles is een oplossing, als je maar je best doet. Ik weet dat ze denkt dat er een oplossing is, als we maar meer ons best doen. Mensen kunnen immers ook naar de maan, dan moet zij toch ook haar leven weer terug kunnen krijgen? Nee mam, er is geen oplossing.

“Wilsverklaring” type ik met enige ongemakkelijkheid in via Google. Mijn angst voor de dood is er sinds ik een jaar of 12 ben. In dagboeken schreef ik iedere dag dwangmatig op dat ik hoopte dat de volgende dag goed zou gaan. Op schoolreis gaan was een crime. Toen ik op mijn 15de werd geopereerd aan een liesbreuk dacht ik dat mijn laatste dag aangebroken was. Bovenaan mijn twee A4-tjes staat “Euthanasieverklaring”. Ik heb de nodige tekst gekopieerd en twijfel of ik alles wel goed begrijp. Het zal wel. Als ik maar niet zo eindig. Laat iemand er dan alsjeblieft een einde aan maken.

Scarlet hemkes het komt niet altijd goed

Einde verhaal. Ik zou zo graag willen dat er een oplossing is. Het is niet te verdragen. Waar heeft een mens dit aan verdiend? Tranen. Paniek. Wanhoop. Verwarring. Geef me één goed gesprek, één volledig helder gesprek en ik regel het voor je. Tegen alle regels in. Ik wil niet dat je lijdt. Ik wil dat wanneer het klaar voor jou is, het klaar is. Maar misschien verandert de definitie van leven wel naarmate je ouder wordt. Wie zal het zeggen. Jij niet meer.

Waar is die verklaring? Je had altijd alles tot in de puntjes geregeld, onder controle, zoals jij het wilde. Waar? Dit is wat het is. Leuker kunnen we het niet maken, en verdomme… ook niet makkelijker. Waar ben je je nog bewust van, wat is nog jouw realiteit? Je huilt omdat je niet meer kunt bellen, maar wat schuilt er werkelijk achter jouw verdriet?

“Wanneer ik in een toestand kom waarin ik uitzichtloos en ondraaglijk lijd en zelf niet meer in staat zou zijn mijn wil te uiten, wil ik dat mijn arts mij de middelen toedient of verstrekt om mijn leven te beëindigen.”

Ik onderteken mijn zelf gefabriceerde verklaring en adresseer hem aan onze huisarts. Zal ik er een postzegel op doen of zal ik de brief bij de assistente langs brengen? Misschien moet ik er sowieso nog een briefje met uitleg bij doen… Verlaten en toch kan ik het niet laten. De moeder waar ik zo naar verlangde, was je niet. Ik voel me schuldig. Hoe kan ik dit schrijven, terwijl jij in zo’n toestand verkeert. Ik wil er wel voor jou zijn, waar jij er niet voor mij was.

“An eye for an eye leaves the whole world blind”. 

Scarlet hemkes Wees blij met wat ze wel kan | verstand op nul

Ik zit tegenover je in het restaurant van het verpleeghuis. Om mij heen zie ik niets anders dan verloren leven. We kijken naar elkaar. Jij ziet, jij ziet, wat ik niet zie. Ik begrijp je niet. Zonder woorden. Ik heb alles twee dagen geleden al verteld. Als er niets meer te zeggen is, als we samen zwijgen, hoe laat is het dan? De klok in je kamer loopt achter.

Tijd voor nog een kop cappuccino met wat cacaopoeder erop of een wandelingetje door het bos. De stilte doet pijn. Je wacht op je leven, waar je nooit meer aan de beurt zal komen. Ik wacht op een andere plek voor jou. Ergens waar er iets meer leven is, liefde is. Al doen ze maar alsof. Hier vries je dood, voor de lentezon nog een laatste straal voor je over heeft.