Ik mis je, mama. Ik mis de wijze woorden, de warmte en een stem. Ik mis de aanmoediging en acceptatie, gewoon om wie ik ben. Mijn verloren voorbeeld. Of nooit gevonden misschien. Onuitputtelijk verlangen, jouw onvoorwaardelijk liefde te zien. Dat wat niet was, zal nooit zijn. Waar hardheid plaatsmaakt voor compliment, ben ik verward ambivalent. Verliefd op zij die mij het minste beetje mama geeft. Aangepast, beleefd. Hier heb ik jaren voor geleefd. Een honger, niet te stillen, buldert van binnen. Was het leven maar een film, dan liet ik me oneindig beminnen. Voor jou speel ik, het kind dat jij wilt zien.

Maar dit is het leven. Eindig en imperfect. Toch verlang ik steeds weer even. Bijdehand en te goed gebekt. Naar bij wie ik waarachtige liefde vind. Tussen moeder en kind. Vrij en vastgehouden. Dat moet toch mogelijk zijn. Om eindeloos van te houden. Maakbaar klein. Klap in mijn gezicht. Leven valt niet te rijmen.

Geen alcohol, geen laag gewicht kan de gebrokenheid lijmen. Mijn scherven brengen geen geluk, maar leegte. Verdeeldheid overal. Mijn verstand houdt me op afstand. Tegen beter weten in. Niemand vangt me als ik val. Waar eindigt dit verlangen? Wie dempt die put. Wie wil mijn hart vangen. Voldoende om van te houden. Wees eens dankbaar, stomme trut.

Ik zorg voor jou. Maak me zorgen. Maak zorgen. Voor dat kleine beetje bezorgdheid. Niet van jou, maar van mijn verbeelding misschien. Wie weet wil zij? Verlangt zij? Naar dat kleine beetje moederen over mij? Veel te oud om nog kind te zijn, maar te bang om het zonder te doen.

Ik stel je gerust. Houd je hand vast. Regel je zaken en leg je uit waar jouw wereld niet meer klopt of past. Ik mis je, mama. Een gewoon gesprek. Liever jouw koppigheid en kritiek, dan deze warboel en treurige mimiek. Het niet begrijpen. De machteloosheid en het verval. Leeg bestaan op een troosteloze plek. Was het maar anders gegaan.

Ik mis je, mama

Hoe maak ik mij meer moeder? Moeder voor mijzelf. Voor een ander zonder moeite. Altijd sta ik voor je klaar. Daar waar ik het onderspit delf. Ik motiveer je, leer je, begeer je. Zonder jou geen bestaan. Mijn belangen minderwaardig.

Een leven dat stilstaat. Voor mijzelf niet meer vaardig. Oninteressant. Niets goed genoeg. Het ongemak van de status–quo. Verkozen boven angst voor verandering. Ik vermijd. Lafheid. ‘Leuke meid. Ik hou van je.’ Daar zeg je het weer. Keer op keer. Ik weet het, maar voel het niet meer.

Verlangen naar. Ik vlucht niet meer. Het leven ís gewoon zwaar. Onvergelijkbaar. Soms niet te verdragen. Moeder mogen zijn, maakt dat ik meer durf te vragen. Beter voor mijzelf te zorgen. Niet voor nu. Nu doet het voelen. Geeft het pijn. Maar voor morgen. Iedere dag voor hem, een beetje meer moeder zijn.