Ons bevallingsverhaal met geboortefotograaf

Dit is ons bevallingsverhaal met een geboortefotograaf. Toen Joyce de eerste keer begon over het bestaan van een geboortefotograaf, was ik wat sceptisch. ‘Je wilt toch geen volkomen vreemde bij zo’n intiem moment hebben?’ Ik zou dat klusje wel even zelf klaren en mooie foto’s van haar maken. Naarmate de maanden vorderden en Joyce dikker werd, ging ik toch wat twijfelen aan mijn stoere woorden. Bovendien vroeg ik me af of ik wel bezig wilde zijn met het perfecte plaatje schieten tijdens de geboorte van ons kind. Kon ik dit dan wel bewust meemaken. Echt in het hier en nu zijn. En misschien nog belangrijker: kon ik er dan wel volledig voor Joyce zijn? Misschien konden we toch beter een geboortefotograaf huren? Samen besloten we kennis te maken met een geboortefotograaf. Wij kozen voor Jessica Vink van VI-Photography, waarvan we al aardig wat werk online op haar Instagram page hadden bekeken.

De geboortefotograaf

Maar ja, wat zeg je dan tijdens zo’n eerste ontmoeting? Waar praat je over? Ze kwam bij ons thuis en we bespraken hoe we de bevalling voor ons zagen: in het ziekenhuis, liefst een bad bevalling en met niet te veel mensen aanwezig. Alleen ik zou bij de bevalling zijn en als onze zoon eenmaal was geboren zouden onze donor en zijn vrouw langskomen.

Afhankelijk van het tijdstip zou hierna wat familie langskomen. We vertelden welk type foto’s we mooi vonden en wat we vooral niet op de foto wilden. Eigenlijk was de inhoud van het gesprek niet eens zo belangrijk, het ging er vooral om of we een klik hadden. Die klik was er. Het voelde eigenlijk gewoon goed. Mijn idee van een volkomen vreemde in de kamer werd hierdoor ook minder. Uiteindelijk bleek die ‘volkomen vreemde’ zelfs heel fijn gezelschap in de uren waarin Joyce op de o.k. lag. Bovendien realiseerde ik me dat dit ‘vreemd zijn’ ook het geval is bij de verloskundige, arts of verpleegsters die aanwezig zijn.

‘Ik was er eigenlijk gelijk heel zeker van dat ik een geboortefotograaf bij onze bevalling wilde. We leggen toch al alles vast, waarom dan ook niet dat. Achteraf gezien ben ik nog blijer dat we dit hebben gedaan. Ik weet natuurlijk nog prima hoe de bevalling is gegaan, maar toch zit je ook in je eigen cocon op het moment van bevalling. Je bent alleen maar hard aan het werk om dat mensje op aarde te brengen en maakt hierdoor niet alles heel bewust mee. Ik vind het super bijzonder om het nu terug te kunnen zien. Ik heb zelf niet heel veel babyfoto’s en vroeger werd dit ook nog helemaal niet gedaan, maar ik had het zeker leuk gevonden om mijn eigen geboorte te zien. Met Jessica was er gelijk een klik. Ze is heel rustig en geïnteresseerd. Ik moet ook bekennen dat ik het nauwelijks heb meegekregen dat ze er was tijdens de bevalling, zo natuurlijk ging het.’ 

We zouden de geboortefotograaf op de hoogte brengen per WhatsApp als de weeën waren begonnen. Ik zal nu het bevallingsverhaal vertellen met tussendoor quotes van Joyce.

Het bevallingsverhaal

Donderdagavond 13 december grapte Joyce wat over krampjes in haar buik. We namen het beiden niet echt serieus. De baby zou heus niet nu al komen. Toen Joyce later die avond naar het toilet ging en allerlei rode slijm aantrof, begon ze toch te twijfelen. Misschien kon ik de volgende dag beter niet naar mijn werk in Leiden gaan… Ik kon het op dat moment nog steeds niet echt geloven. Vrijdagochtend 4:00 uur kwam er een appje op mijn telefoon binnen. ‘Ben je wakker?’ Om eerlijk te zijn dacht ik dat Joyce gewoon naast me lag en dus begon ik hardop tegen haar te praten en haar voor de grap terug te appen. Tot ik door had dat ze beneden was en de weeën waren begonnen. De adrenaline gierde direct door mijn lijf.

Van 4 tot 5 heb ik samen met Joyce op de bank gezeten. Toen de weeën steeds vaker kwamen besloten we de verloskundige te bellen. Zij kwam om 5:30 uur en onderzocht hoeveel ontsluiting Joyce inmiddels had. Dat voelen deed haar enorm veel pijn. Ze had op dat moment zo’n 4 centimeter ontsluiting. De verloskundige ging weer naar huis.

Rond 8:30 uur zou er weer een verloskundige langskomen om opnieuw de ontsluiting te meten en te bepalen of we dan al naar het ziekenhuis konden gaan. De weeën werden ondertussen erger en Joyce besloot in bad te gaan, in de hoop dat dit haar wat verlichting zou bieden. Het was toen ongeveer 6 uur. Op dat moment berichtte ik de geboortefotograaf over de naderende bevalling en onze vrienden Jan en Tineke met het verzoek om onze hond Sjors op te halen.

Rond half acht lieten we Joen en Jolieke weten dat de weeën waren begonnen. Zo wisten zij dat ze in de omgeving van Utrecht moesten blijven die dag. Zij wisten de naam van onze zoon al en daarom hadden we afgesproken de zin ‘Het jachtseizoen is geopend!’ te appen als het moment daar was. Eigenlijk ging het, wat mij betreft, allemaal best soepel.

‘We hadden niet verwacht dat het zo snel zou gaan toen ik donderdag voor de grap de weeën timer had gedownload omdat ik wat menstruatie achtige krampen had. De krampen waren prima te doen qua pijnlijkheid, maar volgden elkaar wel vrij snel op. Volgens de app zou de baby er snel aankomen. Daar moesten we nog hard om lachen. De krampen stopten die avond, maar kwamen die nacht weer iets heftiger terug. Om 04.00 uur waren ze zo aanwezig, dat ik er niet meer van kon slapen. Ik besloot even beneden op de bank te gaan zitten. Een half uurtje later appte ik Scarlet. Dit moesten wel weeën zijn. Oh my, gaat het dan echt beginnen? Dit werd bevestigd door de verloskundige die om 05.30 langskwam. Ik had blijkbaar al flink mijn best gedaan gezien er al 4 cm ontsluiting was. Toch fijn om te weten dat die krampen er niet voor niets waren.’

Joyce haar vluchtkoffer stond al klaar. Voor mijzelf heb ik tussendoor even wat kleding, lenzen, make-up, mijn laptop en laders in een linnen tas gegooid. Hierna heb ik alles, inclusief het autostoeltje naar de auto gebracht. Ik moest ook echt lachen om het feit dat ik rond een uurtje of 5 mijn auto heb staan krabben omdat alle ramen bevroren waren. Ik had echt zin in deze dag en kon niet wachten tot ons kleine mannetje geboren zou worden.

Rond half acht haalde Jan onze hond Sjors op. Hij ging met hem mee naar huis om er een paar daagjes te logeren. Enorm fijn dat dit kon. Joyce besloot binnen een half uur eigenlijk alweer uit bad te gaan. Het was toch niet zo fijn als ze had gedacht. Ze kon de weeën slecht opvangen in bad. Ergens moest ik daar ook een klein beetje om lachen, omdat ze 9 maanden lang zo zeker was geweest van het willen bevallen in bad. De weeën werden steeds heviger.

Gelukkig kwam om 8:30 uur de verloskundige weer langs. Zij gaf direct aan dat als we naar het ziekenhuis gingen, we naar het St. Antonius konden, het ziekenhuis van onze voorkeur. Heel fijn! Hierna wilde ze opnieuw Joyce haar ontsluiting meten. Kort voordat ze kwam had ik Joyce echter al gevraagd wat ze wilde. Ik wist namelijk dat ze het lastig vond om hier eerlijk over te zijn als de verloskundige er eenmaal zou zijn.

‘De uren totdat de volgende verloskundige om 08.30 zou komen duurden erg lang. Helemaal gezien de weeën steeds heftiger werden en elkaar steeds sneller opvolgden waardoor ik het gevoel had tussendoor nauwelijks nog bij te kunnen komen. Toen ze er stipt half 9 nog niet was, vroeg ik Scarlet haar te bellen om te vragen waar ze in vredesnaam bleef. Ze was onderweg, thank god. Het enige wat ik wilde was heel snel naar het ziekenhuis gaan.’

Het interne onderzoek om de ontsluiting te meten was heel pijnlijk geweest. Joyce wilde niet dat dit opnieuw werd gedaan. Ze wilde gewoon direct naar het ziekenhuis. Zo gezegd, zo gedaan. Ik gaf deze wens duidelijk aan bij de verloskundige en zo zaten we 10 minuten later in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Het enige wat ik was vergeten was… tanken! Ik had nog maar voor 60 km rijden in mijn tank. Natuurlijk is het niet zo ver vanaf ons huis, maar toch was het niet heel tof op zo’n moment het lampje van een lege tank te zien knipperen tijdens het rijden.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werden we vriendelijk ontvangen en kregen we direct een hele ruime, luxe kamer toegewezen mét het bevalbad. Het leek bijna wel een kamer van het Van der Valk. We hadden zelfs tof uitzicht op de weg. Er viel een last van mijn schouders af, want dit was wel de plek waar onze zoon geboren zou worden en we twee daagjes zouden verblijven. We zouden er in ieder geval 1 nacht blijven omdat Joyce anti-depressiva gebruikt en om deze reden de baby de eerste 24 uur in de gaten moet worden gehouden.

Joyce belandde op het bed en ik ruimde langzaam onze spullen uit. Een half uurtje later arriveerde de geboortefotograaf. Zij settelde zich rustig in een hoekje van de kamer terwijl ze al haar spullen gereed maakte. Rond 10:30 uur besloot Joyce het bevalbad in te gaan, in de hoop dat het wat verlichting zou bieden. Dat deed het zo’n 20 minuutjes. Hierna lieten we het prachtige bad voor wat het was en belandde ze weer op bed.

Rond 11:30 uur kreeg Joyce steeds meer persdrang. Hierna werden Joyce haar vliezen handmatig gebroken. We dachten eigenijk dat die al gebroken waren, maar toen ik zag hoeveel vocht eruit stroomde toen het handmatig werd gedaan, besefte ik me dat dit niet in verhouding stond met het kleine beetje vochtverlies dat Joyce de avond ervoor had gehad. Het waren echt wel een paar volle glazen. Vanaf dat moment mocht ze ook beginnen met persen. Al snel werd duidelijk dat de baby nauwelijks indaalde. Hoe hard Joyce ook haar best deed.

‘Gelukkig konden we direct door naar het ziekenhuis van onze voorkeur toen de verloskundige arriveerde. Opluchting! Ook kregen we de kamer met het prachtige bevalbad. Daar zou ik tenslotte in gaan bevallen, toch? Jas aan, schoenen aan en richting de auto, die Scarlet opnieuw had moeten krabben. De stress sloeg op dat moment toch even toe. We moesten eigenlijk ook nog tanken en Scarlet was haar telefoon kwijt. Ondertussen zat ik in elkaar gedoken op de voorstoel mijn weeën weg te puffen. Hurry!! Het was maar een kort ritje, maar fijn was het zeker niet. Geen enkele houding voelde prettig en alle hobbels en bochtjes waren er een te veel. Aangekomen bij het ziekenhuis strompelde ik richting de ingang met af en toe een pauze om die nare wee weer weg te puffen. Er kwam geen einde aan. Tegen de tijd dat hem netjes had weggepuft, stond de volgende alweer klaar om even goed te laten weten dat dit bevallen is. “Zal ik een rolstoel pakken?” … “Nee hoor, het gaat wel……”

Ze ging in verschillende houding op het bed zitten en liggen en probeerde het zelfs even op de baarkruk. Die baarkruk was wel erg naar, want daar kwam ineens allemaal bloed los. Het viel zo op de grond. Ik zat achter Joyce toen dit gebeurde. Het was echt even schrikken, want waar komt dat bloed vandaan? Gelukkig sprong toen een gynaecoloog van het Antonius bij. Zij was er inmiddels al bijgeroepen omdat was gebleken dat de baby in het vruchtwater had gepoept.

‘Onze kamer was al helemaal gereed gemaakt. Ik kon mijn kleren uittrekken en direct een sprong nemen in het warme bevalbad. Dit was gedurende wel een heel half uur best lekker. Hierna werd ik wat licht mijn hoofd en besloot ik het bad weer te verlaten. Dag badbevalling… ik nam weer plaats op het bed. Rond dit punt waren de weeën zo heftig dat ik nauwelijks nog wist waar ik het zoeken moest. Het kon me eigenlijk nog vrij weinig schelen wat voor soort bevalling het zou worden, als hij er maar heel snel uit zou komen. Mijn vraag om een ruggenprik of desnoods iets anders pijnstillends werd weggemoffeld met het antwoord dat het niet lang meer zou duren en dus ook geen nut meer zou hebben.

Ik schrok een beetje van het besef dat ik het dus blijkbaar helemaal alleen moest gaan doen zonder enig hulpmiddel. Ik kan dit niet, schoot er door mijn hoofd, totdat de oudere verpleegkundige me weer bij de les haalde door even op een lieve, doch duidelijke manier me toe te spreken. De druk en pijn voelden enorm waardoor ik al vrij snel het gevoel kreeg dat ik moest persen. Scarlet vertelde me later dat ze dit hadden omschreven als proefpersen, terwijl ik het gevoel had dat Hunter er al half uithing. Niets bleek minder waar. De knul wilde maar niet indalen, hoe hard ik ook mijn best deed. Zo hard, dat mijn hoofd eruit zag als een ontplofte vleestomaat. “Je moet naar beneden persen, niet op je hoofd” .. ja duh, hoe dan?!

Er werd een sensor in zijn hoofdje geprikt, zodat ze konden zien hoe het met hem ging. Van het bad naar het bed en van het bed naar de baarkruk. Wellicht dat de zwaartekracht wat zou helpen. Een gek ding, maar wel handig om even flink wat kracht te zetten. Misschien iets te veel kracht, want al snel viel er een grote plas bloed op de grond. Uhmmmm… hoort dit? Ik had meer gehoopt op een hoofdje, maar die was nog nergens te bekennen. Hierdoor zakte de moed me wel even in de schoenen. Ik had al zo lang en hard geperst, was ontzettend moe en er was nog steeds geen Hunter te bekennen. Dan maar weer op het bed. Blijkbaar had de verandering van positie iets goed gedaan, want eenmaal weer op het bed kwam er heel langzaam een hoofdje tevoorschijn. “Nog een paar keer flink persen en dan is ie er!” Ja ja…… 

Met al mijn resterende kracht deed ik mijn best om dan eindelijk dat mannetje tevoorschijn te halen. Een bizar gevoel wanneer dat hoofdje eruit komt en nog gekker wanneer het schoudertje komt. Een bevrijdend gevoel. En dan ineens… is daar een klein mensje. Zojuist nog in mijn buik en nu op mijn buik. In een woord; onwerkelijk. 

Joyce ging weer op bed liggen en kon na een klein onderzoek verder met persen. Hij moest nu echt gaan indalen anders duurde het te lang. Ineens rond 12:55 uur zagen we de bovenkant van het hoofdje… en toen was het snel gedaan. Met nog een paar pittige persen kwam Hunter om 12:58 op aarde. Bonjour!

Alles leek goed te zijn gegaan. Hunter belandde op Joyce haar buik en zo lag hij hier een kleine 45 minuten. Er werd geprobeerd om hem aan haar borst te leggen voor borstvoeding. Dit ging best goed. Pas later zou helaas blijken dat er te weinig voeding uit Joyce haar borsten kwam om de borstvoeding voort te zetten.

Ondertussen kwam de nageboorte eruit en werd er gekeken in hoeverre er nog iets gehecht moest worden. Er bleef namelijk iets bloeden…

Rond 14:00 uur werd besloten het hechten in de o.k. te doen. Joyce zou een klein roesje krijgen en een kwartiertje later wel weer terug zijn. Ik kreeg Hunter in mijn armen en zo zaten we een kwartier… half uur,… uur… Vier uur later, om 18:00 uur kwam Joyce pas terug.

Een tijd lang heb ik Hunter op schoot gehouden tegen mijn blote lichaam aan. Meerder malen kwam er personeel binnen. Vertwijfeld keken ze dan naar me en zeiden ze: ‘U zit er al weer fit bij zo kort na de bevalling!’ Best funny. Toen Hunter wat onrustig werd heb ik hem zijn eerste flesje melk gegeven (zo bijzonder en leuk om te doen!) en erna samen met een verpleegster aangekleed en in een bedje bij me gelegd.

De scheur die de bloeding veroorzaakte bij Joyce bleek dieper en groter dan verwacht. Er moest uiteindelijk een gynaecoloog uit Nieuwegein komen om de boel intern te hechten. Hierdoor duurde alles langer. Zo zat ik uiteindelijk samen met onze geboortefotograaf aan een bijna 😉 romantisch ziekenhuisdiner terwijl Joyce nog onder narcose was.

‘Wauw, daar was hij, onze zoon! Het kindje waar we al zo lang op hadden gewacht. Ik heb gewoon een kindje op de wereld gebracht, hoe dan?! Zo’n drie kwartier kon ik in een roes naar onze prachtige zoon staren. Hierna moest mijn onderkant weer even tot fatsoen worden gebracht volgens de verloskundige. Ik had geen idee, maar blijkbaar zag het er niet fraai uit en bloedde het nog steeds. Na wat heen en weer gemompel over hoe en wie dit ging hechten, werd er besloten het toch maar even onder een roesje in de o.k. te doen. Dan konden ze het allemaal wat beter bekijken. Wat eerst een kwartiertje zou duren, bleek toch iets ingewikkelder dan gedacht.

Er moest een specialist komen die de scheur vanaf mijn baarmoeder tot aan de buitenste schaamlip kon hechten. Dit hoorde ik toen ik vier uur later weer terug mocht naar Scarlet en Hunter. Het was ineens een hele andere roes geworden. Nog flink wazig van de narcose kreeg ik Hunter weer in mijn handen. Tijd om hem even aan te leggen! Ik had vier uur geslapen en was anderhalf liter bloed verloren. Ik had daar helemaal nog geen puf voor. Mijn borsten blijkbaar ook niet, want de melk was niet voorradig. Hoe vaak en op wat voor manieren ze hem ook probeerden aan te leggen, er kwam niks. Dit frustreerde zowel Hunter als mij. “Geef hem maar gewoon even een flesje…..” 

Met zo’n 1,5 liter bloed minder en een bleek koppie werd Joyce aan het begin van de avond gelukkig weer de ziekenhuiskamer ingerold. Rond 18:30 uur kwamen Joen (onze donor) en Jolieke (zijn vrouw) langs om kennis te maken met Hunter. Dat was een heel mooi en bijzonder moment…

We zijn toen nog tot zondag 11 uur in het ziekenhuis gebleven. Dat was heel raar en zeker in het begin enorm wennen. Er ging geen uur voorbij zonder dat er iemand van het ziekenhuispersoneel kwam kijken of alles goed ging. Echt perfecte zorg… maar als je niet zo goed bent in het ‘je laten helpen’ ook best ongemakkelijk.

Je gaat je automatisch tot sociaal wenselijk gedragen wat vrij veel energie vreet. Joyce had tot zondagochtend nog een katheter en heeft twee keer een bloedtransfusie gehad.

Zondagochtend werd alles losgekoppeld en kon ze zelf douchen. Het was zo bijzonder dat het die dagen ook was gaan sneeuwen! Wij zaten met zijn drietjes binnen en buiten was het wit. Heel knus. Soms verlangen we ook echt even terug naar deze drie dagen waarin waarin we ons samen veilig en verzorgd voelden.

Door de nasleep moesten we tot zondag blijven ter observatie. Hunter deed het prima en had gelukkig geen enkele verschijnselen van mijn medicijn gebruik. Twee dagen na de operatie en twee bloedtransfusies verder, mochten ook bij mij de slangetjes eruit en eraf. Tijd om uit bed te komen, weer zelfstandig te gaan plassen en dan eindelijk samen als gezin naar huis te gaan. Wat een intense, maar bijzondere dagen waren het.

In het ziekenhuis kregen we best veel uitleg over hoe Hunter te verzorgen. In het begin maakte dit me best onzeker. Ik voelde me een beetje een sukkel dat ik niet echt goed een luier om kon doen of onhandig was in het aantrekken van zijn kleertjes. Hoe meer ik het zelf probeerde, zonder dat er iemand bij was, hoe zelfverzekerder ik hierin werd.

Toen we zondag thuiskwamen besloten we pas voor de volgende dag de kraamzorg te regelen. We hadden na die drie intensieve dagen echt even behoefte aan wat uurtjes samen.

Heb je onze video van de bevalling al gezien? Deze vind je hier: De bevalling en eerste ontmoeting.