“Misschien heb je wel bindingsangst?”, waren de woorden van de therapeute waarmee ik de afgelopen weken mijn leven van embryo tot aan nu had besproken. Bindingsangst? Ik had altijd het idee dat ik me juist vrij makkelijk en snel aan mensen kon binden. Soms juist wat té snel. Ik ben niet altijd even sociaal, maar over het algemeen kan ik vrijwel met alle diversiteit aan mensen overweg en ben ik makkelijk in de omgang… toch?

In films zie je wel eens van die typische personages met bindingsangst. Van die mensen die van de ene naar de andere relatie hoppen, elk enigszins serieus materiaal op afstand houden en niet op hun eigen bruiloft komen opdagen. Ik ben al 10 jaar samen met iemand! Oké, die 10 jaar zijn niet altijd even gezellig geweest, maar toch, 10 jaar!

“De tijd is om, de volgende cliënt is er zo, tot volgende week…. “

Eenmaal weer in de auto onderweg naar huis probeerde ik te bedenken hoe ik die bindingsangst nou kon koppelen aan wat ik zojuist allemaal had verteld. Het verloop van mijn liefdesleven, daar was het de afgelopen 45 minuten over gegaan. Van mijn identiteitscrisis, interesse in vrouwen als klein meisje, de eerste zoen met een vrouw, tot aan mijn huidige relatie met Scarlet.

bindingsangstIk heb vanaf mijn 18de, het jaar waarin ik voor het eerst met een meisje zoende, een aantal relaties gehad. De ene wat langer dan de ander, maar vrijwel allemaal op dezelfde manier beëindigd. Ik werd verliefd op iemand anders, dit gaat niet meer werken, sorry, tot ziens. Tja, dat kan toch? Ik heb altijd al bewondering gehad voor mensen die hun hele leven delen met één en dezelfde persoon. Hoe dan? Er zijn zoveel mensen op de wereld… 7,5 miljard! Hoe weet je dan dat die ene het echt is? Blijkbaar had ik toch iets gemeen met de typische bindingsangst film personages. Relatie hoppen, daar zat duidelijk een patroon in. In mijn relaties, maar ook al vele jaren terug maakte ik als kind kennis met deze vorm van affectie in mijn omgeving.

De term verlatingsangst, daar kan ik me prima in vinden. Al van jongs af aan had ik extreem veel moeite met het afscheid nemen van mensen bij wie ik me prettig voelde. Alsof mijn wereld instortte. Waarom dat zo was kan ik prima verklaren als ik denk aan bepaalde gebeurtenissen in mijn kindertijd. Mijn ouders gingen scheiden en dat ging niet bepaald op een vredelievende manier. De term bindingsangst stond daarom voor mijn gevoel totaal haaks op de term verlatingsangst. Vastklampen, niet afstoten. Blijkbaar gaan die twee ook prima hand in hand samen, las ik later. Lekker dan……

Een van de symptomen van bindingsangst is onder andere het jagen. Ik ben dus een jager en dat terwijl ik het vreselijk vind als er op dieren wordt gejaagd. Een kat die met alle moeite de muis heeft weten te vangen, totdat de muis zich overgeeft en vervolgens het leukste gedeelte van het spel voorbij is. Sommige eten hem dan ook nog op, daar herken ik me dan weer niet in….

De spanning van het ‘jagen’ geeft me een goed gevoel. Ik heb het nodig om te voelen dat ik er nog toe doe, dat ik niks mis. Misschien ken je de serie Gypsy op Netflix ook wel? Wij hebben het hele seizoen gekeken en de serie laat prachtig zien hoe dat jagen in zijn werk gaat.

bindingsangstJagen is leuk en spannend, maar toch ook echt dodelijk. Dodelijk voor de relatie, zo blijkt en logisch natuurlijk. In tegenstelling tot mijn vorige dates en relaties, gaat het me tegenwoordig gelukkig iets beter af, want Scarlet en ik zijn maar liefst al 10 jaar samen. Dat wil overigens niet zeggen dat we die 10 jaar met gemak hebben afgelegd en dat ik er geen hinder meer van ondervind. Wel wordt me nu pas duidelijk waarom het altijd is misgegaan en wat mijn valkuilen zijn.

In onze Q&A video kregen we onder andere de vraag of we nog gaan trouwen. Mijn antwoord daarop was dat ik niet zeker wist of ik daar wel zo in geloof. De echte reden is denk ik dat ik het doodeng vind om me zo vast te leggen. Trouwen doe je omdat je de rest van je leven met diegene wilt delen en dat wil ik ergens wel, maar tegelijkertijd vind ik dat ook heel eng, omdat het leven nog best lang is, als het goed is…

Bindingsangst staat juist parallel aan mijn verlatingsangst. Ik vind het moeilijk om mensen dichtbij te laten, juist omdat ik bang ben om weer verlaten te worden. Niet goed genoeg te zijn. Ik heb die bevestiging steeds weer van anderen nodig, omdat ik die niet bij mezelf kan vinden. Niet voldoende vertrouwen in mijzelf heb. Ik klamp vast omdat ik niet alleen wil zijn en ik wil alleen zijn omdat ik niet verlaten wil worden.

In de cliché zin: “Je kan pas echt van iemand houden als je van jezelf houdt”, zit misschien toch een kleine kern van waarheid. Nog genoeg te leren dus de komende tijd…..

Ben je benieuwd of je ook een vorm van bindingsangst hebt? Check dan even of je je kan vinden in het merendeel van de onderstaande punten:

  • je hebt moeite met het delen van intieme gevoelens
  • je hebt vele korte relaties
  • je hebt de behoefte om vreemd te gaan
  • je maakt vaak ruzie met je partner
  • de toekomst voelt nog ver, ver, ver, ver weg….
  • je jaagt graag op het onbereikbare
  • het begin is leuk en spannend, maar dan komen al snel de twijfels, twijfels en nog eens twijfels
  • je hebt behoefte aan veel vrijheid en ruimte voor jezelf
  • je hebt een hekel aan plannen maken

Ik moet zeggen dat niet alle punten 100% matchen, maar in grote lijnen komt het wel overeen met mijn gevoel en gedrag. Ik ben benieuwd of jij je erin herkent of misschien wel iemand kent met bindingsangst óf verlatingsangst. Let me know.

Fotografie: Magdalena Roeseler