Mijn 10 angsten tijdens de zwangerschap

Zwanger zijn is niet negen maanden lang op een roze wolk zweven. Nee. In eerste instantie had ik daar misschien iets te naïef en roze kleurig over nagedacht. Er spelen heel veel verschillende angsten tijdens de zwangerschap. Onzekerheid was al vanaf dag één een thema voor mij. Gelukkig ben ik er inmiddels achter dat ik hierin niet alleen sta. Toch heb ik voordat ik zwanger werd hier nooit zoveel over gezien of gelezen. Ik vind het daarom waardevol om mijn angsten tijdens de zwangerschap hier wel met jullie te delen. Angsten die er ook mogen zijn, naast de gelukkige en dankbare gevoelens over mijn zwangerschap.

♥ Miskraam

Zoals jullie in mijn eerdere blog hebben kunnen lezen, was de angst voor een miskraam behoorlijk groot. Door de continue bloedingen die in week 6 begonnen en aanhielden tot week 13, zat de gedachte aan het verliezen van het kindje dagelijks in mijn hoofd. Als we die eerste drie maanden maar voorbij zijn dacht ik toen nog. Inmiddels zijn we die ruim gepasseerd, maar de angst dat er toch nog iets gebeurd blijft aanwezig. Elk krampje of steekje valt op, waarbij direct de gedachte ‘oh jee, gaat alles nog wel goed’, in me opkomt. In week 16 hadden we weer een echo voor de geslachtsbepaling. Mijn ogen focussen zich direct op het hartje. ‘Zie ik iets kloppen? Ah yes, het leeft nog. Nu genieten van de rest van de echo….’ Naarmate de zwangerschap vordert kan ik gelukkig steeds iets meer genieten en de angst een beetje proberen los te laten.

♥ Afwijking, Nipt test, 20 weken echo

Wanneer je de angst voor een miskraam net een beetje probeert los te laten, komt daar de volgende angst alweer om de hoek kijken. ‘Willen jullie onderzoeken of het kindje een afwijking heeft?’ Jeetje, ik was al blij dat we die drie maanden door waren gekomen na al die bloedingen. Nu kon het ook nog zo zijn dat ons kindje het Syndroom van Down heeft of een ander Syndroom wat het niet eens (lang) levensvatbaar zou maken.  Wat doe je als blijkt dat de NIPT test niet goed is? Een gevoelig onderwerp voor de meesten.

Dat we de test sowieso wilden doen stond vast. Dat was de afspraak die we met elkaar hadden gemaakt voor we aan dit hele traject begonnen. Net zoals de afspraak om de zwangerschap niet door te zetten als zou blijken dat de uitslag niet goed zou zijn. Daar stonden we met zijn allen 100% achter…. totdat er daadwerkelijk een kindje in mijn buik zat. We hadden die drie maanden doorstaan, moest ik dan nu straks bewust kiezen om een kindje niet te voldragen? Ergens denk je nog ‘nèh, dat zal ons toch niet overkomen, we zijn allemaal lichamelijk hartstikke gezond‘…. maar wat als? Als de uitslag toch anders is dan verwacht? Gelukkig kregen we tijdens onze vakantie het verlossende telefoontje met het bericht dat de uitslagen in orde waren. Opluchting…. Op naar de 20-weken echo…

♥ Misselijkheid en overgeven

Al van jongs af aan heb ik een extreme angst om over te geven. Geen controle te hebben. Bij het kleinste gevoel van rommeling in mijn buik, een vleugje misselijkheid of zieke mensen om mij heen, is paniek het enige wat overheerst in mijn hoofd. ‘Straks moet ik overgeven en overgeven voelt als het einde van de wereld’. Het einde van de wereld klinkt eigenlijk nog minder eng dan overgeven. De angst om over te geven is onder andere een van de redenen waarom ik eerder niet zelf een kindje zou willen dragen. Ik moest er niet aan denken om mezelf dat aan te doen. Bewust te kiezen voor, in het ergste geval, vele toilet bezoekjes. Heel langzaam is door de jaren heen die angst steeds meer naar de achtergrond geschoven en de wens om zelf een kindje te dragen ontstaan en groter geworden.

Ach, niet iedereen is misselijk tijdens de zwangerschap toch? Mijn moeder was het ook niet, dus het zal wel meevallen. Als ik angst laat overheersen, heb ik straks misschien spijt. Twee inseminaties later was daar de positieve test en drie weken daarna dat vreselijke gevoel van misselijkheid. Ik had het kunnen weten. Natuurlijk is het leven één grote uitdaging en daar hoort het aangaan van angsten bij. Ik was de eerste weken de hele dag misselijk, kon alles wat ik eerder lekker vond niet meer zien of ruiken en zelfs de geur van ons huis maakte me aan het kokhalzen. De paniek viel mee, maar fijn was het zeker niet. Met wat tabletjes van de huisarts, veel rust en verzorging van Scarlet ben ik de eerste drie maanden aardig doorgekomen.

♥ De band van Scarlet met de baby

Hoe kies je eigenlijk wie het kindje gaat dragen? Baseer je dat op leeftijd, wiens wens al langer speelt of gooi je een muntje op? Wanneer de wens bij beiden aanwezig is, kan dat best lastig zijn. Het is natuurlijk niet vanzelfsprekend dat de ander dan maar de tweede “doet”. Want willen we na de eerste nog wel een tweede en is het überhaupt wel mogelijk? De wens van Scarlet om zelf een kindje te dragen is altijd erg groot en aanwezig geweest. Mijne kwam pas later. Betekende dit dan dat Scarlet hierdoor voorrang had? Haar wens was tenslotte al langer aanwezig en ze is daarnaast ouder dan ik ben. Aan de andere kant zag ze zichzelf niet per se twee kinderen opvoeden, wat zou inhouden dat ik na de eerste misschien wel helemaal geen zwangerschap meer zou meemaken. Moeilijke en ingewikkelde keuzes die uiteindelijk hebben geleid tot het om en om insemineren. We lieten het lot beslissen.

Het positieve streepje op de test na de tweede inseminatie was uiteraard een geweldig geschenk, maar bracht ook verdriet en onzekerheid met zich mee. Verdriet om het loslaten van een grote wens en onzekerheid over haar rol als moeder. Zou ze zich wel moeder voelen nu het biologisch gezien niet van haar zou zijn? Wat moet ik nou doen als zij zich straks geen moeder voelt en geen band heeft met het kindje? Dat is natuurlijk niet wat ik wil. De gedachte dat Scarlet straks helemaal niks voelt bij het zien van de baby jaagt me angst aan. Ik houd me maar vast aan de gedachte dat Sjors biologisch gezien ook niks van ons is, maar we toch onvoorwaardelijk van hem houden….

♥ Niet leuk en geen goede moeder

Ja, en wat nou als ik het dan zelf ook niks vind? Dat het allemaal tegenvalt en veel te ingewikkeld is. Dat het allesbehalve het plaatje is dat we in ons hoofd hadden. Kunnen we dit wel? Ik ben zelf soms al ingewikkeld, hoe moet ik dan zo’n klein mensje opvoeden zonder het te verpesten? De angst om het niet goed genoeg te doen is best vaak aanwezig. Ik voel me zelf vaak nog een kind. Een kind dat bang is om zichzelf los te moeten laten en nu alles op een perfecte volwassen manier moet doen. Nadat we zelf het een en ander hebben meegemaakt in onze jeugd, willen we nu het allerbeste, allerleukste en allermooiste voor ons kind. Maar ja, wat is dat eigenlijk en welke ouder wil dat nou niet?

♥ Depressieve moeder

Ik ben er gevoelig voor, depressies. Al van kinds af aan kamp ik met somberheid en negatieve gedachten. Nooit had ik gedacht zo in het leven te staan zoals ik nu sta, laat staan een kind te krijgen. Ik ben door de jaren heen flink gegroeid, maar de angst om terug te vallen in een depressie blijft altijd in mijn achterhoofd. Al ruim 20 jaar slik ik hier antidepressiva voor. Nog zo’n afweging, wel of niet blijven slikken tijdens de zwangerschap. We kozen voor wel. Te veel risico bij het stoppen van de medicatie, wat een nadeliger effect heeft op het kind dan het blijven slikken van de medicatie. Toch ben ik bang voor de periode na de geboorte. Bang om in een postnatale depressie te belanden, gezien mijn historie van depressies wat blijkbaar meer risico geeft.

♥ Een moeilijk kind of huilbaby

Als je al een beetje gevoelig bent aangelegd en een hoger risico hebt op het ontwikkelen van een depressie, dan is een moeilijke- of huilbaby wel het laatste waar je aan moet denken. Dat heb je natuurlijk niet voor het zeggen en een huilbaby is voor niemand makkelijk, maar ik vrees er soms wel voor dat dit juist ons weer zal overkomen.

♥ Een hond en een baby

Iedereen ziet Sjors als een lieve betrouwbare fluffige knuffelbeer. Dat is hij ook zeker, maar af en toe wel tot op zekere hoogte. Soms kan hij vanuit angst nog wel eens vreemd uit de hoek komen. Zo kan hij vreselijk tekeer gaan tegen willekeurige honden en gaat hij grommen wanneer vreemde mensen hem te lang aankijken voordat ze hem willen aaien. Dit doet hij vooral bij volwassenen, maar toch ook weleens bij hele schattige kinderen. Hij heeft nog nooit echt iemand aangevallen of gebeten, maar het maakt wel dat je wat huiverig bent in het bijzijn van kinderen. Wanneer er weer eens een groepje koters langs loopt met de vraag of ze even met Sjors mogen knuffelen omdat hij er zo schattig uitziet, zeggen we nu ook meestal dat hij dat een beetje eng vindt.

We zijn erg benieuwd en vinden het toch ook wel een beetje spannend, hoe Sjors straks op de kleine zal reageren. Gelukkig gaat het met Scarlet’s neefjes prima en ook het baby’tje van goede vriendinnen van ons vindt Sjors niet heel erg interessant. We proberen Sjors zo normaal en nuchter mogelijk met het kleintje kennis te laten maken, maar houden hem zeker in de gaten. Je weet maar nooit! Maar dat is eigenlijk met alle honden zo….

♥ Borstvoeding

Mijn borsten groeiden vroeger in zo’n rap tempo, dat ik op de basisschool al nauwelijks durfde te douchen in het bijzijn van klasgenootjes. Ik schaamde me er vreselijk voor, helemaal gezien het feit dat ik er destijds meer uitzag als een jongen dan als een meisje. Ik heb me altijd vreselijk geïrriteerd aan die veel te grote dingen voor mijn postuur. Pijnlijk bij het sporten en nooit kleding in de juiste maat. Een borstverkleining zal altijd wel in mijn hoofd, maar nooit durfde ik die stap te zetten. Tot ik samen was met Scarlet. Zij wist me te motiveren om gewoon eens een afspraak in te plannen bij de chirurg om naar de mogelijkheden te kijken. Vanaf die afspraak ging alles in een razend tempo en voor ik het wist werd ik wakker met borsten die bij mij pasten. Met kinderen krijgen was ik in die tijd nog niet echt bezig, zo ook niet met de gevolgen van een borstverkleining in combinatie met borstvoeding geven. Dat zagen we dan wel weer.

Dan is nu. Kan ik wel borstvoeding geven is nu de vraag. Ik heb geen idee, maar ik hoop het wel. Naast dat ik het aan de ene kant best lastig vind dat mijn borsten nu weer enorm groeien, lijkt het me toch ook heel erg mooi en bijzonder om straks borstvoeding te kunnen geven aan de kleine. Er wordt gezegd dat er meer kansen zijn wanneer de operatie langere tijd geleden heeft plaatsgevonden, wat bij mij dus het geval is. Let’s hope for the best… Oh en wat als twee moeders borstvoeding willen geven?

♥ Baby en een baan

Met onze “normale” banen en social media kanalen hebben we inmiddels meer dan een fulltime job. Het is nu soms al behoorlijk aanpoten en uitvogelen wanneer je wat doet, laat staan met zo’n kleine dreumes erbij. Mijn werk voelt als een van de weinige stabiele factoren in mijn leven. Lange tijd heb ik in mijn jeugd niet kunnen werken door allerlei psychische problemen en nu ik inmiddels al zo’n 8 jaar een vaste baan heb in de kliniek, vind ik het lastig om dat los te laten.

Veel mensen vragen zich ook af waarom we ‘Ik Vrouw van Jou’ niet fulltime gaan doen. Dat zou inderdaad prima kunnen, maar naast dat ik mijn werk leuk vind, vind ik de controle en veiligheid van een vaste baan loslaten te eng. We willen ons kind daarentegen ook niet te vaak naar een opvang brengen, dus komen we er misschien niet onderuit om een paar uurtjes werk te laten vallen. Bij de gedachte hieraan, borrelen ook weer een aantal angsten op. Gaan we het dan financieel wel redden? Word ik dan zo’n thuis-zit-moeder? Hoe gaan we dat straks allemaal doen met het vloggen en bloggen?

Zoals je hierboven hebt gelezen, zijn er een hoop angsten en vragen aanwezig rondom de zwangerschap en ons leven na de bevalling. Ben ik hier uniek in? Ik denk het niet. Het krijgen van een kindje is nou eenmaal behoorlijk ingrijpend. Er komt ineens een derde persoon in huis. Een persoon die niet even wat dagen komt logeren, maar voor altijd bij je blijft. Dat is best een gekke gedachte en nog helemaal niet voor te stellen. Vragen als: ‘kan ik het wel’ en ‘vind ik het wel leuk genoeg’, zijn dan ook niet zo gek als je je bedenkt dat je de rest van je leven verbonden en verantwoordelijk bent voor dat wezentje. We zullen moeten afwachten hoe alles verloopt. Hoe dan ook zal alles uiteindelijk een plekje krijgen. Het zal aanpassen en wennen zijn, maar dat is oké. Het zal de liefde van een afhankelijk en nog onbevangen nieuw mensje meer dan waard zijn.

Welke angsten tijdens de zwangerschap herken jij?