Nooit goed genoeg. Ja hoor, het is leuk dat we een boek hebben geschreven, maar het had wel beter gekund. Dat  boek van die ander stond weken op nummer 1 in de top 10, die van ons maar een weekje op nummer 9. Je hebt het boek wel goed gepromote hoor! Nou, dat valt wel mee. Ik had er veel meer aan kunnen doen. Je vindt het knap dat ik een website voor eetstoornissen heb opgericht? Oké, zo boeiend is dat nou ook weer niet hoor. Ja misschien tien jaar geleden, maar inmiddels kan iedereen een site opzetten. Of ik ook vind dat ons YouTube kanaal veel abonnees heeft? Nou ja, als je kijkt naar Monica Geuze of Enzo Knol stelt het natuurlijk geen bal voor.  Een speld in een hooiberg. Eigenlijk zou ik zoveel meer kunnen… Zoveel meer moeten.

Ik baal van mezelf. Ik wil graag een documentaire maken, de helft van de beelden is al geschoten, maar ik krijg het maar niet van de grond. Angst overheerst. Ik schaam me voor mijn falen. Een ander ziet mijn succes, ik zie mijn gemiste kansen… Zijn het werkelijk gemiste kansen of verplaats ik de lat gewoon telkens als ik hem bijna bereikt heb? Is dat wat ik doe ooit goed genoeg of moet ik me mijn hele leven blijven bewijzen? Mezelf bewijzen om te voelen dat ík goed genoeg ben. Het gaat misschien niet eens over of dat wat ik doe goed genoeg is. Al van jongs af aan koppel ik mijn waarde aan dat wat ik presteer. Win ik wedstrijden, dan ben ik iets waard. Haal ik hoge cijfers, dan mag ik trots zijn op mezelf. Bereik ik bijzondere hoogtes, dan juicht de massa je toe.

Nooit goed genoeg: jezelf bewijzenKuddedieren die een wave doen. Flashmob. Slechts een klein groepje prikt erdoorheen. Ziet mij, enkel voor wie ik ben. Het is bijzonder om te ervaren hoe de massa je ineens anders behandelt als je in de krant staat of aan tafel zit bij Pauw. Alsof je plotseling als mens 20 punten meer waard bent geworden. Commerciële wereld. Het maakt meer geld. Geen haar veranderd, maar voor even een bos vol extensions rijker. Ze zien mijn werkelijke waarde (niet).

Ik presteer, dus ik ben

HOERA! IK BEN GOED GENOEG! …totdat het gejuich verstomd en het geklap weg-ebt in de menigte van mensen die minstens zoveel bereiken en niet langer geboeid zijn. Dan ben ik weer niemand meer. Mij niet gezien. Ik wil er zijn. Bestaan. Iets bereiken. Ik bereik, dus ik ben. Ik presteer, dus ik ben. Ik mag niet niets doen. Niet verdwijnen in de grijze massa. Niet zijn zoals een ieder ander. Evenveel of net iets minder. Het moet meer. Beter. Niet onderdoen voor. Hetzelfde is niet goed genoeg. Een constante druk die me nauwelijks een moment met rust laat. Een milliseconde, een weekend, 2 dagen of een week. Even is het goed genoeg. Ik floreer bij duizend uitdagingen op een dag. Tot de dag, dat ik niet meer durf.

Die dag volgt altijd. Als de storm gaat liggen en ik mijzelf terugvind. Als ik voel. Stilsta bij wie ik ben. Geconfronteerd word met dat wat om me heen gebeurt. Beter, sneller, sterker, slimmer, harder… Dan ben ik niets. Niemand. De donkerte daalt in en een waas van waardeloosheid valt over mijn bestaan. Alle bereikte plekken liggen achter me. Dat wat is geweest, is weg. Niet weg van andermans netvlies, wel weg uit mijn waardering voor mijzelf. Alsof dat wat in het verleden ligt niet meer telt.

Enkel de gemiste kansen tel ik in mijn hoofd, want op twee handen kan ik ze niet meer tellen. Wat ik beter had kunnen doen. Een oneindige lijst. De toekomst schreeuwt om meer, terwijl mijn werkelijke uitdaging in het nu ligt. Nu leven, nu accepteren, nu tevreden zijn en nu genieten.

Nooit goed genoeg

Ik voel me een aansteller. Een verwend nest. Waarom moet ik altijd meer, beter, sneller, harder, grootser en indrukwekkender? Waarom zie ik voortdurend dat wat een ander beter doet? Dat wat lastig is, mag ik niet lastig vinden. Baal ik van iets binnen mijn baan, dan wijs ik mijzelf terecht met dat er ook iedere dag mensen moeten werken in een kippenfabriek. Hoe durf ik te klagen! Ik moet harder zijn. Niet zeuren. Wat doen met de capaciteiten die ik heb. Ik heb ze, maar benut ze niet volop.

Ik kan soms jaloers zijn om mensen die gewoon niets doen. Die tevreden kunnen zijn met zichzelf zonder daardoor iets extra’s te hoeven doen. Het is niet voor niks mijn droom om in een oude boerderij in Frankrijk te wonen en bij een eenvoudige bakker te werken. De enige bakker in het dorp. Zonder concurrentie, zonder perfecte plaatjes. Dat het gewoon goed is, zoals het is. In alle rust leven en tevreden zijn met wie je bent. Voldoende.

Nooit goed genoeg: jezelf bewijzenAls ik mezelf nou maar eens kon toestaan rust te nemen. Even achterover te gaan zitten. Erop durven vertrouwen dat even niets doen, me niet waardeloos maakt, geen luiwammes en me niet direct een uitkering oplevert. Nee. Die onrust, die narigheid en waardeloosheid moeten weggemaakt worden. Maakt me niet uit hoe. Ik verdraag je niet! Harder werker, sneller rennen, gezonder eten. Leuker zijn. Beter doen.

Ergens schaam ik me voor deze blog. Ik voel me er een beetje gestoord door. Ik behoor toch krachtig, trots op mijzelf  #BeProud en sterk te zijn. Tegelijkertijd weet ik dat zeker vandaag de dag met alle social media heel veel mensen kampen met deze gevoelens. Misschien niet in deze mate, maar het leeft wel. De druk, het moeten, het vergelijken en nooit goed genoeg zijn. Ik vind het verdrietig om in zo’n prestatie maatschappij een kindje op te voeden. Ik zou het hiervoor willen beschermen, maar werk er tegelijkertijd aan mee door er zelf in mee te gaan. Een positief zelfbeeld als moeder is misschien nog wel het meest waardevol dat ik kan meegeven. Werk aan de winkel.

Meedoen of erbuiten vallen? Is dat de keuze? Ik hoop het niet. Diep in mijn hart ben ik ervan overtuigd dat je ook zonder groots te presteren door de juiste mensen voor vol zal worden aangezien. Dat je ook zonder dit, jezelf waardevol kan vinden…..