Ik stapte vol enthousiasme voor het eerst in de Thalys om in Parijs op de foto te gaan met op de achtergrond de Eiffeltoren. Parijs, de stad van de liefde. Gelukkig hoefde ik niet te vliegen, want dat vind ik een nogal eng na al die aanslagen en ongelukken. De trein blijkt minder veilig dan ik denk. Een paar dagen geleden veranderde de Thalys in een donkere rups met een moordenaar aan boord. Een man met meer dan één moordwapen en een shitload aan munitie. Niemand is op de hoogte en voor iedereen had deze trein letterlijk die avond het eindstation kunnen zijn. We leven in een wereld waarin je alert moet zijn. Misselijkmakend. Ik voel angst.
Ik sta vanavond op het station te wachten op mijn trein en lees het nieuws over de vermoorde journalisten. De moordenaar stond met een pistool op nog geen 3 meter voor de jonge blonde journaliste en cameraman die beiden opgingen in hun baan. Ik kan het niet bevatten. Al was ze alert geweest, dan was ze nog te laat geweest. Ieder moment kan het afgelopen zijn en dat besef ik me, terwijl ik daar sta maar al te goed. Het voelt op dat moment nergens meer veilig, want wie weet is de persoon die achter me staat ook wel ziek in zijn hoofd. De wereld is ziek, doordat hij bewoond wordt door allerlei mensen die willen vernietigen.
Even vergeet ik alle onschuldige mensen om mij heen die geen enkel kwaad willen en hier op deze wereld ook alleen maar een gelukkig leven als doel hebben. Ik vergeet de mensen die vriendelijk en behulpzaam zijn. Alles wordt overschaduwd door deze gruweldaad, al is het er maar één en ben ik me ervan bewust dat er in oorlogen vele onschuldige mensen meer sneuvelen. Dit is door alle nieuwssites en schokkende sociale media berichten een frontale klap in mijn bewustzijn. In één klap ben ik me opnieuw bewust van de hardheid van deze wereld.
Wie kan je nog vertrouwen als er ieder moment iemand een mes in je rug kan steken of zonder schaamte een kogel in je hart kan schieten. De narigheid verspreidt zich als een vieze tumor over de wereld en lijkt niet te stoppen. Iedere gedachte die je een gevoel van veiligheid geeft, lijkt een leugen, een naïeve gedachte. We leven in een wereld waar je alert moet zijn en zelfs die alertheid is geen garantie voor overleving.
Het is een kwestie van geluk en ongeluk. Ben je ergens op het juiste of verkeerde moment. Niemand zal het van tevoren weten. Ik heb inmiddels een bankje op het perron op gezocht omdat ik voel dat ik dit van me af moest schrijven. Ik kijk nogmaals om me heen en zie onschuldige en vriendelijke mensen lopen. Iemand knikt naar me en er gaat een gevoel van bevrijding door me heen. Liefde. De wereld is ziek, maar er zijn zoveel mensen op deze wereld om die ziekte te bestrijden. Dat gevoel van saamhorigheid, van liefde voor elkaar, ook al kennen we elkaar niet, daar mogen we ons best iets vaker bewust van zijn, zonder dat er eerst iets naars hoeft te gebeuren.
Ik ga naar huis.
Bron foto’s Martinak15
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
22 Comments
Janneke
Indrukwekkend. Heel knap beschreven hoe angst je kan grijpen… Maar ook hoe de grip van angst kan verslappen door liefde en een gevoel van saamhorigheid.
Laten we inderdaad vaker stilstaan bij onze saamhorigheid, bij de liefde voor elkaar. Empathie en liefde maken de wereld een betere plek. Laten we dat niet uit het oog verliezen terwijl we al die ellende zien…
Lilian
Kippenvel… Erg mooi geschreven! Er zijn zoveel gekken op de wereld maar ook zoveel goede mensen! Vorige week heeft mijn fiets drie dagen met mijn sleutels erin op Utrecht centraal gestaan omdat iemand zo lief is geweest mijn sleutels te bedekken er zilverfolie! Er is hoop en wat jullie ook zeggen er zijn genoeg mensen om de ziekte te bestrijden. Met liefde kan je veel bereiken
Lara
Wauw, zo denk ik dus ook.. En dan krijg je een psycholoog die je bijna oplegd dat je mensen moer vertrouwen..
Er zijn zeker wel mensen die te vertrouwen zijn, maar er zullen altijd mensen zijn die alles kapot willen maken of zogemaamd machtig willen zijn. Ik heb daar eens heel goed over nagedacht, ik vind als je het nodig vind de macht ovee iemand anders zn leven te hebben dat je dan zelf wel ziek zwak moet zijn. Ik ga ook voor een wereld van liefde en gelijkheid!
Alles begint bij ons zelf, mooi geschreven!
Tim Traas
Ik vind het prachtig geschreven en inderdaad door liefde, samenhorigheid, compassie. En ik vind dat je dit allemaal goed hebt beschreven in deze blog! Ik ben bijna sprakeloos door dit blog, zo goed geschreven.
Sabine
Mooi beschreven zeg… Ik moet zelf ook steeds denken aan al die nare dingen die gebeuren. Aan wat er bijna in de Thalys was gebeurd. Ook al heb ik zelf dagelijks te maken met onveiligheid en criminaliteit, de (mogelijke) aanslagen geven toch een ander gevoel van angst. Soms denk ik wel eens dat ik hier, ongeacht de criminaliteit, veiliger ben dan in Europa, wat natuurlijk heel raar is.
Li Zhan
Wauw, dit is zo ontzettend mooi geschreven… helemaal kippenvel!
Onwijs mooi stukje en je hebt helemaal gelijk, het is bizar hoeveel schade 1 persoon kan aanrichten, hoe hij of zij het leven van misschien wel honderden mensen door de war kan gooien, wat er in een paar seconden kan gebeuren. Je hoeft maar met je ogen te knipperen en er zou iets vreselijks gebeurd kunnen zijn. Niet iets waar je dagelijks bij stilstaat, maar het is toch wel belangrijk om af en toe te doen. Even blij zijn met alles wat je hebt en alle mensen om je heen, die je lief hebben, want voor je het weet is het voorbij door zo’n vreselijk iemand, die al dan niet bewust, jouw hele wereld op z’n kop zet en het zal dan nooit meer hetzelfde worden…
Ashley
Wauw wat mooi geschreven!
Laura
Heel mooi geschreven!
Stephanie
Pff heftig ja en goed omschreven. Ik voel die angst ook vaak..
Miri
Een tip los van de inhoud van het artikel zelf; bij dit soort artikels weet ik nooit goed wie het nu geschreven heeft. Zou je er boven of onderaan mss kunnen bijzetten?
Verder mooi geschreven. Vaak kippevel gehad de afgelopen dagen.
Anoniem
Wat mooi beschreven!
Jullie zijn echt vrouwen vol met liefde. Een paar maanden geleden had ik jullie gemaild over mijn psychische probleem en jullie hadden zo begripvol gereageerd. Toen ging er ook een gevoel van liefde door mij heen. Ik heb die mail zo vaak doorgelezen op momenten dat ik me klote voelde en het heeft me zoveel geholpen.
Sjoukje
Mooie blog weer!
Mijn leven bestaat door nare oorzaken uit continue alertheid, lerende dat dit niet altijd nodig is. Maar deze blog beschrijft t heel mooi! Thanks!!
Lotte
Wauw zo herkenbaar.. dankjewel voor het delen!
Anoniem
Mijn reactie is algemeen bedoeld en niet persoonlijk op deze blog.
Snap dat het beangstigend is, maar ook wel raar dat het dan zo’n ‘issue’ wordt. Ik bedoel, overal in de wereld zijn brandhaarden, worden dagelijks tientallen en soms wel honderden mensen zonder reden vermoord. Alleen omdat het nu ‘dichtbij’ of een geval van extreme idiootheid is, is het beangstigend en moet men alert zijn?
Alle bootvluchtelingen bijvoorbeeld, die zijn verdronken, dat is even erg dan 2 mensen die zonder reden op gruwelijke wijze worden vermoord. Alle andere oorlogsslachtoffers, slachtoffers van IS, Boko Haram etc. Waarom worden zij niet indivudueel in het nieuws benoemd? Omdat het massa’s zijn en het ‘ver van ons bed is’ en blijkbaar is dat normaal, maar wanneer 2 anderen, in dit geval 2 journalisten en dus bekend van TV het zijn, staan hun namen en foto’s over het hele internet. Wat maakt deze twee mensen meer bijzonder of belangrijker dan al die anderen die iedere dag in stilte sterven door geweld?
Gelukkig is de aanslag in de Thalys verijdeld en zijn er geen doden gevallen, helaas zijn twee journalisten overleden wat absoluut niet had mogen gebeuren, maar om angst en paniek te gaan zaaien, beetje absurd. Niemand heeft er invloed op, als je iedere dag in angst gaat leven, dan wordt je leven zwaar, heel zwaar.
Janine
Ik zou het niet beter kunnen schrijven dan hoe jij dit artikel schrijf. Ik heb echt complimenten hier voor. Het komt echt aan van binnen.
Maar we leven echt in een rare wereld. Ik vraag me wel is af waar gaat het heen? Maar als ik daar echt aan nadenk word ik misselijk in mijn buik. Bang voor de toekomst is het misschien wel. En ik ben dan wel 21 jaar. Maar wat als je kinderen zou hebben, inwat voor toekomst leven hun op als hun oud zijn. Maar tuurlijk moet je niet aan alle nare dingen denken. Maar het komt wel erg dichtbij steeds. Maar alle positieve dingen al ja het maar goedendag van een onbekend persoon. Dat maakt me dag weer goed. Niet iedereen is slecht op deze aarde. Laten we van die mensen genieten !
Lieefs Janine .
D.
Prachtig geschreven. Ik herken mezelf er ook heel erg in. Ik vraag me soms af hoe mensen zo enorm hard en gevoelloos kunnen zijn. Hard tegen de medemens, maar ook tegen dieren. Dat er op het moment dat ik dit schrijf zo veel verschrikkelijke dingen in de wereld gebeuren. Als we gewoon liefdevol en respectvol met elkaar om zouden gaan, dan was dat er niet. De wereld kan zo makkelijk een fijnere plek worden door met respect en liefde met elkaar om te gaan. Het hoeft niet op deze manier, het moet zelfs niet op deze manier. Dit moet anders.
Aniek
Helemaal eens met Anoniem.
Eigenlijk vind ik dat we het in Nederland best wel goed hebben, zolang dit soort vreselijke berichten nog steeds uitzonderlijk zijn en ons doen verbazen. We hebben het best wel goed geregeld dat we het overgrote deel van de tijd respectvol met elkaar kunnen omgaan.
Als ik het even binnen Nederland houd, wat meer aandacht verdient is hoe de gemiddelde mens dieren (indirect) zo vreselijk laat mishandelen in de bio-industrie. Als de muren van de veehouderij en slachthuizen van glas waren zouden veel minder mensen vlees eten of andere dierlijke producten gebruiken. 1 miljoen dieren worden er in NL geslacht per dag! 1 miljoen! En dat terwijl dieren net zo kunnen voelen en lijden als mensen. Als ik hier aan denk, staan die enkele vreselijke berichten zoals van de journalisten bij mij niet meer zo op de voorgrond.
Nienke
Erg mooi geschreven, en heel herkenbaar ook. Ik zat gisteren in de trein naar Amsterdam en 1 jongen is in een half uur 5 keer naar de wc gegaan. Wat hij daar deed weet ik niet, maar daar voelde ik me toch ook niet echt veilig bij…
Jacobien
Herkenbaar. De wereld is ook ziek. Ik vind het soms ook eng. Gelukkig blijven er ook lieve mensen die het goede zien en zoeken in andere mensen, in de wereld waarop zij leven. 🙂
VlinderS
Wauw prachtig geschreven. Het is iets wat ook vaak door mijn hoofd speelt. De thalys trein wilde ik ook kosten wat het kost vermijden toen ik een tijd geleden naar België moest, puur omdat ik bang was voor zoiets.
Ik weet ook niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Het zijn gedachten die reëel zijn op het moment tot op een zekere hoogte. Dat vind ik het lastigste. Het enige wat ik kan doen is proberen te beseffen dat angst en vermijden mijn leven niet mooier maken en proberen te luisteren naar mijn intuïtie. In het geval van mijn reis naar België heb ik dus gekozen om te reizen met de regionale treinen. Misschien geef ik daarmee in aan mijn angst, maar goed die angst bleek dus niet compleet ongegrond te zijn.
& soms vraag ik me af hoe het is om in Syrië of een ander oorlogsland te leven. Zal de angst dan minder worden of heb je dan gewoon een andere insteek in het leven? Is de dood dan ‘normaler’ dan in hier in het relatieve veilige westen?
Hoe meer ik hierover nadenk des te logischer het ergens ook wordt. In tijden van oorlog en in conflictgebieden is de dood een altijd aanwezige gast, terwijl wij hier in het oorlogsvrije, relatief veilige westen niet meer hoeven te overleven. De dood is verbannen in onze gezelschappen en wellicht maakt dat het ook wel dat we er zo angstig voor zijn. We proberen niet voor niets op alle mogelijke manieren levens te verlengen. Iets wat niet slecht is, maar het bepaald denk ik ook hoe wij als collectief aankijken tegen de dood en het leven.
Malou
Mooi <3 Het maakt me soms ook zo bang, de daden waar wij als mensen toe in staat zijn. Alle oorlogen, al het geweld – en nog zo veel meer narigheid. Maar daar tegenover voel ik liefde en blijdschap voor al het prachtige dat er tegenover staat en waar ik altijd voor wil blijven vechten! Want liefde is sterker dan haat.
Lara
Heel herkenbaar. Zat een paar dagen geleden ook in een internationale trein naar Brussel. Ik keek om me heen, en dacht ‘zo zaten die mensen ook gewoon in de trein, misschien zaten ze wel vlakbij die man. De kans dat er zo iemand in mijn trein zit is ook gewoon aanwezig’. Ik houd er ook altijd meer van om positief te denken, bijvoorbeeld aan sociale mensen in de trein. Maar soms bekruipt je toch zo’n gevoel!