Mijn hart slaat op volle touren terwijl de motoren van het vliegtuig beginnen te bulderen. Het is zover, nu gaan we vaart maken, nu heb ik misschien voor het laatst contact met de aarde. Een paar seconden later raast het vliegtuig over de startbaan en OFF we go! Dat moment waarop de wielen het contact verliezen met het asfalt is zo bijzonder en tegelijkertijd beangstigend. Want opnieuw: misschien is dit het laatste contact met de aarde. In een steile hoek klimt het toestel de lucht in. Op het schermpje voor me in de stoel zie ik hoe we steeds hoger komen. 500 m, 1 km, 3 km, 5 km… Wat als… Nee, niet aan denken.

Nu ik veilig thuis zit achter mijn computer denk ik er wel aan. Wat als deze vlucht de laatste van mijn leven was geweest? Wat als ik in die Airbus A320 had gezeten waar 8 minuten lang de daling in werd gezet alvorens het met 700 kilometer per uur tegen een berg vloog? Hondervijftig mensen verloren het leven. Een school zonder schoolklas. Leegte en verdriet. Mijn angst om in een vliegtuig te stappen is relatief groot, maar toch gaat denk ik bijna niemand er vanuit dat zoiets hem of haar zal overkomen. Wat er exact gebeurd is, is nog niet geheel duidelijk, maar wat er allemaal in het nieuws te lezen is, klinkt vreselijk.

Een co-piloot die mogelijk bewust zijn vliegtuig met 149 onschuldige medepassagiers letterlijk te pletter vliegt, dat is niet te bevatten. Voor mij niet, maar al helemaal niet voor de nabestaanden. Om op die manier je kind, geliefde, moeder of opa te verliezen is onbegrijpelijk. Wat ging er in het hoofd om van de bemanning, van de passagiers? In nieuwsartikelen staat dat de passagiers mogelijk pas op het allerlaatste moment door hadden dat er iets aan de hand was. Zou niemand van de passagiers, zittend dichtbij de cockpit, hebben gehoord dat de piloot schreeuwde om toegang tot de cockpit, hoe hij de deur probeerde in te trappen? De resterende bemanning moet dit toch wel gemerkt hebben?

Wat gaat er in je hoofd om als je beseft dat je nog maar een paar minuten, een paar seconden te leven hebt? De laatste 8 minuten van je leven. Heb je dan nog stiekeme hoop, tegen beter weten in, dat jij het misschien wel overleeft? Of denk je dan alleen “Dit was het’ en ben je voor de rest niet in staat om te denken omdat je zo vreselijk in shock bent? Denk je aan de mensen van wie je houdt, aan het mooiste van je leven? Waar denk je aan? Ik hoop dat die 149 of eigenlijk 150, want laten we niet oordelen alvorens we exact weten wat er is gebeurd, aan iets moois hebben gedacht. Dat ze even, heel even, tijdens die seconden van angst, konden denken aan het goede van hun leven.

vliegtuig 8 minutenBron foto 2 Bron foto 1

Op vakantie zijn vind ik fijn, maar op vakantie gaan vind ik zenuwslopend. Ook al wordt er vaak gezegd dat vliegen veiliger is dan autorijden, bij autorijden heb ikzelf het stuur in handen. Ik boek met beven ieder jaar een vlucht naar het buitenland en zet heel bewust dan die stap over de drempel van de ‘slurf’, die nog verbonden is met de vertrekhal, naar het vliegtuig. ‘Is dit het laatste contact dat ik heb met de wereld?’ schiet er dan keer op keer door mijn hoofd. Eenmaal in het vliegtuig ben ik alert en gespannen. Dit duurt tot het moment van opstijgen. Als de motoren gaan bulderen, gieren de zenuwen door mijn lijf, maar ook de adrenaline. Het voelt doodeng en geweldig tegelijk. Eenmaal in de lucht schakel ik mijn angsten als het ware uit, totdat ik een vreemd geluid hoor of turbulentie voel….

Vliegen is prachtig, bijzonder en beangstigend tegelijk. Nieuwsberichten als deze zijn nauwelijks te bevatten. De impact van zo’n ongeluk is enorm. Mijn gedachten gaan uit naar de mensen in het verongelukte vliegtuig en alle nabestaanden.

♥