Ik ben eraan gewend een moeder te hebben. Ik ken niet anders. Ik heb fijne vakanties met haar gehad, ruzie met haar gemaakt uit koppigheid en onmacht. Ik heb met haar gelachen en om haar gehuild. Ik heb het haar soms moeilijk gemaakt en tegen haar geschreeuwd. Ik heb me van haar losgemaakt, leren leven zonder haar hulp om erna weer te leren om open te staan voor hulp. De relatie met mijn moeder heeft liefde, vertrouwen, gemis, pijn en geluk gekend.

De telefoon gaat. Ik hoor mijn zus aan de andere kant van de lijn zeggen: “Ze hebben een vlekje op mama’s lever gezien en er is een kans dat het kanker is”. Even stopt alles en ik voel de tranen over mijn wangen rollen. Ze had een afspraak in het ziekenhuis voor een blaasonderzoek en per toeval werd dit nare nieuws ontdekt.

Het verliezen van mensen heeft me weleens angst aangejaagd, maar dit in combinatie met de mensen die het meest dichtbij je staan is nauwelijks voor te stellen. Om mij heen hoor ik weleens van vrienden of collega’s over het verlies en gemis van een vader of moeder. Het klinkt pijnlijk en verdrietig, maar de daadwerkelijk impact ervan is zonder ervaring hiermee niet te voelen. Mijn moeder wordt over een aantal jaar 70. Ze-ven-tig. Ik vind het maar raar klinken. Dat is de leeftijd van een oma, maar mijn moeder is helemaal geen oma, ze is mijn moeder.

dagen geteldDe dagen geteld. 80 – 70 = 10. Tien jaar. 365 dagen per jaar. 10 x 365 dagen = 3650 dagen. Stel dat? Dan zijn er nog maar 3650 dagen. Niet te bevatten. Het klinkt zo weinig, zo kort. Waarom is het leven zo wreed. Waarom kunnen mensen zo wreed uit hun en het leven van de mensen wie ze dierbaar zijn, worden weggerukt. En je mag dan nog in je handen knijpen als je vader, moeder of geliefde 80 jaar mag worden, want er zijn er velen die veel eerder sneuvelen aan ongeluk of ziekte. Je weet pas wat je mist, als het er niet meer is. Ik besef me bij het tellen van de dagen in een fractie van een seconde al een beetje welk gemis dat is.

Mijn moeder kreeg na de scheiding de zorg geheel in haar eentje over mij en mijn zus. Dit was niet makkelijk voor haar. Ze had verschillende banen en moest hard werken om te zorgen dat er genoeg geld binnenkwam. Ik ben haar dankbaar voor alles wat ze voor ons heeft gedaan en ik zou me helemaal niet kunnen voorstellen hoe mijn leven zonder mijn moeder zou zijn. Zij hoort er gewoon te zijn en doodgaan is geen optie.

Morgen is het weer Moederdag. Een dag die we vieren met een bloemetje, een kaartje, geurtje of een extra bezoekje aan onze moeder. De één vindt het onzin en enkel bedacht door de commercie die door het in het leven roepen van een Moederdag enkel weer wat meer kan verdienen, de ander hecht er heel veel waarde aan en ziet het als een dag waarop iedere moeder bedankt behoort te worden.

Een aantal dagen later had mijn moeder een uitgebreid onderzoek. Het was allemaal heel spannend. Het vervelende was dat ik op dat moment ook nog eens in Curaçao zat, wat me een machteloos gevoel gaf. Gelukkig was de uitslag voor 99%  positief. Die laatste ene procent wordt nog onderzocht. Het besef dat alles eindig is, was tijdens deze dagen sterk aanwezig. Wanhoop en opluchting wisselden elkaar af.

De band tussen vader of moeder en kind is niet afhankelijk van het wel of niet vieren van Moederdag, maar van liefde, wederzijds respect, begrip en vergeving voor wanneer er even geen respect of begrip is. De band met je ouders is letterlijk en figuurlijk diepgeworteld. Het is de eerste relatie die je opbouwt als klein mensje en degene die waarschijnlijk de meeste invloed zal hebben op je verdere leven. Je ouders zijn jouw eerste voorbeeld, de manier waarop je naar de wereld kijkt, je je losmaakt en bindt met de mensen om je heen. Je hebt veel aan je ouders te danken en ze misschien ook het nodige te verwijten. Ze zullen dingen fout hebben gedaan en onbewust hun eigen bagage op je over hebben gedragen. Dat is niet makkelijk, voor beiden.

mijn dagen zijn geteldWat er ook gebeurd is en hoe de band nu ook mag zijn, in de meeste gevallen zal er gehandeld zijn met de beste bedoelingen, op een manier die op dat moment binnen machte lag. Blijf met elkaar in gesprek en luister, LUISTER is het kernwoord. Luister echt naar wat de ander te zeggen heeft. Probeer je te verplaatsen in de ander en oordeel niet te snel. Misschien zijn jouw ouders nog niet op dezelfde leeftijd als die van mij, maar vergeet niet dat ook hun dagen geteld zijn. Heb elkaar lief zolang het kan, voor het te laat is.

Foto: 1 en 2

Liefs, Joyce ♥