De trein staat stil. Wegens een aanrijding met een persoon is er geen treinverkeer mogelijk tussen Leiden en Den Haag. Ik sta stil. De avond ervoor stond ik nog stil bij het leven en de dood tijdens een documentaire over Antonie Kamerling. De wereld draait door. Om me heen hoor ik mensen klagen over de vertraging, over het niet inzetten van bussen en het slechte functioneren van de NS. In mij heerst een soort stilte voor de storm. Een storm van gedachtes die langs zullen waaien als ik me besef dat er net iemand op het spoor van Leiden naar Den Haag is doodgegaan. Het herinnert me aan het moment waarop ik hoorde dat ze er niet meer was. Ze het had opgegeven. De hoop, het leven. Mijn leven stond even stil toen ik hoorde dat ze zelfmoord had gepleegd.

Ik kan me het moment dat ze voor het eerst binnen wandelde nog goed herinneren. “Waar mag ik hier roken?”, hoorde ik haar vragen. Een lange, slanke meid met bruin half lang haar, tot onder haar oren. 17 Jaar oud was ze toen ik haar voor het eerst zag. Ze praatte niet heel veel en oogde ietwat verlegen, maar kon je ondanks dat een geborgen gevoel geven. Een warm gevoel waardoor je je eigenlijk direct bij haar op je gemak voelde. Hoe vervelend het voor haar was dat ze op een crisisafdeling werd opgesloten, ik was blij met deze aanvulling op de groep. Ze was slim, wijs en lief en toch ook een tikkeltje rebels. Ik keek tegen haar op en kon uren naar haar staren zonder ook maar iets te zeggen. We hadden intens contact.

stilte voor de stormIn de loop van de opname zag ik haar steeds verder achteruitgaan. Ik werd overgeplaatst naar een andere groep en zij zonderde zich steeds meer af, tot op het punt dat ze geen enkel contact meer accepteerde. Na een wandeling over het dak werd ze per direct overgeplaatst naar een andere instelling. Vroeg in de ochtend zag ik haar vanachter het raam met een jas over haar hoofd de auto instappen. Niet wetende dat dit de laatste keer zou zijn dat ik haar ooit nog zou zien.

Ik had zo gehoopt haar na mijn opname weer te kunnen ontmoeten. Dan hadden we samen over die nare periode kunnen praten en elkaar kunnen vertellen hoeveel beter het inmiddels gaat. Die laatste woorden heeft ze helaas nooit kunnen uitspreken. Ik was inmiddels net thuis van mijn opname. Het telefoontje dat ik ‘s avonds van een andere vriendin uit de kliniek kreeg zal ik nooit meer vergeten. “Heb je het al gehoord? Ze leeft niet meer”…

stilte voor de stormAlles stond even stil, ik kon niet geloven wat me zojuist werd verteld. Hoe kon het nou zijn dat ik weer thuis was en zij zich helemaal niet meer op deze aarde begaf. Waarom wist ik dit niet eerder en kon ik nu geen afscheid meer nemen? Waarom had ik haar niet kunnen helpen? Het was te laat en het enige wat ik had waren mijn herinneren aan haar. Intens verdriet is de juiste omschrijving voor wat ik voelde. Verdriet en teleurstelling. Niet per se in haar, maar in mijzelf. Teleurgesteld omdat ik er graag eerder voor haar had willen zijn. Ik had er voor haar willen zijn in de periode die zo donker voor haar was, dat ze geen andere uitweg meer zag dan het leven hier te laten voor wat het was.

Het doet me nog steeds verdriet als ik denk aan hoe ze zich gevoeld moet hebben die laatste dagen. De dagen dat ze werd vermist en voor zichzelf een plan beraamde hoe deze plek het beste te verlaten. Ik kan me er een aardige voorstelling van maken hoe eenzaam en verdrietig ze zich moet hebben gevoeld. Alle gevoelens niet meer aan te kunnen en jezelf gewoon niet meer kunnen identificeren met andere mensen. Het gevoel dat je los staat van alles en die verbinding met het gewone leven niet meer kan maken. Boos kan ik daarom ook niet zijn. Ik snap het, maar had zo graag gewild dat ze ook de mooie kanten van het leven had mogen zien.

stilte voor de stormZo nu en dan heb ik nog contact met haar moeder en bezoek ik haar graf. Het voelt altijd rustgevend om er te zijn en naar om weer weg te lopen en haar daar achter te laten. Vergeten zal ik haar nooit. Op mijn linker pols staan haar initialen getatoeëerd. Zo is ze toch nog een beetje zichtbaar. Op de plek in het bos waar ze zichzelf, in haar woorden, heeft teruggeven aan god, is een nieuw boompje geplant. Een boompje voor nieuw leven.

liefs, joyce