Juist omdat ik me bewust ben van dat wat we nu hebben mooi is, ben ik doodsbang het te verliezen. Angst voor de dood en bang zijn voor het leven. Ik kan je zeggen dat dat best lastig is. Het maakt dat je soms geen kant op kan, niet vooruit, niet achteruit, maar stil blijft staan. Stil blijft staan, door angst overmand. Want stel dat je vooruit gaat, verlies je dan dingen die je nu hebt of loop je het risico alles te verliezen door een eenvoudig, onschuldig ongeluk? Of ben je bang voor het onbekende, bang om te falen, om te mislukken? Bang voor je gevoel, je een mislukkeling te voelen.
Een angst die mijn hele leven, van jongs af, aan al speelt. Die ervoor zorgde dat ik niet mee durfde op schoolreisjes, slaap-partijtjes en meer van dat soort, in mijn ogen, risicovolle gebeurtenissen. Hoe fijner het leven, hoe groter de angst voor de dood. Hoe slechter het leven, hoe groter de angst voor het leven.
De angst voor de dood verdween tijdelijk toen ik flink depressief was, logisch, want wat is het leven op dat moment nog waard? Toch heb ik me altijd vastgeklampt aan het leven, want daar heb je er immers maar één van. Altijd bleef bij mij de hoop dat het morgen, overmorgen, volgende maand, of over een jaar beter zou worden. Die hoop zorgde tegelijkertijd ook voor angst, want wat als het tegenvalt? Wat als ieder jaar hetzelfde blijkt te gaan? Wat als het leven enkel ongeluk voor mij in petto heeft?
Wat als ik ga vechten voor mijn toekomst, mijn dromen najaag en alles mislukt? Dan ben ik mislukt, niets meer, wat moet ik dan? Wat als er iets moois in de toekomst staat te gebeuren en er gebeurt tussentijds iets waardoor ik dat moment nooit zal beleven? Ik zou hele dagen in huis willen blijven zitten totdat die dag er is, zodat ik zeker weet dat ik nog leef op dat moment.
Angst, angst angst, een leven geregeerd door angst en het verlangen naar een greep op de angst, naar controle. Maar controle, échte controle heb je in dit leven niet, want de toekomst is open en het moment van dood gaan onbekend. Schijncontrole door te vluchten in ongezonde zaken – I’ve seen it all – kan even veilig voelen, maar leid je enkel af van het echte leven. Zorgt ervoor dat je het echte leven niet ervaart en dat waar je bang voor bent, mislukken, dichterbij komt.
De angst voor de dood is de afgelopen dagen weer sterker aanwezig. Ik ben blij, dankbaar met wat ik nu heb, mijn vriendin, hondje, huisje, toekomst…. Ook ontmoette ik de dood kort geleden weer even, we hadden een crematie. Het aanraken en zien van een dood lichaam is zo naar, zo kil, zo alleen.
– zo niets –
Vannacht voelde ik mijn hart kloppen. Ik was bang dat die nacht mijn hart ermee zou stoppen, zo ineens, einde alles. Ruim een uur heb ik de warme handen van mijn vriendin tegen mijn borst aan gedrukt, in de hoop dat zij mijn hart zouden beschermen. They did….
Vandaag is het precies een maand geleden dat ik ongesteld was, maar ik ben nog niet ongesteld. Komt het doordat het herfst wordt of komt het door de stress? Ik ben altijd heel regelmatig ongesteld, waarom dan nu ineens niet? Kan ik wel zwanger worden? Weer die angst, angst om, dat waar ik naar uitkijk, niet mee te mogen maken. Angst voor de mislukking, angst voor de dood. Maar omdat ik nooit iets mag eindigen met het woord “dood”, zeg ik nu maar:
angst voor het leven.
Donor mail!
Hoi
Ik zag jullie oproepen, ik heb interesse, Dit is beet je over mij:
Ik kom uit limburg.Ik ben Cees, 40 jaar,170/85, bruine, zwarte ogen, donkerehaar, Ik ben spontan, positief denken, vriendrelijk karakter, ik heb een HBO opleiding, hard werk, drie keer per week sporten.
Ik ben gezond en leef gezond en sperma in het super conditie, ik ben drie keer getest. Ik heb geen rechten en verplichtingen. ik sta open voor het toekomst, Geen kosten verbonden. Een foto van mijGroetjes Cees (gefingeerde naam)
Nee, dat wordt ‘m niet.
In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens. Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.
22 Comments
hannah
Waarom staan er allemaal spelfouten in die mail?
Scarlet & Joyce
Goeie vraag! Dat weten wij ook niet 😉
Melissa093
Donkere ogen, donker haar? En Cees is gefingeerd dus waarschijnlijk heet Cees iets in de trant van Ibrahim of Mohammed..
Merel
Waar slaat dat nou weer op? Ik heb ook donker haar en donkere ogen en ik heet Merel. Oerhollands.
Nikki
Mooie eerlijke bewonderingswaardige blog. Je hebt de juiste snaar bij mij weten te raken.
Ik vind het leven ook eng.
De donormail geeft mij geen goede eerste indruk, maar misschien is het wél de juiste man voor jullie. Ik kijk uit naar de volgende blog.
Tim Traas
Allereerst hoop ik dat deze donor jullie kan brengen, waarna jullie zo verlangen.
Deze blog heeft mij enorm geraakt. Ik snap de angst voor de dood heel erg goed, misschien extra omdat ik chronisch ziek ben. Ik kan mij voorstellen dat je als de dood bent voor de dood. Verkeerde woord keuze, maar ik kon even geen andere bedenken. Ik hoop de angst wel minder zal worden. Jullie zijn twee prachtige vrouwen in de bloei van jullie leven en ik hoop dat jullie gezondheid, geluk jullie veel goeds en een lang leve zal brengen.
Aline
Angst voor het onbekende , de dood en de onzekerheid wanneer het komt.
En daarnaast de zekerheid dat het komt. Ik snap het ik ben er zelf ook bang voor.
Voor mezelf en om anderen te verliezen.
Ella Huizinga
Precies dit!
Ik ben ook zoo bang voor de dood, maar angst is er om te overwinnen he! 🙂 Knuffel x
jessicakooijman
Herkenbaar stuk over angsten!
Uh als je HBO opgeleidt bent mag je in eerste instantie wel je mail nakijken voordat je het verstuurd:p vooral om een goede indruk te maken maar helaas…
Melissa093
Het lijkt me heel erg om angst te hebben voor de dood. Jarenlang was ik ook bang voor de dood, maar dat kwam omdat mij als kind werd verteld dat als ik geen nieuw hartje had gekregen van de Here God ik dan in de hel zou komen. Gelukkig ben ik nu over die angst heen. Ik denk niet dat de dood iets engs is. Iedereen gaat op een zekere tijd dood en die dag breekt voor iedereen een keer aan. Of je het nu wilt of niet. Ik denk dat de dood wel lekker rustig is. Geen gedoe meer, geen ruziënde mensen, geen moeilijke beslissingen, geen andere mensen die je pijn doen, niet meer elke avond moeten bedenken wat je moet koken haha. Dat hoop je dan in ieder geval… Ik denk liever ook niet aan de dood, maar de angst die ik als kind had heb ik niet meer zo gelukkig. Wel droom ik vaak dat mensen mij willen vermoorden. Heel naar, maar waar dat vandaan komt. Geen idee? Ik hoop dat jouw angst met de jaren minder wordt. Dan zou je een stuk meer kunnen genieten van de fijne en leuke dingen.
Jeanine
Angst voor de dood, nee dat heb ik niet. Totaal niet zelfs, omdat ik door mijn geloof zekerheid heb. Wel kan ik me heel goed voorstellen dat wanneer je niet geloofd in iets, het heel beangstigend kan zijn. Lijkt mij heel benauwend…
Het is lastig ‘iets’, de dood. Zeker wanneer je ervan uitgaat dat het leven dan ophoudt. Dan is alles klaar, over, en hoef je niks meer te doen. Maar tegelijk betekend dat, dat je wat je hebt hier moet achterlaten. Mensen, werk, herinneringen..
Ik kan me voorstellen dat dat juist heel beangstigend is, dat alles klaar is voor jou terwijl de aarde verder draait. Terwijl je geliefden nog op aarde verder moeten. Stiekem hoop ik voor je dat je wel geloofd in een hemel. Een plekje waar je kan rusten en toe kan kijken hoe het leven hier op aarde verder gaat. Waar je als een ster aan de hemel zult schitteren..
Ik ben zelf na het lezen van deze blog even extra blij met de zekerheid die ik zelf heb..! 🙂
Merel
Mijn opa was altijd als de dood voor de dood. Het is dan ook heel naar dat hij heel akelig aan zijn einde is gekomen. Mijn oma zei altijd: “Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest.” Dat heb ik altijd onthouden. Ik probeer van iedere dag te genieten. Dat is niet altijd makkelijk. Vroeger had ik paniekaanvallen en angst voor allerlei gekke dingen. “Als je vergeet het raampje dicht te doen, dan zal je zien dat er vanmiddag iemand doodgaat.” Heel bizar, als ik er aan terug denk. Ook had ik altijd allerlei doemscenario’s in mijn hoofd, bij elk kuchje of elke ontstoken teennagel die ik had. Maar nu probeer ik maar te denken dat ik moet genieten van alle tijd die ik krijg.
Bernice
Ik herken er wel wat in. Ik ben bang voor het leven, maar ook voor de dood. Ik ben vaker bang voor de dood van anderen dan die van mijzelf. Voor mijzelf kan het naast een angst een verlangen zijn, door die angst voor het leven en allerlei moeilijkheden. Dubbel dus… Ik kan echt wakker liggen van al die angst en al die onzekerheid. Lastig… Aparte donormail trouwens!
hypo
Mooi, heel herkenbaar.
Xx
Ties
Zo maar paar zaakjes uit mijn favorietenlijst en mijn eigen brein in reactie op je blog.
“De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest” ….
Atheïstische kijk op angst en de dood:
http://www.atheisme.eu/nl/entry/94/over_bidden_en_de_dood
boeddhistische kijk op angst en de dood:
http://boeddhamagazine.nl/leegte-is-de-basis-van-angst/
christelijke kijk op angst en de dood:
http://www.christiananswers.net/dutch/q-eden/anxiety-dut.html
Mijn kijk op de dood ?!
De enige absolute zekerheid die ik heb in mijn leven.
Het liefst van het ene op het andere moment.
Zo niet dan zal ik mijn doodstrijd moedig proberen te dragen.
Het spijt mij maar ik voel niets voor euthanasie op mezelf.
Wat betreft angst … Heb zo mijn eigen angst momentjes ..
Het geluk is met de domme denk ik dan …
Was ik maar wat minder intelligent zodat ik niet zo verdomde goed in staat bleek om te beredeneren en te beseffen.
Nou ja .. Vandaar mijn opening zin … Leegte & de juiste ademhaling doet wonderen.
Hier en nu .. It’s all that matters …
Anoniem
Wow, wat herkenbaar die angst voor dood gaan. Ik heb een hele tijd een angststoornis gehad en het gaat nu weer iets beter. Ik ging nauwelijks het huis uit. Want ja, dan kan ik dood gaan. Straks word ik overreden of zoiets. Ook was ik zo bang dat anderen weg gingen, straks overkomt ze iets en heb ik geen afscheid kunnen nemen. Het is zo kut dat je niet zelf kan beslissen over leven en dood. Waarom gaan er uberhaupt mensen dood?! Ik heb best weinig vrienden. En dat komt alleen maar door dat ik bang ben dat ik ze kwijtraak.
Steph
Angst voor de dood. Een herkenbaar verhaal. Ook ik heb er last van. De schrik komt ongewild aanzetten. Vaak letterlijk als een dief in de nacht. Uit je slaap gerukt worden door het uitzinnig kloppen van je hart, als een gek bonkend tegen je borstkas. De zuurstof die uit je longen gezogen wordt. Paniek alom. Iedere hartslag voelt aan als de laatste. Je gaat op zoek naar geborgenheid. Vindt troost in de armen van je vriendin. Of de warmte van een hondensnoet. Je doezelt opnieuw weg. Voor even terug veilig. ‘s Morgens haal je opgelucht adem. You made the day. En je beseft, you should live it like it’s your last day.
Celeste
Herkenbaar verhaal en wederom prachtig verwoord. Beetje slecht van die spelfouten, als je zo’n belangrijke mail stuurt let je daar op zijn minst op. Ik had ook gezegd dat dit hem niet ging worden inderdaad.
anoniempje
Zo herkenbaar die angst. Het geen grip hebben en dan in destructieve dingen (verslavingen) schijncontrole hebben. Terwijl het alleen maar een afleiding is en je jezelf voor de gek houdt. Ik weet dat ik niet bang voor de dood hoef te zijn maar puur het idee dat je er geen controle over hebt is beangstigend. Ik heb het liefst alles in de hand al is het soms erg krampachtig.
Ik
Wauw. Alsof er me een spiegel word voorgehouden. Ik herken me hier dus echt helemaal precies in. En ik was al bang fat ik de enige was die dit had…
liever onbekend blijven hihi
Heel mooi, ik lees m nu pas maar ik herken er ook heel veel in… het enige probleem is dat ik soms ook wens om dood te gaan, gewoon niks meer om me heen en dat niks meer fout kan gaan. Op zulke momenten heb ik de neiging om mezelf te snijden en soms doe ik dat dan ook echt. Het ene moment ben ik bang en het andere moment kijk ik er naar uit. Ik snap niks meer van het leven
Laura
Hoi !
Wauw ik herken mezelf hier heel erg in !
Zeker in dat stuk dat je het liefst thuis blijft tot een bepaalde gebeurtenis zodat je hem zeker meemaakt , of dat je je plots bewust word van je kloppend hart en er bang voor word! Zo herkenbaar allemaal !
Dat heet thanatofobie geloof ik .
Veel sterkte !
Laura, 13 jaar