Vandaag weer een nieuwe blog in de serie ‘De betekenis achter mijn tatoeage‘. Deze keer het verhaal van Tinii. Tinii is 23 jaar oud en studeert Communication & Multimedia Design aan de Noordelijke Hogeschool in Leeuwarden. Ze houdt van fotografie en is verslaafd aan het kijken van series. Daarnaast heeft ze een passie voor tatoeages. Inmiddels heeft ze er vijf en staat de zesde al weer op de planning. Ze heeft in haar leven al behoorlijk wat meegemaakt. Ze ging van pleeggezin naar pleeggezin. Hier zal ze, aan de hand de betekenis van twee van haar tatoeages, wat meer over vertellen.

[videos file=”https://www.youtube.com/watch?v=xLYiIBCN9ec” width=”100%” height=”350″][/videos]

Wanneer heb je jouw tatoeage laten zetten en hoe ging dit?
In mijn rechterzij heb ik de tekst “Remember all the sadness and frustration and let it go..” staan. Deze tekst is afkomstig van de band Linkin Park, waar ik inmiddels al weer bijna 15 jaar een trouwe fan van ben. Ik heb altijd al een tattoo van deze band gewild, maar de juiste tekst kwam maar niet, totdat ze in 2010 met een nieuw album kwamen en het nummer Iridescent uitbrachten. De tekst sprak mij meteen aan ik wist dat dit dé tekst moest worden voor mijn tattoo. Over de plaats hoefde ik niet lang na te denken, want ik wilde het makkelijk kunnen bedekken met kleding, vandaar dat ik koos voor mij zij. Uiteindelijk heb ik de tattoo op mijn 22e laten zetten. (3 jaar na het horen van de tekst.)

pleeggezin tatoeage verdriet

Waarom heb je jouw tatoeage laten zetten?
Ik heb een vrij roerige puberteit gehad, ik had veel ruzie met mijn ouders, voelde mij alleen en onbegrepen waardoor ik op mijn 13e weg ben gelopen van huis. Ik wilde niet meer terug waardoor ik in het Jeugdzorg traject terecht kwam en van pleeggezin naar pleeggezin ging, tot er een plekje bij een woongroep vrij was. Daar heb ik tot mijn 16e gewoond en toen ging het weer zo goed tussen mijn ouders en mij dat ik weer thuis ben gaan wonen. De tekst herinnert mij eraan dat het niet slecht is om verdriet van het verleden te onthouden, maar dat je het wel los moet kunnen laten.

Mensen zeggen vaak tegen mij dat je het verleden moet vergeten, maar hier ben ik het niet mee eens. Ja, het was roerig en vaak verdrietig, maar het heeft mij wel gemaakt tot wie ik ben en daar ben ik enorm trots op. Het enige wat mij soms nog onzeker maakte waren de littekens op mijn been.

pleeggezin tatoeage verdrietOmdat ik zoveel problemen had destijds, begon ik te snijden in mijn been en daar heb ik een paar flinke littekens aan over gehouden. Ik heb mij hier nooit voor geschaamd, want het hoort gewoon bij wie ik was, maar ik wilde het minder laten opvallen en daarom heb ik er een bos met wilde rozen over laten tatoeëren. Als je van dichtbij kijkt, dan zie je de littekens nog zitten, maar ik kan nu in ieder geval lekker in jurkjes lopen zonder dat mensen die mijn verleden niet kennen constant vragen “Wat heb jij gekke littekens op je been, heb je dat zelf gedaan?” Voor de oplettende voorbijganger die de littekens toch nog door de tattoo heen zien, heb ik nu standaard de zin “Ja, vind je het gek met zulke scherpe doornen aan die rozen?!” klaarstaan. Meestal durven ze dan niet meer door te vragen, waar ik wel om kan lachen.

pleeggezin tatoeage verdrietWaarom een tatoeage?
Soms vragen mensen mij wel eens waarom ik er voor kies om tattoos te laten zetten en daar heb ik een heel simpel antwoord op; ik vind tattoos gewoon heel erg mooi. Ik houd niet zo van sieraden en ik zie mijn tattoos eigenlijk als een permanent sieraad, maar dan zonder dat het in de weg zit! Omdat mijn tattoos allemaal persoonlijk zijn, ben ik ook niet bang dat ik er op uitgekeken raak. Misschien als ik later een oud omaatje ben, dat ze er niet zo mooi en strak meer uitzien, maar de herinnering en betekenis zal altijd een meerwaarde hebben voor mij.

pleeggezin tatoeage verdrietHoe sta je nu in het leven?
Inmiddels ben ik bijna 24. De band met mijn ouders is een stuk beter, alleen tussen mijn moeder en mij is het soms nog wat moeizaam, maar gelukkig kunnen we er tegenwoordig samen over praten. Dat hadden wij allebei 10 jaar geleden niet gedacht, dat wij dat ooit zouden kunnen. Ik ben blij dat ik nu normaal contact met mijn ouders heb en ik kom graag in het weekend bij ze langs. Naast dat onze band verbeterd is, sta ik zelf als persoon ook een stuk positiever in het leven. Eind augustus vertrek ik voor mijn studie een halfjaar naar Lissabon en ook dit had ik 10 jaar geleden niet eens durven dromen. Ik ben blij met wie ik nu ben en dat is een heerlijk gevoel.


Heb jij een tatoeage met een bijzonder, mooi of interessant verhaal en wil je ook meedoen aan deze blogreeks? Stuur ons dan een e-mail: ikvrouwvanjou@gmail.com.