Steeds meer kom ik erachter dat ik mijn leven regelmatig heb laten leiden door angst. Angst, waarvan ik niet eens wist dat die er was. Je kan voor zoveel dingen angstig zijn, dingen die niet eens tastbaar zijn. Ik denk dat ik me van veel van mijn angsten niet eerder bewust was, omdat het geen angst was voor concrete, tastbare zaken. Natuurlijk wist ik best dat ik bang was voor huge ass spinnen en voor agressief ogende honden, maar ik was me er niet van bewust dat ik bang was voor de mening van andere mensen, voor mislukken, voor de toekomst en voor verantwoordelijkheid.

Ik ging meer nadenken over al mijn angsten, toen ik vorige week dinsdag extreem veel angst ervoer voordat we het vliegtuig ingingen naar Curaçao. Het was zo heftig dat ik het eerste half uur in het vliegtuig constant moest huilen van de angst. Ik zei tegen mezelf dat het ‘gewoon een beetje stress was’, maar eigenlijk was het doodsangst. Letterlijk, want ik was bang om dood te gaan. Die angst om dood te gaan heb ik als sinds mijn 10de. In het vliegtuig kijk ik angstig om me heen op zoek naar verdachte mensen. Ik luister aandachtig naar de stem van de piloot voor het opstijgen en zou hem het liefst persoonlijk aan zijn haren de cockpit terug in slepen als hij na een paar uur ineens langs mijn stoel loopt. Bij het horen van een vreemd geluid tijdens de vlucht, slaat mijn hart even over. Wat was dat?! De mensen om mij heen liggen rustig te slapen, kijken een film of lezen een boek. Ik laat me leiden door angst.

Op vakantie gaan levert me sowieso veel angst op, simpelweg omdat ik dan het gevoel krijg niet alles onder controle te hebben. Ik weet niet of alles goed zal gaan met Sjors en Poes. Ik weet niet of alles goed zal verlopen met ons huis en ik weet niet of ik niet toch iets vergeet. De eerste paar uur van de vakantie zijn daarom altijd één grote angstige zooi die heel veel stress oplevert.

zonsondergang angstOnbewust weet ik dat al deze angsten zullen gaan spelen kort voordat ik op vakantie ga, waardoor ik het boeken van een vakantie altijd tot het laatste moment uitstel. Ik durf het gewoonweg niet. Dit jaar hadden we eigenlijk een rondreis willen maken door Amerika of door Thailand, maar doordat we zolang hebben gewacht met boeken was dit uiteindelijk niet meer haalbaar. Ik baal ervan voor Joyce, omdat zij dit graag had gewild, maar stiekem vond ik het ook wel fijn, want nu gingen we relatief veilig naar Curaçao. Hier waren we al twee keer eerder geweest, waardoor ik het beter kon overzien dan Amerika of Thailand. Tegelijkertijd is het ook een gemiste kans. We hadden iets mooi nieuws kunnen ervaren, maar o.a. door me te laten leiden door angst, liet ik die kans aan me voorbij gaan.

Ik was vroeger extreem bang om te mislukken, om niet goed genoeg te zijn en deed er alles aan om te bewijzen dat ik goed genoeg was. Die angst voor mislukking, voor falen, zorgde er tegelijkertijd voor dat ik niet durfde te experimenteren. Ik durfde geen onbekende wegen te betreden en kon mezelf daarom minder ontwikkelen dan wanneer ik dit wel had gedurfd. Het heeft er uiteindelijk zelfs voor gezorgd dat ik na een jaar theaterschool moest stoppen met de opleiding. Angst kan zo’n grote rol in je leven gaan spelen dat je je er volledig door laat leiden. Ik denk ook dat angst ten grondslag licht aan vele psychische problemen. De één vlucht vanuit angst in drank en drugs, de ander in eten, werken of iets anders.

Mijn angst voor de toekomst had mede te maken met mijn angst voor verantwoordelijkheid en falen. Als kind heb je nog maar weinig verantwoordelijkheid, maar hoe ouder je wordt, hoe meer verantwoordelijkheden je krijgt. Dit betekent dat steeds meer zaken die niet goed gaan je aangerekend kunnen worden. Als je bang bent om te falen, zal je dit ten allen tijden willen voorkomen. Nu ik volwassen ben heb ik veel verantwoordelijkheden. Iets wat ik vroeger heel eng vond, voelt nu ook goed. Het maakt me een zelfstandig en sterk mens. Tegelijkertijd twijfel ik wel of ik de verantwoordelijkheid voor een kind wel aan kan, ….wil. Wat als je een kind krijgt en later spijt krijgt? Zouden er veel ouders zijn die achteraf hebben gedacht: “had ik maar nooit kinderen gekregen”? Niemand zal dat waarschijnlijk toegeven.

angst kokosnootEenmaal op vakantie in Curaçao voel ik me redelijk vrij van angst, totdat er een legertje kleine koters het zwembad in springt. Gillen, krijsen, huilen, lachen, spetteren. Wil ik dit wel? Kan ik nog wel op vakantie met kind? Wordt mijn leven niet nog ingewikkelder met kind? Angst.

Angst voor de monsters onder mijn bed, angst voor de spoken in mijn kast. Voor het slapen gaan nog even onder het bed kijken en de kast controleren. Ik heb ze nooit gevonden. De monsters en de spoken, ze zaten allemaal in mijn hoofd. Nu, jaren later, zijn het er heel wat minder dan vroeger, maar ik zal er de komende jaren nog heel wat gaan verjagen.