Eiceldonatie: Ik droeg de eicel van mijn partner

Indra (28) en Marlies (26) wonen in een leuke eengezinswoning in Almere. Indra werkt bij de gemeente Amsterdam en Marlies werkt als makelaar. Ze hebben elkaar zes jaar geleden online leren kennen. Heel toepasselijk op gay.nl. Toen Indra en Marlies een paar jaar samen waren begon hun kinderwens te kriebelen. Marlies koos er uiteindelijk voor om de eicel van Indra te dragen. Een bijzondere keuze waar we graag meer over wilden weten. Ze delen hun verhaal met ons…

Daten met baby

Ik had mijn mooiste foto van een fotoshoot als profielfoto ingesteld, waardoor Indra dacht dat ik een catfish was! Bij de eerste ontmoeting haalde ik haar op van het busstation met mijn zoontje James in de kinderwagen. In het begin wat dit onwennig, maar eigenlijk al heel snel konden we elkaar niet meer los laten. Geleidelijk begon Indra mijn zoontje te zien als haar eigen kind. Toen hij 1,5 jaar was, besloten we samen te wonen en voelde we ons een echt gezin.

Wens om jong moeder te worden

Mijn wens om jong moeder te worden was altijd al heel sterk aanwezig. Ook wist ik zeker dat ik op vrouwen viel. Op mijn 18de kwam ik erachter dat je zwanger kon worden door middel van een donor. Ik besloot deze keuze zelf te maken op mijn 18de en mij eerst te focussen op kinderen, een gezin en zelfontwikkeling, zodat ik als ik ouder was mij kon richten op mijn carrière. Ik ben toen zwanger geworden door middel van zelfinseminatie. Na 3 pogingen was het gelukt!

Een Surinaamse donor

Toen James vier jaar was begon onze gezamenlijke kinderwens te kriebelen. Indra is Surinaams en ik ben van Nederlandse komaf. Het was op dat moment voor Indra niet het juiste moment om zwanger te worden. Ze heeft bovendien last van veel hormonale schommelingen, waardoor ze liever niet zwanger wilde worden. Als ik het ook niet had gewild, dan had ze het wel gedaan. Zij heeft echter nooit mijn droom gehad rondom een zwangerschap.

Daarom kwam het idee om een Surinaamse donor te zoeken. Dit bleek bijna onmogelijk! De mannen wilde ons wel helpen, maar alleen op de ‘natuurlijke’ weg. Gek genoeg boden zich wel veel Nederlandse mannen aan. We besloten verder te zoeken naar een manier die beter bij ons past.

De vruchtbaarheidskliniek

Na veel onderzoeken en lezen, kwamen we uit bij een vruchtbaarheidskliniek genaamd Nij Geertgen. Hun kliniek zit in Elsendorp en dat was niet bepaald naast de deur. We besloten eerst nog te informeren of het traject wat ze daar uitvoeren – wat in feite een ICSI traject is – ook werd gedaan in het plaatselijke ziekenhuis. Dit werd hier inderdaad in het ziekenhuis uitgevoerd, maar ze wilden ons helaas niet helpen, omdat ze geen ‘twee vrouwen’ konden koppelen in hun systeem, enkel man-vrouw. We voelden ons gediscrimineerd.

We besloten te bellen met de kliniek in Elsendorp en we voelden ons meer dan welkom! We waren ons er erg van bewust dat dit een privé kliniek is en dat daar ook geld verdiend moet worden. We dachten daarom dat dit traject misschien niet voor ons was weggelegd….

Eiceldonatie en eiceltransfer

We maakten een afspraak voor een intake gesprek. We werden heel hartelijk ontvangen met koffie en thee en we kregen een rondleiding. We werden eerst ontvangen door een verpleegkundige van de kliniek die onze vragen kon beantwoorden. Hierna hadden we een afspraak met een psycholoog die onze wensen besprak. We kozen voor een ICSI traject waarbij de eicel van Indra werd bevrucht met een donor uit de Deense donor bank om vervolgens bij mij terug te plaatsen.

“Voor lesbische paren is ROPA-methode een oplossing om samen een gezin te stichten waarbij beide vrouwen actief meedoen aan het zwangerschapsproces. Bij deze methode, ook bekend als gedeeld moederschap, draagt een vrouw haar eicellen aan als donor, en de andere vrouw volbrengt de zwangerschap.” (bron: Imer.es)

Kosten van het traject

De kosten voor de Deense donor bedroegen 500 euro en voor het overige kregen we een rekening van 1.300 euro.

Hormoon injecties en punctie

Binnen drie maanden konden we starten. Indra moest op de eerste dag van haar menstruatie naar de kliniek bellen. Diezelfde dag kreeg ze nog een echo, wat echt vreselijk vies was om daar op z’n moment met je benen wijd te moeten liggen. We kregen medicatie mee en Indra moest beginnen met de injecties. Eerst om de eitjes te laten groeien en vervolgens om een eisprong op te wekken. In de tussentijd moesten we ongeveer 3 keer op en neer rijden voor alleen een echo controle.

Gelijke cycli

Toen de eicellen groot genoeg waren (tussen de 18 mm en de 20mm) werd er bij Indra een punctie gedaan om de eitjes weg te halen. Ik moest in de tussentijd aan de pil om mijn cyclus stil te leggen en ik moest beginnen met andere medicatie zodat onze cycli gelijk liepen. De punctie viel erg mee vertelde Indra. Voornamelijk omdat ze een lichte narcose kreeg. 

De terugplaatsing

Vijf dagen vanaf de dag van de punctie werd de terugplaatsing gepland. In de tussentijd werden we elke dag gebeld door het laboratorium hoe het er voor stond. We hadden 4 eitjes die mooi bevrucht waren. De terugplaatsing is een kleine procedure van 10 min. Poging 1 was gelijk raak! We konden ons geluk niet op! Hieruit is onze zoon Lennox geboren. Hij lijkt sprekend op Indra, wat echt een bijzondere ervaring is.

De échte mama

Soms krijgen we de vraag wie de ‘echte’ mama is, wat wij maar een rare vraag vinden. Als we dan vertellen dat Lennox de genen heeft van Indra, maar dat ik hem heb gedragen, snappen ze er niks meer van. Ik word dan vaak maar gezien als een draagmoeder. Ondanks de opmerkingen voelen we ons alle twee evenveel mama. James is ook een echte grote broer.

Nu Lennox bijna 2 jaar wordt, kriebelt het bij ons om voor een derde kindje te gaan. Binnenkort hebben we weer een terugplaatsing van één van de eitjes die toen bevrucht is geraakt welke zijn ingevroren…

Jouw verhaal (anoniem) met ons delen of meedoen aan een interview? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com – Fotografie: Unsplash