Klein en toch groot zijn. Ik kan me niets voorstellen bij mijzelf als zwangere vrouw. Maar waarom eigenlijk niet? En heeft iedere vrouw dat niet? Ik twijfel. Waarom is het voor mij zo’n onvoorstelbaar idee? Het voelt als een kind met moeders rode hoge hakken aan. Het slaat gewoon nergens op. Plotseling besef ik me dat het wellicht meer te maken heeft met het beeld dat ik van mijzelf heb.

“Recent werd ik door een filmpje dat viral ging, all over the internet ‘Meisje’ genoemd. Hoewel ik mijn eigen leeftijd ken, voelde het voor mij niet vreemd.”

Wat je uitstraalt is wie je bent. Hoe je je over jezelf voelt, straal je uit… Als ik in de spiegel kijk zie ik geen volwassen vrouw. Ik zie mijzelf wel, maar ik zie niet veel anders dan wie ik 10 of zelfs 20 jaar geleden zag. Ik ben ervaringen rijker en wat onbevangenheid armer, maar verder voel ik weinig verschil. Het voelt alsof mijn (seksuele) ontwikkeling er ergens de brui aan heeft gegeven. Gewoon geen zin meer. Meisje van 17 of 21. Prima zo. Toch?

Misschien wilde ik wel gewoon geen volwassen vrouw worden. Te eng. Te veel verantwoordelijkheid. Te eenzaam. Mijn behoefte naar zorg, naar de warmte van een bezorgde moeder was nog te groot. Zolang ik klein bleef, kon ik daarnaar verlangen. Als ik eenmaal een volwassen, zelfstandige, sterke vrouw was, zou alles verloren zijn. Tegelijkertijd moest ik van mijzelf wel laten zien dat ik wat waard was. Doen wat grote mensen doen. Zelfstandig zijn. Presteren. Een studie. Een goede baan. En ga zo maar door. Zie mij voor vol aan, ook al ben ik leeg.

Vanaf welke leeftijd voel je je vrouw? Geen kind meer. Wat maakt dat je je vrouw voelt: Een lichaam met rondingen, de eerste vrijpartij, een eigen auto, een huis? Het voelt alsof ik maar doe alsof. Mijn baan voelde vaak als kind die winkeltje speelt. De ranja werd goed verkocht, maar stiekem wisten we allemaal dat het geen échte winkel was. En was iemand wél serieus over mijn werk, dan deed ik dat zelf snel af door hetgeen te bagatelliseren. Het stelt niets voor hoor.

Ben ik een meisje of een volwassen vrouw?

Mensen nemen je serieus, als je jezelf serieus neemt. En toch heb ik het mensen vaak genoeg kwalijk genomen dat ze mij niet serieus namen. Veel te laat had ik door dat ik hier zelf de aanleiding van was. ‘Maar is dat dan echt je baan?’ Natuurlijk twijfelden mensen hieraan, omdat de manier waarop ik mijn baan beschreef eentje van een meisje met een bijbaantje in de snoepwinkel was.

“One of the greatest regrets in life is being what others would want you to be, rather than being yourself. It’s like driving through life with your handbrake on…”

Het voelt soms alsof ik door mijn leven rijd met de handrem erop. Ik wéét wat ik waard ben, wat ik allemaal kan,… en toch kom ik niet vooruit. Ik weet niet hoe en waarom die handrem er ooit op is gegaan. En nog belangrijker, hoe ik hem er weer van af kan halen. Óf ik dat wel kan.

Het zal me waarschijnlijk rijker maken, maar misschien ook armer. Iets verliezen wat er nooit is geweest en waar ik nog altijd op wacht? Het is tijd. De kindertijd is voorbij.