Paniek, je staat in de rij voor de achtbaan en je merkt dat je klamme handen krijgt. Je wordt duizelig, je hart klopt uit je borst en je hebt het idee dat je weg moet rennen. Toch blijf je staan en ondergaat het gevoel want…”Hé, het is toch wel gaaf!” Bij mensen met een paniekstoornis is dit gevoel altijd aanwezig. De ene keer heftiger dan de andere keer en het gevoel kan zomaar ineens opkomen. Je zou zeggen: “Even doorzetten, daarna wordt alles leuker en beter”, …maar helaas dit is voor mensen met een paniekstoornis vaak een lange weg die ze moeten afleggen.

Door mijn perfectionisme heb ik veel van mijzelf gevraagd op de middelbare school. Ik wilde optimaal presteren en met vlag en wimpel mijn diploma halen. Mijn leven bestond uit leren, leren en nog eens leren, dit deed ik ook in de avonden, weekenden en vakanties. Na mijn diploma uitreiking verhuisde ik van de grote stad naar een dorp, na de zomervakantie begon ik aan mijn vervolg opleiding. In de zomer vakantie begon ik mij alleen te voelen in het nieuwe huis,mijn ouders waren in het begin van de zomervakantie nog aan het werk en iedereen die ik kende woonde in de stad. Op een ochtend werd ik wakker met een hevige hyperventilatie aanval en kreeg zowat geen adem meer. Het voelde alsof ik dood zou gaan.

De aanvallen bleven de dagen daarna aanhouden en ik durfde niet meer alleen te zijn omdat ik bang was dat ik dood zou gaan,ook durfde ik niet meer naar buiten te gaan. Ik belde de huisarts op en ben daar samen met mijn moeder naar heb toegegaan. De huisarts concludeerde dat ik een Paniekstoornis had met Agorafobie (straatvrees).

Help! Ik heb een paniekstoornisOp advies van de huisarts ben ik antidepressiva gaan slikken,de klachten zouden eerst verergeren waarna deze af zouden nemen. Mijn ouders zijn om de beurt thuis gebleven van hun werk omdat ik echt niet meer alleen kon zijn. Ik raakte volledig in paniek en kon mijn ademhaling niet onder controle krijgen, de bijwerkingen van de antidepressiva waren echt hels denk aan trillen,moe zijn maar niet kunnen slapen en mijn spieren leken wel hoogspanningskabels. In overleg met de huisarts werd mijn dosering antidepressiva verdubbeld omdat de dosering te weinig zou doen en na een paar dagen kreeg ik last van een zware depressie en zelfmoordgedachtes.

Het leek wel of ik buiten mijzelf trede en dat mijn lichaam en geest niet meer van mij waren. Ik wilde met een hulpverlener praten om te kunnen begrijpen wat er met mij gebeurde maar dit raadde de huisarts af, de pillen zouden uiteindelijk wel hun werk doen. Omdat ik niet begreep wat er met mij gebeurde en mijn ouders ook niet, is mijn moeder op internet gaan zoeken en vond een therapie die gegeven werd door ervaringsdeskundigen. Ik werd aangemeld en eenmaal daar in therapie begon te begrijpen wat er met mij aan de hand was.ik kreeg ademhalingsoefeningen en ben uiteindelijk veranderd van antidepressiva.
Verschillende keren ben ik gewisseld van antidepressiva om de juiste te vinden. Dit ging gepaard met veel stemmingswisselingen en onzekerheid.

Na deze therapie heb ik nog verschillende therapieën gevolgd. Dit omdat mijn klachten vaak even weg waren en daarna in alle hevigheid weer terugkwamen. Cognitieve therapie (gedragstherapie ), E.M.D.R (Eye Movement Desensituzation and Reprocessing), Exposure Therapie (angst onder ogen komen) en Mindfulness Therapie (ontspanning en ademhalingsoefeningen). Steeds ging het weer een tijdje redelijk met mij. Hierdoor heb ik mijn opleiding kunnen afronden, stage kunnen lopen en uiteindelijk een baan gekregen, waar ik nu al meer dan 10 jaar werk. Ook kon ik ondanks mijn stoornis vriendschappen sluiten, relaties aangaan, op vakantie gaan, stappen en winkelen. Wel deed ik vaak dingen op mijn tandvlees, maar ik weigerde dat het mijn leven zou verzieken!

Totdat ik 2 jaar geleden een burn-out kreeg en alle ellende weer omhoog kwam. Mijn hoofd liet mij weer in de steek, mijn concentratie was weg, ik kon de meest simpele handelingen niet meer uitvoeren en de angst en depressieve gedachtes waren weer aanwezig. Via de dokter ben ik verwezen naar een psycholoog.

Vrijwel meteen had ik het idee dat ik intensievere hulp nodig had en vroeg of hij mij kon laten opnemen op de PAAZ afdeling in het ziekenhuis. Dit kon niet omdat daar mensen komen met veel zwaardere problemen volgens hem. Na zelf wat onderzoek gedaan te hebben bleek dat er een therapie in het ziekenhuis te zijn en ik heb mij daar vrijwillig voor ingeschreven. Na een lange en zware intake procedure ben ik uiteindelijk MBT (Mentalization Based Treatment) therapie gaan volgen voor 2 dagen in de week. Het is een groepstherapie met daarnaast individuele gesprekken met een psycholoog. De therapie duurt anderhalf jaar, inclusief nazorg.

Zoals jullie lezen heb ik verschillende soorten therapie gevolgd door de jaren heen inmiddels 16 jaar lang. Het valt mij op dat er veel onduidelijkheid is over de behandeling voor mensen met een Paniekstoornis en de behandeling daarvoor.

Meestal wordt er vaak oppervlakkig geholpen bijvoorbeeld met medicatie, ademhalingsoefeningen en relativeren. Het zijn manieren om de symptomen te bestrijden wat ook fijn is, maar niet om het daadwerkelijk aan te pakken. Exposure therapie kun je alleen doen als je zelfvertrouwen hebt. Door de therapie die ik nu volg ben ik erachter gekomen dat je een paniekstoornis kan ontwikkelen door traumatische dingen die in het verleden zijn gebeurd, je ontwikkeling, maar ook door je persoonlijkheid.

Help! Ik heb een paniekstoornisVoor mij was het bijvoorbeeld belangrijk om mijn best te doen op school en daarbij was ik heel perfectionistisch. Ik legde de lat te hoog, waardoor ik uiteindelijk last kreeg van lichamelijke klachten en stress. Als zestienjarige, toen kreeg ik de Paniekstoornis, zit je in een periode waar je onafhankelijk gaat worden en op je eigen benen wilt gaan staan. Bij mij was dit het tegenovergestelde, omdat ik een paniekstoornis met agorafobie had ontwikkeld.

Doordat ik afhankelijk werd daalde mijn zelfvertrouwen en ontwikkelde ik een negatief zelfbeeld. In deze therapie leer ik mijzelf steeds beter kennen. Waar sta ik voor? Wie ik ben buiten mijn stoornis? Wat zijn mijn doelen in het leven en waar haal ik plezier uit? De inzichten die ik bij therapie krijg openen mijn ogen en motiveren mij om oude gedragingen te veranderen en angsten aan te gaan.

Als laatste wil ik als advies geven aan mensen die een paniekstoornis hebben; laat je niet afschepen met alleen medicatie en al helemaal niet zonder dat je er begeleiding bij krijgt van een hulpverlener. Praat over je probleem met je naasten of zoek mensen op die ook last hebben van een paniekstoornis, zodat je je niet alleen voelt in deze strijd. Mocht je naar een dokter gaan met je paniekstoornis, neem altijd iemand mee, zodat jullie samen nog even kunnen napraten wat de bedoeling van de arts was. Wat er werd aangeboden en of je er wel of niet achter staat….

Geschreven door: Deborah Fotografie: Haylee

Wil je ook een gastblog schrijven voor Ik Vrouw van Jou? Stuur ons dan een mailtje: ikvrouwvanjou@gmail.com. We kijken ernaar uit en staan open voor veel verschillende onderwerpen. No shame!