De fertiliteitsarts gaf me weer hoop

Rosanne (32) is getrouwd met Ylaine. Samen hebben ze een zoontje van 18 maanden en een pleegzoon van 13 jaar. Ze is op dit moment veel thuis bij de kinderen. Sinds een paar jaar heeft ze een bedrijfje in fotografie. Dat wil ze binnenkort weer oppakken. Het was voor Rosanne niet eenvoudig om zwanger te worden. Hiervoor was een uitgebreid fertiliteitstraject nodig. Ze kreeg hiervoor een verwijzing naar de fertiliteitsarts.

Ik vroeg mij af wanneer iemand eigenlijk een fertiliteitstraject volgt en wat dit precies inhoudt. Rosanne was zo openhartig om haar hier de nodige vragen over te stellen. Samen hopen we dat dit andere vrouwen (h)erkenning en steun biedt.

Seksuele ontwikkeling

Tussen mijn 10e en 12 jaar ben ik misbruikt door mijn stiefvader. Nadat ik op mijn 12de weg ben gelopen, kwam ik in pleeggezinnen terecht. Tot mijn 20ste had ik af en toe wel een vriendje, maar dat ging altijd mis. Ik kon er niet goed tegen. Toen ik een tijdje alleen was ontmoette ik een vrouw via internet. Hier heb ik twee jaar een relatie mee gehad. Ze woonde aan de andere kant van het land. We gingen samenwonen. Ook dat hield geen stand.

Toen ik mijn huidige vrouw leerde kennen werd alles anders. Vanaf dag 1 was er een klik en die is nooit meer weggegaan. Al die jaren had ik wel last van blokkades, pijn bij mijn vagina. Na jaren een vaste partner te hebben is dat nu gelukkig weg. 

Kinderwens

Mijn partner en ik waren er snel over uit dat we kinderen wilden. Ik wou al heel lang kinderen. Ik had eigenlijk altijd verwacht dat ik jong moeder zou worden. Voor mijn gevoel klapperden al jaren mijn eierstokken. Mijn tante en zussen werden heel snel zwanger, dus ik had verwacht dat het bij mij ook snel raak was, maar helaas. Ik ben uiteindelijk op mijn 31ste moeder geworden.

Zwanger worden niet vanzelfsprekend

We hadden eerst, na een behoorlijke zoektocht, tussen allemaal ‘sportieve 60-plussers’ een donor via internet gevonden. Een leuk vlotte vent. Nadat we het zes keer zelf geprobeerd hadden zijn we naar het ziekenhuis gegaan. De gynaecoloog die we daar voor ons hadden, hoef ik echt nooit weer te zien. Een man zonder gevoel.

Eerst heeft hij een vaginaal onderzoek gedaan, waarbij hij met de echo naar de baarmoeder heeft gekeken. Het klinkt nu heel makkelijk, alsof het onderzoek vanzelf ging, maar zelfs met de kleinste eendenbek ging het op slot. Toen we eenmaal weer aan tafel zaten zei hij: “Hier heb je spuitjes en succes ermee. Wat doen jullie hier, jullie hebben twee gezonde baarmoeders.” Verbaasd gingen we het ziekenhuis uit.

Verwijzing naar de fertiliteitsarts

Op een gegeven moment kwamen we erachter dat de donor niet de waarheid vertelde. Dat was voor ons de druppel. We zijn toen uiteindelijk via onze huisarts bij een fertiliteitsarts van het Isala ziekenhuis in Zwolle terecht gekomen. Dat was een wereld van verschil. Het was een prettige intake. Zij gaf me weer hoop. De vrouwelijke arts wist waar ze over praatte.

Ook toen moest ik een echo, maar doordat ze rustig en duidelijk was, bleef ik ook rustig. Elk stapje verwoordde ze. Ging het niet, dan wachtte ze even. Na onze intake kregen we helaas wel te horen dat de wachttijd 2,5 jaar was. Eenmaal in de auto waren we best in shock, zolang wachten voor een kindje. Maar we hadden het er voor over.

Acht IUI behandelingen

Ik dacht toen nog: met een beetje hulp van het ziekenhuis, zijn we vast snel zwanger. Ons leven ging verder. Om ons heen werden onze beide zussen zwanger. Zulke momenten waren lastig. Op een gegeven moment zagen we via internet dat je via een Deense donorbank direct de behandeling kon starten, maar ook dat het echt best duur was.

We hebben met hulp van mijn schoonouders acht behandelingen kunnen doen, ook om de tijd voordat we aan de beurt waren voor een Nederlandse donor te overbruggen. Zij zagen aan ons dat we het er steeds moeilijker mee hadden. Acht kostbare IUI-behandelingen verder waren we nog niet zwanger.

Voor de eerste echo ging het mis

Toen kregen we het verlossende mailtje: er was ons een Nederlandse donor toegewezen. We waren blij we konden eindelijk weer verder. Het heeft heel veel tranen gekost. Elke maand dat het niet raak was kregen we lieve berichtjes van familie. De 4e behandeling met de Nederlandse donor was raak. Wat waren we blij.

Helaas ging het fout voor de eerste echo. We hebben toen weer een gesprek aangevraagd met de fertiliteitsarts. Ik wilde niet meer bij een andere arts.  We voelden ons vertrouwd en begrepen bij haar. In het gesprek kwam er uit dat we eigenlijk nog een paar behandelingen moesten hebben voordat we naar een andere behandeling mochten.

Doorspoelen eierstokken

Voor die tijd konden we wel een kijkoperatie laten doen om te zien hoe de eierstokken eruit zagen en om deze door te spoelen als dat nodig was. Zonder na te denken en te overleggen met mijn partner zei ik: “Ja dat wil ik.” Ik wilde er namelijk alles aan gedaan hebben om zwanger te worden. Een paar maanden later was de kijkoperatie. Gelukkig was alles goed. We moesten toen nog een paar behandelingen doen, voordat we met IVF mochten starten. We hadden weer een beetje hoop. Ook die laatste paar waren niet raak.

Starten met IVF

Voordat we begonnen met de IVF behandeling hadden we eerst weer een gesprek met de fertiliteitsarts. Ze vertelde ons dat als ze de eitjes eruit gingen halen, dit onder lichte narcose zouden doen. We vonden het fijn dat ze mee dacht en dat we er niet om hoefden te vragen.

Nadat ik een maand aan de pil moest (heel erg tegen je gevoel in als je zo graag zwanger wilt worden) en toen aan de medicijnen (paar keer op een dag prikken en altijd op gekke tijden als je in een restaurant zit of op visite bent 😉 ), was de dag aangebroken. Op naar het ziekenhuis om een roesje te krijgen en de eitjes eruit te laten halen.

Tien eitjes

Ik was best ver weg, maar mijn partner zei dat ik elke keer schokte als ze gingen prikken om een eitje te pakken. Aan het einde van de behandeling hadden ze 10 eitjes. We kregen ook gelijk te horen dat we moesten terug komen wanneer er een goede embryo teruggeplaatst kon worden. Het was een zondag. De arts die de eitjes eruit had gehaald, zei dat de terugplaatsing door onze favoriete fertiliteitsarts werd gedaan.

Die zondag gingen we met goede moed terug naar het ziekenhuis. Ik was best rustig. Gelukkig legde ze alles weer heel goed uit. Dat scheelt zo dat je iemand kan vertrouwen. Negen maanden later ben ik bevallen van onze zoontje. Van de 10 eitjes zijn het allemaal embryo’s geworden. Ze zeiden dat het een ‘goede vangst’ was. 

Zelfvertrouwen

Door dit hele fertiliteitstraject heb ik meer zelfvertrouwen en vertrouwen in mijn eigen lichaam gekregen. En natuurlijk een geweldig lief kind! Het is heel belangrijk om gedurende zo’n traject heel open te zijn naar familie en vrienden. Je kunt alle steun gebruiken.