Een angststoornis tijdens de Coronacrisis

Een angststoornis tijdens de Coronacrisis: Hoe is dat? Anne is 23 jaar en zit in het derde jaar van de studie sociaal pedagogisch hulpverlening. Dit doet ze, door haar angststoornis, via thuisonderwijs. Daarnaast maakt ze graag video’s over psychische gezondheid. Afgelopen jaar heeft ze een documentaire gemaakt over haar leven met een angststoornis. (on)Zichtbaar – leven met een angststoornis kwam op 5 augustus uit op 2doc.nl. Na de documentaire is ze verder gegaan met video’s maken op YouTube.

Angststoornis?

Ik ben op mijn 16^de gediagnosticeerd met een angststoornis. Deze angststoornis is niet gekoppeld aan een situatie of ding, maar heeft betrekking op alles in mijn leven. Daardoor kan je het een gegeneraliseerde angststoornis noemen, met daarbij PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) klachten. Mijn angststoornis zorgt er eigenlijk voor dat alles wat ik moet doen moeilijk is.

Ik moet altijd een drempel over. Of dat nou is dat ik met vrienden afspreek of zelf een rondje ga hardlopen. Ik voel altijd weerstand. Dit uit zich vooral in misselijk worden. Als ik echt in ‘paniek’ raak., dan komt de spanning er vaak uit met verdriet. Ik heb dus geen echte paniekaanvallen (met hyperventilatie en hartkloppingen) zoals je zou verwachten. Het uit zich meer in buikpijn krijgen, misselijk worden etc.

Dit klinkt misschien een beetje dramatisch, maar alles kost me moeite. Ik heb de afgelopen tijd hard gewerkt om dingen op te pakken. Zo fiets ik nu overal zelf naar toe, spreek ik met vrienden af, ga ik naar het atelier waar ik video’s maak en volg ik een yogacursus. Vroeger had ik die dingen vermeden. Vrienden kwamen altijd naar mij toe en mijn ouders moesten me naar het atelier brengen.

Wat me op dit moment het meest belemmerd, is dat ik het moeilijk vind om dingen alleen te doen. Zoals naar de supermarkt gaan, maar ook alleen naar afspraken.

Een angststoornis tijdens de Corona crisis?

Eigenlijk ga ik best lekker in mijn eigen ‘cocon’. Dat is meteen ook de valkuil. Dat ik daar iets té lekker op ga en dat ik mezelf dus weer aan het isoleren ben. Ik merk dat de dingen die ik had opgebouwd, zoals elke week hardlopen, me weer moeite kosten. De dingen die voor andere normaal zijn, leer ik als het ware af. We worden nu juist heel erg aangemoedigd om in die eigen ‘cocon’ te duiken, geen contact te hebben, alleen voor het noodzakelijke naar buiten te gaan.

Dat is nu juist de plek waar ik me zo vertrouwd voel. Dat is beangstigend. Na dit alles moet ik er wel weer uit zien te komen. Ik merk dat ik oude gewoontes weer aan het oppakken ben. Zoals de deuren checken of ze wel open kunnen. Eerst ging ik wel eens mee met mensen naar de supermarkt. Nu sta ik voor de winkel en fiets ik weer terug naar huis. Andere plekken waar ik juist heb geleerd om me fijn te voelen, zoals het bos, zijn dan weer overvol, waardoor ik daar niet meer naar toe ga. Ik krabbel langzaam terug in mijn oude patronen. Het is zo lastig dat je continue met je eigen gedachten bent, terwijl je de afgelopen tijd zo hebt gestreden tegen die gedachtes

Hoe veilig voel jij je?

Ik word regelmatig spontaan misselijk door angst. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik obsessief mijn lichaam check, de hele dag door. Toen de quarantaine net begonnen was, deed ik dit nog veel meer. Ik was continue mezelf aan het checken of ik geen keelpijn had etc. Na een paar dagen verdween dit, omdat ik geen mensen meer had gezien. Hierdoor kon ik er min of meer op vertrouwen dat ik niet ziek was.

Ik ben nu dus eigenlijk niet zo bang voor het virus zelf. Wel voor de terugval in mijn angsten, daar maak ik me meer zorgen om. Ik heb nog geen schrale handen van het vele handen wassen en ben ook nog niet het huis aan het ontsmetten. Ik denk dus dat ik gewoon gemiddeld ben en niet extra angstig voor het virus door mijn angststoornis.

Hulpverlening voor jouw angststoornis

Net voor de hele corona crisis ben ik begonnen met EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van een schokkende ervaring). Deze therapie gaat nu gewoon door. Mijn therapeut heeft een lichtbak waar een lampje snel op beweegt, waardoor hijzelf aan de andere kant van de kamer kan gaan zitten. Hierdoor hoeven we dus geen contact te hebben. Ik ben heel dankbaar dat dit gewoon doorgaat.

EMDR is best een intensieve therapie. Na de therapie blijf je er meestal nog een tijdje last van hebben. Als in dat ik de dagen daarna moe ben en hoofdpijn heb en emotioneler ben. Aan de ene kant is het fijn om wat afleiding te hebben in de dagen daarna, aan de andere kant is het super fijn dat de therapie eigenlijk nog maar de enige afspraak is in de week en ik me dus volledig kan focussen op de verwerking ervan.

Naast EMDR spreek ik ook nog gewoon af met mijn begeleider. We kunnen niet samen in de praktijk gaan oefenen, maar we gaan nog wel wandelen in het bos (op 1,5 meter afstand natuurlijk). Ondanks dat ik met mijn begeleider niet kan oefenen met mijn angststoornis en daar geen stappen in kan nemen, is het wel prettig om één keer per week iemand te spreken. Ik ben heel dankbaar dat mijn therapie en begeleiding door kan gaan. Ik ken genoeg mensen in mijn omgeving waarvan de therapie is gestopt of die hun therapeut alleen één keer per week kunnen bellen.

Angststoornis en sociale contacten

Ik woon nu nog bij mijn ouders. Dat heeft voor- en nadelen. Je zit enorm op elkaars lip, maar aan de andere kant: als ik nu alleen had gewoond was de kans groot dat ik echt in een dal was beland. Met vrienden probeer ik nog wel contact te hebben via WhatsApp. Ik vraag regelmatig hoe het met hun gaat. Ik zou heel graag meer willen Facetime-en, maar helaas is dat ook een drempel voor me.

Ik vind het ergens heel fijn dat iedereen nu in hetzelfde schuitje zit. Ik hoef me niet schuldig te voelen, omdat ik al een lange tijd niet bij een vriendin ben langs geweest, want niemand kan op dit moment afspreken. Ik kan nu ook eens aan hen vragen of ze zich nog wel vermaken. Ik val niet meer zo op met mijn gedrag.

Je kan min of meer zeggen dat ik 5 jaar geleden ook al in quarantaine zat: ik deed mijn schoolwerk thuis en kwam alleen voor de noodzakelijke dingen buiten. Nu ervaren alle studenten hoe het is om thuisonderwijs te hebben. Iedereen ervaart nu even hoe het is om weinig contact te hebben en zo veel met je eigen gedachtes te zijn. Als het goed is kunnen de meesten over een tijdje hun leven weer oppakken als dit alles achter de rug is. Maar er zijn zoveel mensen voor wie deze situatie dagelijkse kost is. Ik hoop dat die mensen dan weer even terugdenken aan deze tijd en aan de mensen die er wellicht nog steeds in zitten door hun angst, dwang, depressie, autisme etc.

Angst voor de toekomst

Ik hoop vooral dat ik in de toekomst de draad weer op kan pakken waar ik gebleven was. Ergens vrees ik dat ik na deze situatie weer ‘opnieuw’ kan gaan beginnen met opbouwen. Ik probeer voor nu zo veel mogelijk per dag te leven. Ik doe mijn best om mezelf elke dag uit te dagen. Er zijn genoeg dingen vanuit huis die ik kan oefenen. Mijn vrienden bellen of een stuk wandelen in mijn eentje. Ik maak elke dag doelen voor mezelf en probeer mezelf bezig te houden, zodat ik niet te veel stil sta bij wat er gebeurt.

Behoefte aan contact

Ik heb behoefte aan contact, dingen kunnen delen. Ik App met mijn vrienden over de dingen die we allemaal gaan doen als dit voorbij is. Als ik daar aan denk, word ik blij. Het geeft me het gevoel dat mijn vrienden me zullen helpen om me na deze periode weer de deur uit te slepen. Ik denk dat het belangrijk is om vooruit te blijven kijken. Dat geeft perspectief.

Ook meedoen aan een interview? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com