Het is stil. Stil op straat. Stil in mij. Mijn social awkwardness (lees: sociale angst) viert hoogtij. Mensen mijden mij in plaats van dat ik mijn best moet doen om mensen te mijden. Geen ongemakkelijke kletspraatjes. Geen beleefdheidsgesprekje. Wat een rust. Ik hoef ineens zoveel minder. Nergens word ik verwacht. Ik mag gewoon met binnen blijven. Een soort vakantie. Toch? Nee, want er sluimert narigheid. Om mij heen. Op straat. In mijn hoofd. Ik kijk op de klok. Het is pas 14:30 uur. Eigenlijk ben ik al wel een beetje klaar met de dag. Het is nog te vroeg voor wijn, hè? De hond heeft ook net zijn rondje gehad. Dan maar weer een rondje sociale media.

De inhoud van dagen valt door de maatregelen om het Coronavirus langzaam weg. Het huis is inmiddels wel schoon. Boodschappen doe ik op dit moment liever ook niet iedere dag. De winkel die ik als afleiding even wilde binnenwandelen blijkt gesloten. Veel klusjes zijn geklaard. Ik kan mezelf er tenslotte niet toe zetten om in de tuin te gaan werken. Alles voelt ineens zo loos. Wat moet ik de rest van de dag nog doen? Puzzelen, lezen? Dat waar je eerder je ei in kwijt kon, jouw capaciteiten kon inzetten, studie, werk, sport, is nu ver te zoeken. Niets voelt nog vervullend. En niets doen maakt moe. Ineens merk ik hoe belangrijk menselijk contact eigenlijk is. Hoewel ik er veel voor terugdeins, mis ik het ook.

Zoveel herkenning

Gisteravond plaatste ik een foto op onze stories met daarin mijn opkomende struggles om de dagen nog een beetje actief en positief door te komen. Met enig gevoel van schaamte plaatste ik er een poll bij, om te onderzoeken of er meer mensen met deze gevoelens zouden kampen. Totaal verbaasd bekeek ik vanmorgen de resultaten van de poll. Ik had niet verwacht dat er zoveel mensen (> 3000!) hetzelfde als ik zouden voelen! Ook ontving ik vele privéberichten met daarin gevoelens van moedeloosheid, verveling, eenzaamheid en leegte.

Leegte. Dat is wat ik ook steeds meer ervaar. Hoewel ik het ergens heerlijk vind dat de straten en paden zoveel rustiger zijn, vraagt het ook meer van mijzelf. Activatie, motivatie, doorzettingsvermogen. Kom op, doorgaan… houd vol, maak er iets moois van. De zon schijnt. Geniet van een blije Hunter, lach om een speelse Sjors. Wees dankbaar. Dat ben ik. Voor heel veel op dit moment in mijn leven. Toch voel ik ook die afstand tot de wereld, die leegte, waardoor de dagen veel langer duren dan normaal.

Als de dagen te lang duren en alles wegvalt

Veel berichten die ik ontvang komen van mensen met psychische problemen. Een depressie, eetstoornis, angststoornis, trauma en meer. Daar waar in jezelf keren en isoleren al op de loer lag, is dit nu helemaal een enorme trigger. De hulp die er was is weggevallen of enkel nog door een (beeld) belletje. Mensen verliezen daarmee niet alleen hoop en steun, maar in het ergste geval ook zichzelf. Velen voelen zich een vergeten groep. Er is volgens hen in de media veel aandacht voor ouderen, maar weinig voor mensen met psychische problemen.

Mijn telefoon gaat. Deze dagen belt mijn moeder me zo’n 2 tot 3 keer per dag. Ze heeft het zwaar. Daar waar wij en enkele vriendinnen eerder haar enige afleiding waren om de dagen door te komen, is er nu ineens niets meer. Tijdens het eten moet iedereen aan een aparte tafel zitten. Het voelt als een gevangenis, aldus mijn moeder. Tussen 13:30 uur en 17:30 kan ze niets meer dan zitten en wachten. Hoe kan ik praten over leegte? Mijn leven is bomvol als ik het met dat van haar vergelijk.