Overal waar ik kijk komen berichten langs over het Coronavirus. Van deskundigen die duidelijk maken dat het beleid in Nederland te slap is tot grapjes over het hamsteren van wc papier. Om mijzelf wat te beschermen klik ik ‘Afmelden’ aan in de Facebook App van mijn telefoon. De drempel om constant te blijven scrollen wordt hierdoor iets hoger. Het maakt me moe in mijn hoofd. Het voelt alsof ik te lang naar een vreemde film kijk. Ik kan mijn aandacht er niet meer bijhouden en wil de film het liefst de volgende dag verder kijken. Het Coronavirus is geen film, dat kunnen we niet eenvoudig stopzetten. Geen school, thuiswerken, geen therapie, geen kinderopvang, geen cafeetje, geen familie bezoekjes. Geen leven of lekker vrij? 

Ineens valt je leven stil. Leegte. Wat moet je nu doen? Geen structuur, geen ritme, regelmaat. Dat wat je dierbaar is valt ineens weg. Toen ik jaren geleden in een depressie belandde en thuis kwam te zitten, waren de dagen eindeloos lang. Iedere vijf minuten voelde als een eeuwigheid. Waarom zou ik in de ochtend mijn bed uitkomen, als er toch niets of niemand op me wachtte? Waarom zou ik nog gaan douchen? Gezond eten? Wekenlang probeerde ik de ochtenden weg te slapen, de middagen weg te typen achter de laptop en de avonden mezelf te verliezen in een televisieserie. Mijn maaltijden bestonden uit koude kant-en-klaar pannenkoeken met jam. Iedere dag opnieuw. Makkelijk.

Wie redt mij?

De wereld waarin ik leefde werd met de minuut kleiner. Ik maakte het mezelf moeilijker door het mezelf makkelijker te maken. Door mijzelf te isoleren en alles om mij heen af te kappen en niet meer mijn best te doen, werd mijn stemming enkel slechter. Het uit bed gaan werd moeilijker en langzaam maar zeker verloor ik iedere hoop op een betere toekomst. Totdat… ik dit zélf doorbrak. Hoe graag ik ook wilde dat mijn problemen werden opgelost, dat iemand mijn leven leuker maakte,… dat zou niet gebeuren. Red me! Niemand zou mij redden. Dat kon alleen ikzelf doen.

Geen leven meer door het Coronavirus?

Een simpele planning maken was de eerste stap. Op een eenvoudig A4tje schreef ik hoe laat ik de komende dagen op zou staan en ging douchen. Wat te ontbijten en wat vervolgens mijn standaard ‘buiten de deur’ momentje zou worden. Ik plande iedere dag een simpel contactmoment met iemand in, al was het maar via chat of telefoon. Als ik maar 1 iemand sprak op een dag, dan had ik mijn taak volbracht. Het voelde sukkelig, maar het werkte wel. Ik deed boodschappen voor meerdere dagen en haalde wat kant-en-klaar maaltijden voor de dagen waarop ik te weinig puf had om voor mezelf te koken.

Jezelf redden

Vanaf die week wandelde ik iedere ochtend richting de stad om daar een krant of tijdschrift te kopen. Hier ging ik dan een uurtje ergens mee zitten. Ja, alleen. Om vervolgens na dat uur weer rustig terug te wandelen. Zo kwam ik de ochtenden door. Die positieve start van de dag zorgde voor een betere stemming en voor meer energie. Natuurlijk ging het allemaal niet in een keer goed. Natuurlijk waren er dagen waarop ik in bed bleef liggen en overal schijt aan had en nog het meest aan mijzelf. Maar door dit te doen én door steun te vragen en meer in contact te treden met andere mensen, werden mijn dagen wel draaglijker.

Geen leven door het Coronavirus

Ik moest hieraan denken toen gisteren om 17:30 uur bij de persconferentie werd verkondigd dat alle scholen, cafés, kinderopvang, sportclubs en horeca de komende drie weken dicht zouden gaan in verband met het Coronavirus. Ineens is onze wereld een stuk kleiner. Ineens valt voor velen alle structuur en houvast weg. Voor mensen met psychische problemen, waarbij structuur en houvast juist van zo’n groot belang zijn, vallen hele dagbehandelingen, deeltijdbehandeling en therapiegesprekken weg. Dat zal een enorme impact hebben, …en dat begrijp ik.

De neiging om jezelf nu terug te trekken, te verliezen in je problemen, terug te vallen. Het ligt allemaal op de loer. Misschien voel je je in de steek gelaten door de hulp waar je je net zo aan was gaan hechten. Waar je net al je laatste hoop op had gevestigd. De wereld kan nu killer en meer ‘ieder voor zich’ aanvoelen.

Geen leven meer door het Coronavirus?

Verlies jezelf niet

Verlies jezelf hier niet in. Het levert je niets op, enkel een zwaardere tijd. Probeer deze periode dag voor dag te leven. Voel wat goed voor jou is. Zoek contact via WhatsApp, e-mail, Skype, Facetime, chat,…whatever helps, maar isoleer je niet. Blijf goed voor jezelf zorgen, ondanks de drang om nu alles te laten vallen. Ik begrijp dat gevoel, maar wat heb je hier over 4 weken aan? Wat hebben de mensen om je heen aan jou als het slechter met je gaat?

We moeten met elkaar strijden en er alles aan doen om dit vieze virus zo snel mogelijk uit ons land te krijgen. Wat heb jij hiervoor nodig? Geef dit aan.. en laat je steunen zo goed en zo kwaad als het de komende drie weken kan. Uit je gevoelens… jank om te lege dagen, om eenzaamheid, om te veel stress… en vecht voor een mooier morgen.

We can do it.

Liefs, Joyce & Scarlet