Vorige week werden wij uitgenodigd om mee te gaan op een boot tijdens de Gay Pride. Geen boot vol halfnaakte mannen, maar eentje vol met bloemen. Het klonk ontzettend bijzonder. We hebben het al vaker met elkaar gehad over dat we graag een keertje zouden willen meevaren tijdens de Gay Pride. Dit is de unieke kans. Terwijl ik enthousiast word bij het lezen van de uitnodiging, gaat er ook gevoel van onbehagen door mij heen. Ik vraag me af waarom ik bij deze toffe uitnodiging niet enkel blijdschap ervaar. Dan realiseer ik me dat ik bang ben. Durf ik nog wel naar de Gay Pride te gaan?
De uitnodiging geeft Joyce geen gevoel van onbehagen. Zij is direct enthousiast. Geen twijfel, geen angst. Ik vertel haar dat ik het ook enorm tof vind, maar dat ik tegelijkertijd twijfel of ik er wel heen durf te gaan. Ondanks dat Joyce mijn angst begrijpt, kan zij zich er niet in vinden. In de dagen erop bespreek ik mijn angst met meer mensen en ik merk dat zij zich óf volledig kunnen vinden in mijn angst óf volledig kunnen vinden in Joyce haar gevoel. Joyce is niet bang om te gaan, ze is niet bang voor een aanslag. Ze staat er niet bij stil, kan zich er weinig bij voorstellen en wil gewoon doen waar ze zin in heeft.
Ik ben daarentegen een stuk angstiger ingesteld en kan me na iedere aanslag veel zorgen maken om mijn veiligheid. Het liefst zou ik op die momenten drukke treinstation, treinen, vliegvelden, concertzalen en andere plekken waar grote mensen massa’s komen mijden. Tegelijkertijd weet ik dat dit niet kan en dat het niet goed is om je leven te laten leiden door angst. Maar waar ligt de grens tussen onvoorzichtig & naïef zijn en te voorzichtig & angstig zijn?
De Gay Pride is dit jaar groter én drukker dan ooit. Het is dit jaar een Europride, waarvoor homo’s en lesbiennes vanuit heel Europa naar Nederland komen. Een paar maanden geleden verloren 46 mensen het leven door een aanslag in een Gay Bar in Orlando, de Gay Pride in Istanbul moest door te veel dreiging worden afgelast en enkele weken geleden was er nog een aanslag in Nice waarbij 84 mensen het leven lieten. Tenslotte werd recent opgeroepen tot het plegen van aanslagen tijdens Gay Pride evenementen.
“De angst begrijp ik, maar we laten ons toch niet wegpesten?” aldus organisator Lucien Spee in de Telegraaf.
Ik lees deze zin en praat hier met Joyce over. Zij vindt ook dat we ons niet tegen moet laten houden en dat we vooral moeten blijven doen wat we willen. Volgens haar hebben de angstzaaiers en terroristen sowieso gewonnen als we ons laten leiden door angst en wegblijven. Ik vraag me af of we ook zo denken over niet nog om 1 uur ‘s nachts door een bos fietsen. Hebben de enge mannen waar we bang voor zijn dan ook gewonnen en moeten we eigenlijk gewoon om 1 uur ‘s nachts door het bos blijven fietsen? Ik denk van niet.
Ik fiets om 1 uur ‘s nachts niet door het bos, omdat het dan gevaarlijk kan zijn. Dat geldt ook voor de Gay Pride. Er is voldoende aanleiding om ervan uit te gaan dat het die dag gevaarlijk kan zijn in Amsterdam. Ik loop die dag een verhoogt risico om iets te overkomen en heb de keuze mezelf hier tegen te beschermen. Laat ik me dan wegpesten? Ik weet het niet. De wereld is zoals hij nu is en dat is een wereld vol terrorisme. Het is niet enkel angst zaaierij, het is realiteit. Mensen worden vermoord, onschuldige mensen gaan dood.
Ik vraag aan Joyce of het niet gewoon naïviteit is om te denken dat het allemaal wel mee zal vallen en dat ze zich er niet zo druk om maakt. Is dat niet hetzelfde als bij een ziekte als kanker denken: “Mij overkomt dat niet”? Of is zij in tegenstelling tot mij gewoon niet zo bang om dood te gaan? Met mijn opmerking over naïviteit is Joyce het enigszins eens. Ze is zich wellicht te weinig bewust van het feit dat een aangslag haar óók kan overkomen. Tegelijkertijd haalt ze een ander belangrijk punt naar voren: onze vrijheid.
Joyce zegt dat het ook veel te maken heeft met jezelf kunnen zijn. Juist Nederland staat voor vrijheid van geaardheid en daar is de gay pride hét ultieme symbool van. Moeten we ons dit laten afnemen? Het gaat haar er niet per se om dat ze naar de Gay Pride móet, maar meer om de betekenis achter de Gay Pride. Onze vrijheid komt hiermee in het gedrang en daar moeten we juist voor strijden. Als we allemaal wegblijven van hetgeen niet goedgekeurd wordt door andere mensen, wat kunnen we dan nog doen in ons eigen land? Dit is het begin, maar waar eindigt het? Hier raakt ze wel een wezenlijk punt.
Ik hoef inderdaad niet per se op een boot te staan tussen half naakte mannen met lederen onderbroeken aan. Ik voel me niet verbonden met iedere holebi en hoef ook niet in het openbaar de liefde te verklaren aan hetzelfde geslacht. Stiekem vind ik de Gay Pride soms zelfs een beetje too much. Tegelijkertijd besef ik me dat dit “too much” nu juist heel duidelijk onze vrijheid laat zien. Wat als ik over een aantal jaar niet meer kan leven zoals ik nu leef: in vrijheid. Met een vrouw samenwonen, elkaar liefhebben, samen over straat wandelen en een blog als ik Vrouw van Jou bijhouden. Ik kan me nauwelijks voorstellen dit allemaal kwijt te raken of alles in het geheim te moeten doen. Betekent dit dat ik moet vechten voor onze vrijheid en wél naar de Gay Pride moet gaan?
Als ik nu een dochter zou hebben zou ik niet willen dat ze gaat. Ik zou haar willen beschermen tegen het mogelijke gevaar. Moet en mag ik mijzelf hier dan niet ook voor beschermen of ben ik dan laf?
Foto’s: Joyce Jacobs
Bron Tekeningen
Scarlet ♥
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
28 Comments
Ciska
Ik lees het en ga nadenken, de juiste woorden vind ik alleen niet. Ik denk dat welke keuze jullie ook maken, om wel of toch niet te gaan goed is. Als ik er diep over nadenk, en ik ben op zich niet heel angstig aangelegd, was ik gegaan. Overal heb je de kans dat er een aanslag word gepleegd, en wanneer er al word gezegd dat de kans bestaat dat dat daar gebeurd, zullen ze ook voor extra beveiliging zorgen toch? Niet dat dat alles zegt maar toch.. Succes met het beslissen, en mochten jullie gaan, heeeeeel veeeeel plezier! Liefs
Merel
Wat een mooi blog Scarlet! Heel mooi je gevoelens verwoord. Ik moet zeggen dat ik zelf ook nogal angstig ben aangelegd dus snap je dilemma heel goed. Het enige dat ik kan zeggen is volg je gevoel dan is er geen ‘foute’ keus. Als je angstig bent en dat gevoel blijft overheersen heeft het geen zin om daar dehele dag rond te lopen als je er geen seconde van kan genieten. Wat je ook beslist niets is goed of fout, zolang jij maar gelukkig bent! Liefs x
Janine
Ook ik heb het mijn vriendin er over gehad, maar ook de conclusie getrokken dat als we in angst gaan leven moeten we ons in huis blijven terug trekken. Natuurlijk is het daar een makkelijk doelwit, maar wij zijn tot de conclusie gekomen om die dag heen te gaan en te genieten, maar wel goed op te letten.
Shauny
Ik snap je gevoel heel goed maar ok heb dit jaar gekozen om voor het eerst te gaan om de vrijheid te voelen ik snap de angst maar die angst is er bij alles. Als we ons nu om alles wat we doen bang gaan maken hebben we ook geen leven meer niks leuks niks kunnen doen zonder angst ik heb mezelf er overheen gezet. Als er dan iets gebeurt dan is het in ieder geval op een dag dat ik het leuk gehad heb. ❤️
Aca
Lieve Scarlet,
Wat heb je je angst goed omschreven!
Het liefste zou ik tegen je willen zeggen dat liefde alles overwint, dat je je vooral niet moet laten bang maken en gewoon moet “doen waar je zin in hebt”
Gewoon omdat ik je een supermooie dag gun waarin je samen de vrijheid kan vieren..
Maar ik snap het. Angst lijkt steeds een beetje terrein te winnen en hoe hard we ons er ook tegen verzetten, op sommige dagen lijkt het overweldigend en andere dagen slechts een schim op de achtergrond.
Welke keuze je ook maakt, je hebt je angsten onder ogen durven komen en er goed over nagedacht.
Dat vind ik al heel sterk van jou!
Yesterday
Ik kan me de angst wel voorstellen, maar zelf vind ik het niet gevaarlijk. Bij de vierdaagsefeesten (en op roze woensdag) was er ook niks aan de hand terwijl veel mensen bang thuis zaten. Daarnaast, de wereld heeft zoveel landen met zoveel provincies, met zoveel gemeenten en zoveel mensen. Hoe groot is die kans dan dat het uitgerekend bij jou gebeurt? Net als dat het bos na zonsondergang heus niet vol zit met vieze enge mannetjes; dat gebeurt vaker overdag dan snachts.
Ik bedoel het goed, deze woorden. Ik bedoel er alleen maar mee dat je je leven en je keuzes niet moet laten leiden door angst voor wat er zou kunnen gebeuren. Leef, want jullie hebben zo’n prachtig leven samen!
Knuffel
Veerle
Nu ik dit lees begint het ook een beetje tot me door te dringen. Mijn vriendin gaat naar de Gay Pride en eigenlijk vind ik dat totaal geen fijn idee. Ik begrijp jouw gevoel, Scarlet, maar Joyce begrijp ik ook. Het is gewoon ontzettend moeilijk in deze klote-wereld met al die klote-aanslagen.
Ger
Lieve Scarlet,
Wat fijn dat je hierover schrijft en deze twijfels zichtbaar maakt. Ik begrijp de reacties van anderen heel goed. We moeten ons niet laten wegpesten, en angstzaaien is juist wat het doel is. En natuurlijk staat de pride voor vrijheid, en voor gelijke rechten voor ieder mens, en is dat zeker iets waar we voor moeten vechten. Maar ik ben dan denk ik toch te bang. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik daarheen ga, wetende dat het een mogelijk (waarschijnlijk) doelwit is, en als er dan iets gebeurt. Niet voor mezelf, maar ook niet voor de mensen die van mij houden.
Xenia
Heb nu 2 keer achter elkaar het geluk gehad om ook op de boot mee te mogen en ik heb 2 jaar achter elkaar euforie gevoeld. Want dat voel je als je op de boot zit…alle aspecten van die dag voel je. Je eigen opwinding dat je mee mag…de uitbundigheid van veel mooi en gek uitgedoste mensen op een boot….het publiek langs de grachten…allemaal even indrukwekkend.
En toch voelt het dit jaar ook dubbel. Ik mag ook weer mee en het eerste wat ik voelde was de angst voor een aanslag in deze rare tijd. Alles gaat snel en het een volgt het ander op.
Maar….ik vind niet dat ik me mijzelf de leuke dag mag ontnemen en moet laten regeren door angst. Dat gebeurt in het dagelijks leven al zo vaak. Ik wil dat gewoon niet. Dus hoe dan ook…ik ga…en heb nu al voorpret met het kiezen van mijn outfit en het maken van een lijstje met praktische dingen( eten, drinken, zonnebrand, camera, goed humeur…)
Dus : GA!! En geniet. Live the life!!
Sophie
Interessante blog! Kwa manier van denken pas ik precies in het straatje van scarlet: dat er een verschil is tussen het gevaar opzoeken en het gevaar ontwijken
Maar, wat ik dus wel zat te denken: tot nu toe zijn alle aanslagen onverwachts gebeurd. Dat was de “kracht” er ook achter. En altijd als er werd opgeroepen tot een aanslag bij evenement X, is er niks gebeurd..
Dus in dat opzicht is het misschien meer een oproep geweest juist om iedereen te onderdrukken die wil gaan: en er zal echt super veel beveiliging zijn…
Ik ben benieuwd wat jullie kiezen!
J.A. van den Bos
Scarlet, grote evenementen zijn kwetsbaar, is ook niet volledig te beveiligen, ook wat in München gebeurde, blijkt dat het soms uit andere hoek komt geen terrorist.
Begrijp ook Joyce haar standpunt, helaas zullen we er mee moeten leren om te gaan.
Misschien moet je het gewoon doen, Scarlet, samen met Joyce wel uniek, leuk !
Het gevoel van onveiligheid begint wel toe te nemen, door al die afschuwelijke gebeurtenissen, de mindere acceptatie op grond van geaardheid zorgt voor meer geweld.
Helaas neemt het aantal meldingen op dit gebied ook toe, een slechte zaak…..
Jiska
Gelukkig ben ik niet zo angstig aangelegd dus ik zou gewoon gaan maar ik kan de angst wel begrijpen door alle ellende die er de laatste tijd is gebeurd. En ja er meer kans op aanslagen bij een groot evenement maar meestal zijn die juist onverwacht plus die kans is nog steeds relatief klein.. Als je je echt niet op je gemak voelt en op zo’n dag niet kan genieten dan zal ik thuis blijven maar als je eigelijk wel wil gaan hoop ik dat je je niet laat tegenhouden door je angsten. Wat je ook beslist, het is altijd goed. Mochten jullie gaan, heel veel plezier en zo niet dan maak je er thuis een leuk dagje van! (of Joyce kan natuurlijk alleen gaan of met iemand anders)
Lieneke
Afgelopen week was de 100e 4-daagse. Al het hele jaar leefde ik er naar toe. Maar als je dan een paar dagen van te voren het vreselijke nieuws over Nice hoort moet je even slikken. Wat nou als zoiets tijdens de 4-daagse gaat gebeuren? Ik heb geen seconde getwijfeld om niet te gaan lopen. Maar het zet je wel aan het denken…..Ook daar kwamen heel veel mensen op af uit verschillende landen. Verschillende mensen vroegen mij of ik niet bang was, nou eigenlijk niet. Misschien ben ik daar ook wel heel nuchter in.
Ik heb heel erg genoten van een fantastische week! Had het echt niet willen missen. En gelukkig is er niets gebeurd.
Geniet van de dingen die je graag doet!!
Roos
In mij gaan dezelfde vragen om! Ik wil mij er niet door laten leiden maar denk ook wel; waarom de plekken opzoeken waar zoiets kan gebeuren, als je dat ook kan laten? Ik zou me er niet prettig bij voelen om in deze tijden in een drukke mensenmassa te staan, of het nou de GayPride is, een druk winkelcentrum, Schiphol of zeg het maar. Dit staat dus helemaal los van mijn ”trots” wat betreft lesbisch zijn, maar gewoon om niet zelf de veroorzaker te zijn van het onbehaaglijke gevoel wat ik op zulke momenten krijg.
Irene
Dat onbehaaglijk gevoel ken ik, al probeer ik er niet altijd aan toe te geven, bij de pride heb ik wel een heel unheimig gevoel. Ben zelf er ook niet trots op om lesbisch te zijn. Het is geen presentatie ofzo je bent het gewoon. Ik schaam me er niet voor, maar trots? Nee, dus ik hoef het ook niet persee uit te dragen in zodanig.
Kelly
Hoi
Heel mooi geschreven en je mag zeker niet bang zijn want dat is het gene wat die mensen willen je moet trots zijn op wie je bent en gewoon aan de wereld te laten zien dat je van elkaar houd dat is het mooist wat er is
Geerdina
Mooi geschreven blog Scarlet! Ik zou gaan, vier het leven samen met je lief! Je zal niet alleen zijn met je twijfels denk ik. Op je hoede zijn is zeker niet naïef en alleen maar gezond denk ik. Je kunt altijd nog besluiten om te vertrekken mocht je je niet veilig voelen toch?
Als jullie gaan wens ik jullie een hele mooie liefdevolle dag!
Xx
Nicole
Ik begrijp zo goed de angst en twijfel. Mij raakt het nieuws mij in mijn angst. Ik ben ontzettend snel bang. Maar ik merk dat ik niet eens meer van het goede van de mens durf uit te gaan. Ik vind het lastig om te zien hoe de wereld gewoon vermoord word door eigen inwoners.
Er is niks om oorlog over te voeren. Of ruzie over te maken. Het is toch eigenlijk bizar dat mensen ruzie maken om een stuk grond.. dat ze beweren dat van hen is.. terwijl er is niks van niemand. De wereld is van de natuur. Van het universum. Wij hebben het in bruikleen.
Ik begrijp dan ook oprecht er helemaal niks van… macht… macht is niks…. en toch alles… walgelijk
Ineke
Ik ben niet bang aangelegd, maar deze dingen gaan ook door mijn hoofd. Ben ik daar wel veilig als ik op het station aankom, door de mensenmassa loop?
Ik ga al jaren kijken naar mijn neef die op een boot zit, en genieten van de heerlijke en uibundige sfeer tijdens deze bijzondere dag. Dus: ga ik gewoon omdat de kans toch bijzonder klein is en ik me ook niet weg wil laten pesten of blijf ik veilig thuis? Ik ben er nog niet uit.
Dana
Interessant om te lezen! Angst zal je leven niet moeten laten leiden, ondanks de narigheid van afgelopen periode. Ik woon, werk etc in Amsterdam, ook opgegroeid hier. Ik ben bewust van het gevaar maar het normale leven gaat door. Mochten jullie alsnog gaan, geniet van de vrijheid wat ons is gegeven in dit land <3
Dana
Forgot to say something: je leven laten leiden door dat soort debielen die narigheid veroorzaken.. no fucking way!
Karin
Natuurlijk moeten we naar gay pride gaan. Niet alleen om dat onze manier van leven en onze vrijheid anders in het gedrang komt. Maar ook het voorbeeld die we hiermee stellen. Degene die het mogelijk hebben gemaakt dat wij nagenoeg dezelfde rechten en plichten hebben als iedere andere burger, hebben ook voor hete vuren gestaan. Misschien nog wel directer dan wat er nu aan de hand is. Wat voor boodschap sturen wij nu naar een jongere generatie als we thuis blijven? Natuurlijk begrijp ik de angst die er heerst. We hebben geen invloed op wat er eventueel staat te gebeuren. Indien je kinderen hebt dan begrijp ik ook heel goed de angst en je wil ze beschermen, maar dan kunnen ze niet meer uit, niet naar de bioscoop, niet op vakantie. Overal is er kans op gevaar. En dan hebben we het alleen nog maar over grote aanslagen. Ongelukjes zitten ook elders. Dus ik zou zeggen, leef! Doe je ding en wees daar trots op.
lianne
Mooi geschreven scarlet. En ook ik heb het er met mijn vriendin overgehad. We zouden eerst gaan. Maar door alle aanslagen en ook door de directe dreiging richting de gay pride hebben we besloten om niet te gaan. Nee we laten ons niet wegpesten. Maar we zijn er wel bewust van dat er mogelijk gevaar is. Die ook realistisch is. En wij gaan niet ons leven bewust in gevaar brengen. Oftewel we gaan niet het gevaar opzoeken als er al serieus wordt gedreigd met aanslagen. Zal ook temaken hebben met dat we een kleine hebben die we willen zien opgroeien.
Irene
Ik snap je angst, heel goed zelfs! Mensen vragen het mij ook, ga je? No way! Mensen snappen het niet, ben ik dan een watje? Misschien! Ik ben zelf lesbisch maar ik hoef niet zo nodig voorop te lopen en een statement te maken om achteraf te zeggen gelukkig is er niks gebeurd of dat mensen zeggen waarom is ze gegaan wat had ze te bewijzen? Niks dus, daarom blijf ik thuis, hoop ik dat er niks gebeurd. En als ik er over na denk. Die hele uitdragerij van een canal pride hoeft van mij zowieso niet zo nodig, ik snap heel goed dat er awareness nodig is, acceptatie maar ik weet niet of zo’n over the top evenement waarbij je nadruk legt op stereotypes en mensen toch onbewust provoceert nou de manier is. En nee we moeten ons zeker niet laten tegenhouden of leiden door angst, je moet het ook niet opzoeken maar zolang je jezelf bewust bent en luistert naar je gevoel is dat dan voorzichtig? Of verstandig?
Jessica
Ik heb hetzelfde probleem .
Daarom ga ik ook niet.
saf
Ik snap heel erg goed je angst. Ik snap waarom je bang bent. Toch heb ik dan wel zo gevoel. Het gaat om je vrijheid. Ben ik bang voor een aanslag. Ja en nee. Als het gebeurt dan gebeurt het denk ik. Ik sta er nogal in tweestrijd over. Ik wil echt gaan. We gaan met een groep die kant op. Voor mij is het een dag van vrijheid en gezelligheid. Mooi artikel trouwens 🙂
Romee
Ik heb ook al van veel mensen gehoord dat ze niet durven te gaan. Ik heb dat niet. Ik respecteer ieders keuze, maar ik denk dat als je graag wilt gaan, je dat gewoon moet doen. Ik werk zelf in Den Haag als ambtenaar. Ik zou dus eigenlijk ook niet meer naar mijn werk moeten gaan, want als je de overheid wilt rake is die Haagse vierkante kilometer natuurlijk een heel mooi doelwit. Gelukkig ben ik niet bang aangelegd. Maar tegelijkertijd snap ik de opmerking van Scarlet wel over een eventuele dochter … Het blijft een moeilijke keuze. En over het vieren van onze vrijheid, dat vind ik nog wel het belangrijkste argument.
Ik ga in ieder geval en wens iedereen die gaat heel veel plezier. Daarnaast respecteer ik iedereen die niet gaat vanwege angst.
Liz
Hey Scarlet,
Wat herken ik jouw gevoelens enorm. Ik ben snel angstig, en begrijp eerlijk gezegd ook niet goed hoe het komt dat veel mensen niet bang (lijken) te zijn voor dingen als kanker, aanslagen, en andere zaken. Eigenlijk weten we vrijwel zeker dat van de mensen die we kennen iemand binnen nu en pak ‘m beet 5 jaar iemand kanker krijgt en misschien ook wel kanker waar niets meer aan te doen is, bijvoorbeeld. En de kans op een aanslag in NL is ook heus wel aanwezig. Ik zou het dan ook goed begrijpen als je niet naar de Gaypride gaat. Aan de andere kant, is het inderdaad niet fijn om zo in angst te leven. Er is ook een kans dat we morgen uitglijden over de trap en doodgaan, of te weinig bewegen en daardoor over tien jaar een hartinfarct krijgen, of teveel bewegen, of….. Het is zo ingewikkeld. Om inderdaad, zoals jij schrijft, wel voorzichtig en verstandig te zijn, maar niet continu in angst te leven. Heel veel sterkte met je keuze en bedankt voor het beschrijven van je afwegingen!
Liefs, Liz