Over een paar weken is het weer zover. De dag waar ik me vroeger zo op verheugde. De dag waardoor ik die week ervoor nauwelijks kon slapen omdat ik zo benieuwd was naar wat we allemaal zouden gaan doen, hoe het beneden versierd zou zijn en alle cadeautjes waar ik al minstens drie weken lang naar aan het gissen was. Hoe vaak mijn moeder en zus de zin: ‘Wie is er bijna jarig dan?!”, wel niet aan hebben moeten horen. Je verjaardag. De dag waarop je vroeger 364 dagen aan het wachten was.
Die dag stond vroeger voor plezier en voor eindelijk weer iets ouder, volwassener en zelfstandiger worden. Iets wat in je jongere jaren maar niet snel genoeg kon gaan, maar soms zonder te beseffen veel te snel is gegaan. Vroeger vond ik mensen van mijn leeftijd “oud”, maar inmiddels ben ik zelf die “oude” persoon. Geen meisje meer, maar iemand waar ze mevrouw tegen zeggen. Een vrouw met een eigen leven, partner, baan, toekomst?
Het benauwd me, beangstigd me. Voortaan alles zelf moeten doen. Verantwoordelijkheid dragen, initiatief tonen, angsten aangaan, sterk zijn. Waar zijn die benen waar ik me achter kan verschuilen? Het eten dat klaarstaat na het buiten spelen, het dekentje op de bank wanneer je je niet lekker voelt, broodjes zonder korstjes, het vertrouwde gevoel van boven in bed liggen, wetende dat er beneden een volwassen iemand zit die je veilig houdt. Ik moet die persoon nu zijn en ik weet niet of ik dat kan.
Ik wil de tijd stilzetten. Ik wil niet ouder worden. Ik wil niet dat diegene waarvan ik als enige nog altijd een beetje “het kleine meisje” zal blijven, doodgaat. Dat zou de ondergang van mijn jeugdigheid zijn. Alleen in mijn volwassenheid en niets om op terug te vallen in deze grote enge wereld. Dat maakt me ontzettend bang.
In tegenstelling tot Scarlet, die juist erg bang is om dood te gaan, vind ik de gedachte om hier oud te worden op de wereld vele malen enger. Het laat me beseffen dat ik waarschijnlijk nog heel veel jaren als volwassen mens, en ooit zelfs niet meer kind van, op deze aardbol moet leven. Wat in mijn geval voelt als overleven.
Niet meer kind zijn, houdt verantwoording dragen in. Verantwoording voor mijn eigen acties. Iets wat ik als kind maar weinig heb hoeven doen. Het houdt in dat ik voor mezelf moet leven en voor mezelf een toekomst moet opbouwen, fouten ga maken en me vervolgens achter niets of niemand meer kan verschuilen. Niet meer verschuilen achter mijn verleden of achter mijn moeder die het wel weer voor me oplost. Geen excuses meer. Geen ‘maar’. Dat is eng, want fouten maken voelt voor mij als falen als persoon.
Verstandelijk kan ik me natuurlijk heel goed bedenken dat fouten maken menselijk is en je er van leert. Dat je je pas waardevol en sterk gaat voelen wanneer je je angsten aangaat en initiatief toont. Verantwoordelijkheid draagt. En toch, toch kan ik me er maar nog weinig bij voorstellen. Hoe kan ik nou ooit moeder worden van een kind, terwijl ik zelf nog ergens dat kleine kind wil zijn.
Mijn fundering als volwassene is gebouwd door de bedenker van Ikea meubelen. Het zit in elkaar en ziet er op het oog prima uit, maar je moet er niet te veel mee willen doen. Maar misschien ben ik sterker dan ik denk en kan ik meer dan ik me besef. Misschien. Er zijn zoveel angsten die ik moet overwinnen om me volwassen te kunnen voelen, volwassen te willen voelen. Angsten waarvan ik niet weet of ik ze kan overwinnen en het lef heb om te overwinnen. Over een paar weken is het weer zo ver. Dan word ik weer een jaartje ouder, ….en wie weet, ook een jaartje, misschien een half jaartje, volwassener.
Joyce ♥
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
27 Comments
Li
Wauw… Tot nu toe is dit echt het mooiste blog dat ik heb gelezen en geloof me… Ik heb ze bijna allemaal gezien!
De manier waarop dit beschreven is, de woordkeuze, de zinsopbouw.. Echt alles zo puur en eerlijk. Ik kan me er ook onwijs in vinden en misschien dat het me daarom juist zo aanspreekt, maar echt.. Wauw..
Echt prachtig omschreven, Joyce, ben er echt helemaal stil van..!
Dina
Wow dit raakt een gevoelige snaar….ik denk dat menig één hier wel herkenning in vindt. Ik had zelf altijd het idee dat ik al heel jong volwassen was. Een geestelijk gehandicapte broer en ouders die hun verdriet wegdronken. Totdat ik zelf moeder werd en 4 weken daarna mijn eigen moeder overleed. Ik ben zo hard van de roze wolk gevallen die het moederschap teweeg had gebracht. Nu was ik dus echt geen kind meer….maar het deed me beseffen dat ik niet alleen was! Ik had mijn man waar ik samen mijn leven had gestart, Lieve vrienden en een klein hoopje mens om voor te zorgen. Lieve Joyce, je bent zeker weten sterker dan je denkt. En samen met Scarlet kan je de hele wereld aan! Angsten zullen er altijd blijven en het is een kunst om ze aan te gaan. You can do it!
Xx
marije
Mooi geschreven en zoveel herkenning.
Zou zo graag de onbevangenheid weer willen die ik vroeger had.
Yesterday
Zo ontzettend herkenbaar.. Mijn kindertijd is zo plots stop gezet. In die tijd moest ik heel vroeg volwassen worden, veel te snel. In die tijd was het nog leuk, ik kon al veel dingen die de grote mensen ook konden. Inmiddels ben ik onderdeel van de “grote mensen”. Ieder ander van mijn leeftijd kan zo’n beetje hetzelfde als ik kan. En nu besef ik me pas dat de tijd om kind te kunnen zijn weg is, en nooit meer terug kan komen. Wat me dan weer erg verdrietig maakt.
Ik stel mezelf gerust met het idee dat als ik kindjes mag krijgen, ik toch een beetje kindertijd terug krijg. Ik kan ervoor zorgen dat zij wél kind kunnen zijn. En hé, samen met je kleine de speeltuin onveilig maken, daar kijkt niemand van op.
Naomi
Pfoeh dit herken ik wel! Het liefst zou je altijd dat kleine meisje willen zijn die naar haar ouders gaat als het even niet gaat zoals je zou willen.
Lilian
Mooi geschreven! Ook wel herkenbaar de vragen Kan ik wel die verantwoordelijkheden dragen van het volwassen zijn en wil ik het kunnen?
Ellis en Diana
Open en eerlijk geschreven vanuit gevoel. Goed dat je het opschrijft, dat is vaak al heel wat…
Deels herken ik wat je schrijft. Niet zozeer dat ik het veilige van vroeger mis…maar meer dat ik het vroeger nooit zo gekend heb en er tegenwoordig soms juist zo naar kan verlangen. Sinds ik Diana ken kan ik naar haar toe heel zorgzaam zijn, troosten, geborgenheid even etc. Maar soms zijn er momenten waarop ik daar zelf ook naar verlang. Dat ik wil dat er gewoon even iemand IS. Veilig voelen. Dan kan ik me heel klein voelen…en dan voel ik me soms een beetje stom. Dan denk ik pfff ik ben toch geen klein kind meer. Maar als klein kind moest ik het zelf doen en nu word ik soms zo geconfronteerd met mezelf dat ik het even niet zo goed zelf kan. Moeilijk soms.
Maar volwassen of niet, het maakt eigenlijk niet uit. Vroeger was er veiligheid bij bijvoorbeeld je ouders. Zij zorgden voor je etc. Nu ben je volwassen en draag je zelf verantwoordelijkheid. Voor je leven, jezelf en je naasten. Maar ook nu kun je dit samen doen. Ook als je volwassen bent mag je hulp vragen, hoef je niet alles zelf of alleen te doen. Het is anders dan toen je klein was…dat zeker…En ik hoop dat je je weg erin vind. Perfectie, bestaat dat? Goed is goed genoeg. Ik herken je angst om ouder te worden heel erg. Moeilijk soms.
De wereld is soms heel overweldigend en vaak moeilijk om een weg te vinden. Om je hoofd boven water te houden.
Ik hoop dat jouw verjaardag toch een mooie dag gaat worden. En dat je er zelfs een klein beetje naar uit kunt kijken, samen met Scarlet.
Ilona van Ginkel
Prachtig omschreven ik zat met tranen in mijn ogen te lezen, want dit is precies waar ik ook bang voor ben.. niet zo zeer dat ik dood ga, maar het genis van mijn moeder die er altijd voor me was en waar ik me achter kon schuilen. heel mooi verwoord één van de mooiste blogs!
Lise
Deze blogpost raakt me echt. Het is precies zoals ik me nu ook voel. Je verwoordt alles zo goed, dat ik er door moest huilen! Echt heel mooi en goed geschreven!
Melanie
Hey
Ik voel percies hetzelfde
Niet meer het kleine meisje zijn
Fleur Sophia
Zo’n mooi en kwetsbaar geschreven artikel, Joyce!
Melanie
Wauw super mooi geschreven en herken baar
Ik wordt in juli 21 maar soms zou ik dat kleine meisje nog wel willen zijn niet de grote boze mensen wereld in maar spelen met mijn vrienden en naar school. En geen rekeneningne hoev3n te betalen geen zorgen ff terug trekken. Dat gaat nu minder makkelijk.
Ga zo door
Berber
Heel mooie blog. En nog wel op de dag dat ik 28 ben geworden. Ik ervaar het soms ook zo.. Maar naast meer verantwoordelijkheid betekent het ook dat je vrijheid hebt, om te doen wat je echt wil. Dat is niet makkelijk, maar iedereen kan kiezen hoe hij of zij het eigen leven wil leiden.
Geniet van elke levensfase. Ik kan me nog herinneren dat ik als kind baalde van al die volwassenen die van alles voor mij bepaalde. Er is geen ideale levensfase, alles heeft zijn nadelen en voordelen.
Anouck
Heel herkenbaar. Ik laat ‘m verjaardag het liefst heel stilletjes voorbij gaan… Hetzelfde met Kerst en oud & nieuw. Ik hoop dat het een keer over gaat, want ik voel ook dat ik wil genieten van dingen, stappen wil maken in m’n leven.
Geert
Lieve Joyce,
Zelf had ik dat allemaal, maar het hele leven is een golfbeweging. En elke keer als je wat ouder bent geworden, denk je ook weer “heb ik mij daar zo druk over gemaakt”. Ook gaat alles soepeler, je overziet het beter en vergist je minder snel in een ander (ik ga altijd uit van het goede van de mens, soms tegen beter weten in). Ik ben er nog lang niet(56), maar zie steeds sneller licht aan het einde van de tunnel. En je hoeft niet te genieten van morgen. Geniet van vandaag. Van Scarlet en natuurlijk Jors. Zo’n hond is een voorbeeld. Hij leeft korter dan wij, maar geniet met volle teugen.
Nicole
Hoi Joyce … echt precies beschreven zoals ik de strijd dagelijks voel. Cognitief en door opgedane kennis en ervaring en aangeleerd gedrag wat gewenst en geeist is in de maatschappij het best begrijpen en in dat op zicht het prima redden. Maar het is of dat puur een deel van mijn hersenen is. In het omhulsel dat zich vertolkt als mijn lichaam dat de verwachting wekt dat je je dus volwassen gedraagt en die verantwoordelijkheid neemt draagt en aankunt. Verwachtingen zo hoog op de lat… cognitief te begrijpen.. maar gevoelsmatig zo niet grijpbaar… voor dat kleine meisje wat gevangen zit in het volwassen omhulsel…
Dat kleine meisje die alleen maar banger en wanhopiger word. Al vanaf klein meisje zeggen ik ben niet gemaakt voor het leven ik kan dit niet aan. Volwassen zijn is veel te ingewikkeld en teveel verantwoordelijkheid, ik wil het niet meemaken…
Verzuipen… en niemand die het begrijpt.. want je bent toch volwassen, en geen klein kindje meer…. zo is er nooit ruimte voor mijn behoefte en verlangens… klein meisje mogen zijn onbezorgd.. veilig en beschermd tegen de grote boze grote mensen wereld.
Liefs Nicole
Tineke Zwarts
Lieve Joyce,
Je hebt meer kracht in jezelf dan je nu kunt bedenken. Er zullen altijd dingen in je leven gebeuren waar je zelf geen grip op hebt. Ik weet dit omdat ik op 16 jarige leeftijd mijn vader en mijn moeder heb verloren. Ik was al heel vroeg niemands kleine meisje meer. Maar weet je, je wordt er sterker van ook al denk je nu van niet. Alles wat je meemaakt is gebeurd en kan je niet veranderen. Kijk naar wat je wel kunt veranderen en ga daar mee aan de slag. Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat ik ben geworden wat ik nu ben en daar ben ik trots op. Dit gun ik jou ook.
Alie
Lieve Schat
hier een berichtje van je moeder die het oploste
jij bij mij op het bankje met je kleedje
maar jij kunt meer als jij denkt .
door de jaren heen ben je erg gegroeid
maar zo zie jij dat niet
kom op schouders er onder,en gaan jij kunt dat
jij draagt nu de verantwoording voor Sjors
die is nu afhankelijk van jou
en lieverd ja inderdaad
ook nu zeg ik wie is er bijna jarig
Jij Jij Jij
Marilyn
Volgens mij bestaat je fundering ondertussen niet uit Ikea-materiaal maar uit een heuse Jan de Bouvrie hoor. Je hebt al zoveel (moeten) doorstaan. Dat laat wel zien dat je het, hoe dan ook, aankan en ik gun het je dat je daar ook van overtuigt raak. Daarnaast gun ik je uiteraard alle geluk en liefde, wat het leven hopelijk iets minder eng/erg voor je maakt. <3
Frédérique
Gefeliciteerd in ieder geval!! Ik kan je zeggen, je wordt in ieder geval een jaartje mooier (en vast en zeker wijzer, nooit te oud of te jong om te leren). Probeer te genieten met de prachtige mensen om je heen, inclusief Snor 🙂
Danique Krol
Wat prachtig geschreven!
Irene Zwart
Helemaal waar. Ouder worden sucks!!!! Het idee dat je ineens zoveel te verliezen hebt is doodeng!!!! Nooit meer dat kleine meisje bent dat alleen maar naar school hoeft te gaan en moet genieten…
Inge V.E
ik dacht echt dat ik de enige was dat volwassen worden eng vond, ik ben ondertussen nu 26 jaar, 3,5 jaar alleenwonend en 2.5 jaar getrouwd.
ik kan nog steeds niet koken zonder faalangst en ben dikwijls bang voor de tijd dat ik niet meer naar mama kan bellen voor advies. zo zie je maar, veel mensen zouden graag weer even kind zijn
Marijke
Heel herkenbaar. Ik wil ook nooit oud worden. Altijd kind blijven. Geen dingen waar je je zorgen over hoeft te maken, geld, vakantie, huis. Maar soms zie ik ook wel de voordelen. Lekker met ze tweeen op een vakantie zonder een vervelende moeder die naar een museum wil, lekker doen wat je zelf wil. Maar dan bedenk ik wel hoe mijn vader altijd een half jaar van te voren de vakantie uitzocht en hoe ik dan wachtte tot de zomervakantie. No worries.
En angsten. Ik heb er wel wat. Kom ik daar overheen als ik ouder wordt? Kan ik me in mijn eentje redden? Heel herkenbare blog. Gelukkig ben ik nog maar twintig. En nog een heel leven voor me. Al denk ik wel soms, was ik maar klein. Kon ik nog lekker voetballen en met mijn benen wijd zitten. Nu hoor ik dan: Pas op, dat is niet ladylike!
Liza
Joyce,
Dankjewel voor deze post, je omschrijft precies hoe ik me voel nu ik ouder word! Als ik naar jou kijk denk ik: jij kunt inderdaad zeker weten meer dat je denkt. Misschien dat ik zo ook maar over mijzelf ga denken dan =).
Maar wat ook waar is: we hebben elkaar als mensen ook zo nodig, we zijn ook afhankelijk van goede zorg en van het verstand van anderen en dat soort dingen. Dat kan niet anders en het geldt voor alle mensen, hoewel sommigen dat misschien niet voelen of erkennen. Maar alleen met z’n allen kunnen we onze levens geslaagd maken. Het is een standaardopmerking, maar iets waardoor ik me realiseer dat ik wel kan denken: ik moet mezelf verbeteren, sterker worden, dit en dat en zus en zo. Dat kan ook wel. Maar tegelijkertijd: de afhankelijkheid van anderen, de kwetsbaarheid van het bestaan, je lost het er niet mee op. Die is er altijd en voor iedereen.
Liefs,
sterkte,
Liza
bella
Wow wat mooi geschreven en wat vreselijk herkenbaar.
Ik worstel ook met deze gedachtes en gevoelens alleen sinds 6 maanden is er een kleintje in het spel die op mama rekent en die later zelf achter mamas benen wil verstoppen . Dus ik moet nu blijven staan en geloof me dit is het zwaarste ooit…
Claire
Wauw precies dit