“Ik heb jarenlang van mannen gewalgd en zag het niet voor me dat ik ooit iets voor een man zou kunnen voelen.” 
 Dat is één van de quotes uit de blog van Joyce over seksueel misbruik en de eventueel daaraan gekoppelde geaardheid van de slachtoffers ervan. Ik voel een vreemde vlaag van herkenning, maar toch ook weer niet. Al verschillende keren heb ik blogs en gastblogs over dit onderwerp zien langskomen en ik voel de behoefte om hierover mee te praten. Ik vind het vreselijk wat slachtoffers van seksueel misbruik zowel fysiek als mentaal wordt aangedaan voor de rest van hun leven; vaak wordt niet eens stilgestaan bij de twijfels die jonge meiden of jongens krijgen over hun eigen geaardheid, alsof dat het laatste probleem is waar ze mee te kampen hebben. Integendeel, vind ik. 




Zelf ben ik een tijd lang misbruikt door een vrouw. Zij was zeven jaar ouder dan ik en woonde bij mij in huis. Meerdere malen per week moest ik seksuele handelingen verrichten of ondergaan. Wanneer ik weigerde werd ik fysiek bedreigd of dreigde ze mijn ouders iets aan te doen. Dat heeft toen misschien wel langer kunnen doorgaan, juist omdat het een vrouw was en niemand in de gaten had wat er speelde. 
 Toen het uiteindelijk gestopt was haatte ik niet alle vrouwen – misschien omdat dat vreemd geweest zou zijn aangezien ik zelf een vrouw ben. Ik kan ook niet zeggen dat ik er nooit last van heb gehad; toen alles achter de rug was ging ik juist wanhopig op zoek naar iemand om in vertrouwen te nemen, maar omdat ik dat zo forceerde leek elk contact gedoemd te mislukken.

misbruikt door een vrouwTot zeker twee jaar daarna: ik ontwikkelde een nieuwe vriendschap – met een vrouw. En ondanks dat ik de hoop op vertrouwen op korte termijn had opgegeven, of misschien wel omdát ik die hoop had opgegeven, won zij stukje bij beetje mijn vertrouwen. De afkeer voor fysiek contact die ik in de loop der tijd had ontwikkeld leek er bij haar niet toe te doen: ik kon haar soms in een opwelling omhelzen en schrok dan van mezelf. Zij moest dan om mijn reactie lachen, en omhelsde me opnieuw, opgelucht dat het beter met me ging. 
 Dit soort situaties herhaalden zich vaak: wanneer ik onzeker was kneep zij in mijn hand en daar schrok ik dan van, maar later vond ik dat fijn. Wanneer ik moe was, leunde ik op haar schouder en daar maakte ik dan een grapje van, maar zij liet dat dan toe. Tot op een dag onze lippen niet meer van die van elkaar te halen waren.

Wat ik hiermee wil aangeven is: het is zo ontzettend van belang geweest dat ik na de periode van seksueel misbruik iemand dichtbij me heb gehad, iemand die mijn vertrouwen terug kon winnen. Maar is het van belang geweest dat die persoon een man of een vrouw was? Ik denk het niet. Is het van belang geweest dat ik mijn geaardheid wist? Nee, ik denk dat ik ervoor open moest staan om die te onderzoeken.
 En dan de hoofdkwestie: is mijn geaardheid veranderd door seksueel misbruik? Nee – maar ik ben me er misschien wel door bewúst geworden van mijn geaardheid. 
 Wanneer het misbruik invloed zou hebben op mijn geaardheid, zou ik een afkeer moeten hebben van vrouwen en op mannen moeten vallen… Maar ik ben ervan overtuigd dat mijn hormonen zich door zo’n gebeurtenis niet laten leiden.
 In mijn geval is er toen toevallig een vrouw op mijn pad gekomen waar ik op den duur verliefd op werd.

misbruikt door een vrouwIk ben inmiddels helaas niet meer met haar samen. Tegenwoordig kan ik me ook goed vinden in de opvatting dat ik niet op ‘vrouwen’ of ‘mannen’ val, maar wel verliefd zal worden op de juiste persoon wanneer ik die tegenkom. 
Want als ik dan toch bezig ben, laat ik die hokjes liever ook achterwege.

Emily

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum. [Fotografie: Ansel Edwards]