Ik probeer mezelf al een tijd te begrijpen. Wie ben ik? Wat voel ik? En vooral voor wie voel ik? Ben ik wel of niet lesbisch? Of dan toch gewoon bi… wat houdt het allemaal in? Ik voel me niet verplicht een antwoord te vinden. Nu niet, later ook niet. Al voelt het alsof de maatschappij dit wel van mij verwacht alleen maar omdat anderen mij dan beter zullen ‘begrijpen’. Nu ik zeker weet dat ik ook op vrouwen val wil ik het helemaal niet delen met anderen. Het voelt als iets heel persoonlijks en privé. Waarom is er de verwachting dat ik mijn seksuele voorkeur deel omdat deze afwijkt van wat anderen normaal vinden? Waarom heb ik aan die verwachting willen voldoen…

Na lang denken heb ik in een opwelling online gezet dat ik op vrouwen viel. Dus niet óók op vrouwen maar alléén op vrouwen. Het voelde alsof ik mijn diepste geheim waarvan ik het bestaan niet afwist deelde met de wereld. Het was helemaal geen geheim en toch was de opluchting die ik voelde gigantisch, totdat de reacties binnenkwamen. Die maakten het echt en juist hierdoor kreeg ik vrijwel direct weer spijt van wat ik zojuist gedaan had. Ik wou dit niet meer. Ik wist dat ik naar beneden moest lopen, naar mijn ouders die nietsvermoedend op de bank zaten óf het bericht net gelezen hadden.

lesbisch misbruikOnbewust moet ik geweten hebben wat me te wachten stond, anders had ik nooit zoveel spijt gevoeld. Iedereen dacht en zei mij nu veel beter te begrijpen want: ‘we weten het nu toch, je was gewoon lesbisch’. Alles wat ik ooit gedaan of juist niet gedaan had werd nu als logisch gezien omdat ik ‘gewoon lesbisch’ ben. Er komt nog net geen ‘duhuu’ ter sprake. Of eigenlijk ook wel. Ik weet niet hoe vaak ik de opmerking ‘wij wisten het allang, alleen jij nog niet’ gehoord heb. Best irritant als je bedenkt dat ik absoluut niet het gevoel heb zo geboren te zijn.

Wanneer je als kind misbruikt bent, in wat voor situatie dan ook, laat dit zijn sporen na. Bij mij is dat enige afkeer van mannen, dit heeft ongetwijfeld geleid tot mijn liefde voor vrouwen. Mij hoor je niet klagen hoor, wij zijn gewoon veel interessanter dan mannen ☺. Mijn geboorte heeft dus helemaal niet zo’n groot aandeel in mijn liefdesleven. Ik weet nu dat vooral deze maar ook andere, goede, ervaringen mij gevormd hebben tot wie ik nu ben. Als kind denk je niet na over seks en relaties. Tot het moment dat je ermee geconfronteerd wordt en er niet meer onderuit kan.

Ik was zes toen ik misbruikt werd. Na afloop moest ik ervoor zorgen dat een vriendinnetje van mij de volgende dag zou klaarstaan voor hetzelfde lot. In plaats daarvan heb ik, ondanks de bedreigingen van deze drie tienjarige jochies, aan mijn ouders verteld wat er die middag gebeurd was. Geen details, maar genoeg om mijn ouders te doen beseffen wat er aan de hand was. Hoe jong ze ook waren ze wisten heel goed waar ze mee bezig waren en dat het absoluut niet kon. Toch waren ze te jong om überhaupt aangifte tegen te kunnen doen. Nuchter als ik ben heb ik de draad weer opgepakt en ben verder gegaan met mijn leven.

lesbisch misbruikLater ben ik pas gaan nadenken over de effecten van het misbruik. Nu pas zie ik dat er geen nazorg is geregeld en dat juist op dat moment die afkeer van mannen begonnen is. Ik kies er nu voor om te stoppen met mijn zoektocht naar wat mijn seksuele voorkeur nou precies is. Ik zal nooit met 100 procent zekerheid kunnen zeggen: ik val op vrouwen en niet op mannen, of andersom. Ik kies ervoor om te zijn wie ik nu ben ondanks alles wat er op mijn pad is gekomen.

Terug naar beneden… mijn vader reageert meteen. Ik heb geen idee wat hij zei, maar het was positief en volgens mij ook best wel lief. Mijn moeder zei niets, en een dag later nog steeds niets. Stilte en genegeerd worden was ik tot dan toe wel gewend, maar deze stilte was anders. De spanning was om te snijden en direct nadat ik de stilte verbrak door te vragen of ze nog iets zou gaan zeggen brak de pleuris uit. Ruzie, schreeuwen en een heel hoop tranen later was er weer een nieuwe stilte. Ze leek niet te begrijpen dat dit om mij ging. Ze was boos. Boos omdat ik dit niet aan haar verteld had, boos omdat ik niet gezegd heb dat ik op vrouwen val voordat ik ‘dat soort’ dingen online bekend maakte. Hetzelfde gebeurde de volgende dag, alleen deze ruzie was voor mij anders. Er ging een knop om, ik was helemaal klaar met alles en iedereen. Ik liep midden in de heftigste ruzie ooit het huis uit naar mijn oma. Voor het eerst in mijn leven draaide een situatie, voor mijn gevoel, echt om mij. En ik was niet van plan om in te geven.

Nu bijna anderhalf jaar later is er nog steeds de stilte. Niemand, op wat vrienden na, heeft er nog iets over gezegd. Ik verwacht ook niet dat het nog gaat gebeuren. Waarom is er niemand die vraagt hoe het met mij gaat en of ik er misschien even over wil praten? Iedereen gaat er vanuit dat nu ik het hardop gezegd *of eigenlijk getypt* heb er voor mij niets meer te bespreken valt. Alles is nu opgelost, duidelijk en vooral voor hun heel erg logisch want ik ben blijkbaar gewoon lesbisch.

lesbisch misbruikTwee jaar geleden had ik er niet bij stil gestaan dat ik dit niet verdiend heb, de ruzies en de stilte. Nu wel. Ik verdien meer en beter, ik ga er alleen niet om vragen. Ik mag verwachten dat ik na alles wat ik voor mijn ouders gedaan heb, en dat is aardig wat, meer verdien dan dit. Op z’n minst erkennen dat ik er ben en er ook mag zijn. Erkennen dat ik de dingen zie en doe zoals ik wil en mij daarin steunen. Nu zeg ik niet dat ze dat helemaal niet doen, en ze zijn volgens mij ook wel oké met het feit dat ik ook op vrouwen val. Ik zeg dat ik me alleen voel als het gaat om mij, ik voel geen steun op momenten dat ik het nodig heb.

Ik heb dit wel met mijn ouders besproken, vertelde dan dat ik het niet fijn vind dat er maar vanuit wordt gegaan dat ik mijn leven en gevoelens met ze deel omdat zij mijn ouders zijn. Juist omdat zij mijn ouders zijn mag ik verwachten dat ze moeite doen om mij en mijn keuzes te begrijpen. Vooral als het gaat om deze belangrijke gevoelens. Er wordt niet gedaan aan zelfreflectie, ze kijken niet naar dingen die beter kunnen. En dat terwijl er voor mijn gevoel zoveel beter kan.

Op dit moment woon ik sinds een paar maanden op mezelf en ik zie mijn ouders af en toe. Ik merk een verschuiving van mijn rol binnen het gezin. Ik doe op dit moment niet veel moeite om de relatie met mijn ouders te onderhouden. Ik bel niet vaak en ga bewust nog niet langs. Ik probeer mijn eigen leven nu op de rit te krijgen zonder hulp van anderen. Ik krijg steeds meer grip op mijn leven en ben ontzettend trots op wat ik tot nu toe bereikt heb. Ik heb een huisje gevonden en dit, bijna, helemaal zelf opgeknapt en ingericht. Nu nog een toffe baan en een lieve vriendin en ik ben compleet. Ik hoor m’n oma nu al zeggen: kind zolang je maar liefde vind en gelukkig wordt. Gelukkig ben ik nu. Ik ben op de helft, yay!

– Pauline –

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.   – Bron foto’s