Waarom ik niets nuttigs doe tijdens de coronacrisis

Net als alle andere geneeskundestudenten werd ik overvallen door het nieuws dat de coschappen per direct stopgezet zouden worden. Net als hen stond ik paraat om de strijd tegen het coronavirus aan te gaan. Ik meldde me aan bij verschillende studenten pools om bij te springen in de zorg, op welke manier dan ook. Mijn eerste coschap zat er net op, dus medisch gezien kan ik nog bar weinig. Nu werd de druk in de ziekenhuizen ongetwijfeld zo hoog dat zelfs mensen als ik konden helpen. Toch…?

Dat bleek anders te lopen. Ja, de druk in de zorg was en is groot, maar niet groot genoeg om alle welwillende geneeskundestudenten binnen de ziekenhuizen te kunnen inzetten. Dus zat ik thuis, wachtend op het moment dat ik mogelijk alsnog opgeroepen zou worden. Achteraf gezien had ik beter op veel meer plekken kunnen solliciteren, maar goed, achteraf is het altijd makkelijker praten.

Inmiddels zijn we twee maanden verder en ben ik zowaar gewend geraakt aan de sleur van het thuiszitten. Ik vul mijn dagen onder andere met wandelen met mijn hond, boodschappen doen, videobellen, koken, sporten, series kijken en hopen dat ik motivatie krijg om mezelf nuttig te maken. Nuttig bezig zijn is in mijn ogen toch eerder studeren, werken of een of andere actie opzetten om mensen die het moeilijk hebben te steunen.

Via sociale media en in mijn omgeving zie ik genoeg mensen die deze tijd ten volste benutten door te helpen in de zorg of zichzelf een nieuwe vaardigheid aan te leren. Ik kan jaloers zijn op hun inzet en schaam me voor mijn relatieve passiviteit en afwachtende houding.

Ondanks de negatieve gedachten over mijn eigen passieve gedrag, heb ik de neiging om me te verdedigen wanneer mensen me al dan niet subtiel proberen aan te sporen om wat ‘nuttigs’ te doen met mijn tijd. Nu vraag ik mezelf af waarom ik dat doe. Wat maakt dat ik mezelf verdedig en inactief blijf, terwijl ik weet dat ik me uiteindelijk beter voel bij een actieve houding? Hoe meer ik erover nadenk, hoe beter ik het begrijp.

Tot een jaar geleden worstelde ik met het vinden van mijn weg in het leven. Ik was niet bepaald gelukkig en had geen vrede met mezelf. Omdat de situatie niet vol te houden was, heb ik ervoor moeten kiezen om mijn studie tijdelijk te onderbreken en aan mezelf te werken. Het was pittig, maar het lukte me stukje bij beetje anders om te gaan met mezelf en de dingen die me overkwamen.

Ik pakte de regie over mijn leven terug. Zo werd ik eindelijk écht gelukkig. Met goede moed pakte ik mijn studie op, zocht ik meer contact met de mensen om me heen en plande ik allerlei leuke dingen in, zoals etentjes en concerten. Zelfs het eerste coschap – waar ik doodsbang voor was – verliep soepel. En toen viel alles plots stil… 

Ik zocht een tijdje actief naar alternatieven, maar toen dit alsmaar niet lukte, nam mijn motivatie al snel af. Het hielp niet mee dat mijn opa overleed aan het coronavirus en dat mijn oma direct hierna in het ziekenhuis belandde. Alles lag overhoop. En terwijl mijn gedachten en emoties alle kanten op gingen, moest ik mijn dagen zien te vullen zonder studie, werk of (fysiek) contact met vrienden. Met deze achtergrond valt het misschien te begrijpen dat ik allang blij dat ik de dagen heelhuids doorkom.

“Ik voel me soms slecht, maar val niet terug in de ellendige staat van zijn die jarenlang normaal voor me was. Met alles wat er nu gebeurd is, vind ik dat best bijzonder.“

Om onder deze omstandigheden gelukkig te zijn, is veerkracht essentieel. Wat er in het leven gebeurt valt niet te controleren, hoe graag ik dat ook zou willen. Het gaat erom dat je het beste van de situatie probeert te maken, ook wanneer alles tegen lijkt te zitten. Helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Als ik aan dit alles denk, zonder me te concentreren op wat andere mensen vinden en doen, kan ik milder naar mezelf zijn.

“Doe ik daadwerkelijk niets nuttigs als ik mijn dagen vul met activiteiten die me in balans houden? Als ik deze periode door weet te komen zonder terug te vallen naar waar ik ruim een jaar geleden was?”

Ik ben nu dan misschien geen ‘zorgheld’, maar als ik iets heb geleerd, is het wel dat je anderen pas echt kunt helpen als je jezelf goed voelt. En weet je: uiteindelijk begint mijn studie wel weer. Dan komt er vanzelf verandering in mijn dagindeling, waardoor ik gedwongen word weer op gang te komen. Tot die tijd bekijk ik het van dag tot dag en probeer ik op mijn manier in beweging te blijven. Vervolgstappen zet ik wanneer ík daar klaar voor ben. Dan schrijf ik bijvoorbeeld hersenspinsels als dit of verstuur ik een sollicitatiebrief. Kleine acties die me doen beseffen dat ik meer veerkracht in me heb dan ik dacht. 

Wat ik denk en hoop, is dat er meer mensen zijn als ik. Niet omdat ik wil dat mensen zich net zo kwetsbaar of nutteloos voelen, maar om te weten dat het ook oké is om in deze periode even af te wachten. Of dat nu is omdat psychisch stabiel blijven voldoende is of omdat je het stiekem wel eens fijn vindt je drukke bestaan te ontvluchten en even niets te doen.

Het is prima om deze lege periode te vullen met zaken die niet per se passen binnen het plaatje van nuttige bezigheden. Om welke reden dan ook. Niet iedereen hoeft het ‘maximale uit deze tijd te halen’. Het is nuttig genoeg als je daginvulling mentale rust oplevert in deze bizarre tijd. Alles wat je daar bovenop onderneemt, is mooi meegenomen. Zolang jij je maar goed voelt. 

Intussen kijkt mijn hond me verwachtingsvol aan. Lulu wil graag naar buiten om een rondje te wandelen. Iedere keer wordt ze enthousiast van exact dezelfde wandeling en let ze goed op of ze nieuwe geuren en geluiden weet te ontdekken. Ze wordt iedere dag weer blij van dezelfde brokken en rituelen. Zij doet ook niets nuttigs, maar ik ben blij dat ze er is en dat ze gelukkig lijkt te zijn. Juist nu ik door mijn lege agenda meer in de buurt ben.

Door: Julia | Foto: Kees Muizelaar | tevens gepubliceerd op voxweb.nl

Ook meedoen aan een interview of Gastblog? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com Fotografie: Unsplash