Hoe is het om te werken als verpleegkundige op de Corona Afdeling? Lizette (38) is werkzaam in het hart van de Corona uitbraak: Het Bernhoven ziekenhuis in Uden. Ze is al zes jaar verpleegkundige. Eerst in Rotterdam, maar door haar verhuizing naar Brabant nu in Uden. De gecombineerde afdeling long/cardio/nefrologie vindt ze erg leuk, omdat het werk zo afwisselend is. Ze ziet mensen met hartinfarcten, mensen die problemen hebben met hun nieren en mensen met longproblemen, zoals COPD. In dit artikel deelt ze haar ervaring op de Corona Afdeling van het Bernhoven Ziekenhuis in Uden.

Graag willen we – voor herkenning en erkenning – de komende tijd aandacht besteden aan verschillende ervaringen van mensen tijdens de Corona crisis. Meedoen met een online of telefonisch interview? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com

Vooral in het begin van de Corona crisis was ik trots dat ik daar mocht werken. Ik mocht meehelpen om mensen beter te maken, te verzorgen. Een luisterend oor te zijn, de hand op de schouder. Naarmate het virus sneller om zich heen greep en voor grotere problemen zorgde, merkte ik dat ik steeds minder het nieuws bekeek. Ik werd daar onrustig van. Ik kijk nu enkel nog naar de informatie die het ziekenhuis ons gaf. Dat geeft voor mij nu genoeg informatie. Ik mag geen handen meer schudden, maar dus ook geen hand meer op iemand zijn schouder leggen. Nu doe ik dat met woorden. ‘Ik ben Lizette en ga goed voor u zorgen’, komt nu veel uit mijn mond.

Op mijn werk voel ik mij veilig. Het ziekenhuis zorgt voor voldoende beschermingsmiddelen. Het ene masker is fijner dan het andere. De ene beschermjas zweet minder dan de andere. Ik ben niet bang, maar wel voorzichtig. Daarom ga ik nu niet naar mijn familie toe, al vind ik dat enorm lastig. Mijn zusje staat op het punt om te gaan bevallen. Normaal gesproken zou ik daar nu veel zijn geweest. Nu zien we elkaar alleen via Facetime. Ik kan niet wachten om haar en mijn nichtje een dikke knuffel te geven.

Doordat het ziekenhuis goed samenwerkt met de andere ziekenhuizen in Brabant (en verder in het land) is de druk tot dusver goed te doen. Hopelijk blijft de trend nu dalen, zoals ze in het nieuws vertellen, zodat we geen Italiaanse of Spaanse praktijken krijgen…

Hoe ik me voel als verpleegkundige op de Corona afdeling?

Het is een bizarre wereld. Ik fiets naar het ziekenhuis, de koeien staan in de wei zoals gebruikelijk. Het zonnetje schijnt al lekker. Het wordt een mooie lentedag. Zodra ik bij het ziekenhuis kom zie ik de eerste aanmoedigingen al; een matrixbord met ‘Bedankt helden van de zorg!’ Langs het hele ziekenhuis hangen spandoeken van mensen uit de buurt met teksten als: ‘Jullie zijn toppers!’ en ‘Onze helden uit de zorg’. Kinderen hebben de spandoeken versierd. Ik krijg er een traan van in mijn ogen, zoveel liefde. Op het terrein van het ziekenhuis staat een grote tent, welke gebruikt wordt als eerste triage* voor de spoedeisende hulp.

Overal lopen journalisten te filmen. Zodra ik het ziekenhuis in loop kom ik in een andere wereld, een wereld die niet dezelfde is als voor deze crisis. De poli’s zijn verlaten en er hangt een gelaten, maar strijdbare sfeer in het ziekenhuis. De afdelingen zijn allemaal op de schop gegaan. Mijn team is, net als de rest van de teams, op de verpleegafdelingen verspreid. Zoals de Corona verdachte afdeling, Corona positief en patiënten die geen Corona hebben, maar wel een ziekenhuisopname nodig hebben. Ik mis mijn eigen collega’s, je kent elkaar door en door. Af en toe zie ik eens iemand over de gang lopen en maken we een praatje of we Appen onderling. Dat is fijn.

Daartegenover staat dat wij nu als ziekenhuis één team zijn. We werken allemaal samen: chirurgie verpleegkundigen, longverpleegkundigen, alles gaat samen en met één doel. Dat is echt heel mooi om te ervaren! We kennen elkaar alleen van het gedag zeggen in de gang en nu werken we iedere dag weer met andere collega’s samen. Dat geeft een goed gevoel. We krijgen hulp van collega’s van alle verschillende poli’s. Dit is zo fijn, maar ook heel lastig voor hen, omdat ze dit werk totaal niet gewend zijn.

Op de afdeling waar ik vandaag werk liggen patiënten die Corona positief zijn. Zieke mensen die veel aandacht verdienen, ieder met een eigen verhaal. Ik ben omgekleed om mij te beschermen: spatbril, mond/neusmasker, beschermjas en handschoenen. Dat is warm en het zweet breekt me dan ook snel uit. We mogen na twee uur de mondkapjes wisselen. Dan gaan we er vaak ook even uit om bij te komen.

Mensen zijn ziek, hebben het benauwd door het te lage zuurstofgehalte. Ze hebben zelfs geen puf om fatsoenlijk te eten of een praatje te maken. We houden ze goed in de gaten op ademhaling en saturatie. Het is heel andere zorg dan die ik gewend ben als longverpleegkundige. Mensen zijn veel zieker en iemands toestand kan ook plotseling flink veranderen.

Het meest lastige is misschien wel dat er geen bezoek meer mag komen, behalve als mensen komen te overlijden. Dan mag er één familielid bij. Dit is voor mij als verpleegkundige zo schrijnend om te zien. Je kunt geen afscheid nemen van je dierbare, zoals dat in een “normale” situatie wel mogelijk is. Normaal mogen er familieleden bij, de hand van de dierbare vasthouden en knuffelen. Ook de verhalen erachter… Het gaat vaak om meerdere sterfgevallen in 1 familie, niet naar de uitvaart mogen van je vader, omdat je zelf in isolatie moet thuis, omdat je verdacht bent op corona. De was wordt beneden bij de receptie afgegeven door de familie en ook weer opgehaald.

Een lichtpuntje in deze tijd is het enorme aantallen tekeningen van kinderen uit de buurt. Honderden tekeningen met lieve woordjes hangen nu verspreid over de afdelingen. Dat is echt zo’n mooi gebaar! Ook de hartverwarmende reacties van mensen hier in de buurt voor ons als medewerkers; ondernemers die fruit brengen, taarten, pizza’s, bloemen… echt geweldig!

Onderweg naar huis laat ik wel eens een traan om alle trieste verhalen die zich voordoen. Het is een gemeen virus dat heel veel leed bij gezinnen veroorzaakt…

*Triage is het beoordelen van slachtoffers zoals bij grote(re) ongevallen, rampen, pandemieën en de spoedeisende hulpafdeling in ziekenhuizen, in verschillende categorieën verdeeld naar de ernst van de verwondingen of ziektebeeld.

Graag willen we – voor herkenning en erkenning – de komende tijd aandacht besteden aan verschillende ervaringen van mensen tijdens de Corona crisis. Hoe is het leven tijdens de Corona crisis met/als: psychische problemen, student, moeder, zwangerschap, mantelzorger, arts, vitaal beroep, nabestaande… Meewerken? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com