In crisis tijdens de crisis

In crisis tijdens de crisis. Hoe gaat dat? Lara werd op haar 17de opgenomen. Ze zat toen op het gymnasium. Haar schoolresultaten waren diep gezonken. In de jaren die volgden bleef ze veel opgenomen. Ze was behoorlijk getraumatiseerd en beschadigde zichzelf. De diagnose autisme had ze al sinds haar dertiende, maar die bleek niet juist. Ze leed aan post traumatische stressstoornis. Deze diagnose verviel toen de behandeling goed aansloeg. Helaas bleven de gedachten om zichzelf te beschadigen aanhouden en nieuwe opnames volgden.

Lara is nu 24 jaar oud en verblijft sinds november op een gesloten crisisafdeling. Haar diagnose? Een borderline persoonlijkheidsstoornis met as-if persoonlijkheid en trekken van van alles. Lara vertelt hoe het eraan toegaat in de kliniek tijdens de coronacrisis.

Corona is één groot verzinsel

Nu alles is anders. Het begon met dat de verpleging klaagde over dat ze last hadden van hun handen. Corona voorkomen, dus veel handen wassen en als je dan wondjes hebt, doet alcohol toch wel pijn. Wij als cliënten werden ook gepusht om onze handen meer te wassen. Sommigen deden dat keurig, anderen niet en iemand anders riep dat Corona ‘één groot verzinsel’ was. Je moet je voorstellen dat als je nu opgenomen wordt (nu de beddendruk zo toegekomen is omdat alles ambulant moet) het echt niet goed met je gaat en je niet meer in alles gelooft.

Vaak zijn mensen psychotisch, of ernstig depressief, een gevaar voor zichzelf of anderen. De oorspronkelijke reden voor déze opname bij mij is dat ik ergens vanaf wilde springen vanuit dwang, wat ik al twee keer eerder deed en me pijn en meerdere botbreuken opleverde.

Daarna kwam de anderhalve meter afstands-regel. Dat is erg moeilijk, want dit is een afdeling met dwang, en houd bijvoorbeeld maar eens anderhalve meter afstand als je iemand met dwang naar de IC brengt. (daar zitten afzonderingsruimtes). Dat is onmogelijk, naast dat veel mensen er maling aan hebben en dus expres naast mensen gaan staan omdat ze het grappig vinden, immers is Corona toch een groot verzinsel? Het is ook een nare, onwerkelijke situatie waarin we beland zijn.

Daarom werd er van de een op de andere dag geen bezoek meer toegestaan en werd per persoon gekeken of ze 2 uur naar buiten mochten, met of zonder begeleiding. Er zijn mensen die nu altijd binnen zitten, op de binnenplaats na, en geen bezoek mogen.

Vrijheden in crisis

Voor deze Corona-crisis, mocht ik overdag op verlof. Ik sliep altijd op de afdeling, maar ik had nét de vrijheden opgebouwd om alleen naar buiten te mogen, naar mijn ouders bijvoorbeeld, naar de fysiotherapeut, op bezoek bij een vriendin of naar het zwembad.

Op dit moment is dat gelimiteerd tot 2 uur per dag, maar daar zitten ook de momentjes buiten met verpleging in. Fysiotherapie en zwemmen gaat niet meer door, en naar mijn ouders is het dus 2 uur, maar zij mogen niet op bezoek komen, niemand mag bezoek.

Telefonische rechtszitting

Het ambulante team wat betrokken is doet alleen bel-afspraken en toen ik gisteren met een heleboel mensen een afspraak zou hebben over de toekomst, ging dat via de computer, wat natuurlijk niet makkelijk werkte met zoveel mensen en lang duurde voordat we werkelijk begonnen.

Het is onpersoonlijk allemaal, zo onpersoonlijk dat zelfs rechtszittingen voor mensen die een zorgmaatregel hebben, via de telefoon gaan! Dan belt de advocaat in, de rechter en griffier en zit de rest met anderhalve meter ertussen in een grote kamer.

Negatief fysiek contact

Ik mis de knuffel die ik af en toe kreeg, de aai over mijn arm als ik dat even nodig had. Het enige fysiek contact wat ik nu heb is negatief contact, als het niet goed gaat. Maar ik ben wel heel erg blij dat ik hier ben en niet ergens in een huisje met telefonische ambulante begeleiding. Ik ben blij dat we nog niemand hebben met Corona dus dat iedereen, hoezeer dat gaat, nog vrij mag rondlopen binnen.

Blij dat door de mensen die zich er wél aan houden, de maatregelen werken, want ik weet niet hoe het gaat lopen als we besmettingen krijgen. Ik hoorde dat diegene dan overgeplaatst wordt naar een Corona-afdeling, maar ik denk dat als het virus eenmaal binnen is, het als een lopend vuurtje over de afdeling gaat.

Bang om ziek te worden

Zelf houd ik me aan de maatregelen, maar ben ik niet bang om heel ziek te worden en aan Corona te overlijden. Misschien ben ik naïef, maar ik heb een enorme weerstand en denk dat ik niet hele erge klachten krijg. Wel probeer ik het te voorkomen, omdat er op de afdeling wél mensen zijn met een lage weerstand. Dus ja, mijn handen doen inmiddels ook pijn van het handen wassen en de alcohol, ik loop met een boog om iedereen heen en zit veel op mijn kamer, die elke dag schoongemaakt wordt. Want ik zou het niet makkelijk vinden als iemand door míj ziek wordt. Ik richt immers alles op mezelf, en niet op anderen.

Shout-out naar de GGZ

Ik wil wel graag een enorme shout-out doen naar de GGZ-hulpverlening. Jullie moeten met heel weinig bescherming toch een gebied in waar de kans op besmetting groot is omdat iedereen zo op elkaar zit. Jullie werken met mensen die de maatregelen niet altijd even serieus (kunnen) nemen en hóé? Met omwegen, met gesprekken die hélemaal de verkeerde kant op gaan, maar daarna meestal de goede, door inventief te zijn, altijd optimistisch en door te zetten. En vooral door te gaan. Want heel veel mensen (waaronder ik) kunnen niet zonder jullie. Bedankt.

Ook meedoen aan een interview? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com

Fotografie: Unsplash