In China tijdens de crisis

Tien jaar geleden besloot Yvonne om voor een half jaar in China te gaan werken als leerkracht en om daarna een paar maanden te gaan reizen. Na een half jaar voelde ze zich behoorlijk thuis in China, Beijing. Ze besloot om langer te blijven. Voor het land en voor de liefde. Inmiddels woont ze alweer 10 jaar in China. Hoe is het om te wonen in het ‘s werelds grootste corona brandhaard? Yvonne deelt haar verhaal met ons…

De afgelopen maanden ben ik veel binnen gebleven om risico’s te vermijden. Wanneer ik naar buiten ga draag ik een masker en ik houd een meter afstand. Verder was ik mijn handen veel.

Tijdens mijn vakantie kwam langzaamaan het nieuws naar buiten over wat er gaande was in Wuhan. Via WeChat las ik allerlei berichten. Kort hierna begon ook het internationale nieuws over Wuhan te schrijven. Toen ik eind januari mannen in hazmat suits bij mij in de straat zag, werd het toch wel erg serieus en ernstig…

Verplicht een masker op

Inmiddels is het leven in Beijing weer normaler aan het worden. Er is meer verkeer op straat, mensen gaan weer naar het werk. Winkels openen hun deuren weer. Ook de winkels waar het lastiger is om afstand van elkaar te houden. Denk bijvoorbeeld aan kappers en nagelstudio’s. Je ziet het ook in de parken; veel mensen gaan weer naar het park toe om van het mooie weer en de bloesems te genieten.

Natuurlijk is niet alles weer terug bij het oude. Iedereen draagt een masker; dit is op veel plekken zelfs verplicht. Wil je een winkel of restaurant binnen dan dien je een QR-code te scannen en je gegevens in te vullen; krijg je een groene pijl dan mag je naar binnen. Wel pas nadat je je gegevens hebt achtergelaten en je temperatuur hebt laten opmeten.

In mijn compound (woonwijk) geldt hetzelfde; alleen met een pasje kom ik naar binnen. Dat alleen tussen 6 uur ’s ochtends en middernacht. Na middernacht gaat de poort, die er eerst nooit was, dicht.

Wekenlang binnen blijven

China en Nederland zijn überhaupt al heel verschillend en in deze bijzondere situatie is dat niet anders. Bijna iedereen bleef wekenlang binnen, zelfs in steden die niet in lockdown waren, zoals in Wuhan. Veel van mijn leerlingen bijvoorbeeld gaan pas sinds deze maand weer naar buiten. Politiek is hier het kernwoord en dat ligt zo gevoelig en moeilijk. Daar houd ik me op het internet afzijdig van.

Online lesgeven

Ik werk in het onderwijs en tijdens de vakantie kreeg ik het bericht dat we online zouden gaan lesgeven. Doordat ik veel met technologie doe op mijn school heb ik kunnen helpen met het opzetten van dit alles. Dit maakte de omschakeling makkelijker voor me.

Inmiddels geef ik nu 10 weken vanuit huis les, wat allerlei uitdagingen met zich meebrengt. De eerste weken was alles nog nieuw en leuk voor iedereen. Inmiddels zijn we er allemaal wel klaar mee en willen we gewoon terug naar school.

Mentaal moeilijk

Het niet weten hoe de situatie zich gaat ontwikkelen, geen datum hebben waarop ik weer terug naar mijn werk kan is het moeilijkste aan deze situatie. Je kunt nergens naartoe ‘om te werken’. Je kunt niet echt vooruit kijken. De onzekerheid maakt het mentaal moeilijk. Ik maak me ook zorgen om mijn leerlingen; die hebben al maanden niet fysiek met vriendjes kunnen spelen en werken. Wat doet deze situatie met hen?

Hoe vrij voel jij je?

Sinds een paar weken voel ik me vrijer. De situatie wordt hier langzaamaan wat beter en ik ben meer op mijn gemak wanneer ik naar buiten ga. De afgelopen weken ben ik twee keer met een collega gaan lunchen en werken.

Een 2de coronavirus golf

Dat vind ik moeilijk te zeggen. Er waren in Beijing lange tijd maar weinig besmettingen, maar de laatste paar weken komen er elke dag weer een paar bij (voornamelijk geïmporteerde besmettingen). Ik hoop dat de trend van verbetering door zal zetten, maar met de hoeveelheid asymptomatische besmettingen vrees ik toch ook wel een beetje voor een 2^e golf.