Is enig kind zijn zielig? Mijn moeder heeft mijn hele leven duidelijk gemaakt dat ze zelf graag een broer had willen hebben. ‘Lieve broer,…’ schreef ze iedere dag in haar dagboek. Wat een geluk dat ik wél een broer had. Zo dacht ik hier als kind niet over. Ik vond hem vaak maar saai. En als we ruzie hadden, kreeg ik altijd de schuld. Ik droomde er vroeger niet van om later moeder te worden. ‘Pas na mijn dertigste wil ik kinderen. Als ik ze al wil. Eén kind vind ik voldoende.’ Toen mijn menstruatie rond mijn 21ste ruim een jaar uitbleef maakte me dat weinig uit. Door de jaren heen veranderde dit. Misschien was kinderen krijgen wel iets heel bijzonders. Kinderen of één kind? Een kind zonder broer of zus. Alleen met zijn ouders. Is enig kind zijn zielig?
‘Ik denk dat het goed is voor de natuurlijke balans,’ zei hij. Ergens voelde dat heel logisch. Hunter is biologisch gezien van Joyce. Tegelijkertijd voelt dit goed. Ik zocht mijn leven lang een moeder in vrouwen die biologisch niet mijn moeder waren. Ik vond er liefde, steun en vertrouwen. Het voelt bijzonder om nu zelf zo’n moeder te mogen zijn. Is die biologische balans werkelijk een verrijking of is dit vervullend genoeg?
Joyce is altijd vrij duidelijk geweest over het aantal kinderen dat ze graag zou willen. Twee. Dan kunnen ze met elkaar spelen, elkaar steunen. Voor haar was het hebben van een oudere zus fijn. Ze beschermde haar, kocht cadeautjes voor haar en was haar grote voorbeeld. Alleen is maar zo alleen. Toch?
Het duurde wel een aantal maanden voordat ik een hechte band voelde met Hunter. ‘Ik zou het wel mooi voor je vinden als jij zwangerschap zelf ook kan ervaren’. Joyce vertelde me over de diepgewortelde liefde die ze direct na de geboorte van Hunter ervoer. Het viel volgens haar nauwelijks uit te leggen. Je houdt gewoon direct van iets dat in jezelf is gegroeid. Dat als een wonder uit je komt. Geen vezel in je lijf die daar niet van houdt. Dat gevoel kon ik inderdaad niet met haar delen. Het lijkt me wel wat om dat te mogen ervaren.
Kiezen voor een tweede kind enkel om dit te ervaren, dat vind ik geen goede reden. Ik moet er op zijn minst voor 100% achter staan dat ik graag twee kinderen wil. Tegelijkertijd weet ik niet hoe ik iets kan willen, zolang ik niet weet wat het is. Ik heb geen idee hoe het is om twee kinderen te hebben. Misschien vind ik het wel veel te druk. En dan? Dan heb ik iets wat goed was opgegeven, omdat ik zo nodig meer wilde.
‘Wedden dat mijn baby wél geboren wordt met een bos bruin haar?’ zeg ik plagend tegen Joyce. Joyce vond de beharing van onze toekomstige baby destijds echt een dingetje. Als ik zwanger zou worden, zouden we een kale baby krijgen, die pas op zijn eerste verjaardag een paar blonde sprietjes zou hebben. Bij haar waren we verzekerd, zeker in combinatie met de bruine krullen van Joen, dat hij een volle bruin bos haar zou hebben. Op de echo dacht ze die al te zien. Bij de geboorte was er nauwelijks een haar te bekennen en inmiddels is Hunter blonder dan blond.
Misschien ben ik ook bang voor de vergelijking. Achttien jaar lang ben ik vergeleken met mijn broer. Ik was de lastige. ‘Al moeilijk sinds haar geboorte’. Ik was minder slim. Minder knap. Durfde minder en… ach, met mij had je gewoon regelmatig ruzie. Die constante vergelijking heeft bijgedragen aan een negatiever zelfbeeld. Nooit heb ik hier begrip voor gehad. Tot nu. Ik wil het niet goedkeuren, maar ik kan het wel beter begrijpen. Als ik nu een klein humpie zou krijgen, zou ik dit misschien ook automatisch met Hunter gaan vergelijken.
Vergelijken is niet verkeerd, zolang je er geen oordeel aan verbindt. Zolang je maar niet hardop vergelijkt. Zolang je het maar niet tegen je kind gebruikt. ‘Bij het eerste kindje zie je vaak 5 fotoboeken, bij het tweede kind 1 fotoboek,… dat nog afgemaakt moet worden.’ Dat hoorde ik laatst in een Podcast. Mijn kind mag niet minder bijzonder zijn dan Hunter en tóch zal het dat automatisch misschien zijn, omdat we al een beetje weten hoe het werkt. Maar het voelt ook extra bijzonder, als mijn lichaam het mogelijk maakt een mensje te dragen.
Ik voel schaamte en dankbaarheid als ik daaraan denk. Simpelweg, omdat ik het eigenlijk niet verdien. Ik heb mijn lichaam nagenoeg altijd tekort gedaan, in one way or the other. Ben ik het nog wel waard? Bang voor de teleurstelling. Ik weet niet of ik het nog wel durf. Zeven jaar geleden heb ik zeker twaalf pogingen gedaan. De hoop, de teleurstelling. Zoveel gevoelens. Ik durf het niet goed meer. Het exact plannen van de juiste dag. Het mislukken. En misschien doen we het allemaal voor niks. Hoe mislukt voel ik me dan?
Kinderen leren van elkaar. Het moeten delen met een broertje of een zusje. De grote broer als voorbeeld. De bijzondere band. Ja, het klopt dat ik vandaag de dag een bijzondere band heb met mijn broer. Ik ben er trots op dat hij mijn broer is en ben blij dat ik altijd bij hem terecht kan. Ontneem ik Hunter dit als ik hem geen broertje of zusje geef? Wat wil ikzelf? Wie en waar ben ik in deze? Ik weet het niet. Wist ik maar wie ik was, dan wist ik wat ik werkelijk wilde. Tot dan toe luidt de vraag…
Is enig kind zijn zielig?
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
32 Comments
Audrey
Ik wilde vroeger altijd twee kinderen. Ik heb er nu nog geen, maar mijn vriend en ik neigen ernaar om het straks bij eentje (als dat lukt) te houden. Als je uitgaat van onze persoonlijkheden, is de kans vrij groot dat we een intens en gevoelig kind krijgen. Een kind dat waarschijnlijk wel blij is met een rustige omgeving. En de impact van 1 kind op je leven is ook minder groot dan als je er 2 hebt
Dio
Wat heb je dit mooi geschreven. En ik kan mij voorstellen waar die gedachten vandaan komt.
Julia
Mooi dat je deze gedachten met ons wil delen! Je schrijft: “hoe kan ik iets willen, zolang ik niet weet wat het is”. Ik herken dit heel erg, maar dan in mijn worsteling om te verhelderen of ik überhaupt kinderen wil. Mag ik vragen hoe jij wist dat je, ondanks voornoemd argument, toch open wilde staan voor een eerste kind? Springen voelt zo eng en kwetsbaar. Zeker omdat het onomkeerbaar is.
A
Ik ben enig kind en ben heel gelukkig. Wat je niet kent mis je ook niet.
Bernadette
Lieve Scarlett, wat een eerlijke blog weer. Elk kindje heeft geluk als hij twee van zulke lieve, gevoelige, intelligente en betrokken moeders krijgt. Of het er nou 1 is of 2, jullie hebben zoveel te bieden.
Oh ja, mijn vader is ook niet mijn biologische vader, ik heb een enorm sterke band met hem. Ik heb mijn zoontje vorig jaar naar hem vernoemd. ❤️
Patricia
Ik spreek uit ervaring als enig kind van ouders die ook allebei enig kinderen zijn. Nee het is niet zielig. Ik ben niks anders gewend, dus ik weet ook niet hoe het is om een broer of zus te hebben en mis dus ook niks. Ik kan mezelf heel goed alleen vermaken. Nadelen; alleen vermaken is ook behoefte hebben aan alleen zijn en later kom je er toch alleen voor te staan in mantelzorg/overlijden ouders.
Renee
Ik ben enig kind en heb vroeger nooit wat gemist. Mocht altijd een vriendin mee op vakantie.Enige wat ik nu merk is (omdat mijn ouders redelijk ‘oud’ zijn) mijn vader is 71 jaar en ik ben 29, wanneer ze qua gezondheid iets hebben ik wel echt merk dat ik alleen ben. Geen broer of zus waarmee ik de zorgen kan delen en als ze er later niet meer zijn ben ik wees. Daar moet ik dus niet aan denken.
Kim
Wat mooi geschreven en zo fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die hier erg over nadenken en twijfelen.
Onze situatie is heel anders maar denk er veel over na.
Ons zoontje heeft 4 maanden lang gehuild.mede hierdoor een depressie gekregen.Gun hem een broertje of zusje maar bang het niet aan te kunnen. En wil wel een leuke moeder zijn. Wij genieten nu zo van guus.
Sandra
Ik ben zelf ook enig kind, tuurlijk ik ben er aan gewend. Maar toch mis ik het hebben van een broer of zus wel. In moeilijke situaties met mijn ouders ben ik alleen niemand die hetzelfde ‘leed’ dan met mij deelt.
Tuurlijk mijn man is er voor me.
We hebben nu zelf ook een zoontje van 14 maanden. Hij liet 3 jaar opzich wachten. Wij willen heel graag een 2e kind, nu afwachten of het ons gegund is.
Jiska
Zielig nee, maar zou ik er zelf voor kiezen ook nee. Ik ben tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik een broer heb ook al is onze band niet altijd even sterk. Als ik ooit kinderen mag krijgen wil ik er sowieso twee.
Kim
Nee, dat is niet zielig.
Laura
Een broertje of zusje hebben is niet altijd makkelijk. Tegelijkertijd ben ik zo intens dankbaar voor m’n (jongere) broer! Het was zo fijn om samen op te groeien en zelfs het ruzie maken heeft ons helemaal niet slecht gedaan. Inmiddels zijn we beide volwassen en hebben we ons eigen leven, maar het blijft bijzonder om iemand te hebben met wie je je jeugd hebt gedeeld.
Iris
Lieve Scarlet, ik vind dat als jij dat wilt een zwangerschap verdient, je hebt anorexia overleefd en ik denk dat ook als er een terug val komt dat dat enorme wilskracht laat zien dat je daar ook weer uit komt, en wat betreft een broertje of zusje voor hunter, ik kan mijn leven voor mijn broertje kwam niet herinneren, dus ik weet niet beter, en ja broers en zusjes hebben ruzie en dat kan er
Iris
Ik ga hier even verder 😉
Dat kan er hard aan toe gaan, eerst slaan en schoppen, later als ze de leeftijd hebben bereikt 12/15 jaar dan komen er meer woordenwisselingen, en dan vliegen de lelijkste woorden door de woonkamer, maar als ik aan mijn broer denk dan denk ik aan een lieve stille jongen, die er voor mij is als ik een paniekaanval heb, met wie ik lach om stomme filmpjes van stuktv, 2
Iris
Weer hier even verder 😉
Een mooi trouwdag-cadeau bedenk voor onze ouders en er een grote smeerbende maken van de gekochte tompoezen, ik kan mij geen leven voorstellen zonder Thomas
3
Marijn
Oh dat ‘vergelijken’ is zo herkenbaar. Ik ben de jongste van 2 en mijn zus was altijd ‘socialer, adequater, beter..’ Het heeft bijgedragen aan een negatief zelfbeeld en toch ben ik dankbaar voor mijn zus. Ik zal er nooit alleen voor staan. Mijn vader is onlangs overleden en mijn moeder chronisch ziek geworden (ik ben 20 jaar) en het is mij keihard duidelijk geworden dat alleen maar alleen is.
Dominique
Mooi geschreven. Ik worstel zelf ook met deze vraag. Heb altijd geroepen dat ik maar 1 kind wil want die kan ik alles bieden. Nu heb ik een kind en gun ik hem ook een broertje of zusje omdat ik zelf heel veel aan mijn broer en schoon broers en zussen heb
Anouk
Ik denk niet dat het zielig is. Ik denk dat het voor- én nadelen heeft! Ik spreek zelf uit ervaring als zowel enig kind als oudste (mijn ouders zijn gescheiden). Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf ook eerst voor één kindje ga zelf en we kijken daarna wel hoe het loopt. En lieve Scarlet, waarom zou jij niet zwanger mogen zijn? Ik gun het je van harte!
Christa
Enig kind zijn is niet perse zielig. Maar als ervaringsdeskundige kan ik wel zeggen dat ik een broertje of zusje enorm heb gemist. Ik mistte een maatje, iemand waar je mee kon spelen en later dingen mee kon delen. Altijd ruzie met mijn ouders, want ook ik was een hele lastige. Tijdens zo’n ruzie zijn je ouders het altijd met elkaar eens maar nooit stond er iemand aan mijn kant.
Jenny
Ik vind dat je het niet voor je kind zou moeten doen. Ik heb ook een broer maar die zie ik amper dus wat dat betreft. Het is ook niet gezegd dat je je hele leven contact met de broer of zus zal hebben die je dan wel hebt.
Jessica
Mijn vrouw is enig kind, ik heb een broertje en zusje . Én heel eerlijk, Ik merk het verschil en persoonlijk ben ik dankbaar dat ik de gift van broertjes en zusje heb mogen hebben. Ik kan de zorg voor mijn ouders delen, wat ik niet met mijn schoonouders kan. Mijn broertje en zusje hebben mij geleerd wat het is om altijd familie van elkaar te zijn, voor mijn vrouw is deze hechting minder logisch.
Amber
Wat ontzettend mooi geschreven…!
Jouw woorden raken mij diep.
Ik ben zelf enig kind en heb dat als kind altijd prima gevonden.
Tot nu… nu ben ik zelf moeder van 2 prachtige kinderen en ik zie wat ik heb gemist! Maar daarbij sta ik ook weer achter de bewuste keuze die mijn ouders hebben gemaakt. 1 kind past bij hen.
Succes met je zoektocht om er achter te komen wat bij jou
past….
Sabine
Lieve Scarlet, ik heb mijn eetstoornis mijn hele leven op de eerste plaats gezet. Zelfs als mijn gewicht normaal was…het idee schrok mee teveel af.
Mijn nichtje (met es verleden) krijgt een dezer dagen haar 2e kindje… Ze zijn de hemel te rijk. En zijzelf zorgt zo ontzettend goed voor zichzelf en de kids… It’s a wonderful life.. Volg je ♥.
Ellen
Mooi geschreven! Zielig nee maar wel eenzaam. Hoe rijk is het om een broertje of zusje te mogen hebben? Ruzie maken en weten dat het toch wel goedkomt. Even kunnen zeuren bij iemand waarvan je weet dat het niet uitmaakt. Ik ben onwijs gelukkig dat mijn ouders mij een zusje hebben gegeven ondanks de ruzies, in hoever het ruzies zijn? Want het gaat eigenlijk over niks?
Annelijn
Hier ook een enigst kind, ik heb me nooit minded gewaardeerd gevoeld of minder geliefd omdat ik geen broertje of zusje heb gehad. Uiteraard mis je het maar aan de andere kant je weet ook niet echt wat je mist. Tuurlijk had ik graag een broertje of zusje gehad maar ben ook blij met wie ik ben en ook als enigst kind❤️ Ik snap waarom mensen zeggen enigst kind is zielig maar dat is het niet❤️
Melissa
Ik ben zelf net moeder geworden en heb zelf al jaren een eetstoornis. Moet bekennen dat, het pittig is. Niet alleen tijdens de zwangerschap, maar ook erna. Een tweede gaat er bij ons niet komen, dat zal mentaal een te grote belasting zijn. Wij vinden het niet egoïstisch. Over je grenzen heen gaan als moeder is pas egoïstisch..
Melissa
En die biologische band die je zogenaamd met een eigen kindje zou moeten voelen herken ik eerlijk gezegd niet. Bij mij heeft dat ook moeten groeien. En niet alleen bij mij, ook bij mijn eigen moeder en zus.. Dus daar moet je sowieso niet vanuit gaan. De roze wolk is aan maar heel weinig moeders besteed..
kiek
Hoi Scarlett, ik heb tweelingjongens van 17 maanden. Ik voelde niet meteen een band met ze toen ze geboren waren. Ik ben iemand die een ander moet leren kennen… en dat geldt ook voor baby’s.
Mijn jongens verschillen in karakter en ik vergelijk ze nooit met elkaar.
Meer kinderen komen er niet. Ik heb de hoofdprijs met deze twee na talloze pogingen en miskramen.
Sanne
Er is überhaupt geen goed of fout in het hebben van één of meer (of geen) kinderen. En geluk hangt niet af van je gezinssamenstelling. Ik ben enig kind, liefdevolle jeugd gehad, nooit eenzaam, stapte overal op af. Het enige jammere vind ik dat ik met niemand mijn ouders ‘deel’, niemand voelt hetzelfde voor deze mensen dan ik… Daarin voel je je alleen. Partner is niet hetzelfde als bloedband.
Patricia
Sabine zegt hier wel iets interessants …
Scarlet, zou het feit dat een 2e kind jouw eetstoornis van de 1e plaatst zou kunnen verdringen (als dat bij jou ook het geval zou zijn), wel een goede reden zijn voor een door jou gedragen kind?
<3
Raph
Ik ben zelf enig kind en heb altijd ervaren dat ik een broer of zus miste, dus zocht ik die in een nichtje die ook enig kind is. Dat is op zich niet erg maar een nichtje die ‘voelt als’ een zusje is toch nooit hetzelfde. Vanuit deze ervaring zou ik zelf nooit bewust kiezen om maar één kind te krijgen.
Amelie
Ik heb twee oudere broers en een jonger zusje: meestal heel gezellig, maar soms natuurlijk ook niet. Al met al ben ik toch heel blij dat ik geen enig kind ben. Ik denk niet dat enig kind zijn zielig is maar ik denk wel dat broers en/of zussen een mooie, belangrijke en leerzame aanvulling op je jeugd kunnen zijn.