Shit’s getting real! Joyce is sinds twee weekjes met zwangerschapsverlof, wat betekent dat ze nog maar twee weekjes te gaan heeft tot de uitgerekende datum! Woensdag 19 december. Het is nauwelijks voor te stellen dat we over een paar weekjes moeder zijn van een heel klein mannetje. Moeder of meemoeder? Ik houd niet van hokjes, van diagnoses of iets zo nodig een naam moeten geven. Ik wil mijzelf in de toekomst echter nooit meemoeder noemen en ook niet zo genoemd worden. Ik vind het klinken als de woorden aanleunwoning of zijwieltjes. Gewoon nét niet, maar eentje die een beetje mee leunt of mee rolt. Dat zal nooit mijn rol worden als het gaat om moederschap.

Ik word gewoon moeder, …toch? Ja ik word moeder, maar wel op een andere manier dan Joyce. Daar kan je niet omheen. Dat is niet erg of belangrijk, maar het heeft zo nu en dan toch wel meer invloed op me dan ik vooraf kon inschatten. Er zijn best een aantal dingen die ik moeilijk vind aan meemoeder zijn. In dit artikel zal ik je meenemen in de dagelijkse dingen die ik de afgelopen tijd mee heb gemaakt als aanstaand meemoeder. Ik noem het in dit artikel met opzet wél meemoeder om het lezen ervan eenvoudiger te maken én om het daarna nooit meer te gebruiken…

Bekijk voor meer achtergrond ook onze video: Wie wordt er zwanger?

Wat ik moeilijk vind aan meemoeder zijn

Waarom ik dit deel? Omdat ik merk dat ik het in real life knap lastig vind om hierover te praten. Het is iets wat gevoelig ligt, maar tegelijkertijd niet iets is om alleen mee te blijven lopen. Vandaar mijn keuze om het hier te delen. Ik hoop dat een ander er op die manier misschien ook nog iets aan heeft.

Babywinkels

Als je onze weekvlogs volgt weet je inmiddels wel dat ik graag kleding en andere spulletjes koop voor onze toekomstige zoon. Ik bestelde aardig wat online, maar bezocht ook diverse babywinkels. Heel erg leuk, maar soms een tikkeltje ongemakkelijk als je als vrouw zonder dikke buik tussen allerlei zwangere vrouwen rondneust. “U bent zeker op zoek naar een cadeautje?” …is me meerdere malen gevraagd. Uit ongemak zei ik dan meestal maar dat dit klopte, maar eigenlijk had ik het soms ook best leuk gevonden als je gewoon aan me zag ik moeder werd en voor mijn eigen kindje keek.

Hoe is het met de aanstaande moeder?

Niemand ziet dat ik moeder wordt, waardoor ook bijna niemand ernaar vraagt. Als mensen er al naar vragen, dan zijn het vooral vragen over Joyce. Begrijp me niet verkeerd, ik gun haar alle zorg, aandacht en vragen maar ik zou het soms zelf ook leuk vinden om nét wat meer het gevoel te krijgen dat ik ook moeder word. Misschien ligt dit ook wel bij mezelf. Ik praat er niet zo makkelijk over en zal er zelf ook niet snel over beginnen. Het zal in deze dus wel een wisselwerking zijn. Bij Joyce is dit uiteraard anders. Mensen kunnen letterlijk en figuurlijk niet om haar buik heen….

Zwangerschapsverlof

Twee weekjes geleden ging Joyce officieel met zwangerschapsverlof. Een bijzonder moment na acht jaar ergens gewerkt te hebben. Joyce had taart mee naar haar werk, kreeg een paar cadeautjes en ik haalde haar op met bloemen. Vanaf toen was ze vier weken vrij om rustig aan te doen. Logisch, want het dragen van onze kleine man wordt uiteraard letterlijk en figuurlijk steeds zwaarder. Ze heeft nu alle tijd om ons huis gereed te maken voor de baby, haar lichaam rust te gunnen, zich psychisch erop in te stellen en nog wat af te spreken met mensen. Ik vond het enorm leuk om haar dit te zien meemaken. Tegelijkertijd had ik dit na ruim 10 jaar fulltime werken ook zelf graag meegemaakt.

Ik had het best heel bijzonder en fijn gevonden om ook 4 maanden lang betaald verlof te krijgen. Ik word immers ook moeder en zou het ook prettig vinden om me hier met volledige aandacht op voor te kunnen bereiden. Nu is mijn verlof officieel slechts 2 dagen en verder afhankelijk van het aantal vrije dagen dat ik de afgelopen 10 jaar heb opgebouwd. 37290203 uur. Dat zijn er gelukkig aardig wat, maar het is toch anders. Het betekent dat ik een aantal weken vrij kan nemen, maar het overnemen van mijn taken wel zelf moet regelen. Het betekent dat ik op de achtergrond toch nog gewoon aanwezig ben en me dus niet even helemaal los kan maken van mijn werk binnen de eetstoorniswereld. Tegelijkertijd ben ik ook enorm dankbaar voor mijn baan en het feit dat ik door het vele thuiswerken veel bij onze zoon kan zijn.

Borstvoeding

Melk. De witte motor. Het is een bijzonder goedje. Iets met symbolische betekenis. Het staat zo dichtbij de meest belangrijke band die je in je leven hebt, die met je moeder. Ik had het enorm waardevol gevonden om eens in mijn leven borstvoeding te kunnen geven. Nu ikzelf niet zwanger ben is dit geen eenvoudige optie. Ik heb daarom lange tijd geleden de mogelijkheden ondergezocht om als niet-zwangere vrouw borstvoeding op te wekken. Adoptief voeden noem je dat.

Hiervoor waren mogelijkheden en dit traject heb ik daarom ook opgestart met onze huisarts en een lactatiekundige. Ik had goede hoop…  maar bij het opstarten van het kolven bleek kort geleden helaas dat ik te weinig klierweefsel in mijn borsten heb om überhaupt een redelijke kans te hebben op het opwekken en produceren van melk. Dat vond ik wel ingewikkeld.

Bij de verloskundige

Om de zoveel weken brengen we een bezoekje aan de verloskundige. Iedere keer een bijzonder en spannend moment. Zou alles nog goed gaan? Hoeveel is hij gegroeid? Hoe ziet het er allemaal uit? Joyce ligt met een steeds groter wordende buik op haar rug terwijl de verloskundige met een echo apparaat over haar buik gaat. Ik zit ernaast. Ik voel me het zijwieltje. De aanleunwoning. Net niet helemaal. Het is begrijpelijk, maar ik speel nou eenmaal een veel minder belangrijke rol in deze.

Ook bij haar centering pregnancy groep, die ze om de twee weken heeft, spelen de partners een vrij kleine rol. Van de tien sessies zijn ze twee sessies welkom. Ik ben de enige meemoeder, voor de rest zijn het allemaal vaders. Ik ben een soort vader, zonder zaad mét moedergevoelens.

Wat ik moeilijk vind aan meemoeder zijn

Hij lijkt wel heel veel op….

Een paar weken geleden ontdekte ik het prachtige nummer ‘In The Blood‘ van John Mayer. De songtekst is waardevol, omdat deze de vraag stelt wat je meekrijgt van je ouders, opvoeding en wat er genetisch voorbestemd is… iets waar we zeker nu we een kindje krijgen samen regelmatig mee bezig zijn en wat best spannend is.

“How much of my mother has my mother left in me? How much of my father am I destined to become? Will it wash out in the water, or is it always in the blood?”

Tegelijkertijd voel ik me hier ook in het nadeel. Ik had het voor mijn familie en mijzelf best mooi gevonden om iets van mijn genen door te kunnen geven. Ik had het leuk gevonden om, als de baby er is, te zien dat hij net zulke grijs/groene ogen heeft als ik en mijn oma Jo. Daar kan nu geen sprake van zijn.

Ik zie ook een beetje op tegen de opmerkingen over waar onze zoon ‘zogenaamd’ wel en niet op lijkt. Ik voel me er dan wellicht buiten staan en dat vind ik lastig. Natuurlijk is het aan mij om daarmee te dealen. Natuurlijk weet ik ook dat het uiteindelijk veel meer gaat om de liefde en wijsheid die je doorgeeft, dan al het genetisch materiaal en bloed…

Moeder en kostwinnaar

Ergens is het ‘t meest praktisch dat Joyce het kindje draagt als het gaat om onze financiële situatie. Ik ben voor het merendeel de kostwinnaar. Tegelijkertijd zorgt dit ook voor een zekere druk bij mij. Het is vooral mijn verantwoordelijkheid om voldoende brood op de plank te krijgen. Nou kan ikzelf nog weleens een boterham overslaan 😉 maar die kleine natuurlijk niet. Het voelt alsof ik twee fulltime verantwoordelijkheden heb, die ik hierdoor niet even goed kan uitvoeren als Joyce. Ik wil én volledig moeder zijn, evenveel als Joyce, én voldoende werken… een lastige combinatie, waarvan ik nu nog niet goed weet hoe dit te rooien.

Een beetje zoals de vader

Laatst zei iemand tegen me dat ik door de maatschappij net zo werd behandeld als alle vaders. Die staat ook een mega gebeurtenis te wachten en toch is er rond de zwangerschap en erna altijd veel meer steun en interesse voor de moeder. In eerste instantie vond ik dit wel een mooie vergelijking. Kort erna bedacht ik me, dat het eigenlijk ook weer geen goede vergelijking is. Ik ben immers niet de vader. Ik ben de moeder en juist daarom is het extra lastig. Los van het feit dat ik hierdoor wel tot de conclusie ben gekomen dat vaders ook heel wat meer steun verdienen in deze periode én meer dagen verlof.

Dankbaar

Zo zijn er nog wel een aantal dingen die ik moeilijk vind aan meemoeder zijn. Meemoeder of moeder, ik ben ontzettend dankbaar voor het feit dat we samen moeder worden. Dat de zwangerschap tot nu toe goed verloopt en dat Joyce en zo krachtig onder blijft. Ik ben enorm trots op haar. Toen ik haar leerde kennen was er geen haar op haar hoofd die een kindje durfde te dragen en nu toont ze vol trots haar bolle buik en zet ze zich tot de laatste dag in voor haar werk, Ik Vrouw van Jou, ons huis en ons samen.

Merci Merci ♥