Shit’s getting real! Joyce is sinds twee weekjes met zwangerschapsverlof, wat betekent dat ze nog maar twee weekjes te gaan heeft tot de uitgerekende datum! Woensdag 19 december. Het is nauwelijks voor te stellen dat we over een paar weekjes moeder zijn van een heel klein mannetje. Moeder of meemoeder? Ik houd niet van hokjes, van diagnoses of iets zo nodig een naam moeten geven. Ik wil mijzelf in de toekomst echter nooit meemoeder noemen en ook niet zo genoemd worden. Ik vind het klinken als de woorden aanleunwoning of zijwieltjes. Gewoon nét niet, maar eentje die een beetje mee leunt of mee rolt. Dat zal nooit mijn rol worden als het gaat om moederschap.
Ik word gewoon moeder, …toch? Ja ik word moeder, maar wel op een andere manier dan Joyce. Daar kan je niet omheen. Dat is niet erg of belangrijk, maar het heeft zo nu en dan toch wel meer invloed op me dan ik vooraf kon inschatten. Er zijn best een aantal dingen die ik moeilijk vind aan meemoeder zijn. In dit artikel zal ik je meenemen in de dagelijkse dingen die ik de afgelopen tijd mee heb gemaakt als aanstaand meemoeder. Ik noem het in dit artikel met opzet wél meemoeder om het lezen ervan eenvoudiger te maken én om het daarna nooit meer te gebruiken…
Bekijk voor meer achtergrond ook onze video: Wie wordt er zwanger?
Waarom ik dit deel? Omdat ik merk dat ik het in real life knap lastig vind om hierover te praten. Het is iets wat gevoelig ligt, maar tegelijkertijd niet iets is om alleen mee te blijven lopen. Vandaar mijn keuze om het hier te delen. Ik hoop dat een ander er op die manier misschien ook nog iets aan heeft.
Babywinkels
Als je onze weekvlogs volgt weet je inmiddels wel dat ik graag kleding en andere spulletjes koop voor onze toekomstige zoon. Ik bestelde aardig wat online, maar bezocht ook diverse babywinkels. Heel erg leuk, maar soms een tikkeltje ongemakkelijk als je als vrouw zonder dikke buik tussen allerlei zwangere vrouwen rondneust. “U bent zeker op zoek naar een cadeautje?” …is me meerdere malen gevraagd. Uit ongemak zei ik dan meestal maar dat dit klopte, maar eigenlijk had ik het soms ook best leuk gevonden als je gewoon aan me zag ik moeder werd en voor mijn eigen kindje keek.
Hoe is het met de aanstaande moeder?
Niemand ziet dat ik moeder wordt, waardoor ook bijna niemand ernaar vraagt. Als mensen er al naar vragen, dan zijn het vooral vragen over Joyce. Begrijp me niet verkeerd, ik gun haar alle zorg, aandacht en vragen maar ik zou het soms zelf ook leuk vinden om nét wat meer het gevoel te krijgen dat ik ook moeder word. Misschien ligt dit ook wel bij mezelf. Ik praat er niet zo makkelijk over en zal er zelf ook niet snel over beginnen. Het zal in deze dus wel een wisselwerking zijn. Bij Joyce is dit uiteraard anders. Mensen kunnen letterlijk en figuurlijk niet om haar buik heen….
Zwangerschapsverlof
Twee weekjes geleden ging Joyce officieel met zwangerschapsverlof. Een bijzonder moment na acht jaar ergens gewerkt te hebben. Joyce had taart mee naar haar werk, kreeg een paar cadeautjes en ik haalde haar op met bloemen. Vanaf toen was ze vier weken vrij om rustig aan te doen. Logisch, want het dragen van onze kleine man wordt uiteraard letterlijk en figuurlijk steeds zwaarder. Ze heeft nu alle tijd om ons huis gereed te maken voor de baby, haar lichaam rust te gunnen, zich psychisch erop in te stellen en nog wat af te spreken met mensen. Ik vond het enorm leuk om haar dit te zien meemaken. Tegelijkertijd had ik dit na ruim 10 jaar fulltime werken ook zelf graag meegemaakt.
Ik had het best heel bijzonder en fijn gevonden om ook 4 maanden lang betaald verlof te krijgen. Ik word immers ook moeder en zou het ook prettig vinden om me hier met volledige aandacht op voor te kunnen bereiden. Nu is mijn verlof officieel slechts 2 dagen en verder afhankelijk van het aantal vrije dagen dat ik de afgelopen 10 jaar heb opgebouwd. 37290203 uur. Dat zijn er gelukkig aardig wat, maar het is toch anders. Het betekent dat ik een aantal weken vrij kan nemen, maar het overnemen van mijn taken wel zelf moet regelen. Het betekent dat ik op de achtergrond toch nog gewoon aanwezig ben en me dus niet even helemaal los kan maken van mijn werk binnen de eetstoorniswereld. Tegelijkertijd ben ik ook enorm dankbaar voor mijn baan en het feit dat ik door het vele thuiswerken veel bij onze zoon kan zijn.
Borstvoeding
Melk. De witte motor. Het is een bijzonder goedje. Iets met symbolische betekenis. Het staat zo dichtbij de meest belangrijke band die je in je leven hebt, die met je moeder. Ik had het enorm waardevol gevonden om eens in mijn leven borstvoeding te kunnen geven. Nu ikzelf niet zwanger ben is dit geen eenvoudige optie. Ik heb daarom lange tijd geleden de mogelijkheden ondergezocht om als niet-zwangere vrouw borstvoeding op te wekken. Adoptief voeden noem je dat.
Hiervoor waren mogelijkheden en dit traject heb ik daarom ook opgestart met onze huisarts en een lactatiekundige. Ik had goede hoop… maar bij het opstarten van het kolven bleek kort geleden helaas dat ik te weinig klierweefsel in mijn borsten heb om überhaupt een redelijke kans te hebben op het opwekken en produceren van melk. Dat vond ik wel ingewikkeld.
Bij de verloskundige
Om de zoveel weken brengen we een bezoekje aan de verloskundige. Iedere keer een bijzonder en spannend moment. Zou alles nog goed gaan? Hoeveel is hij gegroeid? Hoe ziet het er allemaal uit? Joyce ligt met een steeds groter wordende buik op haar rug terwijl de verloskundige met een echo apparaat over haar buik gaat. Ik zit ernaast. Ik voel me het zijwieltje. De aanleunwoning. Net niet helemaal. Het is begrijpelijk, maar ik speel nou eenmaal een veel minder belangrijke rol in deze.
Ook bij haar centering pregnancy groep, die ze om de twee weken heeft, spelen de partners een vrij kleine rol. Van de tien sessies zijn ze twee sessies welkom. Ik ben de enige meemoeder, voor de rest zijn het allemaal vaders. Ik ben een soort vader, zonder zaad mét moedergevoelens.
Hij lijkt wel heel veel op….
Een paar weken geleden ontdekte ik het prachtige nummer ‘In The Blood‘ van John Mayer. De songtekst is waardevol, omdat deze de vraag stelt wat je meekrijgt van je ouders, opvoeding en wat er genetisch voorbestemd is… iets waar we zeker nu we een kindje krijgen samen regelmatig mee bezig zijn en wat best spannend is.
“How much of my mother has my mother left in me? How much of my father am I destined to become? Will it wash out in the water, or is it always in the blood?”
Tegelijkertijd voel ik me hier ook in het nadeel. Ik had het voor mijn familie en mijzelf best mooi gevonden om iets van mijn genen door te kunnen geven. Ik had het leuk gevonden om, als de baby er is, te zien dat hij net zulke grijs/groene ogen heeft als ik en mijn oma Jo. Daar kan nu geen sprake van zijn.
Ik zie ook een beetje op tegen de opmerkingen over waar onze zoon ‘zogenaamd’ wel en niet op lijkt. Ik voel me er dan wellicht buiten staan en dat vind ik lastig. Natuurlijk is het aan mij om daarmee te dealen. Natuurlijk weet ik ook dat het uiteindelijk veel meer gaat om de liefde en wijsheid die je doorgeeft, dan al het genetisch materiaal en bloed…
Moeder en kostwinnaar
Ergens is het ‘t meest praktisch dat Joyce het kindje draagt als het gaat om onze financiële situatie. Ik ben voor het merendeel de kostwinnaar. Tegelijkertijd zorgt dit ook voor een zekere druk bij mij. Het is vooral mijn verantwoordelijkheid om voldoende brood op de plank te krijgen. Nou kan ikzelf nog weleens een boterham overslaan 😉 maar die kleine natuurlijk niet. Het voelt alsof ik twee fulltime verantwoordelijkheden heb, die ik hierdoor niet even goed kan uitvoeren als Joyce. Ik wil én volledig moeder zijn, evenveel als Joyce, én voldoende werken… een lastige combinatie, waarvan ik nu nog niet goed weet hoe dit te rooien.
Een beetje zoals de vader
Laatst zei iemand tegen me dat ik door de maatschappij net zo werd behandeld als alle vaders. Die staat ook een mega gebeurtenis te wachten en toch is er rond de zwangerschap en erna altijd veel meer steun en interesse voor de moeder. In eerste instantie vond ik dit wel een mooie vergelijking. Kort erna bedacht ik me, dat het eigenlijk ook weer geen goede vergelijking is. Ik ben immers niet de vader. Ik ben de moeder en juist daarom is het extra lastig. Los van het feit dat ik hierdoor wel tot de conclusie ben gekomen dat vaders ook heel wat meer steun verdienen in deze periode én meer dagen verlof.
Dankbaar
Zo zijn er nog wel een aantal dingen die ik moeilijk vind aan meemoeder zijn. Meemoeder of moeder, ik ben ontzettend dankbaar voor het feit dat we samen moeder worden. Dat de zwangerschap tot nu toe goed verloopt en dat Joyce en zo krachtig onder blijft. Ik ben enorm trots op haar. Toen ik haar leerde kennen was er geen haar op haar hoofd die een kindje durfde te dragen en nu toont ze vol trots haar bolle buik en zet ze zich tot de laatste dag in voor haar werk, Ik Vrouw van Jou, ons huis en ons samen.
Merci Merci ♥
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
36 Comments
Eva
Ik vind de term ‘meemoeder’ een vreemde term (‘Je doet leuk mee!’). Je bent óók de moeder. Als ons wordt gevraagd of we kinderen willen, wordt er vaak ook nog gevraagd wie de mama gaat zijn. Nou, wij allebei! Meestal is het iemand die ons totaal niet kent en niet weet wat onze situatie is. Dan is het: ‘Je weet wat ik bedoel!’ Nee, want wij maken zelf geen onderscheid.
Cindy
Vandaag zijn al mijn <3 <3 <3 voor jou, Scarlet!!
Lisse
Wat een super mooi en eerlijk verhaal. Mensen zijn soms zo onhandig in hoe ze dingen aanpakken, onze maatschappij is zó duidelijk ingericht op een man-vrouw relatie en mensen roepen “hoeveel hij wel niet op A of B lijkt”. Gelukkig zijn kinderen zo anders. Die kijken niet naar genen en bloed, die kijken naar de persoon die hen met liefde grootbrengt. En dat ben jij, net zoveel als Joyce. <3
Aithne
Heel mooi geschreven. Voor mij ben jij net zo goed de moeder van jullie kind als Joyce. Maar ik snap je gevoelens. <3
Anna
Hoi Scarlet!
Ik kan je 1 ding verzekeren: Er is nog nooit een kind van lesbische ouders geweest die zijn/haar niet biologische moeder als ‘niet echte’ moeder ziet! (Ik spreek uit ervaring, mét de mazzel dat mijn ene moeder Fries is (Mem) & de andere Nederlands en dus Mama) Laat de buitenwereld maar lekker nadenken over hokjes: Jij bent straks gewoon MAMA voor jullie zoon en daar gaat het om!
Esther (hamster)
Hai Scarlet!!
Heel herkenbaar voor ons, alleen zijn wij inmiddels al bijna 5 jaar verder!
Ik begrijp dus héél erg goed dat sommige dingen heel moeilijk kunnen zijn, maar er komen ook leuke dingen!
Als jij over een paar maandjes achter de kinderwagen loopt, en men niet meer kan zien dat jij het kindje niet gedragen hebt, zullen onbekenden mensen zeggen: “ach, wat lijkt ‘ie veel op je!” Hihi
Suzanne
Lieve lieve Scarlett,
Ten eerste; DNA doesnt’t make a family, love does. Niet vergeten!
Ten tweede: mijn niet-biologische zoon lijkt meer op mij dan mijn biologische (en voordat ik hem kreeg, kreeg ik eerst 5 miskramen).
Het komt goed maar ik snap je gevoel. Het is allemaal heel tegenstrijdig. Hou vol want als hij er is en alle kraamzorg ed is voorbij dan ben je gewoon zijn moeder!
Anne
Wat mooi hoe je dit omschrijft! Alle onzekerheden maar ook trots en heel veel liefde!
Florabella
Jeetje Scarlet wat een mooie ontroerende blog. Ik kan me je worstelingen levendig voorstellen en ik vind dat je er ontzettend knap mee omgaat. En ik ben ervan overtuigd dat jij op n dag ook met n mooie bolle buik op de tafel bij de verloskundige ligt. Dan zijn Et twee mooie kindjes met twee mooie mama’s! Heel veel liefs
Elise
die kleine van jullie boft met zulke lieve mama’s!
dikke knuffel
Naat
Je bent gewoon helemaal moeder niks meer over te zeggen! Alleen snap ik niet zo goed waarom joyce überhaudt heeft gekozen voor centering pregnancy groep, ik persoonlijk vat het niet verkeerd op vind dat een beetje een egoïstische keus.
Het is niet verplicht zo een groep en als je gewoon apart vijver verloskundige had geweest had je altijd mee gekund..
Nienke
Ik draag op dit moment al 18 weken het kindje van mij en mijn vriendin. Jouw stuk heeft me nog eens doen beseffen dat er voor haar veel te weinig aandacht is. Ik zie nu al dat zij zo’n bijzondere moeder gaat zijn, maar de buitenwereld nog niet! Bedankt voor het delen van je verhaal, ik ga haar vanavond vragen of voor haar dit soort dingen ook zo spelen.
Heel veel geluk met jullie zoon!
Geerdina
Wat uiteindelijk het allerbelangrijkste is, is dat jullie zoon geen onderscheid zal maken. Hij zal van jullie allebei evenveel houden en wat gaat dit mannetje zich geliefd voelen. Het komt goed Scarlet! Geloof in jezelf en in jullie als gezin. Je bent een super vrouw!
Xxx
Ilse
Aanleunwoning ja dat woord kwam bij mij ook op 3 jaar geleden.
Wat leuk dat je beste vriendin je zo goed steunt zo na de bevalling. Euuuuuuhh mw de verpleegkundige van het consternatie bureau. Ik ben haar vrouw grre
Toch heb ik me nog nooit mee moeder gevoeld.
Ik ben Mammi en ga/ging er elke nacht uit als dochter lief mijn nodig heeft. Terwijl mama lekker door slaapt.
Lonneke
Wat een indrukwekkend verhaal! Ik heb voor mijn rechtenstudie diverse keren geschreven over meerouderschap en de meemoeder. Door dit verhaal krijg ik er eindelijk meer gevoel bij en begrijp ik des te beter dat het moeilijk voor je is. Wat goed van je dat je zo eerlijk en open bent! Hou in gedachten dat het kindje je straks mama noemt ♡.
Marion
Oooohelemaal moeder ben je! Het is een korte fase, zwanger bevallen en kraamtijd. Echt waar AL die jaren daarna sta jij evenveel aan de lat als Joyce. Wat heerlijk voor jullie zoon om twee van die betrokken liefdevolle moeders te hebben!
Patricia
Wat een mooie en indrukwekkende column! Ik kan me levendig voorstellen hoe je je moet voelen af en toe! Ik hoop dat je straks zo min mogelijk momenten hebt waarop je je naar of buitengesloten voelt! Nooit vergeten; jij bent net zoveel moeder als Joyce ! Net zo goed, net zo liet met veel humor! En wie weet…ooit…is zwanger zijn voor jou ook weggelegd! Ik hoop het voor je!
Sylvie
Ik herinner met niet dat mama me de borst gaf, of dat ze me heeft “gemaakt”, niemand zegt dat ik op haar lijk. Maar wanneer ze ons samen zien chaotisch doen, of lachen, dan zegt iedereen “jij bent net je moeder”. Ik vind een mama iemand die altijd op jou trots moet zijn en die de weg voor je heeft vrijgemaakt. De kennis die jij door gaat geven en jouw mama-attitude maken jou moeder ❤️
Kimberley
Jullie kindje gaat straks geen onderscheid zien tussen zijn beide moeders. Jullie zullen voor hem allebei evenveel moeder zijn. Ik snap dat deze periode lastig en confronterend kan zijn maar als het kindje er straks is valt alles op zijn plek.
Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb een stiefvader sinds mijn 10e (nu 29) we hebben geen bloedband maar ik lijk zo op hem! Hij is mijn vader!
Merel
Pfoe wat zijn jullie toch altijd eerlijk en jullie verhalen aangrijpend. Altijd als ik jullie blogs lees en video’s kijk denk ik waren er maar meer mensen zoals jullie. Zo heerlijk open… Het leven is niet altijd geweldig. Lieve Scarlet wat gaat dat kindje blij zijn met een moeder zoals jij want ja jij bent ook gewoon moeder. Jij en Joyce gaan dit samen geweldig doen.. Geniet! Liefs Merel x
Michelle
Wat een mooie blog, en zo eerlijk…
Jullie worden beide zulke leuke mama’s!
Mare
Super goed dat je hierover schrijft. En moderne bedrijven hebben tegenwoordig ook zwangerschapsverlof voor vaders. Er zijn immers schrijnende verhalen over vaders die hun vrouw verliezen bij het kraambed en vervolgens er alleen voorstaan en zelfs in dit soort gevallen geen zwangerschapsverlof kregen.
Ieleen
Jij zal in niets minder mama zijn dan Joyce, het gaat uiteindelijk over liefde. De band die je met je kindje opbouwt nà de bevalling. Mijn nichtje zei laatst (pas bevallen): ‘Ik voel enorm veel liefde, maar hij voelt niet automatisch als MIJN kindje, ook ik moet hem leren kennen.’ Ze is altijd heel nuchter en terwijl ze deze mooie eerlijke opmerking maakte moest ik meteen aan je denken…
Ellen Kamphorst
Goed stuk! Ik snap alleen niet wat jij het verschil vindt tussen vader/moeder. Wij zijn allebei ouder, zorgen evenveel voor ons kind. Alleen ik heb onze kids gebaard. Als ik je irl kende had ik ook tegen je gezegd: precies waar mijn man over klaagde in mijn zwangerschap: weinig aandacht ( ook van professionals) en veel te weinig verlof. Ell
Ann
Lieve Scarlet, ik leef met je mee, je wordt een hele lieve moeder want aan meemoederen doe ik niet mee!
Je zult ervaren dat als het mannetje er eenmaal is, je ook echt de moeder ervan bent, net zo goed en even veel als lieve Joyce!
Dikke knuf van Ann
Merel
<3
Stella
Ik had precies dezelfde gevoelens toen onze zoon net geboren was. En dezelfde twijfels. Onze band moest meer groeien dan met mijn biologische zoon. Maar inmiddels is onze band sterker dan ooit. Soms zou ik tegen mezelf zeven jaar geleden willen zeggen; geniet nou maar volop, je krijgt een innigere band met hem dan je je kunt voorstellen. Dat kan niet, maar ik kan het wel tegen jou zeggen.
Muriel
Goed stukje Scarlet. Ik begrijp heel goed wat je bedoeld, al heb ik de situatie dat mijn partner zwanger zou zijn niet meegemaakt. Wat je schrijft is heel herkenbaar, gezien dat nou juist de dingen zijn waarom wij uiteindelijk besloten hebben niet “aan kind(eren) te beginnen. Persoonlijk vind ik HET MOEDER ZIJN juist het dragen van een kind in je buik van jou vlees en bloed……
Muriek
……. Ik denk dat die band uniek is en gelijk ook de meest bijzondere. Daarin tegen vind ik het enorm knap dat je dit toch allemaal doet. Ik vind het groots van je hoe je hiermee omgaat, ondanks de teleurstellingen die erbij horen wanneer je niet de biologische moeder bent. Respect voor jou en ik weet zeker dat jij net zo’n goeie moeder zult zijn voor jullie Hunter.
Heel veel geluk samen ! X
Muriel
Mn reactie was nog niet af en ik had nog meer geschreven, maar dat stukje zie ik hier niet staan.
Laar
Lieve Scarlet,
Dat je dit zo kwetsbaar schrijft laat alleen maar zien wat voor een ontzettend groot en liefdevol moeder hart je hebt voor jullie zoon. Meer kan zo’n kleintje zich niet wensen..
Je bent een fantastische moeder!!
Ik wens jullie al het geluk toe!
Chantal
Wij hebben alles bewust hierom andersom gedaan.
Ik heb onze dochter gedragen, onze dochter heeft de achternaam van mijn vrouw, mijn vrouw is mama en ik ben mammie… ze is nu 2,5 jaar oud. Grappig is, ze lijkt in haar doen en laten heel veel op haar mama.
Dus wie weet lijkt hunter straks in zijn doen en laten wel heel veel op jou….. 🙂
Sterre
Je zegt heel mooi dat je fulltime moeder wil zijn, maar ook full time wil werken.
Bij mij thuis heeft mijn moeder altijd fulltime gewerkt, en was mijn vader thuis. Wat ik hiermee wil zeggen is: je bent niet minder moeder wanneer je full time werkt, mijn moeder is nog steeds mijn moeder, in alles. Alleen was mijn vader toevallig altijd thuis, en dit heb ik ook heerlijk gevonden.
Jolande
Als niet biologische moeder van 2 zoons van 19 en 17 heb ik me nooit meemoeder gevoeld.
Als mensen nieuwsgierig zijn vragen ze er maar na en kan ik vertellen dat mijn vrouw onze kinderen heeft “gedragen en gebaard”. En dat wij ouders zijn van 2 fantastische kinderen, die het helemaal niets uitmaakt uit welke buik ze ooit gekomen zijn.
Meemama
Wat een mooie en vooral herkenbare blog. Ik ervaar op
dit moment exact dezelfde gevoelens. Daarbij helpt het ook niet mee dat mijn schoonfamilie mij regelmatig ‘tante’ noemt tegenover de (nu nog) baby of dat ze opmerkingen maken als ‘ach zij vindt het ook leuk hé’.. ehh? Ik ben zijn moeder, ik vind het meer dan leuk. Het is erg lastig en vind het heel fijn in deze blog wat herkenning te zien.
Veerle
Ik ben, ook na het lezen van jouw blog, toch nog met heel veel vragen bezig. Ik en mijn vriendin hebben al veel gesprekken gehad over kinderen. We besloten dat zij het kindje gaat dragen (als dit geluk ons gegunt is). Dit is iets wat over 4 á 5 jaar pas aan de orde is, maar is blijf toch het idee hebben dat ik een 5e wiel zal zijn. Ik zou wel eens met scarlet willen praten hierover, als dat kan?