Willen jullie weten wat het wordt? Gaan jullie het dan ook vertellen? Heb je voorkeur? Wat is het geslacht van de baby? Wat denk je zelf dat het wordt? Ik denk dat het een jongetje wordt! Ja hoor, ik voel gewoon dat het een meisje wordt. #Teamblauw of #Teamroze? Ik heb eens goed naar die echo gekeken en kan met enige zekerheid zeggen dat het een meisje wordt. Als ik jullie donor zo zie, dan denk ik dat het een jongetje wordt …..En ikzelf dan? Wauw, ik heb werkelijk geen idee! Als ik naar de echo kijk zie ik een klein gepropt mensje, verder niks. Of we het geslacht van de baby willen weten? Ja hoor, waarom niet? Of we het dan ook gaan vertellen? Ja hoor, waarom niet?
Al deze vragen en opmerkingen over het geslacht van de baby krijgen we al sinds we hebben verteld dat Joyce zwanger is. Het is grappig om te zien hoeveel mensen plotseling denken te kunnen toekomst voorspellen of professioneel echoscopist zijn . Het is bijzonder om te ervaren hoeveel waarde er wordt gehecht aan het geslacht en het wel of niet vooraf bekendmaken hiervan. Ikzelf sta hier denk ik vrij nuchter in, althans als het gaat om het bekendmaken ervan…
Waarom het geslacht van de baby weten?
De afgelopen weken hebben we al meerdere malen een echo gehad. Op die echo’s is nog vrij weinig te zien. Toch kijken we daar met elkaar naar tot in het kleinste detail. Niet om het geslacht van de baby te ontdekken, maar gewoon omdat we geïntrigeerd zijn door dat kleine hummeltje in Joyce haar buik. Het voelt voor mij persoonlijk een beetje als ‘mijn kop in het zand steken’ als daar vanaf de 16de week duidelijk op te zien is of het een jongetje of meisje is. Begrijp met niet verkeerd: Ben jij iemand die het pas liever hoort bij de geboorte, dan is dat ook helemaal prima. Het is enkel mijn gevoel over mijzelf. De techniek is tegenwoordig zo ver ontwikkeld dat je het gewoon eenvoudig kunt zien, of je dat nu wilt of niet.
We willen deze bijzondere tijd ook graag met jullie blijven delen en daar hoort het maken en tonen van de echo’s voor ons bij. Het zou voor mij heel vreemd zijn als kijkers door het zien van de echo wel weten wat het geslacht van de baby is en ikzelf niet. Tenslotte vind ik het ook best leuk om te weten wat het is. Dat maakt het kiezen van een naam ook nét wat makkelijker, al is de kans ook groot dat we een vrij genderneutrale naam kiezen… je weet toch maar nooit! Sowieso is het met onze zogenaamde genderneutrale baby afdelingen in kledingwinkels nog knap lastig om alvast wat leuke pakjes te kopen. De meeste winkels maken toch echt heel duidelijk onderscheid.
Het geslacht van de baby bekendmaken
Maar goed, door naar de volgende vraag: Gaan we het geslacht van de baby ook vertellen? Ja. Ik vind het niet nodig om dit geheim te houden. De enige reden waarom ik het wel handig vind is om ervoor te zorgen dat mensen niet van die extreme jongens of meisjes cadeaus voor ons gaan kopen. Ik ben namelijk niet zo’n fan van pittig poeder roze prinsessenjurkjes en met letters bedrukte blauwe jongensshirts. Doe maar gewoon niet. Maar goed, dat kunnen we natuurlijk ook gewoon vriendelijk kenbaar maken aan de mensen die ons eventueel iets willen geven. Daarvoor is het geheimhouden van het geslacht hopelijk geen must.
De echo voor geslachtsbepaling
Als het me niets uitmaakt wat het geslacht is, zou ik natuurlijk ook prima kunnen wachten tot week 20. Dan hebben we immers sowieso een echo. Ja… tenzij ik extreem nieuwsgierig van aard ben én het gewoon leuk vind om te weten of we een zoontje of dochtertje krijgen. If that is the case, dan kan je een echo voor geslachtsbepaling plannen bij de verloskundigenpraktijk waar je aangemeld bent. Yup, dat hebben we dus gedaan. Volgende week hebben we een afspraak voor deze echo. In eerste instantie hopen we natuurlijk dat alles nog goed is bij die echo. Je bent toch iedere keer weer bang voor zo’n echo. Stel dat je ineens geen hartje hoort kloppen? Stel dat het er ineens niet goed uitziet…
Voorkeur jongen of meisje
Of we een voorkeur hebben? Dat vind ik een lastige vraag. Waarom? Omdat ik niet wil dat ik een gevoel – waar je niet zelf voor kiest – deel en daarmee later mijn kindje teleurstel. “Mama wilde liever een jongen/meisje” Ook heb ik geen zin in opmerkingen à la “Ahh vind je het toch wel leuk nu het een jongen/meisje is?” als het kindje eenmaal geboren is. Tegelijkertijd voelt het ook als een soort taboe die rust op een gevoel waar je niets aan kan doen. Dat vind ik niet terecht…
Laat ik duidelijk zijn: Ik ben heel gelukkig met en dankbaar voor het feit dat Joyce zwanger is en of het nu een jongen of meisje wordt, ik ben er heel blij mee. Vraag je me of ik een voorkeur heb? Dan kan ik eerlijk zeggen dat mijn gevoel op dit moment het meest uitgaat naar een meisje. Dit heeft eigenlijk twee redenen:
- Beter begrijpen: Misschien is het naïef, maar mijn idee is op dit moment nog dat ik een meisje beter zal begrijpen, omdat ikzelf een vrouw ben. Een meisje kan zich makkelijker in mij herkennen en eenvoudiger over allerlei zaken advies vragen en krijgen. Of dit daadwerkelijk zo is, valt uiteraard pas te ontdekken in de praktijk. Ik vind het daarentegen namelijk vaak veel makkelijker om vrienden te zijn met jongens als met meisjes. De nuchterheid, praktische instelling en rationaliteit liggen me beter.
- Mijn geschiedenis: Het is voor mij best ingewikkeld dat ik het kindje niet zelf draag. Dit is wel mijn wens geweest, maar het leven loopt nou eenmaal vaak anders dan je denkt. Sinds mijn 10de heb ik heel erg de neiging naar allerlei moederfiguren te trekken. Hierover lees je ook meer in ons boek. Hierdoor heb ik voor mijn gevoel door de jaren heen een heleboel ‘surrogaat’ moeders gehad. Deze hebben enorm veel voor me betekend. Ondanks dat het niet mijn biologische moeders waren, boden ze deels wel de warmte, steun en veiligheid van een moeder. Het lijkt me enorm bijzonder om dit nu als het ware terug te kunnen geven aan mijn – niet biologische – dochter.
Ik ben geen fan van grote gender reveal party’s. Ik snap dat niet zo. Het geslacht van de baby wordt daarmee zo belangrijk gemaakt. Bovendien juicht iedereen altijd, of het nou een jongen of meisje is. Joyce vindt zo’n feestje daarentegen weer wel leuk. Zij ziet het als een bijzondere verrassing voor de mensen die dichtbij je staan. Toch heeft zij er ook een dubbel gevoel bij en vindt ze het ergens ook nergens op slaan.
Roze of blauw
…en waarom doen we dat überhaupt nog met de kleurtjes roze en blauw? We zouden in Nederland toch wel wat verder dan dat mogen zijn. Is het niet wat achterhaald om de kleuren roze en blauw te koppelen aan een jongen en meisje? Het voelt voor mij niet goed om dat op die manier te doen. Net zoals het gebruik van roze of blauwe muisjes. Het wordt tijd om daar verandering in te brengen.
Maar goed, uiteindelijk denk ik dat je pas ervaart hoe het werkelijk is als het baby’tje geboren wordt. Dat gevoel is niet vooraf in te schatten… Hoe je het ook wendt of keert, je verwelkomt altijd een vreemde in je huis… Ik hoop hem of haar snel te mogen leren kennen. Wie en wat het ook is, ik zal ervan houden.
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
15 Comments
Yvon
Wauw! Precies deze puurheid!
Jullie schrijven altijd zo herkenbaar, mooi geschreven weer.
Febe Van de Wiele
Jullie hebben toch een NIPT laten uitvoeren? Dan kan je ineens toch ook het geslacht weten?
Melanie
Dat doen ze niet bij de nipt in Nederland.
Renée
Wat mooi geschreven. Zo is het precies! Wij hebben 2 dochters, maar wisten bij allebei het geslacht niet. Bij de eerste hadden we het gevoel dat het een meisje was en bij de tweede dacht ik echt dat er een jongetje in mijn buik zat. Niet dus! Haha. Word nu wel al moe van de vragen; “En komt er nog een baby? Een jongetje zou dan wel heel leuk zijn he?”
Elske
Wat een eerlijke en herkenbare blog. Ik zag mezelf altijd met een dochter, maar een meisje leek me ook weer spannend, omdat ik niet wilde dat zij ook te maken zou krijgen met een eetstoornis en psychische problemen. Dat kan natuurlijk net zo goed bij een jongen, maar dat zag ik toen niet zo. Toen we hoorden dat we een jongetje zouden krijgen moest ik toch even schakelen. Nu 2 heerlijke jongens!
Rosalie
Wat mooi geschreven. Ik deel je mening wat betreft de “jongenskleur” blauw en de “meisjeskleur” roze. Dat mag wel veranderen. Net als het taboe op een voorkeur hebben voor het geslacht.
“Als het maar gezond is” mag ook weg. Mijn zoon is chronisch ziek en ik ben heeeeel gelukkig met hem. En hij ook met zichzelf.
Kristel
Wij krijgen ons 3e kindje, bij onze 1e was mijn voorkeur een meisje niet omdat ik niet van jongens houd maar omdat ik zelf echt een meisje meisje ben en me kind al in jurkjes Zie.. toen werd nummer 1 even slikken letterijk want het werd een jongen en had ik niet voor ogen.. het werd geboren en het kon me geen reet meer schelen vanaf de 1e minuut was ik kneiter verliefd..
Kristel
Toen kwam kindje nummer 2 ja dit word een meisje kan niet anders, maar ook dit werd een jongen.. de teleurstelling was al vele malen minder je weet immers hoe leuk een jongen is en ook van deze was het meteen liefde op het 1e gezicht.. nu zijn we zwanger van nummer 3. Tuurlijk word dit een jongen kom op 3 jongens is uber cool! Tot de echo uit wees dat dit een meisje werd. Ja mijn droom kwam
Kristel
Mijn droom kwam uit. Maar ik had gedacht dat ik extreem gelukkig zou zijn het is toch je voorkeur. Maar ik ben alleen maar blij dat we een gezond kindje ( zoals het er nu naar uit ziet) gaan krijgen en ik denk dat je geluk dan ineens niet meer af hangt van een roze of blauwe kleertjes
Astrid
Wat een pure blog. Het is ook heel wonderlijk om te zien en mee te maken. Wij wilde het bij beide keren weten. Uit nieuwsgierigheid en stukje praktisch. Nadat ik m’n trauma verwerkt had, voor m’n tweede zwangerschap, was ik als de dood om een jongetje te krijgen. Gesprekken leerde me dat ik oa bang was voor het onbekende. Nu hij er is, zou ik niet meer anders willen. Een dochter en een zoon <3
Sam
Wij hebben twee jongens en vind het superleuk! Als ik soms hoor welke discussies vriendinnen hebben met hun dochters. “Nee, je mag geen drie roze rokken over elkaar aan!”
Mijn jongens ravotten en maken alles vuil wat ik hun aantrek 😉
Wij wilden het op voorhand weten uit curieusiteit en gewoon omdat het naam kiezen makkelijker maakt.
sam
Ze werden beide prematuur geboren (31w en 32w) en toen waren we allang blij dat ze gezond waren. Qua vragen oplossen maakt dit geen verschil. Ik vind het net fijn om goeie, respectvolle mannen groot te brengen. Of het nu een jongen of een meisje is, je houd ervan met heel je hart en je hoopt dat je er een goed mensje van maakt.
bibi
hallo,
ik heb een vraagje hoe jullie iets zien. als ik naar mezelf keek had ik niet de meisjekleren aan vroeger als kind die ik zo graag had gewild. ik had heus wel een jurkje of een rokje, maar mijn moeder hield ook gewoon van kleding die je vandaag de dag als genderneutraal zou omschrijven. ik heb daar zelf best wel verdriet van gehad op die leeftijd. mijn haar moest altijd in een bob
bibi
ik ben daar zelf totaal niet gelukkiger van geworden. ik keek vol jaloezie naar de meisjes met de knalroze jurkjes en de mooie lange golvende haren. de echte meisjesmeisjes. het kan toch ook zijn dat een kind het leuk vindt om veel roze etc te dragen en ongelukkig wordt van neutraal. hoe zien jullie dat.
bibi
hoi ik zou het heel leuk vinden als jullie zouden reageren op mijn post want ik ben enorm benieuwd naar hoe jullie daarnaar kijken als een kind het wel superleuk vindt om alles roze etc te hebben.