“Het is weer mislukt, bloedverlies, ik ben ongesteld geworden.” Dat waren de eerste bloedingen tijdens mijn zwangerschap. Ruim een week voordat ik eigenlijk ongesteld zou moeten worden kleurde mijn onderbroek teleurstelling. De poging is mislukt. Althans, dat dacht ik. De ongesteldheid zette niet door en die week erop deed ik op aanraden van een vriendin voor de zekerheid een zwangerschapstest.

“Misschien was het wel de innesteling?” Juist ja, nog wetende van de eerste poging waarbij ik ongeveer alle symptomen had, maar niet zwanger was, ging ik er ook dit keer niet vanuit dat ik echt zwanger was. Nadat ik de zwangerschapstest onder het gele laagje had gedoopt en hem vervolgens, zoals de verpakking beschrijft, horizontaal vasthield, viel ik bijna van het toilet. Binnen een paar seconden werd het minnetje al heel snel een plusje. Het zal toch niet waar zijn?!! De test zegt: ZWANGER! Nou ja, een plusje betekent zwanger…

Bloedverlies tijdens mijn zwangerschap

Diezelfde middag kochten Scarlet en ik nog een test. Just to be sure. 1-2 weken zwanger! Mijn god, we zijn echt zwanger. En nu dan? Blij, maar stomverbaasd waren we. Het voelde zo onwerkelijk. Ik was toch soort van ongesteld geworden? Ik heb het dan niet over een klein drupje bloed. Hoe dan ook, het was weer gestopt, dus het zal wel goed zijn. Flinke innesteling zullen we maar zeggen.

Zo blij als ik was, werd mijn blijdschap die week erop op vrijdagmiddag de wc doorgespoeld. Terwijl ik niets vermoedend wilde gaan plassen zag ik bij het omlaag doen van mijn onderbroek een rode vlek. Paniek. Vol verdriet stuurde ik Scarlet een foto van de vlek in mijn onderbroek. ‘Ik denk dat het misgaat.’ Die avond belden we met de verloskundige van de praktijk waar we ons net die dag ervoor hadden ingeschreven. ‘Uh goedenavond, sorry dat ik stoor en op de spoedlijn bel, we zijn verder ook nog niet bekend bij jullie, maar mijn vriendin is zwanger en heeft last van bloedverlies.’

De vrouw probeert ons gerust te stellen met het feit dat best veel vrouwen last hebben van bloedverlies in het eerste trimester en dat het misschien gewoon een gesprongen vaatje is, gezien ik ook last heb van mijn darmen. Daarnaast is het allemaal heel goed doorbloed daarbinnen en heeft één op de tien vrouwen volgens zeggen last van bloedverlies. ‘Het kan ook komen door het vrijen, zou dat het kunnen zijn?’, vraagt ze nog. ‘Uhm, ik weet vrijwel zeker van niet’……..

Een miskraam is zeker niet uitgesloten, maar dat zal moeten blijken in de loop van de dagen. Niks aan te doen. Ik wil alleen nog maar blijven liggen zodat het stopt en het vruchtje er niet uitvalt. Naar de wc gaan is het spannendste moment van de dag. Bang voor wat ik zal aantreffen. We moeten gaan slapen en afwachten wat er gebeurd. Die maandag kon ik haar weer bellen voor een update.

De volgende ochtend kijk ik met halfdicht geknepen ogen naar mijn onderbroek. Er zat verdorie weer een rode vlek in. De zondagochtend was de vlek zelfs verviervoudigd. Waarom moest ons dit nou overkomen? Waarom kon niks eens gewoon goed gaan? Ik kon niks anders doen dan googelen, googelen en nog eens googelen. “Bloedingen tijdens de zwangerschap, bloeding miskraam?” Verstandelijk weet ik prima dat je geen miskraam krijgt door te fietsen of het huis schoon te maken, maar toch durf ik me nauwelijks nog in te spannen. Soms lijkt het alsof het dan erger wordt.

Bloedverlies tijdens mijn zwangerschap

Al snel las ik allerlei verhalen van vrouwen met lichte bloedingen tot vrouwen die hun halve zwangerschap ongesteld waren. Helaas ook verhalen van vrouwen met miskramen. Zo ook de verhalen van Sanny Verhoeven, Manon Tilstra en Anique ten Duis- van Wonderen. Allemaal gezonde vrouwen, waarbij de eerste zwangerschap toch eindigde in een miskraam. Hoewel dat uiteraard erg naar is, stelde het me ook een beetje gerust.

Een miskraam is iets wat blijkbaar best veel voorkomt. Waarom horen we daar dan zo weinig over of wordt het pas achteraf verteld? Ik begrijp best dat sommigen dit liever eerst zelf willen verwerken, maar het lijkt alsof er toch ook nog een beetje een taboe op rust. Een reden waarom we besloten de zwangerschap wel vroegtijdig bekend te maken. Naast dat we natuurlijk liever niet willen liegen en het bijna onmogelijk zou zijn om jullie voor de gek te houden, hebben we bewust gekozen om het al vroeg te delen. Juist ook wanneer het mis zou gaan. Als ik steun kan halen uit verhalen van andere mensen, kunnen andere mensen misschien ook weer steun vinden in mijn verhaal.

Inmiddels hebben we in onze prille zwangerschap al behoorlijk wat echo’s achter de rug waarop alles er prima uitzag. Geen gekke dingen te zien in of rondom de baarmoeder. Wel een kloppend hartje in een piepklein boontje. Een soort schildpadje, dat naarmate de weken verstrijken langzaam verandert in een mensje. Hoe prachtig en wonderbaarlijk dit ook is om te zien, de onrust blijft. Net zoals het bloedverlies. Anderhalf week geleden konden we weer een klein beetje onrust wegnemen tijdens onze vierde echo. Vreselijk spannend, dat moment waarop we met zijn allen naar het beeldscherm kijken, op zoek naar een kloppend hartje. Inmiddels zijn we ruim 12 weken zwanger en gaan we langzaam richting het tweede trimester. Hopelijk een trimester zonder die vreselijke misselijkheid en vermoeidheid, maar nog belangrijker, zonder het bloedverlies. Volhouden schildpad!

Heb jij ervaring met bloedverlies tijdens de zwangerschap?