Geen moeder zonder antidepressiva | Gastblog

Ik was geen moeder zonder antidepressiva. Mijn jeugd verliep alles behalve vlekkeloos. Ik had een zwaar depressieve vader die tal van zelfmoordpogingen deed. Hij spaarde dan zijn medicatie op en nam dat op een door hem gekozen moment allemaal in één keer in. Toen ik dit als kind door kreeg, telde ik zijn medicatie. Als er teveel was, dan spoelde ik dit door het toilet. Het kon niet anders dan dat hij in de gaten had wat ik deed. Vanaf dat moment bewaarde hij de medicatie die hij niet slikte elders. Zo wist niemand waar hij mee bezig was. Ik haatte de medicatie. Het zorgde er voor dat mijn vader keer op keer in het ziekenhuis kwam. We wisten dan niet of mijn vader het zou redden of dat hij zou overlijden. Zo zwart wit bekeek ik het. Ik was een kind. 

Doordat mijn vader zo in de knoop zat met zichzelf was hij vaker opgenomen, dan dat hij bij ons thuis was. Als kind heb ik dus veel tijd doorgebracht in psychiatrische instellingen. Daar zag ik alleen maar mensen die in mijn ogen gek waren. Ze waren net zoals mijn vader ziek geworden door de medicatie die ze moesten slikken.

Ik snapte ook niet dat mijn vader elke keer met meer medicatie thuis kwam. Ik zag als kind de wereld vooral door de ogen van mijn vader. Ik leefde mijn leven vooral thuis, omdat ik dan het gevoel had controle te hebben over wat er met mijn vader gebeurde. Hierdoor kampte ik zelf op jonge leeftijd al met depressieve gevoelens. Ik zag alles negatief en had veel lichamelijke klachten.

Erkennen dat het niet goed met mij ging deed ik niet. Ik zou niet zo worden als mijn vader. Medicatie zou ik nooit gaan slikken. Ik vond het troep. Troep waar je aan dood kon gaan. Op een of andere manier werkt het zo dat je als kind jezelf gaat beschermen tegen alles wat er gebeurt, door je af te sluiten en de dingen niet binnen te laten komen. Je voelt niet meer. Ik voelde niets meer. Ik was alleen maar bezig om de controle te houden. Ik zou ervoor zorgen dat mijn vader niets overkwam.

Ik kon er met mijn hoofd niet bij dat mijn vader dit leven niet leuk vond. Ik was toch zijn dochter, dan was het leven toch leuk genoeg om te blijven leven? Hoe ouder ik werd, hoe meer last ik kreeg van het feit dat mijn vader mijn vader bleef en ik wist dat ik hem ooit zou gaan verliezen aan suïcide. Om uit die situatie te kunnen vluchten trouwde ik op mijn 20ste met het eerste de beste vriendje dat ik kreeg.

Volgens het boekje

Ik kreeg vanaf mijn 22ste drie kinderen. Alles netjes volgens het boekje. Je trouwt en krijgt kinderen. Ik had zelf geen idee hoe ik het leven moest leven, vandaar alles volgens de boekjes. Alles moest altijd tot in de puntjes gedaan en geregeld zijn. Dat was mijn manier om door te kunnen blijven gaan. Nog steeds zonder ook maar iets te voelen. Geen enkele emotie, geen boosheid, geen verdriet, geen blijheid.

Op mijn 27e is het mijn vader dan toch gelukt om uit het leven te stappen. Ik liet het verdriet, de boosheid en alles wat er bij hoort niet toe. Ik heb mijn vader begraven zonder enige vorm van emotie. In de jaren daarna brokkelde ik beetje bij beetje af. Ik wilde dit niet weten.

Uit angst om net zoals mijn vader te worden. Ik ging eindeloos door. Op een gegeven moment liet ik steken vallen op mijn werk. Thuis verdronk ik in de pc. Het was de enige manier waarop ik me nog voor alles en iedereen kon afsluiten. Daar kon ik ook niemand pijn doen en had niemand in mijn optiek last van mij.

Ik sliep niet meer. De nachten poetste ik het hele huis, om maar niet te hoeven voelen. Het was een vorm om mezelf te straffen. Later werd het mezelf straffen automutilatie. Ik kraste mijn armen met de stomste materialen helemaal open. Alles om mezelf te straffen. Mezelf te straffen omdat ik het leven niet aan kon.

Omdat het op mijn werk niet goed ging kreeg ik daar hulp aangeboden, zodat ik mijn functie zou kunnen blijven behouden. Zo rolde ik van de ene therapeut naar de andere therapeut en werd mijn situatie dusdanig ernstig dat men wilde dat ik mij zou laten opnemen. Zo kon ik ingesteld worden op medicatie. Ik dacht dat ik gek werd. Dat ging mij echt niet gebeuren. Nooit zou ik me laten opnemen!

Depressief en PTSS

Mijn situatie werd in de tijd daarop steeds ernstiger. Ik kreeg zelfs gedachten dat een ieder beter af zou zijn zonder mij. Ik kon dit leven niet leven. Ik wist niet eens hoe je een leven moest leven. Toen mijn gedachten plannen werden, moest ik twee dagen per week een therapie gaan volgen. Zodat ik gemonitord kon worden en met mezelf aan de slag kon. De diagnose die ik kreeg was zware depressie en PTSS. Daar zou ik in die twee volle dagen mee aan de slag gaan.

Mijn gevecht hierin werd steeds groter en groter en de gedachten om er zelf uit te stappen werden versterkt. Totdat een therapeut bij mij thuis kwam om met de kinderen te praten over mij. Ik zat op de bank en hoorde alles aan. Ik zakte door de grond. Wat voor moeder was ik dat ik dit mijn kinderen aan deed. Hoeveel pijn en verdriet deed ik mijn kinderen. Ik werd ineens wakker….

De stappen die daarop volgden waren gesprekken met een psychiater en natuurlijk de stap naar de gevreesde medicatie. Ik kreeg zware medicatie. Wat was dat een gevecht met en tegen mezelf. Ik faalde voor mijn gevoel. Ik kon het niet meer alleen. Ik wilde het nog steeds niet, maar wist dat ik moest. Ik was het aan mijn kinderen verplicht. Mijn kinderen hadden recht op een mooi leven. Voor hun moest ik het doen, voor hun moest ik het gevecht aangaan.

Hoe groot het gevecht met en tegen mezelf ook was, me overgeven aan het feit dat ik het niet zonder medicatie zou redden is het beste wat ik ooit heb gedaan in mijn leven. Ik zal proberen te omschrijven hoe het voor de medicatie ging….

Geen moeder

Mijn gezin leefde en ik keek van een afstandje toe. Zonder gevoel. Ik nam niet deel aan dat leven. Ik was geen knuffelmoeder. Ik was een moeder die lastig liefde kon geven. Een moeder die werkte volgens de boekjes, maar niet vanuit haar hart. Ik was geen moeder. Als ik andere moeders zag met hun kinderen dacht ik: wat hebben die kinderen het leuk, wat hebben zij een fijn leven.

Ik wist ook niet hoe het moest. Ik had mezelf opgevoed. Hoe voed je dan in hemelsnaam kinderen op? Alles was me te veel zelfs het gewone “Mama, wil je even….?” Ik was een prikkelbare moeder die constant in gevecht was met zichzelf en wat ze allemaal moest.

Na het gaan slikken van de medicatie werd ik langzaam een ander mens, een andere moeder. Een moeder met gevoelens. Een moeder die geeft om haar kinderen en leeft voor haar kinderen. Voor het eerst ervoer ik een knuffel van de kinderen. Het was zo intens. Als ik eerder had geweten wat de medicatie voor mij zou doen, had ik nooit zo hard gevochten om het slikken van medicatie tegen te houden.

Antidepressiva tijdens de zwangerschap

Als ik de vraag die Joyce en Scarlet stelden in hun blog over antidepressiva tijdens de zwangerschap zou beantwoorden, dan heb ik door mijn ervaring daar een mening over die misschien veel mensen afkeuren, maar waar ik wel voor 100% achter sta.

Even terug kijkend naar de periode dat ik zwanger was: Ik was mezelf niet. Ik had een baby in mijn buik. Dat was het. Ik had geen intense gevoelens van liefde voor het kindje in mijn buik. Bij al die verhalen van aanstaande moeders dacht ik: doe eens normaal…. Ik weet zeker als in die periode antidepressiva had geslikt, ik had kunnen genieten van de zwangerschap. Dan had ik kunnen genieten van het baby’tje op mijn buik na de geboorte, van de opgroeiende peuter en meer.

Dan had ik niet constant hoeven vechten tegen de depressies. Mijn kinderen hadden de onvoorwaardelijke liefde van een moeder gekregen, waar ze als kind recht op hebben. Mijn kinderen hebben dat niet gekregen. Tot op de dag van vandaag heb ik daar last van. Mijn kinderen zeggen dat ze nooit meer terug willen naar de tijd dat ik geen medicatie slikte.

Ik was geen moeder voor ze. Ik was altijd maar boos en ondernam nooit wat met ze. Ze moesten al vrij vlot zelfstandig zijn. Nu kan ik de moeder zijn die hun hebben gemist en daar zijn ze super blij mee.

Door: Maroesjka – Jouw verhaal delen op Ik Vrouw van Jou? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com
Fotografie: Pexels