Een kind vegetarisch opvoeden? | Pamperpraat

In de serie PamperPraat een aantal vragen over een kind vegetarisch opvoeden en over gezonde voeding en eetgewoontes. Moeten we ons kind vegetarisch opvoeden en stel dat we dit doen, hoe strak willen we dit dan doen? Vanaf welke leeftijd mag het kind het zelf bepalen wat hij/zij eet? We stelden elkaar een flink aantal vragen over een kind vegetarisch opvoeden en we bedachten de nodige andere vragen over gezonde voeding en eetgewoonten. We hebben de vragen los van elkaar beantwoord, zodat we er later met elkaar over in gesprek konden gaan. Heel leuk en interessant!

Natuurlijk zijn dit allemaal antwoorden en denkbeelden nu we nog geen kindje hebben. Het kan natuurlijk best dat het er in de praktijk uiteindelijk heel anders uit gaat zien. De beste stuurlui staan immers aan wal 😉 We zijn sowieso benieuwd hoe jullie over deze zaken denken en hoe jullie hiermee om zouden gaan/hiermee omgaan. Reageer dus ook gerust op de vragen vanuit jouw eigen denkbeeld of ervaring. Daar kunnen we alleen maar van leren.

♥ Willen we ons kind vegetarisch opvoeden? Hoe dan?
Joyce: Ik zou mijn kind vegetarisch opvoeden, gezien ikzelf ook al vanaf mijn 15de vegetarisch eet. Het lijkt me vreemd om speciaal voor het kind vlees te kopen en te bakken. Wel zou ik van te voren goed willen uitzoeken in hoeverre dit gezond is voor een kind in ontwikkeling. Wat moet hij/zij zeker binnenkrijgen om niks te missen aan voedingsstoffen. Het moet uiteraard wel gezond blijven voor het kind.

Scarlet: Yup, dat gaan we doen als het aan mij ligt. Ik wil mijn kind vegetarisch opvoeden. Ik denk dat kind en volwassene prima zonder vlees kunnen. Tegelijkertijd zal ik hier ook niet extreem zwart/wit in zijn. Een tijdje geleden koos ik er bijvoorbeeld zelf ook voor om tijdelijk weer vis te eten, puur omdat ik dacht dat mijn lichaam dat toen even nodig had. Mocht er dus echt aanleiding zijn om tijdelijk toch vlees of vis te geven aan mijn kind, dan zal ik dit doen. Ondanks dat ikzelf al jaren vegetarisch eet, heb ik nog nooit tekorten in mijn bloed gehad. Toch wil ik vooraf wel extra uitzoeken wat belangrijk is om te geven qua eten aan een baby en kind ter vervanging van vlees. Boeken over vegetarisch eten met kinderen zou ik dus ook gaan lezen en gebruiken.

♥ Vanaf welke leeftijd mag het kind zelf bepalen of hij/zij vlees wil eten?
Scarlet: Ja, dat is een lastige vraag, omdat ik geen idee heb wanneer een kind hierin een eigen wil krijgt. Ik denk persoonlijk niet dat ik anders ga koken voor een kind, omdat die ineens vlees wil eten. Ik ben zelf toch ook een beetje opgevoed met ‘Eten wat de pot schaft’. Prima als hij/zij eenmaal volwassen tóch vlees gaat eten, maar ik ga niet speciaal speklappen bakken in een aparte pan. Ik heb er echter geen probleem mee als hij/zij bij vriendjes is en hier een kroket, knakworst of spaghetti met gehakt mee prikt als die dat zelf wil. Ik zou er wel graag goed met elkaar over praten, zodat hij/zij ook begrijpt waarom wij geen vlees eten.

Joyce: Wanneer het kind enigszins kan begrijpen wat het eet, dan mag het ook de keuze hebben in wel of geen vlees eten. Ik weet niet zo goed of ik “de regels” thuis zou veranderen en apart vlees zou kopen en bereiden. Ik zou in ieder geval uitleggen waarom we thuis geen vlees eten (geen ranzige, enge verhalen ;)), maar dat wanneer hij/zij alsnog graag vlees zou willen eten, dit buiten de deur een vrije beslissing is. Ik eet zelf geen vlees vanuit mijn eigen overtuiging en principes en een kind mag zich daar ook gewoon zelf in ontwikkelen. Natuurlijk doet een kind op jonge leeftijd gewoon na wat de ouders doen, maar wanneer het kind er vragen over gaat stellen, zal ik vegetarisme er niet als een soort geloof in rammen 😉

♥ Knakworsten en frikadellen eten bij vriendjes en vriendinnetjes?
Joyce: Hoe graag ik ook zou willen dat mijn kind dan denkt: “Nee dank je, ik eet liever geen dieren”, als het kind dat ook graag wil eten op bijvoorbeeld een feestje omdat iedereen dat eet, dan vind ik dat geen probleem.

Scarlet: Ja hoor, dat mag als hij dat ook écht zelf wil. Stiekem zou ik het trouwens wel lastig vinden als mijn kind frikadellen gaat eten. Ik ben opgevoed met het idee dat die dingen gemaakt zijn van restafval, waaronder koeienogen. Het voelt daarom heel naar als mijn kind die troep zou eten. Ik zou daarover dus wel even een kort gesprekje voeren, haha…

♥ Potjes of zelf maken?
Scarlet: Nu zeg ik: ZELF MAKEN! Dat zei ik echter ook toen we Sjors kregen. Ik dacht dat ik iedere dag verse maaltjes voor Sjors zou maken. It didn’t happen. Nou is het ook wel knap lastig om het juiste voor een hond te koken, dus zelf vers koken voor een kind heb ik wat meer vertrouwen. Af en toe een potje omdat het handiger is of daadwerkelijk stress scheelt, vind ik daarentegen ook geen drama.

Joyce: Ik denk dat het een beetje van beide zal worden. Het liefst natuurlijk zo veel mogelijk zelf maken, lekker vers en gezond, maar dat zal vast niet altijd lukken. Bij tijdgebrek, haast en stress, zal er vast een keer een potje de oven/magnetron in gaan. Dit zal misschien meer het geval zijn wanneer we op pad gaan of op visite zijn. Verder denk ik dat je prima zelf iets lekkers in elkaar kunt flansen….

♥ Hollandse pot of alles leren eten?
Joyce: Ik was vroeger zelf echt een verschrikkelijke eter! Ik lustte helemaal niks en at enkel brood en groentesoep. Naarmate ik wat ouder werd, breidde zich dat steeds wel iets uit, maar ik heb pas echt leren eten toen ik Scarlet ontmoette. Ik denk niet dat mijn moeder hier vroeger alle invloed op had, maar ik weet wel dat ze ook niet heel streng was met het leegeten van mijn bord. Ik zou dit zelf misschien wel iets strenger proberen aan te pakken (zeg ik nu lekker makkelijk). Van jongs af aan al veel verschillende dingen laten eten en alles sowieso eerst proeven. Misschien een soort regel maken. Je mag twee producten noemen die je echt niet lust en de rest moet je wel eten, ook al is het niet favoriet. Ik heb inmiddels zelf geleerd en ondervonden dat je sommige dingen gewoon een aantal keer moet eten en het dan vanzelf soort van lekker gaat vinden.

Scarlet: Hoe vreselijk ik mijn ouders kon haten als ik per se die smerige feta moest opeten, nu ben ik ze er ergens wel dankbaar voor. Je leert dingen nou eenmaal eten. Je smaak verandert en naarmate je iets vaker eet, kan je het ook lekker gaan vinden. Denk maar aan koffie, dat vond ik de eerste keer niet te drinken, nu drink ik het iedere dag. Of wijn, zo zuur en smerig en nu…  oké, geen goed voorbeeld. Ik zou mijn kind graag van alles laten proeven en ook echt aanmoedigen om nieuwe dingen te eten. Zo streng als mijn ouders zou ik niet zijn, want dan krijg je taferelen als: “Ik bewaar alle smerige feta blokjes tot het laatst en stop ze dan in één keer in mijn mond en slik het snel door zonder te kauwen met drie grote slokken drinken”. Mijn kind zou een aantal dingen mogen noemen die hij echt niet lust en de rest hoort er af en toe nou eenmaal bij. Ik eet ook weleens iets wat ik niet lekker vind, daar word je hard van 😉

♥ Chips, snoep en frisdrank?
Scarlet: Ja lastig, want ik wil niet dat eten te veel een beloning word. Tegelijkertijd zijn zoveel kinderen vandaag de dag te dik. Zelf ben ik opgevoed met 1 zak chips en 1 fles prik in het weekend en doordeweeks niet. Ik zou dit deels wel in stand willen houden, omdat het duidelijkheid verschaft voor het kind. Doordeweeks koekjes of af en toe een paar dropjes is trouwens prima hoor, dat hoort er gewoon bij. Ook zou ik onderscheid maken tussen een zak chips of gewone noten. Prima om die door de week wel te eten.

Terwijl ik dit type merk ik toch dat ik het lastig vind om hierin zo streng te zijn. Is dat nodig? Werkt dat niet averechts? Ingewikkeld. Ik ben hier nog niet helemaal over uit. Ik denk dat ik hier echt nog goed over wil nadenken en dit bespreken met Joyce. Geen duidelijke regel zorgt daarentegen misschien ook voor zeurende en teleurgestelde kinderen. Ik weet het niet…

Joyce: Haha, Scarlet heeft hier een net iets andere opvoeding in gekregen dan ik. Mijn zus en ik kregen zeker niet elke dag zakken met chips, snoep en liters frisdrank, maar onze regels waren niet zo strikt als die van Scarlet. Wij kregen elke week een gulden waar we dan wat snoep voor mochten kopen en van mijn moeder kreeg ik tijdens het buitenspelen wel eens een koffiefilter met chips of een frikadel. In onze tienerjaren dronken we ook gewoon frisdrank doordeweeks.

Ik moet zeggen dat ik best wel wat zie in hoe Scarlet is opgevoed. Chips en frisdrank voor het weekend. Dan is het ook iets leuks en speciaals. Aan de andere kant vind ik het lastig omdat we zelf ook gewoon nootjes en chips eten doordeweeks als we daar trek in hebben. Ik denk dat het een mix van beide opvoedingen moet worden. In principe chips en frisdrank voor het weekend of andere bijzondere gevallen zoals een feestje, maar af en toe een uitzondering als verrassing om het leuk en niet te strikt te houden.

♥ Bord altijd leegeten? Lust ik niet!
Joyce: Altijd eerst proeven en in principe natuurlijk bord leegeten. Dat zal in de praktijk vast lastiger zijn dan we ons nu bedenken. Een kind hoeft van mij niet tot in den treuren aan tafel te blijven zitten totdat het bord leeg is. Als het echt niet meer gaat, dan een soort van compromis sluiten. Wel zou voor mij dan de regel zijn dat er daarna dan ook niks meer gegeten wordt.

Scarlet: Ik moest vroeger altijd mijn bord leegeten, tot na het 8 uur journaal aan toe. Dat was niet fijn. Ik zou daar met mijn kind losser mee omgaan. Wél zou ik zeggen: prima als je af en toe je bord niet leeg eet, maar dan is er ook geen ruimte voor een toetje of direct na het eten een koekje. Dat is wat ikzelf namelijk wel deed. Ik had dan geen trek meer in mijn avondeten, maar had nog wel mega ruimtes in mijn maag voor hordes koekjes…

♥ Eten op de bank en voor de tv?
Scarlet: Nee, we eten aan tafel. Dat geeft rust een ruimte voor écht contact. Dit is wel iets wat ik mezelf ook telkens zal moeten herinneren, want eten voor de televisie voelt nou eenmaal makkelijker. In het weekend wil ik hier best weleens een uitzondering voor maken, mits het niet voor een voortdurend zeurend kind zorgt.

Joyce: Hadden we die vraag in de vorige pamperpraat ook al niet? Nee, eten doen we gezellig met zijn allen aan tafel, zonder tv 😉 Ik ben wel voor uitzonderingen hierin. Af en toe in het weekend wanneer we iets makkelijks eten of er een leuke film op tv is. Ik vond het zelf vroeger ook heel gezellig om dan allemaal voor de tv te zitten en iets leuks te kijken met allemaal kleine hapjes op tafel.

♥ Angst voor een eetstoornis?
Scarlet: Dat is een nare, maar terechte vraag. Ja, een eetstoornis is deels genetisch aangelegd en dus zou een kindje van mij hier meer kans op hebben. Tegelijkertijd is het ontwikkelen van een eetstoornis ook door veel meer zaken bepaald dan enkel genen. Ik hoop door liefde te geven en door aandacht te besteden aan zelfbeeld en weerbaarheid, dat een kind zoveel mogelijk psychische problemen bespaard blijven. Verder wil ik proberen om een zo positief mogelijke en relaxte relatie tot eten te creëren voor het kind en hierin samen met Joyce een voorbeeldfiguur te zijn.

Joyce: Tja, daar hebben we natuurlijk de nodige ervaring mee. Ik wil niet te veel de nadruk leggen op voeding door te strikte regels te maken. Tegelijkertijd weet ik natuurlijk dat een eetstoornis niet enkel te maken heeft met de opvoeding omtrent eten. Wel denk ik dat je zelf het goede voorbeeld moet geven hierin. Door alleen maar perfecte gezonde dingen te eten, kan ik het kind wel het idee geven dat alles wat hier van afwijkt, slecht voor je is.

Laat gerust ook jouw mening horen wat betreft deze vragen ♥