Ze vraagt me hoe het gaat en ik lach wat ongemakkelijk. “Ja, wel oké” Mijn hoofd irriteert zich aan mijn stem. Wat lul je nou. Het gaat helemaal niet ‘wel oké’, waarom zeg je niet gewoon hoe het werkelijk gaat en hoe je je echt hebt gevoeld de afgelopen dagen? Hoe langer ik hier zit, hoe eenzamer ik me voel. Ik praat maar wat mee, knik en hum hier en daar en lach vriendelijk als er lang naar me wordt gekeken. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om over al deze dingen te praten, maar het lukt me ook niet om een voor mij waardevol onderwerp aan te snijden. Niet alleen mijn hoofd zit vast, mijn hele lijf lijkt ingemetseld aan de stoel waar ik op zit. Ik verroer enkel mijn vingers en pruts zenuwachtig aan mijn oorbel. Mijn hart ligt in coma. Ik ben hier wel, maar ook weer niet. Dit is hoe je je kan voelen als je je gevoel niet kan uiten. Dit is althans hoe ik me voel als ik voor de zoveelste keer mijn gevoel niet kan uiten.

Ondanks dat ik me op zo’n moment rete eenzaam voel, weet ik ook dat er met mij nog heel veel andere mensen zijn die moeite hebben met het uiten van hun gevoelens. Wat ik vrij vervelend vind is als mensen – ja dat gebeurt – het niet kunnen uiten van mijn gevoelens in twijfel trekken. JIJ?! MAAR JIJ BENT ZO EXTRAVERT?! DAT GELOOF IK NIET! Ja, ik kan extravert zijn als het aankomt op koetjes en kalfjes en zaken waarin ik de schaamte voorbij ben of waarvan ik een duidelijk nut of doel voel. Gaat het echter over mijn ware ik, mijn echte gevoelens op dat moment… dat ben ik introvert to the max. Je zal je daarom wellicht ook verbazen over het feit dat ik tijdens de relatietherapie gesprekken met Joyce altijd de stille en emotieloze was…. Ik schrijf deze blog voor jou, voor als jij je gevoel niet kan uiten.

10 x als je je gevoel niet kan uiten

♥ Het gaat altijd goed

Wat er ook gebeurt, het gaat altijd goed. Althans, dat is wat je standaard reageert als mensen vragen hoe het met je gaat. Gewoon, omdat je niet anders kan. Je zou soms wel anders willen reageren, maar het gaat gewoon automatisch zo’n reactie, inclusief de vriendelijk lach erbij. Zo annoying. Ik kan me hier soms echt bij mezelf aan irriteren. Toen het maanden geleden echt beroerd ging en ik er meer dood dan levend uitzag, presteerde ik het nog steeds om te zeggen dat het best goed of best oké ging. Volkomen kansloos, maar ik kon gewoon niet anders. Ik weet zelfs dat ik zo’n 10 jaar geleden ooit, met spoed opgenomen in het ziekenhuis, tegen mijn vaders zei dat het prima ging. Right…

♥ Ontploffingen

Als je moeite hebt met het uiten van je gevoelens, stapelen deze zich op tot een enorme stapel shit. Wat gebeurt er als je honderd dramatische boeken, thrillers en biografieën op elkaar stapelt? Yup, de stapelt dondert om en er ontstaat een ravage. Dat is exact waar je met enige regelmaat last van hebt: ontploffingen. Je hebt het gevoel dat je ontploft, zoveel gevoelens zitten er in je en moeten eruit. Je zou soms willen dat je een heel huis omver kon gooien of je hebt het gevoel dat je krijsend en jankend ineens kan storten. Drama…

♥ Irritatie en frustratie

Dit is een puntje dat ik helaas enorm goed herken. Ik heb zo vreselijk veel last van irritatie en frustratie. Ik kan om het minste of geringste vreselijk geïrriteerd zijn. Hoe minder gevoelens je uit en deelt, hoe sneller je om van alles en nog wat irritatie en frustratie voelt. Deze kan zo hoog oplopen dat je gewoonweg giga-gek van jezelf wordt en ieder geluid om je heen gekmakend is.

♥ Sarcasme en humor

Je dealt met je shit en narigheid met behulp van heel veel sarcasme en humor. Je drijft de spot met jezelf, lacht om alle shit die je overkomt en bent hard sarcastisch over allerlei narigheid in je leven. Ja, ook daar herken ik me in. Soms is het leven zo gek, dat ik er maar gewoon om probeer te lachen. Wat moet je anders? Je gevoel uit… oh ja, dat lukt dus niet.

♥ Please, read my mind

Als je moeite hebt met gevoel uiten, heb je soms de hoop dat anderen je gedachtes kunnen lezen. Dat ze begrijpen wat je voelt of denkt. Je hoopt dat anderen begrijpen waar je naar verlangt of wat je nodig hebt, zonder dat je dit zelf hebt geuit. Doen ze dan totaal iets anders, dan kan je flink teleurgesteld raken en in een soort van slachtoffer positie terecht komen… Oh ja, ik voel me zelf soms ook best heeeeel zielig omdat iemand WEER geen rekening heeft gehouden met mijn gevoelens en verlangens (uhmmm how could he, If I didn’t communicate shit)

♥ 1001 coping mechanismes

Het is natuurlijk wel topsport, het niet uiten van gevoelens. Daarvoor heb je een shit load aan coping mechanismen nodig: manieren om op een andere manier met die emoties te dealen. Soms bewust, soms onbewust. De één ontwikkelt een verslaving, de ander een eetstoornis en weer een ander werkt 24/7…. er zijn zoveel ongezonde strategieën om te dealen met emoties, om ervoor weg te vluchten en ze zo min mogelijk te voelen. Uiteindelijk werken ze helaas allemaal niet en komt het er echt op neer dat we gewoon moeten leren omgaan met onze gevoelens, o.a. door ze te uiten.

♥ Vroeger was je niet zo

Vroeger was je niet zo extreem gesloten als het op je gevoelens aankwam. Nee, je was geen prof in het uiten ervan, maar je deed het wel. Door de jaren heen, doordat mensen je gekwetst hebben, doordat je pijn gedaan bent en teleurgesteld geraakt in het leven, ben je meer gesloten geworden. Je bent harder geworden en je gaan afsluiten voor je omgeving. Kwetsbaarheid voelde als zwakte en jij moet sterk zijn om je te verweren voor iedereen die je pijn zou kunnen doen….

♥ Angst voor afwijzing

Vanuit een negatief zelfbeeld en een grote onzekerheid, ben je heel bang afgewezen te worden. Je slikt daarom liever al je gevoelens in, dan dat je deze deelt en hiermee het risico loopt dat andere mensen je niet leuk vinden. Je hebt enorm het gevoel altijd maar leuk en gezellig te moeten doen, zodat anderen je aardig vinden. Je doet daarom voortdurend alleen maar wat jij denkt dat ervan je verwacht wordt. Doodvermoeiend. Sociaal contact is daarom ook helemaal niet zo leuk, maar vooral een verplichting en energie vretend iets.

♥ Stiltes bij de psycholoog

Half Nederland heeft weleens een psycholoog bezocht, dus laten we dit vooral uit de taboe sfeer halen. Punt is, dat als je je gevoelens niet kan uiten, het in de kamer van een psycholoog eruit gaat zien als in een bibliotheek. Niemand zegt wat en als iemand wat zegt is het kort en ongemakkelijk. Er vallen een shit load aan ongemakkelijke stiltes en met een beetje pech voel je je naderhand extra eenzaam omdat het WEER niet gelukt is om je gevoelens te uiten. Ja, ik herken dit helaas ook heel erg. Zeker toen ik jaren geleden voor het eerst een psycholoog bezocht. Ik zat er alleen maar te lachen. Zo gênant. Toch blijft het, jaren later, ingewikkeld. Ik ben soms gewoon zo kil als een koelkast en rationeel als een wandelend brein. Heel fijn als je een psycholoog voor de derde keer op haar horloge ziet kijken tijdens een gesprek, omdat er geen gesprek is….

10 x als je je gevoel niet kan uiten♥ Verstand en controle

Jij leeft met je verstand en wilt altijd alles onder controle hebben. Oh nee, dit puntje is helemaal niet herkenbaar…. Right. Je benadert alles middels een rationele bril. Je bent nuchter en beredeneert iedere situatie, waardoor je gevoel volledig buiten spelt blijft. Ja, het is naar, maar…. en dan komt er dus een volledig rationeel verhaal. Bovendien wil je je hele leven onder controle hebben en gevoel is nou nét datgene wat – als het stroomt – niet te controleren is. Gevoelens daadwerkelijk voelen en uiten staat haaks op jouw drang naar controle. Lastig, lastig…

♥ Kwetsbaar maakt zwak?

Als iemand anders weet dat je gekwetst bent door hem/haar of dat je verdriet hebt om iets, maakt dit je een soort van kwetsbaar. Hierdoor kan je het gevoel krijgen zwakker te zijn dan de ander. Hij/zij heeft jou immers geraakt… Dat kan lastig zijn als je vrij trots bent ingesteld. Niemand kan jou immers raken. Jij bent sterk en stoer en…. ja onzin natuurlijk, maar probeer je brein dat maar eens wijs te maken.

Hoe goed kan jij je gevoel uiten?

Scarlet ♥