Zoektocht naar een zaaddonor | Gastblog

De zoektocht naar een zaaddonor. Dat dit niet altijd een eenvoudige tocht is, delen we graag met jullie in ons verhaal. Wij zijn Peggy (28) en Wendy (29) en wij wonen samen met dochter Lexis (9 maanden) en Labrador Molly (4) in Utrecht. We zijn nu 6,5 jaar samen waarvan alweer 1 jaar getrouwd! Peggy en ik hebben elkaar leren kennen op Curaçao, we waren daar beiden een half jaar voor stage. Zij woonde naast mijn studiegenoot dus daar heb ik haar voor het eerst gezien in haar Snoopy pyjama. Al snel sloeg de vonk over, …niet door die pyjama.

We woonden in die tijd beiden nog thuis, maar we zijn zo snel mogelijk gaan samenwonen. We woonden een uur bij elkaar vandaan en dat is gewoon heel onhandig als je altijd samen wilt zijn. De plek om samen te wonen moest Utrecht zijn, Peggy is daar geboren en getogen en wilde daar absoluut niet weg. Ik vond het prima, Utrecht is een leuke stad en ik ben wat dat betreft wel flexibel. Inmiddels wonen we alweer 5 jaar samen.

Al vrij snel hebben we het onderwerp ‘kinderen’ besproken. Het is voor mij altijd logisch geweest om moeder te worden en het leek me fantastisch om zwanger te zijn. Gelukkig was dat voor Peggy ook zo. Helaas is dat als lesbisch stel makkelijker gezegd dan gedaan. In 2013 zijn we begonnen met onderzoeken wat de mogelijkheden voor ons zijn. Dat wil zeggen, ík ben daarmee begonnen. Ik ben van het uitzoeken en onderzoeken en overleg dat dan met Peggy.

We wilden allebei zwanger worden, maar hadden besloten dat ik als eerste mocht, ik ben een jaartje ouder, was er mentaal heel erg aan toe en het kwam qua werk wat beter uit. De opties die we tegenkwamen waren de volgende: Aanmelden bij een ziekenhuis. Bij een ziekenhuis moesten we wel rekening houden met een wachttijd van 2 jaar in die tijd. We konden ook naar een fertiliteitskliniek, daar zijn er een aantal van in Nederland. Hierbij kan je gebruik maken van zaad uit hun bestand, zaad van een eigen donor of zaad dat je besteld van Cryos Denemarken, dat wordt dan naar Nederland verzonden. Cryos Denemarken is een website waar je kunt internet shoppen naar zaad. Je kunt al je wensen filteren en hoe meer je betaalt hoe meer je te weten komt over de donor en hoe beter het zaad. Heb je de donor gevonden die je zoekt stop je zijn zaad in het winkelmandje en afrekenen maar! Een andere optie is zelf aan de slag met een (bekende) donor, door middel van zelfinseminatie.

De wachttijd voor het ziekenhuis vonden we te lang. Daarnaast is het zo dat je bij donoren uit ziekenhuis of kliniek bestand alleen gematcht wordt op kenmerken van de partner. Je hebt dus verder geen idee hoe de donor er uitziet. Bij Cryos kun je dus wel van alles zien en kiezen – zelfs zijn stem kun je horen en zijn handschrift kun je zien – dus dat klinkt allemaal best ideaal. Toch wilden we ons kind de mogelijkheid geven zijn/haar donor op te zoeken als ze daar behoefte aan zou hebben wanneer ze wat ouder is en dat leek ons met een Deense donor gewoon wat lastiger voor het kind. Daarnaast is het gewoon hartstikke duur.

Wij wilden toch wel heel graag weten hoe degene die de helft van ons kind zou zijn eruit zag en hem een beetje leren kennen dus hebben we ervoor gekozen zelf een donor te zoeken via internet. Op speciaal daarvoor bestemde sites bieden mannen hun zaad aan. Nou, dan beleef je wat hoor. Je krijgt de raarste berichten en verzoekjes. Van ‘Ik wil wel helpen, maar alleen op de natuurlijke manier’ tot ‘We kunnen het ook wel doen met een laken met een gat ertussen, dan hoeven jullie mij niet te zien’. Of je hebt een leuk gesprek en krijgt vervolgens een foto van iemand die op karbonkel lijkt. Tja, een beetje knap is ook wel fijn. Ook staan er mannen die al wat ouder zijn en nooit kinderen hebben gekregen maar ze op deze manier willen met een co-ouderschap. Ook dat zagen we niet zitten, we wilden echt een kind van ons samen zonder ‘bemoeienis’ van een vader-persoon.

Gelukkig zaten er ook ‘normale’ mannen tussen die het eens waren met onze wensen en besloten we na wat WhatsApp contact de super spannende stap te wagen om af te spreken. Het was twee uur rijden, wat we op zich wel prima vonden want we hoeven de donor niet tegen te komen op straat. Het voelde als een soort eerste date of zoals je je voelt vlak voor dat je het podium op moet om te zingen of voor een belangrijke presentatie of zoiets. Het was een knappe jonge man, dat hadden we al gezien op de foto’s, maar het huis waar we nu waren aangekomen. Wat was dit? Ingegooide ramen, helemaal overwoekerd met planten. Misschien was hij wel een seriemoordenaar. Hmm, was dit nu wel een goed idee? We belden toch maar aan en hij deed open. GELUKKIG zag hij er net zo uit als op de foto’s en was hij super enthousiast en spraakzaam. Hij woonde antikraak tot hij een huis kon kopen en zijn eigen woonruimte zag er gelukkig heel netjes uit. Hij is het geworden. Donor 1.

Het donoren ging als volgt: Wij reden naar zijn huis wanneer ik aan ovulatietesten gezien had dat mijn eisprong naderde of er al was. Dan trok hij zich terug in zijn slaapkamer met het (steriele) potje dat wij mee hadden gebracht. Wanneer hij klaar was zette hij het potje op z’n slaapkamer en mochten wij naar binnen. Met een spuitje bracht Peggy wat hij in het potje had gemikt in bij mij en dan lag ik daar een tijdje met m’n benen omhoog. Hoe ONGEMAKKELIJK wil je het hebben. Ten eerste al dat hij zich eerst even afzondert en wij heel goed weten wat hij aan het doen is daar. Daarna moesten wij naar binnen om wel het vieste klusje ever te klaren. Wat hebben we gekokhalsd, maar ook onwijs gelachen.

Hij was donor 1, omdat we meer dan 1 donor hebben versleten. Helaas zit er verder geen verplichting aan het donoren en had hij er na zo’n acht pogingen geen zin meer in. Of geen tijd meer voor. Dat was verschrikkelijk. Het was al zo teleurstellend dat het maar niet lukte en nu hield hij er ook nog eens mee op! Natuurlijk is dat zijn goed recht, hij deed dit voor ons, zonder ook maar enige vergoeding en echt vanuit zijn hart, net als de andere donoren die we hebben gevonden. Het is gewoon heel moeilijk je beeld bij te stellen als je denkt dat hij een stukje van je baby gaat worden. Niet dus.

De zoektocht begon opnieuw. Weer vonden we een normale jongeman, (jong = tot 35, dat was wel een eis van ons, we wilden niet iemand die zo oud was als onze vaders en daar staan er véél van op de websites). We spraken weer af en het klikte, dus we gingen er weer voor. Ook nu gaf de donor na een poging of 6 aan dat hij er geen tijd meer voor had. Nu zakte de moed toch wel in onze schoenen. Wat moesten we nu? Toch maar naar een kliniek?  Deden we iets verkeerd dat het maar niet lukte? Maar in principe was er niet veranderd in onze wensen. We wilden iemand waarmee het wederzijds klikt. En dus gingen we voor donor nummer 3. Driemaal is scheepsrecht toch?

We vonden hem al snel. Hij kwam voor de kennismaking naar ons huis met zijn vriendin en dat ging hartstikke goed. We spraken af snel met de eerste poging te gaan beginnen. Ook daarvoor zou hij naar ons toe komen, dat is heel fijn, lekker in je eigen vertrouwde omgeving. Wonder boven wonder hadden we eind februari 2016 na de eerste poging met donor 3 eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen. Na al die negatieve testen eindelijk een positieve! Wat waren we blij. Negen maanden of eigenlijk 8 maanden later is dochter Lexis geboren ♥

Door: Wendy – Meer lezen van Wendy? Bekijk dan haar eigen blog eens op mrstomoms.wordpress.com of check haar Instagram: @mrstomomsblog – Wil jij ook een gastblog schrijven voor Ik Vrouw van Jou? Mail dan jouw verhaal met foto’s naar ikvrouwvanjou@gmail.com