Met een schok realiseer ik mij dat ik verliefd ben, op haar. Toegeven dat het meer is dan “gewoon leuk” wat ik voor haar voel. Ze heeft een lange leren jas aan en blond wapperend haar. Ze is een jaar ouder omdat ze al een keer is blijven zitten. Maanden vind ik haar al interessant. Sta ik bij het rokers groepje buiten op het schoolplein alleen omdat zij daar staat. Fiets ik het laatste stuk om, om een glimp van haar op te vangen. Denk ik aan haar als ik eigenlijk huiswerk moet maken. En slaat mijn hart een keertje over als  ze “hoi” tegen me zegt. Helemaal blij word ik als ze mij ziet staan.

Natuurlijk ga ik niets met deze gevoelens doen, ze valt vast niet op mij. Maar hopen kan altijd. Ze is open over haar geaardheid, bi. Ze verkondigd het luid in de klas. Zoveel lef. Dat zou ik nooit durven. Op het schoolfeest heeft ze een meisje gezoend. Ik heb het gezien, al deed ik van niet.

Het is fijn om me verliefd te voelen maar tegelijkertijd heel verwarrend. Ik ben verliefd op een vrouw. Ben ik nu lesbisch? Eerst maar bi, dat is half zo erg is mijn redenatie. Een onderzoek volgt. Ik stap de trein in en stel mezelf de vraag of er tenminste één man in de gehele coupe zit die ik aantrekkelijk vind, waar ik wel een beschuitje mee wil eten, zo gezegd. Maar het antwoord blijft na verschillende pogingen op “nee”.

gastblogOké lesbisch dus, al vond ik dat geen mooie benaming. Hoe nu verder. Echt problemen heb ik daar niet mee, ik vind het zelfs wel bijzonder. Vanzelfsprekend zou ik het de komende tijd aan niemand vertellen, dit was iets van mij.

20 Jaar later neem ik het meisje van toen nog geregeld mee op stap. Elke keer als ik sta te dansen op een vrouwen feest, midden op de dansvloer en met lieve vrienden om mij heen, denk ik even aan haar. Ik wilde vroeger ook zo graag naar “zo’n feest”, maar durfde niet. Al helemaal niet alleen en durfde ook niemand mee te vragen. Alsof ik die tijd aan het inhalen ben.

Als ik nu rondloop in Amsterdam tijdens de gay pride of in een andere stad tijdens roze zaterdag zie ik dat kleine meisje weer zitten. Op de bank, thuis bij haar ouders, kijkend naar beelden op het journaal. Wat wilde ik daar toen graag onderdeel van zijn.

Zonder gene loop in inmiddels een roze boekhandel binnen. Terwijl ik vroeger een aantal keer diep adem moest halen voor ik langs de balie van de bibliotheek durfde om mijn lesbisch getinte boeken te scannen. Vervolgens stopte ik ze diep weg in mijn tas, een paar willekeurige boeken er bovenop, voor als ze er om vroegen, thuis.

gastblogIk wist dat mijn ouders goed zouden reageren als ik ze zou vertellen dat ik op vrouwen viel, toch heb ik het nog een tijd voor mezelf gehouden. Hetzelfde geldt voor verdere familie en vrienden. Ik dacht altijd dat ik ze het wel zou vertellen als ik een vriendin had gevonden, maar die liet nog even op zich wachten. Het enige waar ik bang voor was, is dat mensen mij ineens anders zouden gaan zien. Volgens mij is dit niet gebeurd en als dit wel zo is maakt het mij een stuk minder uit dan vroeger.

En eigenlijk blijf je “uit de kast komen”. Bij een nieuwe baan of nieuwe buren merk ik dat ik eerst de sfeer en de mensen aan het aftasten ben. Helpende gedachte is dat ik er natuurlijk zelf over ga wanneer ik iets wil vertellen. Ja je wijkt af van het gemiddelde, maar dat vind ik eerder speciaal dan vervelend.

Liefs, Daphne ♥

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.