Bang voor mezelf | Gastblog

Het idee dat iedereen kan lezen wat ik nu opschrijf maakt me wel een beetje bang. Stel mensen lezen dit en wisten niet dat ik lesbisch ben, wat zouden ze de dan van me denken? Ik zou niet bang moeten zijn voor negatieve reacties want die heb ik nog nooit gehad, maar het idee dat wat ik nu schrijf voor de hele wereld leesbaar zal zijn vind ik toch een beetje eng.

Oké, laat ik bij het begin beginnen. Vroeger op de basisschool als je in de pauze het spel “doen durven of de waarheid” speelde, en de vraag “ben je verliefd?” krijgt wist ik nooit wat ik moest zeggen. Ik had nul komma nul procent interesse in jongens en dus zei ik altijd dat ik niet verliefd was. Wel vond ik het altijd super leuk om van andere mensen te horen dat ze vriendjes hadden en hun ervaringen daarmee. Stiekem was ik jaloers. Maar het idee van een vriendje hebben vond ik niets. Ik hield me dan ook niet zo bezig met mijn eigen liefdesleven. Ik vond dat van anderen veel interessanter.

Toen ik eenmaal op de middelbare school zat ben ik steeds meer gaan nadenken waarom ik jongens niet interessant vond. Ik kwam met de conclusie dat ik helemaal niet op jongens val maar op meisjes. Hiermee heb ik erg geworsteld en heb een lange tijd mezelf niet kunnen accepteren. Ik was heel onzeker en was bang dat andere mensen misschien konden opmaken dat ik anders was. Ik was bang voor mezelf. Ik heb toen een erg zware periode achter de rug gehad. Ik ben me heel erg gaan concentreren op school en de gedachte dat ik lesbisch was ver weg gestopt zodat ik er niet aan kon denken.

Ik werkte zo hard dat ik erg veel last kreeg van stress over school. Ik kon nachten lang niet slapen en begon weer na te denken over mijn geaardheid. Ik vond eigenlijk dat het wel tijd werd dat ik er met iemand over kon praten. Dus heb ik iemand in vertrouwen genomen en verteld over mijn gevoelens. Dat heeft me ontzettend geholpen. Doordat ik er met iemand over kon praten, stopte ik mijn gedachten niet meer weg en was ik minder onzeker over mijn geaardheid. Dat nam niet weg dat ik mezelf nog steeds niet helemaal kon accepteren. Ik ging nadenken over hoe ik een relatie met een meisje zou vinden en dat sprak me nou ook niet echt aan. Maar met een jongen ook niet. Ik was nog steeds erg aan het twijfelen en was ook nog steeds erg onzeker.

Rond dat moment heb ik Joyce en Scarlet een mailtje gestuurd met mijn verhaal en gevraagd of ze me misschien konden helpen. Ze zeiden ze dat ik vooral geen haast moest maken om een label aan mezelf hangen. Vanaf dat moment heb ik me niet meer heel erg druk gemaakt over dat ik per se moest weten of ik nou lesbisch, hetero of bi was. Ik zou er wel achter komen. En dat is gebeurd. Ik kan nu met vrij veel zekerheid zeggen dat ik lesbisch ben.

Ik vond het op een gegeven moment tijd worden om uit de kast te komen. Ik wilde niet meer in een geheim leven en ik wilde mezelf kunnen zijn. Dus ik ben begonnen met mijn vriendinnen die het gelukkig allemaal erg goed opnamen. Dat was natuurlijk erg fijn en dat gaf me de drang om het aan meer mensen te gaan vertellen. Dus ik ben naar mijn mentor gestapt en gezegd dat ik aan de klas wilde vertellen dat ik op meiden val. Dat vond hij erg dapper van mij en een dag later was het moment aangebroken dat ik aan mijn klas een van mijn grootste geheimen ging onthullen.

Ik ben denk ik nog nooit zo ontzettend zenuwachtig geweest in mijn hele leven. Want misschien ging iedereen wel raar over mij denken en wilde ze niets meer met mij te maken hebben. Maar dat was niet het geval. Ik werd overspoeld met positieve reacties en er zat geen één negatieve tussen. Dat was een hele grote opluchting. Toen moest ik alleen mijn ouders en familie nog. Ik had wel eens tegen mijn vader gezegd dat ik over mijn geaardheid twijfelde, en hij was daar verder vrij neutraal over. Tegen mijn vader heb ik nooit echt meer gezegd: ja pap, ik ben lesbisch. Ik ging er van uit dat hij dat wel wist. En dat wist hij. Mijn moeder daarentegen heb ik nooit iets gezegd. Ik was ook vrij bang voor haar reactie. Ze reageerde verder ook gewoon normaal maar volgens mij had ze er iets meer moeite mee dan mijn vader.

Dan had ik alleen mijn familie nog over. Die bestond uit mijn opa en oma, mijn twee ooms en een tante. Een oom is homo dus daar verwachtte ik niks geks van. Van mijn oma en opa wist ik het niet. Het zijn natuurlijk oude mensen en ik had geen idee hoe zij over homoseksualiteit dachten. Maar ik wilde ze het toch graag vertellen. Ik heb dit gedaan door middel van een filmpje van de YouTuber “Ally Hills”. Ze heeft een coming out song gemaakt en die vond ik wel geschikt om naar mijn familie te sturen. Zo gezegd zo gedaan. En ze hebben allemaal positief gereageerd.

Afgelopen zomer kwam ik via de youtuber Eric bij de website jongenout.nl Dat is een site waar LHBT mensen onder de 18 jaar met elkaar in contact kunnen komen. Ik heb hierdoor heel veel nieuwe mensen leren kennen en er leuke contacten aan over gehouden. Ook vind ik het leuk om mensen die bijvoorbeeld nog in de knoop met zichzelf zitten te helpen. Of mensen die nog in de kast zitten te helpen. Ik weet namelijk precies hoe zij zich voelen en hoe verschrikkelijk dat gevoel is. Zeker als je er nog nooit met iemand over hebt gepraat. Ook heeft jong en out elke maand meetings door het hele land. In een aantal steden is er dan elke maand een activiteit te doen. Bijvoorbeeld schaatsen of een sinterklaasmeeting. Dat is super leuk en gezellig. Zo kun je ook de mensen waar je contact mee hebt gehad eindelijk een keer in het echt ontmoeten.

Je kunt natuurlijk tegen homoseksualiteit zijn, maar dat begrijp ik niet. Wij zijn niet anders dan de rest van de wereldbevolking, we vallen alleen niet op het andere geslacht wat onder de norm “normaal” valt. Homoseksueel zijn maakt een persoon niet anders en zijn gedrag verandert ook niet. Hij of zij is nog steeds dezelfde persoon alleen misschien anders dan je had verwacht.

Ik ben blij dat ik kan zijn wie ik ben in Nederland en ik zou willen dat in de hele wereld iedereen mag zijn wie die wilt zijn. Maar helaas is dat in bijvoorbeeld Rusland niet het geval. De “anti-homo wet” slaat nergens op. Waarom zouden homo’s niet mogen zijn wie ze zijn. Wat is er zo verkeerd volgens de Russen aan homoseksualiteit? Ik zou willen dat over tien jaar in de hele wereld homoseksuelen evenveel rechten hebben als heteroseksuelen. Want iedereen is toch een mens? Iedereen is toch hetzelfde? Wat maakt een seksuele voorkeur uit? Maar waarschijnlijk is dit een onrealistisch beeld. Er zullen altijd wel mensen zijn die homoseksualiteit niet accepteren. Maar daar zullen we maar mee moeten dealen.

Ik vind het belangrijkst dat je jezelf moet kunnen accepteren. Je bent wie je bent of je nu op hetzelfde geslacht valt of op het andere of misschien wel op allebei, het maakt niet uit. Liefde is liefde.

Liefs, Milou