Volwassen worden, het zal een keer gebeuren, of je dit nu wilt of niet. Toen ik nog 15 was leek het zijn van een volwassene een ver van mijn bed show. Zou ik ooit zo worden? Nee toch? Ik zou altijd jong blijven, altijd speels en een tikkeltje onvolwassen. In principe heb ik hier wel een beetje gelijk in gekregen, want ik ben absoluut geen serieuze, rustige volwassen vrouw geworden en wordt er bij de kassa nog regelmatig naar mijn ID gevraagd. Toch kan ik niet ontkennen dat ik nu eenmaal volwassen ben. Ik heb immers een baan, een eigen huis, verdien mijn eigen geld, vul mijn belastingformulieren in, rijd auto en denk samen met mijn vriendin over kinderen na.

Zonder dat je het echt door hebt is het moment ineens daar. Het moment waarop je je realiseert dat de tijd snel is gegaan en je geen meisje meer bent maar een vrouw. Bah, want klinkt dat oud. Mevrouw. Ik wil helemaal niet dat ze mevrouw tegen me zeggen. Aan de andere kant wil ik ook niet behandelt worden als een meisje. Ingewikkeld. Ik denk dat ik nu zeg wat veel volwassenen in mijn kindertijd tegen me zeiden en waar ik niets van begreep: “in mijn hoofd ben ik nog steeds 17 hoor”. Ik vraag me af hoe oud mijn moeder zich nu werkelijk voelt. Ze is officieel oma, maar ik vind haar helemaal geen oma. Voelt ze zich werkelijk 67 jaar oud of is ze in haar hoofd ook nog maar 25 jaar oud? De vergankelijkheid van het leven, van je lichaam is onvermijdelijk. Tegelijkertijd herinnert dit je aan de waarde van je leven. Leef voordat het te laat is. Voor je het weet ben je oma, ben je oud, terwijl je in je hoofd nog jong bent.

volwassen wordenHet volwassen worden is bij mij niet altijd vlekkeloos verlopen. Ik moest over flinke bergen klauteren om er te komen. Donderde regelmatig een paar meter naar beneden om vervolgens na een kleine pauze weer op te krabbelen en verder te klimmen. Volwassen worden, het kind zijn loslaten is niet altijd makkelijk. In deze blog beschrijf ik 7 dingen die ik moeilijk vond aan volwassen worden.

♥ Alleen
In eerste instantie vond ik het een bevrijding om op mezelf te gaan wonen. Ik was eind 17 toen ik op mijzelf ging wonen in een klein zomerhuisje naast een boerderij. Mijn ouders lagen in scheiding en ons huis werd verkocht. Een echte kinderkamer had ik vanaf dat moment dus toch niet meer. Opeens kon ik doen wat ik wilde, eten wat ik wilde en naar bed gaan wanneer ik wilde. De eerste maanden vond ik dit heerlijk. Hierna ging ik toch iets missen. Ik miste iemand om me heen, iemand die me welterusten wenste en een kus gaf voor het slapen gaan. Ik miste iemand die voor me kookte en samen met me at. Iemand die me zei dat ik niet moest vergeten om mijn tanden te poetsen en meer van al dat. Ik voelde me een beetje eenzaam en vergeten. Ik was niet meer klein, ik was geen kind meer en moest nu ineens zelf mijn boontjes doppen? Dat wilde ik nog helemaal niet. De vrijheid was fijn, maar de zelfstandigheid ging me te snel.

Ik miste een moeder die voor me zorgde en een vader die me beschermde. ‘s nachts hoorde ik de geluiden van de beesten in de tuin. Waren het inbrekers? Weken had ik hoofdpijn van de spanning. Waar was de veiligheid van mijn kinderkamer gebleven? Toen hoefde ik me nog helemaal geen zorgen te maken over of de deur wel goed op slot zat. Nu moest ik mijn eigen huisje beveiligen en hierin mezelf beschermen. Daar was ik nog helemaal niet klaar voor. Ik ging op zoek naar échte volwassenen, zodat ik mezelf weer even klein kon voelen en zocht steun bij de mensen die naast me woonden. Die steun kreeg ik, maar na ruim een jaar hier te hebben gewoond moest ik verder. Ik ging studeren in Nijmegen en ging hier op kamers. Het hele losmakingsproces en volwassen worden moest ik vanaf dat moment weer opnieuw doormaken. Gelukkig had ik al een beetje geoefend en woonde ik in het studentenhuis niet alleen.

volwassen worden♥ Structuur
Als kind wordt alles voor je ingepland. Je weet wanneer je je bed uit moet komen, naar school moet, hoe laat je thuis moet zijn, wanneer je gaat eten en je naar bed moet. Er is, als het goed is, een duidelijke structuur. Als je volwassen wordt is het de bedoeling dat je die structuur zelf gaat creëren. Dit vond ik zeker de eerste jaren niet altijd even makkelijk. Toen ik in Nijmegen ging studeren had ik weinig colleges en daardoor veel vrije tijd. Iedere dag was anders en was deels leeg. Ik moest die dagen zelf invullen, structuur geven. Vroeg opstaan was voor mij nooit zo’n probleem, maar de rest van de dag doorkomen wel. Door de leegte ging ik me veelal alleen en slecht voelen. Om dit te voorkomen plande ik mijn weken in met heel veel thuis studeren, een extra studie een een bijbaan. Hoe drukker ik was, hoe beter, want dan was er structuur en hoefde ik die zelf niet meer te maken. Ik kon niet goed tegen de leegte, tegen de dagen zonder duidelijke planning en het nergens verwacht worden.

♥ Ingewikkelde zaken
Als je volwassen wordt krijg je plotseling te maken met allerlei serieuze en ingewikkelde zaken. Zo moest ik rond mijn 18de mijn eerste huurcontract tekenen. Waar teken ik dan eigenlijk voor en klopt alles allemaal wel? Ook moest ik nu echt die belastingaangifte zelf doen. Natuurlijk kon ik best om advies vragen, maar het zou zo langzamerhand toch wel handig zijn als ik ook dit alleen zou kunnen. Een paar jaar later kreeg ik te maken met een huurbaas die me plotseling binnen enkele maanden uit mijn woning wilde hebben en een werkgever die me na mijn proeftijd de laan uitstuurde waardoor ik een advocaat nodig had. Mijn god, dit waren allemaal grote mensenzaken, dingen waar ik helemaal nog niet mee te maken wilde hebben. Kon ik niet gewoon weer even klein zijn? Konden mensen niet gewoon even lief tegen me doen?

♥ Het kleine meisje zijn
Jaren was ik het kleinste en dunste meisje van de klas geweest. Ik had twee staarten in mijn haar, was grappig en een tikkeltje schattig. Mensen wilden me helpen en vonden het niet zo erg als ik iets fout deed. Ik was immers nog maar een klein, jong meisje. Ondanks dat ik het vervelend vond dat ik vaak niet serieus werd genomen, vond ik het ook fijn om die spring in het veld te zijn. Het maakte me leuk en bijzonder. Niet meer dat meisje zijn vond ik moeilijk. In mijn hoofd was ik haar nog wel, maar qua leeftijd behoorde ik al verder te zijn. Ik denk dat ik qua ontwikkeling ook gewoon wat traag was.

Ik vond het eng om ineens die jonge volwassen vrouw te zijn en was daar nog helemaal niet klaar voor. Ondanks dat mijn lichaam nauwelijks veranderde, mijn moeder had op haar 25ste ook nog steeds het figuur van toen ze 17 was, behoorde ik me wel anders te gedragen. Ik moest gaan praten over de liefde en serieus nadenken over mijn toekomst. Dat wilde ik deels wel, maar ik was gewoon nog niet zover. Bovendien vond ik alles gewoon dood en doodeng. Ik was enorm onzeker, had een slecht zelfbeeld en vond het daarom moeilijk om mijzelf te zien als jonge volwassen vrouw. Op dat moment zou ik namelijk alle verantwoordelijkheid hebben over mijn eigen leven. Dit betekende dat als ik iets fout zou doen, mij dit aangerekend zou worden. Ik kon me dan niet langer verschuilen achter mijn kinderlijkheid. Ik was fout. Mijn zelfbeeld was in die tijd dermate slechte dat ik dit dan niet zou kunnen zien als ‘ik heb iets fout gedaan’ maar enkel als ‘ik BEN fout’. Dat wilde ik ten alle tijden voorkomen.volwassen worden

♥ Verwachtingen
Volwassen worden betekende dat er steeds meer dingen van je zouden worden verwacht. Als kind hoef je alleen maar naar school te gaan en je huiswerk te maken. Als volwassene moet je een studie kiezen, een baan vinden, een huis kopen, een partner vinden, auto rijden, kinderen krijgen en het liefst ook nog carrière maken én eruit zien als een knappe vrouw. Dat werd er, in mijn hoofd, van een volwassen verwacht. Of dit nu wel of niet verwacht wordt door je omgeving, in de meeste gevallen ben jezelf degene met de hoogste verwachtingen. Dat ging althans voor mij op.

Ik verwachtte enorm veel van mijzelf. Ik moest een succesvolle toekomst hebben, liefst slagen voor twee studies, carrière maken en een vrijstaand huis kopen. Ik moest bijzonder zijn, slank, mooi en succesvol. Ik legde de lat enorm hoog voor mijn volwassen zelf. Zo hoog, dat ik doodsbang was om eraan te beginnen. Want wat als ik niet zou slagen? Wat als ik zou mislukken? Dan was mijn leven mislukt. Dan was ik als persoon mislukt. Dan hield alles op. De hoge verwachtingen hebben me jaren tegengewerkt. Niets was goed genoeg en de verwachtingen waren dermate hoog dat ze gedoemd waren om te mislukken. Door de jaren heen heb ik geleerd de lat lager te leggen en dingen meer met kleine stapjes te doen. Om een goed en leuk mens te zijn hoef ik niet te voldoen aan extreem hoge verwachtingen. Niemand verwacht dat van me en ikzelf inmiddels ook een stuk minder.

♥ Gemiste kansen
Volwassen worden betekent ook heel veel keuzes maken. Ik ben slecht in kiezen omdat ik niets wil verliezen. Dit maakte volwassen worden ook zo lastig. Ik wilde het liefst alles tegelijk: psycholoog, actrice en zakenvrouw worden. Lang blond haar, bruin kort haar en mooi halflang rood haar. Een huis in Amsterdam, in het bos en een boerderij. Een hond, kat, konijn en een ezel. Ik wilde niet kiezen of delen, ik wilde alles. Helaas betekent dit in de meeste gevallen dat je dan uiteindelijk met niets belandt. Dat klopte. Ik wilde tijdens mijn volwassen worden zoveel tegelijk, dat ik mezelf volledig voorbij ging. Ik studeerde psychologie en economie, werkte bij de Rabobank en acteerde in mijn laatste beetje vrije tijd. Mijn leven was verder eenzaam en leeg. Als ik stil stond, stil stond bij mezelf was er niets dan negativiteit en leegte. Ik vluchtte in eten, drank en pillen en verloor hierdoor uiteindelijk alles. En toen had ik niets meer. Hetgeen waar ik zelf zo bang voor was had ik juist gecreëerd. Door niet te kiezen, door alles te willen en zo bang te zijn voor gemiste kansen, had ik alles verloren: een studie, een baan, een acteerklus en jaren van mijn leven. Het heeft lang geduurd voordat ik alles weer een beetje opgebouwd had.volwassen worden

♥ Vergelijken
Als kind ben je helemaal niet zo bezig met jezelf vergelijken met anderen, maar hoe ouder ik werd – hoe meer volwassen ik werd – hoe meer ik om me heen ging kijken en mezelf met anderen ging vergelijken. Wat doet zij voor studie? Wat heeft zij voor bijbaan? Wat haalt zij voor cijfers voor haar tentamens? Hoe is haar sociale leven? Is zij knapper dan ik? Door de onzekerheid die rond de pubertijd mijn leven in knalde was er geen houden meer aan het vergelijken aan. Ik vergeleek alles met anderen en kwam er bijna altijd slechter uit. Anderen deden alles beter en ik moest meer mijn best doen om me goed te voelen over mijzelf. Overal om mij heen zag ik mensen om mijzelf mee te vergelijken: op televisie, op internet, op school, op mijn werk, van de verhalen van anderen. Hoe meer ik mijzelf vergeleek met anderen, hoe hoger ik de lat voor mijn eigen volwassen zelf legde. Ik moest nog meer bereiken om een leuke volwassen vrouw te kunnen worden..

In onze huidige maatschappij is het knap lastig om jezelf niet met anderen te vergelijken. Zeker met de populariteit van YouTube waar je letterlijk mee kan kijken in de levens van anderen, is het moeilijk om jouw leven niet te vergelijken met dat van een populaire vlogger. Alles ziet er zoveel gelukkiger en stoerder uit. Wat stel je nou eigenlijk zelf voor? Als er iets is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, dan is het wel dat vergelijken zinloos is en nagenoeg nooit klopt. Waar jij jezelf mee vergelijkt is altijd met een zeer eenzijdig beeld dat jij van iemand hebt. De enige persoon met wie je jezelf kan vergelijken is met de persoon die jij gisteren was. En zorg dan dat je vandaag een klein beetje beter bent dan gisteren. Lukt dat niet? So be it, je hebt je best gedaan.

Fotografie: Joyce Jacobs

Wat vind of vond jij moeilijk aan volwassen worden?