Een poosje geleden ontvingen we een mailtje van een kijker die aangaf dat ze enorm last heeft van “bloosangst”, oftewel angst om in het openbaar te blozen. Blozen is natuurlijk helemaal niks raars en sommigen vinden het zelfs schattig, maar voor een aantal is blozen zoiets vreselijks dat hen dit het gevoel van publiekelijk afgaan geeft. Bij het minste of geringste schieten de rode blosjes tevoorschijn en het ergste is dat ze dit vaak zelf opwekken.

Voor sommige mensen zal het misschien wat overdreven klinken, angst hebben voor rode wangen, maar voor de mensen die dit hebben is het zo vreselijk dat ze hierdoor alle sociale activiteiten en contacten op den duur gaan vermijden. Mij heeft het in het verleden ook de nodige stress en angst opgeleverd en het komt daarnaast ook veel vaker voor dan je zou denken.

Ik bloosde als kind eigenlijk nooit en kan me dan eigenlijk ook niet herinneren wanneer het exact begon of beter gezegd, wanneer ik me er (te) bewust van werd. Ik weet wel dat ik er last van kreeg op het moment dat ik erg kwetsbaar was. Ik vond mezelf in die periode waardeloos, lelijk en was enorm onzeker over van alles en nog wat. Die extreme onzekerheid en minderwaardigheid uitten zich in het “zoeken” van dingen die ik niet kon waarderen aan mezelf en waarvan ik zeker wist dat andere mensen me hierdoor zouden afwijzen.

angst voor blozenZo was ik bijvoorbeeld extreem bezig met mijn huid en puistjes. Ik zat in de puberteit en had uiteraard last van pukkeltjes, net zoals de meeste tieners, maar ik vond het bij mijzelf zo vreselijk dat ik mijn gezicht niet meer aan de buitenwereld durfde te laten zien. Bang voor de reacties van anderen.

Zo kwam later het blozen erbij. Ik voelde me waarschijnlijk een keer ongemakkelijk tijdens het blozen en lette vanaf die tijd extreem op elk zichtbaar rood vlekje. Blozen is iets waar je geen invloed op hebt, maar door spanning en druk is het wel sneller op te wekken. Door er zo mee bezig te zijn gebeurde dit ook en voor ik het wist kon ik in het openbaar geen woord meer uitbrengen zonder een hoofd zo rood als een tomaat te krijgen. Ik schaamde me vreselijk en wat zouden mensen wel niet denken? Dit was voor mij weer een nieuwe reden om alle activiteiten buiten het huis te staken.

Bij elke afwijking aan mezelf dacht ik dat de angst wel weer weg zou gaan wanneer het probleem werd opgelost. Als de puistjes zouden verdwijnen, zou alles weer beter worden, zo ook het blozen. Het blozen ging niet vanzelf weg, dus ging ik op zoek naar een oplossing. Ik kwam via wat Google werk terecht bij een forum waarop ik las dat mensen zich hadden laten opereren en hierna niet meer konden blozen. Dat zou de perfecte oplossing zijn. Ik mailde de afdeling van het VU ziekenhuis voor informatie en liet mijn huisarts me vervolgens doorverwijzen. Na een gesprek met de chirurg (die gelukkig gelijk kon zien hoe snel ik bloosde) en goedkeuring van de verzekering, kreeg ik groen licht voor de operatie (endoscopische thoracale sympathectomie).

angst voor blozenTijdens de kijkoperatie gaan ze via je oksels de borstholte in. In de borstholte, langs het ruggenmerg, bevinden zich zenuwen die onder andere het blozen aanstuurt. Wanneer ze deze doorknippen zal het blozen in het gunstigste geval geheel verdwijnen of anders verminderen. In sommige gevallen werkt het helaas zelfs helemaal niet. Het is een behoorlijk heftige en pijnlijke ingreep, maar op dat moment dacht ik helemaal niet aan de gevaren van een dergelijke operatie, zoals hangende oogleden een klaplong tijdens de operatie of extremer zweten op bepaalde plekken. Het enige wat ik wilde was niet meer blozen zodat al mijn problemen zouden verdwijnen.

Ik onderging de operatie, kreeg een klaplong en had helse pijn. Er hingen slangetjes uit mijn oksels die het wondvocht moesten afvoeren en ik kreeg zoveel morfine dat ik er ziek van werd. Met mijn overgeef fobie moest ik tot slot ook nog eens overgeven. Mijn moeder reed op en neer vanuit Almelo naar Amsterdam en gelukkig was mijn zus er bijna 24 uur per dag om me op te vangen en te steunen. Na weken van herstel kon ik eindelijk weer wat dingetjes doen en inderdaad: Ik kon weer praten zonder te blozen! Ik kreeg wel eens een blosje, maar de tomaten bleven bij de groenteboer. Ik was tevreden.

Er was weer een angst weg, maar daarmee ook weer ruimte voor een nieuwe. De angst zat hem namelijk niet in het blozen zelf, de pukkels of een dikke buik. Het zat veel dieper. Mijn grootste probleem was mijn extreme minderwaardigheidscomplex. Operaties, medicijnen en zalfjes waren goede tijdelijke oplossingen, maar geen oplossing voor het grotere probleem. Misschien had de operatie maar enkel een placebo effect, want ik kan af en toe nog best rode wangen krijgen. De grootste verandering is dat ik het inmiddels in een wat realistischer perspectief kan zien. Dat ging niet van de een op de andere dag, maar heeft veel inzet en praatwerk gekost.

angst voor blozen

Ik snap dat een operatie voor mensen met bloosangst een geweldige uitkomst is en alles lijkt op te lossen, maar dat is in veel van de gevallen natuurlijk niet zo. Het is een tijdelijke oplossing die helaas de dieper gelegen problemen niet uit de weg ruimt. Zolang je de oorsprong van het probleem niet aanpakt zullen er altijd nieuwe angsten volgen. Er zijn inmiddels diverse therapieën effectief gebleken tegen bloosangst en ik kan iedereen aanraden dat eerst te proberen alvorens een zware operatie aan te gaan.

Bloos jij vaak?