Alleen Zwanger | Gastblog

Na vele mislukte relaties was ik het zat, ik wilde geen relatie meer. Ik wilde niemand meer in mijn leven hebben die voor altijd bij me zou blijven, die er altijd zou zijn voor me.  Ik kon het risico niet nemen dat ik alsnog verlaten zou worden. Ik viel altijd op de verkeerde, mensen die niet voor mij zouden gaan of mensen die gebruik van me wilde maken. Die mensen zouden uiteindelijk altijd weglopen. Ik bleef altijd achter met niks, ik ben altijd de persoon die te goed is voor een ander.

Na een relatie met huiselijk geweld veel blauwe plekken, kneuzingen en trauma’s kostte het me enorm veel moeite en tranen weer in mezelf te durven geloven. Maar dat moment kwam. Ik heb al jaren een kinderwens, maar ook al jaren een chronische ziekte die dit proces heel veel moeilijker zou maken. De kansen dat ik zwanger zou raken waren nihil. Ik wilde zo graag kinderen, mijn kansen waren hoe eerder hoe beter. Ik ben nu 24, en dacht altijd: ‘Het kan niet. Ik ben alleen. Ik heb een chronische ziekte. Hoe ga ik dat doen?’ Maar tijdens het kerstdiner met familie vroeg mijn stiefmoeder: Waarom niet? Waarom zou ik niet nu zwanger proberen te raken? Ze bood haar eicellen aan, voor het geval dat het met die van mij niet zou gaan lukken. Ik dacht dat het een grapje was en ging er op die manier op in. Na veel gelach bleek dat het geen grapje was. Ik ging mezelf toen ook afvragen: Waarom niet? Waarom kan ik niet alleen zwanger worden? Waar wacht ik op?

Ik kon de antwoorden op die vragen niet bedenken. Ik heb een huis samen met mijn lieve hondje, ik heb mijn studies afgerond. Financiële zekerheid en ik weet dat ik het kan. Ik kan dat kind grootbrengen. Ik pas al jaren op en heb een jaar in de kinderdagopvang gewerkt. Aan kennis geen gebrek. IK KAN DIT! Als de ware überhaupt nog bestaat, dan zal die mij nemen zoals ik ben, ook al is dat zwanger of als moeder. Deze keuze duurde maar 3 dagen. Dit was het moment dat ik weer in mezelf durfde te geloven. Ik geloofde weer dat ik dingen kon, dat ik er ook mocht zijn. Ik had een doel om voor te gaan. Ik kan dit en ik wil dit! Ik postte een gedicht en maakte het zo aan iedereen bekend dat ik dit ging doen..

Ik zit vaak te denken wanneer zal ik jou het leven schenken?
Wanneer zal ik je dragen, voelen of zien?
Wie weet over een poosje misschien.
Familie en vrienden hebben al een kind
en vragen wanneer het hier begint
Meestal zeg ik dan nu nog even niet, maar nu zing ik even mijn levenslied.
In mijn dromen heb ik je al in mijn armen mag ik je met al mijn liefde verwarmen.
Mag ik je verzorgen en leg ik je in bed
samen hebben we heel veel pret.
O kleine baby je bent zo lief en klein
ik ben blij dat ik je mama mag zijn
In mijn dromen zijn we samen
dat is ons geheim.
En zodra ik ‘s morgens wakker word
moet ik gewoon weer mezelf zijn.
Maar dat gaat veranderen, nog even geduld mijn kleine schat.
Ik hoop snel jouw mama te zijn ♥

Ik kreeg veel positieve reacties, en ik ging op zoek naar een donor via de site verlangennaareenkind.nl en maandelijks aan de slag met ovulatie testen. Ik was altijd vrij onregelmatig en probeerde er zo achter te komen wanneer het beste moment zou zijn. Ik vond al vrij snel een donor. Na een paar keer contact besloten we hiermee door te gaan, met hem als donor. Vijf maanden lang testen en insemineren gingen voorbij. Ik heb in die 5 maanden 4 keer mezelf geïnsemineerd met het donorzaad. Het voelde raar dat alleen te doen. Met wie kon je lachen om hoe ongemakkelijk dat was? Het wachten in stilte tot hij zijn sperma in het potje heeft gedaan? Ik miste dat heel erg. Ik heb 3 keer geïnsemineerd, toen een maand niet vanwege het overlijden van mijn lieve overgrootoma. Ik was er kapot van dat ze dit niet zou kunnen meemaken. Maar ik ging door voor de 4e inseminatie. En na de 4e keer was ik zwanger. Ik kwam erachter na 3 weken zwanger zijn. Ik was misselijk, moe en en klaagde al een week over mijn borsten. Ik deed de test, dacht ach het zal toch niet en ging douchen.. Maar eenmaal beneden zag ik heel licht een streepje verschijnen.. Het was echt. Ik was zwanger.

Ik facetime-de mijn beste vriendin, zij begon te huilen. Ik geloofde het nog niet en reageerde dat ze nou echt moest stoppen met huilen. Ik kreeg bezoek en ik moest nog stofzuigen. Ik spreek je later doeei! Het duurde een dag of 2 en een stuk of tien zwangerschapstesten voor ik het zelf geloofde. En op dat moment besefte ik iets, ik miste iemand om in de armen te springen van blijdschap. Ik nam contact op met de gynaecoloog, de verloskundige en met iemand van moeders voor moeders. Allemaal stonden ze er verbaasd van dat ik met 3 weken zwanger (dus 1,5 week na de inseminatie) al zulke positieve testen had. Inmiddels ben ik 7 weken en 2 dagen zwanger, al 4 weken alleen maar ziek. En lig ik dus heel veel alleen op bed of op de bank. Genieten van het zwanger zijn is erg moeilijk. Het is raar zwanger in je eentje te zijn, ik mis vooral de zorgzaamheid van een ander op dit moment. Iemand om de vreugde mee te delen. Iemand die als ik ziek ben samen knuffelend met me een filmpje komt kijken.

Ookal kan ik deze vreugde delen met familie en vrienden, het blijft anders. En dan is daar het moment dat je iemand ontmoet. Iemand leuk, lief en zorgzaam.. Iemand puur, oprecht en eerlijk. Iemand die je kan laten lachen als je zou willen huilen, iemand met wie je ruzie kan maken, en het daarna weer goed kan praten. Iemand anders dan alle anderen. Ik leerde haar kennen en vertelde haar vrij snel van mijn plannen en dat ik bezig was met inseminaties. Op dat moment reageerde ze zo enorm lief en dat raakte me echt. Twee dagen later kon ik haar vertellen dat ik zwanger was. We hebben een leuk feestje samen gehad, en we vinden elkaar leuk. Alleen zit er een maar aan…

De maar in dit verhaal is dat zij zich niet kan binden aan iemand die zwanger is. Dit vindt ze moeilijk. Wat ik ook begrijp. Je bent er vanaf het begin bij, maar het is niet jouw keuze of jouw kind. We proberen een vriendschap voort te zetten, maar dit is lastig als je weet dat je elkaar wel leuk vindt. In dit geval geloof ik dat ik met de tijd zal zien hoe dit verhaal eindigt. Ik weet wel dat ik haar niet kwijt wil in mijn leven. Daarvoor is ze me al te veel waard. Een relatie opstarten is een uitdaging als je net zwanger bent.

Ik word langzaam aan dikker en daar geniet ik enorm van. Ik deel dat ook met vrienden en familie. Afgelopen donderdag had ik mijn eerste echo, ik nam mijn ouders mee. Dit was het eerste moment dat ik en opa en oma kennis mochten maken met “baby”. Ik ben echt gelukkig zwanger te zijn en ik heb er enorm veel zin in, maar zal altijd iets of iemand missen om het mee te delen. Toch wacht ik vol liefde op deze baby. Dit wordt mijn liefdes baby. Ik ben uitgerekend op 14 februari 2016. Dit kleine wondertje mag ik straks de mijne noemen.

Yula ♥

Volgende week komt er weer een gastblog online over de betekenis van tatoeages. Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof, lesbische ouders of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.