Geen idee van mijn lesbische bestaan | Gastblog

Toen ik drie jaar geleden naar een benefietconcert ging waar mensen uit de theaterwereld meededen, had ik nooit verwacht dat dit indirect iets moois op zou leveren. Het grootste deel van de belangeloze deelnemers kende ik wel, al dan niet van naam, Slechts een enkele kende ik niet. Ik besloot last minute naar een voorstelling te gaan van iemand die ik nog niet kende, een van de laatste voorstellingen van haar dat seizoen, in Amsterdam.

We waren in Amsterdam. Ik had iemand geregeld om met me mee te gaan, aangezien alleen naar een theater in Amsterdam niet zo leuk is. Na afloop gingen we naar de o zo beruchte ‘Artiestenuitgang’, waar je eventueel nog een praatje met de acteurs kunt maken. En daar stond zij; allebei totaal nietsvermoedend. Ik zag wel een aantal mensen staan die net als ik stonden te wachten op één van de acteurs. Ik kende hen niet, maar er kwam een naar gevoel in me naar boven dat dacht: ‘Oh, nee! Groupies!!’ We praatten niet met elkaar, lieten het voor wat het was en na afloop ging iedereen weer naar huis. Niks aan de hand.

De dagen erna vlogen voorbij, net zoals ze deden vóór het theaterbezoek. Totdat ik een aantal dagen later een volgverzoek op Twitter kreeg. Het was een vreemde Twitternaam, en eerlijk gezegd kende ik deze persoon niet. Al snel bleek dat deze nieuwe volger degene was die de zondag daarvoor óók bij de uitgang stond, althans dat vertelde mijn metgezel van die dag. We kregen contact. We kwamen erachter dat we dezelfde passie, humor en interesse deelden. We kregen nog meer contact. Op dat moment had ik nog geen idee van mijn lesbische bestaan.

Eén van de passies die we beiden deelden was theater. We hebben elkaar ontmoet bij het theater, maar dit was niet toevallig de eerste keer bij een theater. Dit was één van de zoveel… En zo ging er in de zomervakantie van dit beruchte jaar iets geweldigs gebeuren. Toevalligerwijs ging zowel zij met wat vrienden als ik met mijn zusje deze zomer naar Mallorca om naar een musical te gaan. En oh ja, een beetje vakantie is geen overbodige luxe. Echter een week voordat ik zou vertrekken naar Mallorca, kwam het nieuws naar buiten dat de stekker vroegtijdig uit de musical was getrokken. En daar zaten we dan, met onze voor de musical uitgekiende reis… We gaan onafhankelijk van elkaar naar een eiland voor een musical, en die ging niet meer door. Dit schepte een nog grotere band.

We praatten met elkaar. We praatten veel. Maanden aan één stuk door. Michelle werd al snel een ontzettend goede vriendin. Ze wist bijna alles van mij, en dat gevoel kreeg ik ook bij haar. Ze was gewoon een vriendin. Aangezien ik nog nooit in aanraking was geweest met gevoelens voor een vrouw, heeft het heel lang geduurd voor ik het zelf doorhad. En zelfs toen ik doorhad wat er aan de hand was, duurde het nog een lange tijd voordat ik het zelf een plaats kon geven. Ondanks dat ik er altijd ontzettend open over ben geweest. Het is toch anders. ‘Oh ja, heb ik weer. Van iedereen die anders kan zijn, ben ik weer de geluksvogel’, heeft een lange tijd door me heen gespookt. Het is niet anders. Ik begon mijn gevoelens te accepteren, en belangrijker: mezelf. Ik zat nog volop in dit proces toen ik erachter kwam dat Michelle klaarblijkelijk in hetzelfde schuitje zat…

Ik was nog lang niet zover om er open voor uit te komen, zelfs niet tegen Michelle. En aangezien we over alles praatten, behalve hierover, wist ik niet dat Michelle misschien wel dezelfde gevoelens voor mij had als ik voor haar. Tot ze me op een dag vertelde dat ze misschien wel verliefd op mij zou kunnen zijn. Ik kreeg het er warm van. ‘Oh, oke’, reageerde ik. Ze verontschuldigde zich. Maar waarvoor? Dat zij er wél open voor uit durfde te komen? Dat zij wél het diepe in durfde te springen? Ik durfde dit niet omdat ik bang was dat onze vriendschap kapot zou gaan, want wat nou als zij niet verliefd is op mij? Precies, ik wacht daar nog wel even mee. Maar Michelle niet. Ze zei het gewoon. ‘Maar’, zei ze ‘wat nu’? ‘Euh, ik denk dat ik ook misschien wel verliefd ben op jou…’, antwoordde ik waarop ik nog toevoegde: ‘Kom, we geven het een kans! Lukt het niet, dan lukt het niet, maar dan hebben we het tenminste geprobeerd!’

We hebben deze kans met beide handen aangepakt, en ik ben Michelle zó dankbaar dat ze op dát moment zó ontzettend eerlijk durfde te zijn, haar angst voor de vriendschap even opzij schoof en haar gevoelens uitte. We zijn inmiddels bijna 2,5 jaar verder en ik ben gelukkiger dan ooit. Ik krijg nog elke keer vlinders in mijn buik als ik haar zie, heb de tijd van mijn leven als ik bij haar ben. Thank God, dat we het tenminste hebben geprobeerd!

– Lindsay –

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust even op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.