Ik had vroeger nooit verwacht ooit graag een kind te willen. Ik was er helemaal niet mee bezig en vond kinderen maar zeurderig en lastig. Ik wilde carrière maken, een droombaan vinden, een leuke partner krijgen en samen met een hond, reuze konijn en ezel in een verbouwde boerderij wonen, waar een oldtimer voor de houten deur zou staan. Ik wilde geen kind. Het is allemaal wat anders verlopen dan ik had gewild. Ik heb een hond, kat en een partner en samen willen we graag zwanger worden. Ik heb geen oldtimer, geen ezel of reuze konijn en ik woon niet in een boerderij.
Dat alles kan ik nog redelijk accepteren, maar het feit dat het me maar niet lukt om zwanger te worden, kan ik niet accepteren. We hebben inmiddels 12 inseminatie pogingen achter de rug en alle pogingen hebben tot niets geleid.
Ik heb mijn lichaam jarenlang verwaarloosd, ben er destructief mee omgegaan, omdat het me allemaal niets kon schelen. Omdat ik niet dacht aan de toekomst, niet dacht aan ooit een kindje krijgen. Omdat ik me niet besefte wat voor verregaande gevolgen dit zou kunnen hebben voor mijn toekomst. En niet alleen voor mijn toekomst, maar ook die van mijn partner. Misschien doet dat nog wel meer pijn, haar teleurstellen. Iedere maand opnieuw moet ik haar teleurstellen. En ze zegt het niet, maar ik voel het wel: het is mijn schuld.
Als ik die stomme eetstoornis vroeger niet had gehad, was ik misschien al lang zwanger geweest. Misschien, want ik weet dat natuurlijk niet zeker. Maar het feit dat het mogelijk is, dat het mijn eigen schuld is, doet me zoveel pijn, roept zoveel zelfhaat op, dat ik bij het zien van iedere baby een traan moet wegslikken.
Er is zoveel mislukt van mijn dromen, mijn wensen voor de toekomst. Alles in mijn leven lijkt altijd moeilijk en ingewikkeld te moeten gaan. Waarom moet dit ook moeilijk gaan? Waarom kan er af en toe niet eens iets makkelijk gaan in mijn leven? Mijn moeder kreeg ook heel snel haar kinderen. Mijn oma ook. Waarom ik niet? Waarom moet alles in mijn leven altijd een strijd zijn, een gevecht, een weg met zoveel onderbrekingen, hobbels en doodlopende zijwegen?
Ik weet nog dat ik blij was toen ik niet meer ongesteld werd rond mijn 18de. ‘Is dat even makkelijk’, dacht ik bij mezelf. Nooit maakte ik me zorgen over later. Dat zou toch allemaal wel goed komen, als ik überhaupt ooit een kind wilde. Het was nog zo’n ver van mijn bed show. Onvruchtbaar worden? Ik wist nauwelijks dat dit kon gebeuren. Daarbij, dat zou mij toch niet overkomen? Een tijd lang werd ik niet meer ongesteld, maar inmiddels al jaren weer wel. Helaas weet ik nu dat dit niet alles zegt. Dat dit geen zekerheid is om zwanger te kunnen worden. Ik had niet verwacht ooit graag een kindje te willen. Iets van mijn eigen vlees en bloed, hoe ingewikkeld dat vlees en bloed ook moge zijn. Ik hield vroeger niet van kinderen, ik had er weinig mee. Dat gejengel en gekrijs, houd alsjeblieft je mond! Om nog maar niet te spreken over vieze luiers en met Zwitsal besmeerde, plakkerige babyhuidjes.
No Thanx, ik wil geen kind.
Ik ben veranderd. Iets wat ik vroeger niet voor mogelijk had gehouden. Ik wist toen immers altijd alles beter en was er 100% van overtuigd dat ik prima wist wat ik later wel en niet zou willen. Net zoals dat ik toen ik 17 was wist dat ik nooit koffie of olijven lekker zou vinden… geniet ik nu regelmatig van een heerlijk bakje koffie in de ochtend en smul ik van salades met olijven.
Wat een wonder moet het zijn om iets op aarde te mogen zetten, dat uit mijn eigen buik komt. Dat gemaakt is van mijn eigen vlees en bloed. Dat ik negen maanden in mijn buik mag meedragen. Ik had het me niet voor mogelijk gehouden dat ik hiervoor direct mijn strakke, platte buik zou willen opgeven. Weg met die onzin! Weg met dat stomme afvallen! Het lijkt me heerlijk om mijn buik langzaam groter te zien worden door het kleintje wat in mijn buik zou groeien. Een klein poppetje wat na negen maanden (op waarschijnlijke vreselijk pijnlijke wijze, maar daar denk ik nu nog niet aan…) uit mijn lichaam zou komen. Wat zou huilen, maar ook zou lachen en tevreden in mijn armen zou liggen slapen.
Samen zouden we de mooiste kinderkamer voor dit kleine wezentje maken. Samen zouden we het kindje liefde, warmte, eten en aandacht geven. De beteugeling van onze liefde, van ons samenzijn. Een paar babypakjes hebben we tijden geleden al gekocht. Ik kan er niet goed naar kijken. Doodsbang dat het nooit gedragen zal worden. Doodsbang dat het allemaal voor niets is. Doodsbang dat dit allemaal mijn ‘schuld’ is en ik nooit een kindje zal kunnen krijgen. Bij iedere moeder die ik tegenkom met haar baby of peuter, moet ik even slikken.
We geven de moed niet op, maar onze hoop brokkelt met iedere maand en iedere negatieve zwangerschapstest een beetje af. Ik heb zoveel spijt dat ik mijn lichaam dit jaren heb aangedaan. Dat ik mijn gevoelens, verdriet en pijn niet op een gezondere manier heb kunnen uiten. Ik had nooit verwacht in deze situatie terecht te komen. Nooit.
Volg ons ook via Bloglovin’ , Twitter, Instagram, YouTube of Facebook
In deze terugkerende, wekelijkse blog delen we onze ervaringen met het hebben van een kinderwens. Hierin wordt teruggegrepen naar een tijdje geleden.
Wij, Joyce en Scarlet, zijn de twee vrouwen die deze blog bijhouden. We hebben sinds 2007 een relatie. We houden van het leven, maar tegelijkertijd is het onze grootste uitdaging.
58 Comments
Debora
Wat lees ik veel verdriet door de woorden heen lieve Scarlet.
Ik blijf zo gigantisch hard hopen en duimen dat het jullie wel gegund is, en dat het wel gaat lukken. Want als ik iemand een kindje gun dan is het jullie wel!
Hou hoop dames, alsjeblieft!
Liefs
lisanne
Wauw ik voel je verdriet in dit verhaal..
Ik gun het jullie zo erg!!
maar wat ik ook wil zeggwn,
Mijn stage begeleidster kon ook geen kinderen krijgen en is 5 jaar bezig geweest met wat jullie nu ook doen.. en nu eindelijk heeft ze eind vorig jaar een prachtig meisje gekregen..
Ik denk dat het vooral heel veel geduld kost en het enige wat je nu kan doen is goed voor je zelf zorgen..
Ik had nog wrl een vraagje…
Waarom doet joyce het niet? als je weet dat het voor jou erg lastig is misschien om zwanger te worden.. maar het hoeft ook niet met je eetstoornis te maken hebben he maar het is idd een grotere kans..
Claire | Written By Claire
Volgens mij omdat Joyce een hele erge angst heeft voor overgeven en dat is iets wat je tijdens een zwangerschap hoogstwaarschijnlijk wel een keertje zal moeten doen, aangezien je wel eens misselijk kan worden tijdens een zwangerschap. Maar ik weet natuurlijk niet zeker of dit de reden is, maar volgens mij had dit er iets mee te maken.
Lieve Scarlet en Joyce, ik leef echt heel erg met jullie mee! Ik gun het jullie van harte en ik hoop ook echt dat het uiteindelijk allemaal gaat lukken!
Liefs ♥
Fleur
Wat een ontzettend diepgaand artikel zeg. Ik voel bijna de pijn die jij (jullie) meedragen bij mij naar binnen dringen. Ontzettend knap hoe je dit zo helder kunt beschrijven en dat je er überhaupt zo over wilt schrijven. Ik gun jullie het dan ook zo hard dat het binnenkort een keertje we lukt, want dat verdienen jullie na al deze mislukte keren. Ik duim nog steeds heel hard voor jullie<3
Melissa
Jeetje, wat een verdriet en pijnlijk om het allemaal te lezen, vooral omdat jullie het zó graag willen. Ik duim iedere keer had mee voor jullie, ben al lang blij om te lezen dat jullie het niet opgeven. Het gaat zeker weten ook lukken voor jullie dames!
Dikke knuffel
xxx
Sylvia
Och meis, wat ben je hard voor jezelf! Ik kan me de teleurstelling en het verdriet voorstellen, maar doe jezelf alsjeblieft dat zelfverwijt niet aan, je kunt nu eenmaal je toekomst niet voorspellen. Nu volg ik deze blogs nog niet zo lang, dus wellicht staat dat in een van de eerdere stukken, maar waarom probeert je partner niet zwanger te worden?
Dani
Snap de verdriet wel maar soms duurt het lang en er te veel mee bezig zij. Helpt niet ik heb 5 jaar overgedaan om 2 kindjes te krijgen.
Ik had ook moeite met andere kindjes baby’s enz maar het helpt echt niet.
Jullie hebben een voordeel als bij de een niet lukt is er nog een vrouw die het kan proberen.
Misschien een andere zaad dOnor kiezen.
Lees dat zijn zaad niet van beste is.
Het is denk handig om eens andere opties te gaan bekijken waar een wil is is een weg en soms een andere weg kiezen kan helpen.
daphne
Ik hoop zo dat het jullie snel zwanger mogen raken!
Geef niet op. Waar hoop is, is leven!
A.
Niet dat het jou nu helpt, maar ook ik had een es en geen menstruatie, maar ben nu wel moeder… Is het mogelijk om jouw vruchtbaarheid te testen? Of is dat destijds al gedaan. Als dát goed was, mag jij jezelf geen schuldgevoel aanpraten. Niet voor alles is een reden, hoe graag we alles ook rationeel willen kunnen beredeneren. Bijv. mijn zwager&schoonzus hebben geen kinderen. Onderzoek wees niks vreemds uit. Ze willen liever zelf geen hormonen dus gaan niet verder, maar blijkbaar kan dit dus.
Je schreef in een eerdere blog ook over IUI. Misschien kan dit de laatste zet geven?! Je krijgt dan ook medicatie (hormonen) om de vruchtbaarheid zo optimaal mogelijk te maken. Die kans heb je dus nog…
Grijp nog naar je kansen! Je heb een zware weg achter de rug, maar je kansen zijn helemaal nog niet verkeken.
En please… Probeer het… Probeer die somberheid aan te pakken, want als iets je niet gaat helpen is dat het. En sorry… Maar ik bedoel het echt goed en uit liefde…!
My Creative Life - Marìs
Geef jezelf niet te hard de schuld, ik snap heel goed dat je je zo voelt en dat je denkt ‘had ik maar nooit’, maar wat je zelf ook al een beetje zegt; het hoeft niet zo te zijn dat het anders wel gelukt was om zwanger te worden.
Ik ken een aantal meiden die ook heel graag zwanger wilden worden, die geen eetprobleem gehad hebben, maar die toch ook niet zwanger kunnen worden. Bij eentje lukte het niet op de natuurlijke manier, dus ze heeft vanalles geprobeerd met hormonen spuiten en dat er dan weer wat ingebracht werd (ik weet niet precies wat ze allemaal geprobeerd heeft, hoe het allemaal heet, maar in elk geval veel) en uiteindelijk blijkt dat ze niet zwanger kan worden omdat ze een tussenschot heeft in haar baarmoeder, waar ze pas na een hele tijd achter zijn gekomen, dus ze heeft al wat miskramen gehad. Uiteindelijk hebben ze zich daar dus bij neer moeten leggen en moet ze het samen met haar partner gaan verwerken.
En iemand anders is via ivf zwanger geworden omdat het ook op de natuurlijke manier niet lukte. Nu is ze bijna halverwege haar zwangerschap, en ze krijgen een jongetje.
Zo zie je maar.. bij iedereen loopt het anders en geen van deze 2 meiden heeft een eetstoornis gehad. Maar geef vooral niet op! Ik hoop echt heel erg voor jullie dat het alsnog gaat lukken! Sommige mensen doen er gewoon wat langer over. Voel je vooral niet alleen, want er zijn nog zoveel meer mensen waar het niet 123 gaat. Een stel vrienden van een vriendin van mij hebben er 2 jaar over gedaan voordat ze zwanger was.
Wel super stoer dat je steeds je gevoelens online durft te delen!
Xxx
Marloes
Scarlet… Je bent onschuldig…
Ik hoor je verdriet en een reden om te verklaren waarom dit zo zou zijn… Schuld.. Het moet toch ergens vandaan komen dat het niet lukt… Ik vind het pijnlijk te lezen dat je zo hard voor jezelf bent terwijl er nu zoveel op je schouders rust.. Ik lees uit je blog meer redenen waarom het nu niet lukt misschien en dat hoeft niks met jou te maken te hebben… Ik hoop dat je mededogen, liefde en compassie kunt hebben met jezelf en je jezelf deze tijd geeft ook al is het onzeker nu….
Suus
heel
Veel sterkte… Duim voor jullie xx
Leah
Natuurlijk is het niet jouw schuld… Een eetstoornis krijgen… Daar kies je niet voor. Voel je niet schuldig, jij kan hier niks aan doen.
wendy
Lieve joce en scarlet,
Ik wil jullie graag gerust stellen al denk ik nie dat dat erg zal lukken maar toch probeer ik het.
Mijn nicht heeft er 7 jaar over gedaan om zwanger te raken en ook haar is het gelukt dus hou vol ik geloof in jullie
Xx
SK
<3
Celeste
Ik ben er even stil van en weet niet wat ik moet zeggen. Geef de moed niet op, ik hoop met heel mijn hart dat het jullie snel zal lukken om zwanger te worden.
Danique
bah zeg… dit is helemaal niet leuk!!
Ik hoop zo dat het goed gaat komen, ik duim voor jullie
xxxxxxxxxxxxxxxx
Sophie
Wat een pech zeg, het zit niet mee in ieders leven en soms wordt het ineens allemaal te veel. Ik vind het reuze knap wat je allemaal ondergaat. Je hebt in ieder geval een ontembare wil! Dat kan jij in ieder geval al in je zak steken! De wil om Joyce te verblijden en jouzelf dat jij gewoon oké bent is zo groot dat je krachtiger bent dan je denkt. Ik hoop dat je ondanks al deze negatieve dingen die zo’n grote stempel drukken op je dagelijkse leven toch nog wel oke voelt. Het lijkt gewoon dat de rest hier niet zoveel last van heeft aangezien vele dit verzwijgen… Hopelijk gebeurt er een wonder en wordt je beloond door je kracht! ik gun het jullie zo!
Lee
Ik vind het zo vervelend voor jullie.. Het is jullie zo ontzettend gegund om een prachtig kindje te krijgen.. Hou vol lieve Scarlet!
Tim Traas
Ik heb dit blog met tranen in mijn ogen gelezen. Ik hoop dat net als vele hier dat je toch snel zwanger bent.
Desiree
Pff, ik hoop zó voor jullie dat het wel gaat lukken..
Zou het als ‘eind oplossing’, een optie zijn voor Joyce om een kindje te dragen? Ookal weet ik dat het vanwege – correct me if i’m wrong – borstverkleining niet praktisch zou zijn..
Zoveel succes en sterkte gewenst!
hendrielle
Wat verdrietig, Scarlett…
En wat ben je hard voor jezelf. Jij hebt niet om die eetstoornis gevraagd, het is jouw overkomen. Natuurlijk heb je daar ook zelf keuzes in gemaakt, maar niemand kiest ervoor een eetstoornis te krijgen.
Bovendien; als je geen eetstoornis had gehad, had je misschien ook moeite om zwanger te worden. Onvruchtbaarheid is een probleem dat vaker voorkomt dan je denkt.. Er rust nog altijd een taboe op.
Ondanks dat, kan ik me voorstellen dat je veel verdriet, spijt en teleurstelling voelt.
Sterkte voor jou en Joyce.
Linde
Eeh wow.
Wat een heftig verhaal eeh.. waar begin ik.
Als eerste meid je bent zo ontevreden over jezelf. Stop daar mee zo word het nooit makkelijk schat! Dat het bij je moeder en oma snel gaat en bij jou niet moet je jezelf ook niet kwaad nemen iedereen is anders!!!
Ik heb dit bericht bijna huilend gelezen en heb zo veel medelijden met je, maar zet je er door heen en blijf proberen! Je kan het meid zeker weten!!!
Michelle
Auw, wat is dit painful om te lezen. Het liefst wil ik nu zoveel liefde en hoop en vruchtbaarheid op jullie gooien (oke dat laatste klinkt een beetje vies, maar toch!), maar of het echt helpt… Ik doe het in ieder geval virtueel! Inclusief knuf <3.
Silvia
Wauw. Wat een openheid en eerlijkheid.
Ik heb er enorm veel respect voor dat jullie zo open zijn over jullie leven en dat jullie deze pijnlijke momenten ook met de wereld willen delen.
Ik hoop voor jullie dat het binnen kort, al dan niet na poging 7285061 toch gaat lukken.
Succes maar ook veel sterkte.
X
cheryl
Wauw…. Heb er geen woorden voor, ik voel de pijn gewoon. Ik begrijp dat jullie hoop minder wordt maar ik hoop echt dat het een keer lukt. Misschien niet nu, maar ooit. Ik gun het jullie zo.
Nederbuur
4 jaar geleden zou ik gezegd hebben dat je exact mijn gedachten geformuleerd zou hebben.
Het lukte aldoor niet. Ik voelde me schuldig. Verdrietig. Alleen.
Gelukkig is het na lang proberen (icsi) een keer gelukt. En toen werd alles anders. Maar het had zomaar ook niet gebeurd kunnen zijn. Daarom ben ik voortaan elke dag zeer dankbaar.
Alletta
Scarlet,
Ik ben waarschijnlijk de zoveelste met een reactie. Weet ik.
Stop alsjeblieft met jezelf de schuld geven. Je hebt toch bewezen ovulaties? Je cyclus doet het, alles is doorgankelijk gemeten enz. Je hebt een gezond lichaam nu. De factoren ken je: leefstijl, gewicht (laag BMI geassocieerd met meer moeite zwanger te worden, ondanks de rest), niet roken, stress verminderen etc etc etc. En dan nog: kijk eens naar de cijfers, hoeveel heteroseksuele vrouwen die hun best doen (oftewel heel vaak zaad verzamelen rond de vruchtbare tijd) zijn ook meer dan een jaar bezig? Controle over dat soort dingen hebben is een fantasie. Jullie hebben zover ik het begrijp 1 poging per cyclus.
Ik weet niet waarom jij en niet Joyce het doet, gaat me niets aan. Je leefstijl en hoe je omgaat met stress gaat me ook niets aan, eveneens de achtergrond van je ranke postuur. Ik heb niets te oordelen. En ik noem ook maar wat.
Frustratie hoort er bij, verdriet, teleurstelling.
Maar echt, geef jezelf niet de schuld als het niet lukt. Je doet wat je kan. Je hebt al meer gedaan om in deze positie te komen dan menig vrouw die per ongeluk zwanger werd.
Ik ga ook binnenkort aan dat avontuur beginnen. Geen idee wat de uitkomst zal zijn. Ik heb het voordeel van een partner met penis wat dat betreft, zeg maar, maar. Ik ben ook niet zo een plannenmaakster, maar ik realiseer me ineens dat ik dat potentieel kindje de beste start wil geven. En mezelf ook. Dus probeer ik vooraf fit te worden, mijn stressig bestaan te ont-stressen en misschien wel een paar kilo er bij te kweken gezien ik met een BMI van 19 denk ik niet al te veel reserves heb. Ben gewoon lichtgebouwd, but you never know. Zul je net zien dat ik of per ongeluk zwanger word…. Of over drie jaar toch een adoptieprocedure in ga.
yasmien
Ik leef zo erg met jullie mee. elke keer als ik dit lees houd ik in mijn achterhoofd. Hoe meer jullie er voor doen gelukkiger jullie uiteindelijk zullen worden.
Xxx (iik blijf duimen)
Jiska
Aw wat verdrietig allemaal.. Ik weet dat je hier niks aan hebt maar ik ga voor jullie duimen. Ik gun jullie echt een kindje! Heel veel succes en hoe moeilijk het ook is, probeer jezelf niet de schuld te geven Scarlet.
Astrid
Jeetje wat een triest verhaal. Maar geef niet jezelf de schuld dat het door je verleden van eetstoornis komt. Er zijn een hele hoop stelletjes die er ook jaren over doen om zwanger te raken. M’n zus heeft geen eetstoornis gehad maar deed er wel 2,5 jaar over om zwanger te raken en ik met eetstoornis was zo zwanger. Ik snap dat het iedere maand weer een domper is als de test negatief is maar geef dus alstublieft jezelf daar niet de schuld van. Zal blijven duimen dat jullie gauw wel een positieve test hebben.
Elise
wauw ontzettend mooi geschreven! Voorheen dacht ik dat een kindje krijgen ontzettend makkelijk was, maar nu door de verhalen om mij heen. Dat sommige vrouwen al jaren bezig zijn en het elke keer weer niet lukt, terwijl ze het zo graag willen. Het lijkt me zo frustrerend! Je moet vooral je eetstoornis niet de schuld geven, misschien als je jezelf niet had verwaarloost was het anders gelopen. Maar hey kijk wat je allemaal bereikt hebt, je helpt ontzettend veel meiden (waaronder mij). Het zit nu tegen maar precies wat je zegt, je geeft de moed niet op. Op een dag lees ik hier een artikeltje met een geweldige aankondiging of kom ik er opeens achter dat je een beetje en buikje hebt in je vlog (en nee dan niet van een avondje veel eten hahaha). Liefs,
Farah
Het is jullie zo gegund meiden xx
Lisa
Ik kan zelf totaal niet begrijpen hoe je je nu moet voelen, maar heel veel sterkte! Ik hoop nog steeds voor jullie dat er ooit eens goed nieuws komt <3
Carlijn
Lieve Scarlet,
Ik heb al drie keer een verhaal getypt en weer verwijderd, omdat ik de goede woorden niet kan vinden. Tussen de regels door lees ik weer de afgunst van jezelf en je lichaam die je een lange tijd hebt gehad. Als ik niet… dan was ik al lang zwanger geweest. Het is allemaal mijn schuld. Nee, Scarlet, het is jouw schuld niet. Jij was zoals je was. En wat was, is geweest. En wat is geweest dat kun je nou eenmaal niet veranderen. Alsjeblieft, pas op dat je niet weer in de negatieve spiraal valt die je zo veel ellende heeft gegeven.
Ik hoop dat jullie moed blijven houden en jullie geduld wordt beloond. Dat gun ik jullie zo.
Liefs
Saar
Wat een verdrietige post… Geef jezelf alsjeblieft niet de schuld. Je kiest tenslotte niet echt voor een eetstoornis. Ga niet de weg op van zelfverwijt en zelfhaat. Je bent geen
minder mens omdat je geen kind hebt.
Ik wens jullie nog steeds veel succes!
Shanna
Wauw!! Wat knap datje zo open bent en je ook de mindere momenten met ons deelt. Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk en frustrerend dat het niet wil lukken en je lichaam je hierin in de steek laat. Ook voor Joyce lijkt het me erg moeilijk. Machteloosheid is hier denk ik het woord dat hier past.
Lieve Scarlett en Joyce, heb en hou vertrouwen, geniet van elkaar en jullie leven samen en hopelijk genieten jullie dan over een tijdje van een nieuw klein wondertje!!
Xxx
sam
Lieve Scarlet en Joyce,
Wat een lange moeizame weg, wat een diep gewortelde wens…
Niet opgeven en blijf met elkaar in gesprek. Ook over je teleurstelling en verwachtingen.
Het krijgen van een kind doe je samen maar het (nog) niet kunnen krijgen ook.
Al een tijdje volg ik jullie vlogs met veel plezier en bewondering. Ik zie twee dappere prachtige kwetsbare mensen die een minderheid vertegenwoordigen die me trots maakt.
Sinds een paar dagen ben ik zelf uit het ziekenhuis nadat de arts besloot dat na jarenlang gedoe mijn baarmoeder moest worden verwijderd. Mijn droom in een klap weggevaagd. Het niet zelf kunnen dragen en baren van een kindje en het niet kunnen zien opgroeien doet me onbeschrijfelijk veel pijn en verdriet. Ook ik ben zo vreselijk teleurgesteld in mijn lijf.
Ik heb eigenlijk nog nooit gereageerd op een vlog/blog van iemand maar ik wil jullie bedanken voor jullie openheid en herkenning in de verhalen. Bovenal wil ik jullie heel veel kracht, liefde en een hart onder de riem toewensen.
Liefs,
Sabine
Roos
Lieve, mooie, dappere, sterke Scarlet,
Geef jezelf alsjeblieft niet te schuld. Begin niet weer jezelf te haten. Het brengt je nergens. Wat gebeurd is is gebeurd en we kunnen er niks meer aan veranderen. Heb vertrouwen in de toekomst, heb vertrouwen in wat het leven jou nog te bieden heeft. Ik geloof er nog in. Volledig.
DaisyLinda
Wat ben je hard voor jezelf, ik word er verdrietig van. Ik zie je als een mooie, slimme meid. Dat het moeilijk gaat is niemands schuld! Misschien die van de natuur dan. En ik snap dat alles in het leven moeilijk lijkt te gaan, maar je kunt dat aan samen met Joyce! laat het je er juist sterker van worden Geef het niet op en hou op met jezelf op te geven. Geen enkele puber denkt na over latet met eetstoornis of niet. Je bent een prachtige meid, blijf dit zien!
Romy
Ik wens jullie alle geluk van de wereld & blijven volhouden!í ½
Jeanine
Lieve Scarlet,
Voor een eetstoornis heb je destijds niet gekozen. Die was er niet zomaar. Het enige wat je hebt kunnen doen is daarmee afrekenen, en dat heb je gedaan! Je hoeft het jezelf nu niet meer kwalijk te nemen want je doet wat je nú kan om je droom te realiseren. En toen waa die eetstoornis “nodig”.
Misschien wil je te graag, wil je je partner niet teleurstellen (in jouw ogen), word jezelf steeds bozer op jezelf en komt er (onbewust) veel druk op je te staan.
Ventileer al deze gevoelens voldoende, maar geef jezelf niet de schuld dat het nog niet tot het juiste resultaat heeft geleid.
Ik duim voor jullie.
Liefs Jeanine
Lotte
Lieve Scarlet,
Niet boos zijn op jezelf! Het is al verdrietig genoeg dat het niet wil lukken om zwanger te worden, en als je hiervan ook nog eens de schuld bij jezelf legt maak je het jezelf nog moeilijker. Ik weet je verhaal natuurlijk niet, maar hoogstwaarschijnlijk was die eetstoornis geen keuze, en heb je het in die periode ook bijzonder zwaar gehad. Als je destijds anders had gekund, had je het vast gedaan. Wees lief voor jezelf en hou vol!
Jorinde
Mijn ouders hebben er 20 jaar over gedaan om mij te krijgen..
Geef nooit op!
Miriam Susanne
Wauw, wat een heftig en verdrietig verhaal !
Ik hoop zo dat jullie een prachtig kindje krijgen. Jullie lijken me echt twee fantastische moeders !
Liefs
Anouk
Het is zoo moeilijk om te wachten naar iets waar je zo naar verlangd.
Ik hoop dat het verlangen niet al te lang meer duurt want ik lees het, het is zwaar. Probeer het negatieve om te draaien in het positieve, er komt een kindje aan die jullie beide mama maakt het kindje moet jullie wel weten te vinden. Gun het tijd en vertouw op je lichaam.
Renske
Wat een intens mooi en verdrietig artikel! Ik leef met jullie mee. Geef jezelf alsjeblieft niet de schuld van het feit dat het zwanger worden moeizaam verloopt. De toekomst is niet te voorspellen. In sommige gevallen is dat maar goed ook. In andere gevallen had je het liever anders gezien en willen weten hoe het eruit zou zien. Dit is waarschijnlijk zo’n geval. Maar stop met het zelfverwijt. Dat moet je jezelf niet aan (willen) doen. Ik gun het jullie van harte en ik hoop oprecht dat jullie snel een mooi wezentje mogen verwelkomen. <3 Veel liefs!
Els
Heftig Scarlet (en Joyce).. Wat een diepgaand verdriet. Ik hoop dat jullie samen een vorm vinden om dit te dragen. Ik wens jullie heel veel steun, kracht en moed toe.
liefs,
Els
Anne-Lotte
Ik hoop zo erg voor jullie dat het allemaal goed komt! Gun het jullie heel erg!
Shabana
Beste Scarlet en Joyce!
Wat een moeilijke situatie!
Scarlet je bent echt super hard voor jezelf! :0
Tuurlijk is het niet jou fout of de fout van de eetstoornis die je gehad hebt. Er zijn ng meerdere opties waardoor het nu niet lukt! Maar geef alsjeblieft jezelf niet de fout. Jij kan er echt niks aan doen. Ik ken namelijk iemand die ook samen is met een vrouw. Zij heeft ook een eetstoornis gehad en heeft nu een prachtig zoontje op de wereld gezet. Er is nog hoop dt je WEL nog zwanger kunt geraken. Ik geloof erin dat er ooit een dag gaat komen dat je met veel trots kunt zeggen dat je zwanger bent. Dat je kan genieten van het zwanger zijn en dat je samen met Joyce, snor en jullie kindje een geweldige familie vormt!
Ik blijf hopen dat het lukt en zal jullie site nooit uit het oog verliezen.
Gr.
TheMiss
Wat klinkt dat verlangen naar een kind herkenbaar.
Wij hebben er zelf een traject van bijna 2 jaar opzitten. Ik onderging 12 IUI’s. Daarna stapten we over op ICSI en dat was van de eerste keer raak.
Ondertussen hebben we een prachtig zoontje van 1 jaar.
En geloof het of niet maar die wanhoop, die pijn, dat verdriet, de boosheid op de wereld, de tranende ogen bij het zien van een zwangere buik,… is zo goed als vergeten.
Nooit opgeven! Ik duim mee dat jullie snel een tweede streepje op de zwangerschapstest mogen zien verschijnen.
Marit
Ik krijg letterlijk kippenvel, mooi artikel maar ook ingrijpend en emotioneel!
Lisa
Na zo’n artikel kan ik niet anders, dan proberen om je een hart onder de riem te steken.
Het leven loopt vaak niet zoals we willen, we doen ook vaak dingen waar we achteraf enorm spijt van hebben. Jezelf hierom hekelen is daardoor bijna onvermijdelijk.
Tijdens het volgen van jullie verhaal, is het me opgevallen wat een uniek: prachtig, sterk en stralend stel jullie zijn. Juist door het overwinnen van enorme (persoonlijke) obstakels, word je een veel beter mens dan wanneer je leven vanzelfsprekend en makkelijk verloopt.
Jullie zijn er klaar voor. Ik denk dat het meer een kwestie is van iets zo hevig verlangen, dat je gefrustreerd raakt wanneer je pogingen mislukken. The key is… loslaten en genieten van het nu zonder te veel vooruit of aan het verleden te denken. Luister heel goed naar je intuïtie en wees extra lief voor jezelf. Laat de druk los die je jezelf oplegt, de natuur en toeval zal bepalen wanneer het lukt. Soms kan het heel veel rust geven wanneer het resultaat niet volledig in jullie handen ligt…
En wanneer dat euforische moment er eindelijk is, zal die jullie voor altijd bijblijven 🙂
Jullie kindje zal beslist de beste ouders zal krijgen, die hij/zij zich kan wensen!
Ik wens jullie heel veel moed, rust, en dat beetje gelukstoeval op het juiste moment!
Madworld
Lieve Scarlet en Joyce,
Wat een heftig en aangrijpend stuk weer ! Ik leef heel erg met jullie mee en gun het jullie zo dat jullie grote wens straks in vervulling mag gaan! En Scarlet wat ben je hard voor jezelf, ik zou het je gunnem dat je het anders ervaart.
Ik heb zelf 16 jaar anorexia gehad kliniek in en uit ziekenhuis in en uit en ik herken je angst dat je je lichaam te veel ellende hebt aangedaan en er nu de prijs voor betaald. Maar dat hoeft echt niet zo te zijn ik ben nu zelf bijna 4 maanden zwanger en had dit zelf nooit voor mogelijk gehouden had eigenlijk alle schijn tegen terwijl mijn vriendin al 3 jaar probeerd zwanger te worden en zij altijd heel gezond is geweest en heel goed voor zichzelf heeft gezorgd. Wees lief voor jezelf en elkaar en blijf hoop houden! Heel veel sterkte voor de komende periode ! Liefs
Anoek
Slik. Brok in m’n keel. Bijna eng hoe goed jij emoties over kan brengen in woorden. Ik lees de stukken met kippenvel op m’n armen. Ik duim voor jullie!! Wie zaadt zal oogsten, toch?
Nadine
Wat een mooi artikel! Ik kreeg tranen in m’n ogen. Ik hoop dat het een keer zal gaan lukken, ik gun het jullie!
X
Brenda
Poeh…. Met een brok in mijn keel , een knoop in mijn maag en met tranen in mijn ogen lees ik dit hartverscheurende verhaal.
Wat heb je dit mooi verwoord en wat voel ik je verdriet lieve Scarlet.
Ik voel zoveel herkenning , en dat doet pijn. Maar tegelijkertijd voelt het fijn. Fijn om te weten dat je niet de enige bent waarbij het zo moeilijk gaat.
Mijn grootste wens voor jullie lieve Joyce en Scarlet , mijn grootste wens voor jullie is heel veel geluk , liefde en een prachtig klein babytje wat op mag groeien met twee fantastische mama’s.
De liefde die jullie naar elkaar uitstralen is mooi en bijzonder , hou dat vast!
Liefs xxx
Ilona | inspiration for you
Jeetje, dit is echt lastig om te lezen, ik moest er hier en daar wel even een traantje bij wegpinken
Maar Scarlet geef jezelf niet de schuld, geef je lichaam ook niet de schuld, de ene vrouw wordt nou eenmaal sneller zwanger dan de ander en ik geloof er oprecht in dat jullie ooit een kindje samen groot zullen brengen <3