Doorzetten of opgeven? Zoals jullie aan mijn recente foto’s hebben kunnen zien, begin ik er al redelijk afgetraind uit te zien. Trainen werpt zijn vruchten af…. of nou ja, dat had het kunnen doen, als ik daadwerkelijk had getraind. Het wil nog niet zo vlotten met mijn hardloopplannen. Ik kan het wijden aan het feit dat mijn hardloopschoenen eigenlijk geen hardloopschoenen zijn, of dat ik het te druk had met werken, maar dat zijn natuurlijk maar excuses om me niet zo schaamtevol te hoeven voelen voor het feit dat ik weer iets niet heb volbracht. De schoenen zitten namelijk als gegoten en rennen prima, en je hebt altijd wel een half uurtje per dag om even een stukje te rennen. Ik heb inmiddels wel 3 keer gerend de afgelopen 3 weken, wauw! Ik had eigenlijk mijn hele schema al bijna aangekruist moeten hebben voor een nieuwe outfit. Maar helaas, dat wordt nog even lopen in mijn oude kloffie. Als het me überhaupt al lukt om mijn kloffie aan te trekken.

Misschien is dit wel onderdeel van een groter probleem, namelijk het niks afmaken en een tekort aan doorzettingsvermogen. Dit probleem lijkt vaker terug te keren in mijn leven. Ergens aan beginnen en dit vervolgens niet doorzetten. Je zou dan kunnen denken dat ik het misschien niet leuk genoeg vind? Maar dit is niet het geval, want zelfs bij de dingen die ik erg leuk vind, zoals bijvoorbeeld gitaarles en sporten, lukt het me niet om te gaan oefenen of te gaan trainen. Het gevoel dat de zwaartekracht tegen je werkt, wanneer je op de bank zit en bedenkt wat je straks allemaal gaat doen, maar je hierdoor gewoon simpelweg niet van de bank af kan komen. Aan het einde van de dag voel je je vervolgens schuldig omdat je zoveel had willen doen, maar hier niet toe kwam. Vreselijk! Dit overkomt mij met regelmaat. Is dit nou domweg luiheid? of zit er toch meer achter?

Ik weet nog dat ik, toen ik een jaar of 6 a 7 jaar was, op judo zat. Ik was klein en tenger, maar erg goed in judo. Ik gooide veel grotere meiden tegen de vlakte en haalde 1ste prijzen. Mijn trainer wilde graag dat ik naar de selectie zou gaan. Dit zou echter inhouden dat ik tegenover veel grotere, sterkere en stoerdere vrouwen moest gaan staan. Daarnaast was ik bang dat ik niet meer goed genoeg zou zijn op dat niveau. Bang dat ik mijn 1ste prijs moest inleveren. Ik besloot te stoppen. Ik dacht hier blijkbaar op jonge leeftijd ook al over na. Zou dit ook meespelen in het tekort hebben aan doorzettingsvermogen? Bang zijn om het toch niet goed te doen of niet te kunnen. Waarom zou je immers iets doorzetten als je er toch al vanuit gaat dat je gaat falen?

IMG_1405

Waar komt dit dan vandaan? Is het voor voor iemand van 6 niet wat jong om faalangst te hebben? Of heeft het iets te maken met de opvoeding? Is het mij nooit geleerd, dat het goed is om iets af te maken. Misschien was het een beetje van beiden. Mijn moeder was niet heel streng en ik was, en ben, niet echt een prater als het om gevoelens gaat. Toen ik wilde stoppen met judo zei ik dat ik het niet meer leuk vond. Ik vertelde niet dat ik wilde stoppen omdat ik bang was dat ik de volgende keer zou falen. Stoppen op het hoogtepunt is het toch? Of er gewoon niet aan beginnen…

Waar het ook mee te maken heeft, ik ben nu oud en wijs genoeg om te beseffen dat wanneer je ergens aan begint, je het ook moet afmaken en het juist goed is voor je zelfvertrouwen en zelfwaardering.  Ik weet het allemaal prima, nu nog doorzetten. Ik hoop binnenkort een meer positieve update te plaatsen rondom mijn hardloop avonturen. Mocht je tips voor me hebben, laat ze gerust even weten in de comments. Ik ben daarnaast natuurlijk ook wel benieuwd of je bovenstaande herkent.