Toen ik jong was kreeg ik van mijn moeder mijn allermooiste cadeau; een Baby Born pop. Jarenlang speelde ik elke dag met mijn pop en nam haar overal mee naar toe. Ik had een maxi cosi, luiertas en draagzak en voelde mij een heuse poppenmoeder. In elk vriendenboekje schreef ik bij ‘toekomstdromen’ dat ik op z’n minst graag moeder wilde worden. Zwanger worden en kinderen krijgen leek mij ook op latere leeftijd geweldig en stiekem droomde ik van een huis vol kinderen.

Dit toekomstperspectief veranderde toen ik op mijn 21e heftige buikpijn kreeg en ik uiteindelijk op de poli gynaecologie belandde. Hier werd een tumor in mijn eierstok geconstateerd en operatie na operatie volgde en uiteindelijk werd één van mijn eierstokken verwijderd. Het was nog maar de vraag of ik ooit kinderen kon krijgen. In diezelfde tijd ontmoette ik mijn geweldige (inmiddels) vrouw op diezelfde poli gynaecologie. Ook zij had een verleden met operaties en aandoeningen aan haar eierstokken. Onze liefde groeide en al snel kwam het onderwerp kinderen ter sprake. Omdat we allebei veel hadden meegemaakt met onze “buiken” besloten we niet te lang meer te wachten.

Ik voelde steeds meer dat niet ik, maar mijn vrouw het kindje moest gaan dragen. Ik was net opnieuw geopereerd en had genoeg aan mijn eigen gezondheid. Mijn vrouw voelde zich al enige tijd goed en had geen klachten meer. Daarnaast leek het mij geweldig om haar zwanger te zien en fantaseerde ik hoe een kindje van haar eruit zou zien. Misschien kon ik een eventueel tweede kindje in de toekomst dragen?

evenveel moederOnze behandeling in het ziekenhuis (met een anonieme donor) verliep heel spoedig en al snel wisten we dat er een kindje in haar buik groeide. En terwijl haar buik groeide, groeide mijn liefde voor dit kindje. Ons kindje! Hoewel ikzelf niet zwanger was, voelde ik mij zwanger. Ik las alle boeken die er te vinden waren over zwangerschap en waste met veel liefde de eerste kleertjes. Ik verfde de meubeltjes en schreef in een dagboekje voor ons ongeboren kindje.

Soms was er een vleugje jaloezie. Helemaal toen mijn vrouw hoogzwanger was en ik opnieuw onder het mes moest. In plaats van tumoren en cysten had ik veel liever een kindje in mijn buik gehad. Maar omdat mijn vrouw mij zoveel ruimte gaf om mij moeder te voelen ebde dat gevoel gelukkig weg.

Eind december 2012 werd onze liefde eindelijk bekroond met het mooiste en liefste dat ik ooit had gezien; onze prachtige dochter. Ik ving haar op in mijn armen en ik voelde zo’n intens gevoel van liefde voor dit meisje. Ik was niet zwanger geweest, maar een moeder was geboren. Elke minuut van mijn dag bracht ik met haar door en droeg ik haar in een doek tegen mij aan, hele dagen en als ze niet slapen kon, dan ook ‘s nachts. Ik droomde er altijd van om zwanger te worden, maar wat ik voor onze dochter voelde is mooier dan ik ooit had durven dromen. Ik ben evenveel mama.

Onze dochter is inmiddels ruim twee jaar en begin dit jaar voelden we de wens om nog een keer moeder te worden. Ik hoefde er niet over na te denken, mijn vrouw moest ook dit kindje weer dragen. Het maakt mij niet meer uit dat ik nooit zwanger zal worden. Ik ben een moeder, evenveel moeder als mijn vrouw. Inmiddels is mijn vrouw 12 weken zwanger van ons tweede kindje en wat is ook dit kindje gewenst en welkom.

I didn’t give you the gift of life. Life gave me the gift of you

Leonie