Groentje in de wereld van lesbische seks | Gastblog

‘In een droom zie ik 2 meisjes liggen in het pas gemaaide gras. Ze ogen heel gelukkig, zijn ontzettend in hun sas. Als de zon net onder is, kussen ze elkaar zacht. Even weg van de boze wereld waar het draait om geld en macht. Niemand die hen vinden kan, niemand die ze ziet. Wat er om hen heen gebeurt, dat interesseert ze niet. Wanneer ik uit mijn droom ontwaak, lijkt het even of ik stik. Dat ene meisje ken ik niet, maar die andere ben ik…’

Dit gedichtje schreef ik toen ik 15 jaar was en voor het eerst besefte dat ik verliefd was op een vrouw. Ik wist niet wat mij overkwam en probeerde dit gevoel zo goed als mogelijk te onderdrukken, want buiten het feit dat ik dacht lesbisch te zijn, was ik smoorverliefd op iemand die zo onbereikbaar was als het maar zijn kon: mijn docente Nederlands. Als ik haar zag voelde ik me raar, gevoelens die ik voor die tijd dacht te hebben voor jongens, maar nu meer alsof die gevoelens ook daadwerkelijk klopten. Op school en bij vrienden deed ik alsof ik net als de rest van de meiden, verliefd was op de leukste jongens en om niks te laten blijken zoende ik zelfs met ze. De enige waaraan ik de waarheid kwijt durfde, was mijn dagboek. Die wist dat ik fantaseerde over zangeressen en actrices, die wist de reden dat ik zo goed mijn best deed tijdens de lessen Nederlands.

Ik schreef alles op: gedichtjes, verhaaltjes, gevoelens. Alles wat op dat moment mijn lesbisch zijn symboliseerde. Schrijven was mijn uitlaatklep. Alsof er eindelijk iemand was die naar me wilde luisteren en die ik ook alles wilde vertellen. Op een dag was ik het zat. Ik was klaar met het opgesloten zitten en wilde mijn verhaal aan iemand kwijt die ook daadwerkelijk iets terug zou zeggen. Dat heeft mij doen besluiten mijn dagboek te laten lezen aan een goede vriendin. Ik was bang voor haar reactie…maar uiteindelijk reageerde zij heel positief en lief. Het was een enorme opluchting. Ze ging eigenlijk helemaal niet in op mijn coming-out, maar zei alleen maar dat ze zo onder de indruk was van mijn schrijfstijl. Ze vond dat ik daar iets mee moest gaan doen. Ik was verbaasd. Ik had minstens een preek verwacht of in ieder geval verwacht dat ze tijd nodig had om dit te verwerken. Niets bleek minder waar, ze vond het super leuk en stoer van me dat ik het vertelde.

Als je achteraf gaat bedenken waar je zo bang voor was, begrijp je daar helemaal niets van. Ik was zelfs bang dat mensen mij zou verstoten…terwijl mijn moeder zelf lesbisch is, mijn tante al jaren getrouwd is met een vrouw en ook mijn allerbeste vriendje is al jaren uit de kast. Op dat moment zat ik er helemaal in vast, nu kunnen we er gelukkig met z’n allen alleen maar heel hard om lachen.

Zoals ik hierboven al zei, was die vriendin vooral enthousiast over mijn schrijfstijl en stond ze er op dat ik er wat mee zou doen. In het begin was ik argwanend, ik was onzeker, dus vond het moeilijk om complimenten in ontvangst te nemen. Maar toch ben ik op zekere dag begonnen om mijn dagboekverhalen in een écht verhaal om te zetten. Ik had een soort alter ego bedacht: Sam, een meisje van mijn leeftijd, die ook ontdekte dat ze lesbisch is. Ik begon vaak te schrijven. Soms elke dag, soms weken niet. Langzaam maar zeker ontstond er een echt verhaal, een manuscript. Toen het af was, heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en heb ik het naar een uitgever gestuurd. De weken daarop verbleef ik in spanning, maar op een gegeven moment had ik toch echt antwoord. Ze wilden met mij gaan praten over de mogelijkheden om het misschien wel uit te geven! Dolblij was ik, maar ook ontzettend zenuwachtig, want als mijn boek echt zou worden uitgegeven, moest ik bij de mensen die het niet wisten uit de kast komen en ik wist niet of ik daar wel al klaar voor was.

Een week later had ik een afspraak bij de uitgeverij: ik kreeg te horen dat ze mijn verhaal graag als boek wilde gaan uitgeven. Op  dat moment was ik 17 jaar en wisten al wel wat meer mensen dat ik lesbisch ben, ik had het toen ook zelf steeds meer erkend en geaccepteerd. Ook ging ik regelmatig uit en zoende ik voor het eerst met meisjes, ik vond het heerlijk en vond het vooral een opluchting dat ik zoenen zelf niet vies vond, maar zoenen met jongens wél.

Een groot deel van mijn familie wist echter nog niets van mijn geaardheid, maar ik had ze wel verteld dat ik een boek had geschreven dat binnenkort uit zou komen. Ook heb ik verteld waar het over gaat, alleen niet dat het semi-autobiografisch is. Op een familiefeestje kwam op een gegeven moment mijn neef naar mij toe en zei: ‘Dat boek gaat over jou hé? Je kan het best gewoon vertellen hoor, hier in de familie doet echt niemand daar moeilijk over.’ Ik kreeg een kop als een boei en ik denk dat ik al wat wijntjes op had, want ik begon echt keihard te lachen. Uiteindelijk heb ik geknikt en vanaf dat moment ging het als een lopend vuurtje. Binnen no-time was de hele familie op de hoogte. Iedereen reageerde top! Ik heb echt nul negatieve reacties gehad.

Na een paar maanden was dan ook echt mijn boek te koop: Sam Hopeloos. Trots als een pauw was ik. Ik was uit de kast, iedereen accepteerde het, ik vond het zelf fijn om het erkend te hebben en ik vond het leven als lesbienne heerlijk. Ik zoende dan weleens met vrouwen in de kroeg, maar meer dan dat werd het niet. Ik was niet op zoek naar een relatie,… en seks dat durfde ik helemaal niet. Ik heb een tijdje een soort intense vriendschap gehad met een lerares van de middelbare school waar ik ongelooflijk verliefd op werd.

Zij was verloofd, maar pretendeerde ook gevoelens voor mij te hebben. Achteraf bleek het een manipulatief spelletje en hield ik er niets anders aan over dan een aan diggelen geslagen hart…maar: door haar ontmoette ik Danielle. In eerste instantie vond ik Danielle maar een raar wijf. Maar op een avond in januari 2013, de avond dat ik mijn 18e verjaardag vierde in een gaybar in Amsterdam, kwam ik haar opnieuw tegen. Ik was dronken, zij was dronken. Ze herkende me nog en ik vertelde haar dat ik mijn verjaardag aan het vieren was. Ze vroeg mij of ik al een cadeautje van haar had gehad voor mijn verjaardag. Ik keek haar raar aan en schudde mijn hoofd. Op dat moment zoende ze me vol op mijn mond. De hele nacht waren mijn lippen gebrand op die van haar. Aan het einde van de avond gaf ze me haar nummer. Met de woorden ‘Je gaat me toch niet bellen’ en een kus ging zij weg. En ik kon nergens anders meer aan denken. Ze had gelijk: ik belde haar niet.

Ik was verliefd, verlegen en verdronken in haar ogen die avond, maar ik had de ballen niet om mijn telefoon te pakken. Zij was 5 jaar ouder en ik dacht dat ze mij toch niet zou zien zitten. Een paar weken gingen voorbij en ik dacht af en toe nog aan dat leuke meisje. Ergens hoopte ik dat we elkaar opnieuw zouden treffen. En inderdaad: op een middag had ik een berichtje op Facebook met de tekst: ‘En maar niet bellen hé? ;-)’. Ik denk dat het schaamrood op dat moment op mijn kaken stond. Verlegen stuurde ik een berichtje terug met slechte smoesjes, waarvan ik wist dat ze het toch niet zou geloven. Ik gaf haar ook mijn nummer en al gauw waren we urenlang dagelijks aan het What’sappen. Ik merkte dat ik haar echt heel erg leuk vond en elke dag kwam er een klein vlindertje bij.

Ik kon goed met haar kletsen en we hadden gesprekken die ik nog nooit met iemand anders had gehad. Eind februari paste ik op het huis van een vriendje van mij in Hilversum. Hij was op vakantie en ik vond het lekker om even een weekje niet thuis te hoeven zijn. Ik had op dat moment veel aan mijn hoofd en had een beetje rust nodig. Ik app’te nog steeds met Danielle en onze gesprekken werden steeds intenser. Op een avond terwijl ik in Hilversum zat, stuurde ze me een berichtje waarin ze vroeg wanneer we elkaar zouden zien. Ik blufte en zei dat ze maar langs moest komen in Hilversum. En toen gebeurde het: ze zei dat ze binnen 3 kwartier voor de deur zou staan. Mijn hart maakte een sprongetje. Zou ze nu echt vanuit Amsterdam de trein pakken? Voor mij?

Het was al best laat en ik geloofde eigenlijk niet dat ze echt zou komen. Maar een klein uurtje later werd ik gebeld: ‘Ik ben er, welk nummer is het?’ Ik keek uit het raam en ze stond er echt! De hele nacht hebben we gekletst en ’s morgens vroeg ben ik in haar armen in slaap gevallen. De volgende ochtend werden we wakker. Het was Valentijnsdag 2013. En voor het eerst in 18 jaar had ik een Valentijn. Een prachtige Valentijn met donker haar en lichte ogen. Ze ging zich douchen om zo plots als ze voor de deur stond weer te verdwijnen. We hadden die avond niet gezoend, geen seks gehad, ik had me niet raar gedragen en toch was ik bang dat ze me niet echt leuk zou vinden. Maar we app’ten vaker en vaker en op een gegeven moment spraken we ook steeds vaker af.

Omdat we allebei bang waren, hebben we heel lang ‘gedate’ voordat we de titel ‘relatie’ uitspraken. Maar…uiteindelijk kregen we op 27 maart 2013 toch echt verkering. Danielle had al vaker seks gehad met vrouwen, ik was een groentje in de wereld van lesbische seks en ik vond het echt dood en doodeng. Ze heeft het echt super lief aangepakt en me heel erg op mijn gemak gesteld. Het was zo fijn! Na nare seksuele ervaringen met jongens, voelde het als thuiskomen. Ik was na al die jaren gelukkig. Danielle en ik hadden het motto: ‘zolang het leuk is, is het leuk.’ Dit werkte, want nu zijn we alweer bijna 2 jaar verder en ben ik het aller gelukkigste meisje van de hele wereld!

Op een dag hoop ik met haar te trouwen en een gezinnetje te stichten. Ik kan niet wachten op de rest van ons leven. Ik had nooit gedacht mijn prinses op het witte paard tegen te komen, maar ik ben blij dat ik 2 jaar geleden achterop heb durven springen en dat zij mij weer in sprookjes liet geloven. Ze leefden nog heel gelukkig en hopelijk ook onwijs lang!

Shawney

Zou jij ook een gastblog voor ikVrouwvanJou willen schrijven? Dit mag gaan over alles rondom lesbisch (of biseksueel) zijn. Denk bijvoorbeeld aan jouw coming out, jouw geloof of kinderwens. Mail ons gerust jouw verhaal met foto’s op ikvrouwvanjou@gmail.com.  Verder praten over dit onderwerp of gewoon zin om een potje te kletsen? Meld je dan aan op ons forum.