Ongeveer twee jaar geleden heb ik mijn eerste gastblog geschreven bij Ik vrouw van jou. Sindsdien is er veel veranderd. Na erg lang wachten heb ik in november 2019 mijn intakegesprek gehad in de VU.  Daarna volgende er elke maand een gesprek bij de genderpsycholoog. In die gesprekken ging het over het medisch traject en wat ik zou willen in de toekomst. Op 2 maart van dit jaar heb ik officieel mijn gender en naam kunnen veranderen (ID). Ik heet nu officieel: Danny Jack Joshua.

In april stond het eerste gesprek met de hormoon arts gepland maar helaas ging dat door de situatie omtrent corona niet door.

Uiteindelijk kreeg ik eind mei een telefonisch gesprek met de hormoon arts. In dat gesprek ging het over de manier waarop ik hormonen wilde krijgen. Er zijn namelijk drie manieren om de hormonen te krijgen. Je kan hormonen dagelijks op je buik of armen of benen in een gel vorm met hormonen aanbrengen.

De andere mogelijkheid is dat je 1x in de drie maanden een injectie krijgt met hormonen. Ik heb zelf heb gekozen voor Sustanon. Dat is een injectie die ik in mijn bovenbeen moet krijgen. Een keer in de 3 weken. Uiteindelijk wil ik die injectie zelf kunnen doen, nu gebeurt dat bij de huisarts.

Inmiddels ben ik een paar maanden aan de mannelijke hormonen. Wat ik ervan merk is dat ik meer lichaamsbeharing krijg en beginnende gezichtsbeharing en mijn stem lager wordt. En ik heb meer mannelijke spieropbouw.

Hoe verder ik nu ben in mijn transitie, hoe meer ik mijzelf tegenkom. Ik heb mijn hele leven een masker opgezet en geleefd in een “meisjes/ vrouwen rol”. Nu kan en mag ik die rol loslaten en dat is heel fijn, maar brengt tegelijkertijd ook een zoektocht met zich mee van wie ik nou daadwerkelijk ben.

Ik kan niet wachten tot mijn borsten worden verwijderd

De eerste maand dat ik aan de testosteron was merkte ik wel dat ik meer zelfvertrouwen kreeg. Dat ik eindelijk mijzelf meer en meer vind. Hoe langer ik aan de testosteron ben, hoe meer ik voel dat mij emotioneel nog heel veel te wachten staat. 

Ik had altijd het gevoel dat er iets niet klopte. Ik had altijd een opgesloten gevoel. Het gevoel dat ik altijd deze rol zou moeten spelen en er geen verandering zou komen, benauwde mij enorm. Ik was bang dat ik dan voor altijd dat opgesloten gevoel zou houden.

Nu merk ik dat ik steeds meer open ben en mij vrij begin te voelen. Ik sta honderd procent achter mijn transitie en voel dat dit klopt. Ik begin nu echt te leven! Eindelijk kan ik vrij ademen en het benauwde en opgesloten gevoel van de afgelopen jaren langzaam loslaten.

Ergens volgend jaar zullen mijn borsten verwijderd worden. Ik kan niet wachten tot het moment dat ik zonder shirt kan lopen! Ik heb nog een lange weg te gaan. Emotioneel en lichamelijk is het zwaar. Ondanks dat heb ik er vertrouwen in dat alles steeds beter zal gaan en dat dit echt de weg is die voor mij mijn geluk zal brengen.

Hopelijk kan ik door mijn verhaal andere transgender personen, die in het traject zitten of nog moeten beginnen, inspireren. Dat mensen een inkijkje kunnen krijgen hoe zo’n traject verloopt. De weg alleen al naar het intakegesprek en het traject daarna duurt lang, maar het is het zo waard.

Ik kon hier alleen maar van dromen en nu is het werkelijkheid. Dankbaar dat ik nu mezelf mag worden en mij laten zien aan andere mensen hoe en wie ik daadwerkelijk ben!