In een overvol vliegtuig terug naar huis

Michele (28) en Sanne (23) zijn al 4,5 jaar een koppel. Ze delen hun leven op The Adventures of MiSa. Ze leerden elkaar kennen via internet toen Sanne studeerde in Antwerpen en Michele werkte bij de Belgische organisatie. Na Sannes diploma-uitreiking vertrokken ze op hun eerste langere reis met een Volkswagen busje door Europa. Als ze niet reizen werken ze in een pub. Michele als serveerster en Sanne als keukenhulp. Toen de coronacrisis uitbrak waren ze op reis…

Ernstiger dan we dachten

Op 12 september 2019 begonnen we aan onze derde en voorlopig laatste langere reis. We vlogen van Brussel naar Perth en waren van plan om 1,5 jaar weg te blijven. Onderweg vonden we Australië leuk, maar we bleven toch wel naar huis verlangen. De reis werd ingekort en we zouden 20 mei naar huis vliegen. We hadden deze beslissing genomen toen de corona crisis in Italië toch al wel ernstig werd, maar we hadden nooit gedacht dat het ons zou raken.

In Australië werd het hele gedoe pas serieus toen wij net het land hadden verlaten. Toen de intelligente lockdown werd aangekondigd, zaten we in Sydney. Het was al veel rustiger in de stad dan we hadden verwacht en vonden het wel fijn minder toeristen om ons heen te hebben. We snapten toen nog niet waar de hele heisa over ging en besloten vrolijk door te reizen naar Brisbane…

De reis afbreken

We hadden in Sydney al contact opgenomen met onze reisagent die verantwoordelijk was voor onze vliegtickets. We vroegen hem wat wijsheid was, omdat we beseften dat de situatie in Nederland en België ook voor Australië kon gaan gelden. Hij zei dat als we naar huis wilden, we het nu moesten doen. We besloten om terug naar huis te keren.

De voornaamste reden was het financiële gedeelte. We hadden nog genoeg in ons budget om tot mei rond te komen, maar als we ons moesten settelen op 1 plek zou dat in de papieren lopen. Verschillende National Parks hadden de deuren al gesloten. We zouden uiteindelijk toch vast komen te zitten. Die vlucht naar huis heeft aardig wat geld extra gekost, maar thuis zouden we in ieder geval “veilig” zijn en minder uitgaven hebben.

Vliegen tijdens de coronacrisis

    Op donderdag 19 maart besloten we de tickets om te boeken en op 21 maart zaten we op het vliegveld in Brisbane. Het was een rare situatie. We hadden eerst nog twee maanden gehad voor avontuur, souvenirs en om officiële zaken te regelen. Dat moest nu in twee dagen gebeuren. Op 21 maart namen we de bus naar Brisbane airport om diezelfde avond naar Sydney te vliegen. Tussen alle bezette stoelen zat een lege stoel, goed geregeld vonden we.

We brachten de nacht door op Sydney International Aiport met nog zeker 50 andere reizigers in een kleine ruimte. We checkten om 5 uur ‘s ochtends in voor onze vlucht en daar gingen we naar Dubai. In Dubai moesten we rennen om de vlucht naar Brussel te halen. Die zat helemaal vol.

Eenmaal in Brussel moesten we in verschillende groepen naar buiten met 1,5 meter afstand. We vonden dat nogal raar, want we zaten daarvoor 14 uur en daarna 7 uur hutje mutje op elkaar.

We namen de trein naar Eupen en daar stonden Michele’s ouders ons op te wachten met hun busje. Het is een bestelbus waar 3 personen in kunnen zitten. Michele’s vader had achterin het laadgedeelte 2 tuinstoelen neergezet zodat we in quarantaine vervoert konden worden naar het vakantiehuis van Sanne’s ouders.

Michele’s broer en zijn vriend kwamen nog even hoi zeggen door het raam op ruime afstand. Het was een vreemde gewaarwording om na 6 maanden je familie terug te zien en ze niet eens te mogen begroeten op een normale manier…

Onrealistisch

Het was allemaal heel onrealistisch. We zaten vrijdags nog aan het zwembad met een rum cola en zondag sliepen we met 5 dekens, dikke truien, joggingbroek en sokken in een bed met kruiken. Nauurlijk hebben we soms heimwee gehad en verlangt naar het vertrouwde, maar toen het er eenmaal was… Na twee weken in quarantaine voelt het weer normaal. Raar hoe snel je je kan aanpassen aan een situatie.

En jullie reisplannen?

De reisplannen die staan on hold, maar dat was sowieso het plan. Australië zou voorlopig de laatste reis zijn, omdat we ons willen settelen. Na 3 jaar reizen en al langer geen echte eigen plek te hebben, verlang je daar wel naar, hoe gaaf reizen ook is. Het plan is dus om een eigen plek te realiseren, dan een huisdier en tegelijkertijd kijken naar de mogelijkheden om een bedrijf op te richten. We zouden graag een koffiehuis openen, zo een die ze in de steden hebben, of een bed & breakfast.

WW en bijstand

Toen we naar Australië vertrokken, verzekerden onze bazen ons dat we altijd terug konden keren. Helaas ligt de horeca nu plat en ook de festivals waar we zouden gaan werken staan op losse schroeven. Michele kan WW krijgen, maar Sanne kreeg te horen dat ze enkel bijstand kan aanvragen. Ze weet nog niet of ze dat gaat doen.

Leven gaat nooit volgens plan

Sowieso gaat reizen nooit volgens plan en eigenlijk: wat in het leven wel? De relativatie dat mensen in moeilijkere posities zitten dan wij, helpt. We hebben nu net 2 weken in quarantaine volbracht en gisteravond sloeg bij Sanne de realisatie toe dat het toch nog lang kan gaan duren. Misschien moeten we gewoon niet te ver denken om de onzekerheid laag te houden en de vraag “wat nu?” onbeantwoord te laten. Michele is niet zo gecompliceerd en heeft zoiets van: we zien wel. Een goede balans denken we, haha.

Optimisme is de remedie

Vrees is bij ons eigenlijk niet aanwezig. Ja, de toekomst zal sowieso anders zijn, voor iedereen. Voor ons persoonlijk is het een knik in onze plannen, maar we vinden wel een oplossing en we passen ons makkelijk aan. Optimisme is de remedie voor dit hele gedoe. Samen staan we sterk.