Hoe ik omga met paniek tijdens de coronacrisis

Mijn weken voor de coronacrisis waren de beste die ik in een aantal jaar heb gehad. Sinds een kleine drie jaar had ik namelijk last van angst- en paniekklachten. Het was lang zoeken naar de juiste begeleiding. Toen ik eindelijk op de goede plek zat, kwam ik amper het huis nog uit. Er was veel wat ik eng vond en waar ik paniek van kreeg: van boodschappen tot openbaar vervoer of gewoon een avond alleen thuis zijn. Na veel, veel oefenen ging het eindelijk echt de goede kant op.

Ik kan weer bijna alles van wat ik voor de paniekaanvallen kon. Bijna elke situatie had ik getraind. Zo bleef ik tegen mezelf herhalen op straat dat iedereen die ik tegenkwam ook ‘gewoon’ naar zijn werk ging of ‘gewoon’ even een blokje om was. Hetzelfde gold voor de supermarkt: iedereen is ook ‘gewoon’ even boodschappen halen, er gebeurt niks. Met name deze laatste zin was belangrijk voor mezelf om te herhalen. 

Ineens viel de muziek weg in de supermarkt, hangt er een grimmige sfeer en moet ik als een soort botsauto met mijn winkelwagentje door de winkel. Hoe hard ik in mijn hoofd ook roep dat het goedkomt, de situatie in de winkel is te bizar. En niet alleen in de winkel… Als ik buiten fiets is het nu niet iedereen gaat ook ‘gewoon’ een blokje om, maar ‘hé die is ook ontsnapt en die en die en die ook… Kortom, alle oefeningen, alle helpende gedachten en alle structuur die ik voor mezelf had gecreëerd lijken ver weg te zijn.

Waarom zou ik tegen mezelf zeggen dat er niks gebeurt als iedereen zich gedraagt alsof er wel iets heel groots staat te gebeuren? Toch lukt het me om structuur in te bouwen: Ik heb elke dag een to-do lijstje en ben druk aan het studeren, voorleesfilmpjes opnemen en instructiefilmpjes opnemen voor stage. Daarnaast probeer ik dagelijks even buiten te komen. Ook worden er elke dag spelletjes gespeeld met mijn vriend en koken we bijna elke avond iets nieuws. Op die manier probeer ik structuur aan te brengen in deze ongewone tijden.

Afgelopen dagen heb ik vaker gehoord dat mensen nu pas begrijpen hoe het is om paniek te hebben, nu ze zelf ook angstiger zijn. Ik weet natuurlijk niet hoe andere mensen zich voelen en dat kan ik ook niet invullen, maar het coronavirus ervaren terwijl je al last hebt van angst- en paniekklachten is wel meer dan wat angstiger zijn. Het is elke dag alert zijn op je eigen gedachten en gevoelens. Niet te veel nieuws kijken, niet teveel Appjes lezen, niet te veel prikkels toelaten en zeker niet te veel van jezelf verwachten.

Juist in deze tijd wil ik niet voelen. Het liefst verdwaal ik in mijn studie, werk en prikkels van vriendinnen via de App. Terwijl het juist nu belangrijk is om mijn ontspanningsoefeningen te doen, op mijn ademhaling te letten en te genieten van alle kleine momenten. Wat zoveel makkelijker gezegd is dan gedaan, want in mijn hoofd razen zoveel angstige gedachten rond. De angst om mijn moeder in haar laatste maanden niet vaak genoeg te knuffelen is er dagelijks, maar zoals elk moment in haar ziekte is het leven met de dag.

Dat leven met de dag is het allerbeste wat voor mij werkt. Kijken naar eind april of nadenken over mijn afstuderen dit jaar, …het heeft geen zin. Niemand weet precies hoe het er over een maand uitziet of over een week. Het enige wat er is, is nu. De bloemen die nu weer overal bloeien, de kleine lammetjes en de zon die zich steeds vaker achter de wolken laat zien. Dit zijn de momenten waar ik nu het meest van ontspan en gelukkig van word.

Hoe lastig het ook is, ik hoop voor iedereen die ook last heeft van paniek en angst dat ze niet verdwalen in alle nieuwsberichten en eigen gedachten. Ik ga weer terug naar de kleine stapjes waar ik in therapie mee begonnen ben. Elke keer dat het lukt om boodschappen te doen, buiten te komen, te studeren of naar stage te gaan is een stap vooruit. En als dat stapje te groot of te moeilijk lijkt, bel ik iemand op om over leuke dingen te praten en te dromen over alles wat we straks weer kunnen gaan doen.

Gelukkig krijg ik nog wel therapie op afstand. Het is afstandelijker om iemand via beeld te zien, maar fijn om nog een vertrouwd gesprek te kunnen voeren over hoe alles gaat. Met mijn therapeut verzin ik nieuwe helpende gedachten en probeer ik zoveel mogelijk te kijken wat er nu is. Morgen ga ik genieten van de zon en daarna? Dat zie ik dan wel weer…

Fotografie: Unsplash

Ook meedoen aan een interview? Mail ons: ikvrouwvanjou@gmail.com